Για πάντα νέος

Υπάρχει κάτι που νοσταλγείτε από τους Φατμέ;

Το σφριγηλό μου σώμα και τα μαύρα μου μαλλιά. Συνήθως όταν νοσταλγούμε το παρελθόν, νοσταλγούμε τα νιάτα μας, αλλά εγώ δεν έχω μεγάλη έφεση στη νοσταλγία. Δεν ασχολούμαι με το σπορ. Συνήθως νοσταλγία αισθάνεσαι όταν έχεις χάσει κάτι, όταν υπάρχει απώλεια, έχεις χάσει κάτι σπουδαίο, την πατρίδα σου, τα νιάτα σου. Παραδόξως, δεν αισθάνομαι ότι έχω χάσει τα νιάτα μου, οπότε τα μόνα που μου λείπουν είναι οι πλάκες και οι περιπέτειες με το συγκρότημα, οι περιοδείες. Ήμασταν ένα παράξενο φρούτο τότε. Ήμασταν λίγο ούφο μέσα σε αυτό που λέμε μουσική πραγματικότητα. Ήμασταν ένα συγκρότημα που οι λαϊκοί το βλέπανε σαν ροκ και οι ροκάδες το βλέπανε σαν κάτι με ύποπτες λαϊκές καταβολές. Ήμασταν ένα γκρουπ που είχε επιρροές από το λαϊκό τραγούδι. Δεν είναι τυχαίο που οι συνεργασίες μας ήταν με την Αλεξίου, τον Τάκη Σούκα ή με τη Βιτάλη. Εκείνη την εποχή το σκληροπυρηνικό κοινό των ροκάδων δεν τα γούσταρε αυτά. Και τώρα υπάρχουν φυλές, όμως στη μουσική δεν είναι τόσο ξεκάθαρες πια και χαίρομαι που παίξαμε ένα ρόλο σε αυτό και μεις. Στο να διαλυθούνε ας πούμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ποιο ήταν το κίνητρό σας όταν ξεκινήσατε να κάνετε μουσική;

Το κίνητρο μου πάντως δεν ήταν η διασημότητα. Ήταν περισσότερο η δημιουργία και η περιπέτεια. Αυτό που ονειρευόμουν καταρχάς, από τα χρόνια του σχολείου ακόμα, ήταν να τα καταφέρω να ζήσω μέσα από τη μουσική, να ζήσω από τη μουσική, να είναι αυτή η δουλειά μου, να ασχολούμαι με αυτό μόνο, και πάλεψα για χρόνια ώστε να μπορώ και να επιβιώσω από τη μουσική. Φυσικά χαιρόμουνα όταν είχαμε επιτυχία, αλλά, πώς να το πω, δεν είναι ότι χαιρόμουνα που μ' αναγνωρίζανε στο δρόμο, αλλά χαιρόμουνα που μου λέγανε ότι αυτό το τραγούδι σου με άγγιξε, με ενθουσίασε, με συγκίνησε. Ακόμη έτσι είμαι.

Αν θα αλλάζατε κάτι από το παρελθόν, τι θα ήταν αυτό;

Θα ήθελα να δείξω πιο φανερά την τρέλα μου. Επειδή ήμουνα εσωστρεφές και ντροπαλό παιδί, την κάλυπτα πίσω από ένα ήρεμο πρόσωπο, αλλά χωρίς αυτή την τρέλα δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Θα άλλαζα ίσως λίγο το κούρεμά μου.

Τι σας εμπνέει να γράφετε τραγούδια;

Αυτά που συμβαίνουνε γύρω μου και αυτά που συμβαίνουνε μέσα μου. Γι' αυτό και όταν είμαι καλά συντονισμένος με αυτό που λέμε ζωή, αυτό που συμβαίνει έξω από μένα, μιλώντας για μένα μιλάω και για λογαριασμό των άλλων. Ποτέ δεν σκεφτόμουνα τι θέλει ο κόσμος, να γράψω κάτι που ν' αρέσει στον κόσμο και αν καμιά φορά το έκανα, ήταν πάντα χάλια το αποτέλεσμα, όσες φορές και αν προσπάθησα παλιότερα.

Τι νομίζετε ότι κάνει ένα τραγούδι διαχρονικό και επιτυχία; Την περιμένατε τόση επιτυχία με το «Θάλασσά μου»;

Το συγκεκριμένο κομμάτι είχε γραφτεί κατά παραγγελία, με την έννοια ότι διάβασα το σενάριο με στόχο να γράψω μουσική. Εγώ έγραφα τραγούδια για το ψώνιο μου, εκτός της μουσικής επένδυσης. Διαβάζοντας το σενάριο έγραφα παράλληλα και στίχους, επειδή εργαλείο μου είναι το τραγούδι. Αυτό ξέρω καλύτερα. Οι στίχοι αυτοί γραφτήκανε για τον ήρωα της ταινίας, «τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω». Έτυχε εκείνη τη στιγμή για κάποιο λόγο όλοι οι άνθρωποι να αισθάνονται κάπως έτσι. Άλλες φορές πάλι, υπάρχουν τραγούδια που δεν γίνονται αμέσως επιτυχίες. Δεν υπάρχει αυτός ο άμεσος συντονισμός του κόσμου με ένα τραγούδι αλλά σιγά σιγά, με τα χρόνια. Τραγούδια που βγαίνουν περνάνε στην αφάνεια και με τα χρόνια βγαίνουν στην επιφάνεια σαν κάτι που έχεις πετάξει στη θάλασσα και νομίζεις ότι χάθηκε. Έχει συμβεί πολλές φορές παλιότερα με τραγούδια μου.

Τι πιστεύετε γι' αυτήν τη στροφή στο παρελθόν που υπάρχει στο εξωτερικό;

Είναι παγκόσμιο θέμα η νοσταλγία για το παρελθόν. Τώρα αυτό ή σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δυνατά σημερινά πράγματα ή σημαίνει ότι οι άνθρωποι νοσταλγούνε μια άλλη εποχή. Πάντως βλέπω ότι και οι πιτσιρικάδες ακούνε γκρουπ του ‘70. Δεν ίσχυε πάντα αυτό. Όταν ξεκινούσαμε εμείς, την εποχή του new wave, δεν ακούγανε πολύ δεκαετία του ‘60. Βλέπω τώρα πιτσιρικάδες που δεν ακούνε καινούργια καθόλου. Ακούνε μόνο παλιά. Αυτό μου φαίνεται περίεργο. Εγώ ακούω καινούργια πράγματα. Οι Arctic Monkeys π.χ. και οι Coldplay μού αρέσουν πολύ.

Πώς βλέπετε τα πράγματα στην ελληνική μουσική;

Τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα τα πράγματα. Έβλεπα νέα παιδιά που το παλεύανε, αλλά ήταν τόσο καταιγιστική αυτή η ιστορία με τα reality στην τηλεόραση και την αντίστοιχη παραγωγή δίσκων, που δεν βρίσκανε χώρο να σταθούν νέα πρόσωπα. Νομίζω τώρα γίνεται μια στροφή, ότι κάτι αλλάζει. Δεν είναι τυχαίο αυτό που γίνεται στην τηλεόραση, ότι δηλαδή από το 2000 και μετά κάθε χρόνο ήταν στην κορυφή κάποιο reality, ενώ φέτος νούμερο ένα είναι ο Λαζόπουλος. Εκτός του ότι ο Λαζόπουλος κάνει σάτιρα και σχολιάζει με ένα τρόπο έξυπνο και πνευματώδη, αυτό που προτείνει μουσικά είναι τελείως αντίθετο από αυτό που προτείνει γενικά η τηλεόραση και αυτό κάτι λέει. Η μουσική βλέπω ότι πάει καλά, δηλαδή έχω ακούσει τα τελευταία δύο χρόνια πολύ καλούς δίσκους, όπως τους δίσκους του Αγγελάκα, του Παυλίδη, του Θ. Παπακωνσταντίνου, ή πιο νέα πράγματα, όπως τον Δρογώση. Κάποια από αυτά πουλάνε πολύ. Ο δίσκος του Αγγελάκα με 15.000 αντίτυπα είναι χρυσός, έχει πουλήσει πολύ περισσότερο από άλλους που θεωρούνται σούπερ εμπορικοί. Αυτό είναι το ωραίο, ότι βλέπεις και ανατρέπονται τα κλισέ, τα στερεότυπα, και αυτό είναι καλό πάντα. Σημαίνει ότι κάτι ζωντανό συμβαίνει, ενώ τα προηγούμενα χρόνια ήταν πολύ ασφυκτικά, ήταν πολύ δυσάρεστο αυτό που συνέβαινε.

Πείτε μου για το νέο σας δίσκο.

ΤοΕκτός Σχεδίου είναι μια συλλογή από συνεργασίες και συμμετοχές που έχω κάνει τα τελευταία 20 χρόνια. Από σκόρπια πράγματα που είναι εκτός της δισκογραφίας μου και αποφάσισα να τα μαζέψω σε ένα CD. Μερικά από αυτά είναι σπάνια, άλλα είναι εξαφανισμένα, κάποιοι δίσκοι που δεν κυκλοφορούν πια. Είναι διπλό CD. Το πρώτο είναι τραγούδια άλλων κυρίως, που με κάλεσαν να τα τραγουδήσω είτε μόνος μου είτε ως ντουέτο και το δεύτερο CD είναι τραγούδια που τα έχω δώσει σε φίλους, σε τραγουδιστές που εκτιμώ.