Το σκηνικό στήθηκε ξανά, όπως κάθε καλοκαίρι: στο Αλωνάκι της Ελάτειας, με τη μυρωδιά του πεύκου να μπερδεύεται με τη σκόνη της προετοιμασίας, τις παρέες να καταφθάνουν με sleeping bags και τη σκηνή να περιμένει τα πρώτα decibel. Όμως φέτος μια καταιγίδα την Πέμπτη ανέκοψε το ξεκίνημα απότομα. Η Μαρίνα Σάττι, ο Bloody Hawk και ο Εθισμός δεν εμφανίστηκαν ποτέ – η πρώτη βραδιά ακυρώθηκε. Ωστόσο, οι επόμενες νύχτες ήταν αρκετές για να το ξεχάσουμε.
Το 12ο Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας είχε την ατμόσφαιρα που φτιάχνει αναμνήσεις. Δεν ήταν μόνο τα φώτα, τα ντραμς και οι φωνές. Ήταν αυτή η αίσθηση της κοινότητας που δημιουργείται κάτω από τα δέντρα, όταν δεν χρειάζεται να ξέρεις τον διπλανό σου για να χορέψεις μαζί του.
Από την Παρασκευή και μετά, το φεστιβάλ πήρε μπρος με φόρα. Οι καλλιτέχνες έπαιζαν λες και είχαν κάτι να αποδείξουν. Πώς να μη σε εμπνεύσει η αρμονία της φύσης! Ο κόσμος ήταν εκεί, γεμάτος ενέργεια και διάθεση να ρεφάρει τη χαμένη πρώτη μέρα. Μπήκαμε στα χωμάτινα μονοπάτια με φακούς, γεμίσαμε τον χώρο με σφυρίγματα και χαμόγελα, απλώσαμε κουβέρτες, φάγαμε από τα χέρια εθελοντών, ήπιαμε ρακόμελα και μείναμε μέχρι τα αστέρια να σβήσουν.
Ένα φεστιβάλ που δεν μοιάζει με κανένα άλλο, γιατί δεν είναι μόνο μουσικό. Είναι και κοινωνικό και τοπικό και συναισθηματικό. Ένα ραντεβού με τον εαυτό μας, όπως θα θέλαμε να είναι: χαλαρός, παθιασμένος, συλλογικός.
Το φεστιβάλ συνεχίστηκε με καλλιτέχνες που κράτησαν το κοινό όρθιο ως το ξημέρωμα. Την Παρασκευή, ο Σπύρος Γραμμένος έφερε τον πολιτικό του στίχο και το χιούμορ του, οι Σκιαδαρέσες έδεσαν φωνές και ενέργεια, οι Πυξ Λαξ σκόρπισαν νοσταλγία και η Ματούλα Ζαμάνη έκλεισε τη βραδιά με μαγεία. Το Σάββατο, η Ιωάννα Καβρουλάκη άνοιξε γλυκά τη σκηνή, οι Χατζηφραγκέτα θύμισαν κάτι από τα παλιά, ο Σωκράτης Μάλαμας με την Ιουλία Καραπατάκη ξεσήκωσαν και συγκίνησαν και οι Γκιντίκι μετέτρεψαν 10.000 κόσμο σε μια σκηνή. Την Κυριακή, η έντεχνη σύμπραξη της Ανδριάνας Δημητρίου και του Χρήστου Μπότση, οι Κοινοί Θνητοί, ο Δημήτρης Μυστακίδης και ο Μίλτος Πασχαλίδης έκλεισαν την εμπειρία με συναίσθημα, τραγούδια που αγαπήθηκαν και λόγια που θύμισαν ότι βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού. Νωρίτερα, το πανηγύρι με τους Otra Rota και τους Ρουμπαγιάτ μέσα στο χωριό κατάφερε να ευχαριστήσει όλους όσοι έδωσαν το «παρών» στο τετραήμερο μουσικής.
Περάσαμε από διαφορετικά ηχοτοπία: reggae, hip hop, παραδοσιακά, ηλεκτρονικά, όλα σε μια αρμονική ακολουθία. Ο ήχος, η σκηνοθεσία, οι επιλογές, όλα έδειχναν φροντίδα. Και κάθε βράδυ, κάποιο στιγμιότυπο μάς έμενε: μια αφιέρωση, ένα χειροκρότημα που δεν έλεγε να τελειώσει, ένα σύνθημα για όσα συμβαίνουν στον κόσμο, το βλέμμα ενός καλλιτέχνη που ήξερε ότι παίζει σε κάτι αληθινό.
Δεν είναι εύκολο να φτιάξεις κάτι που να μοιάζει τόσο απλό αλλά να κουβαλά τόση δουλειά. Οι άνθρωποι του Συλλόγου Νεολαίας Ελάτειας, οι εθελοντές, οι κάτοικοι, οι χορηγοί, το προσωπικό καθαριότητας, όλοι συνέβαλαν σε αυτό που τελικά έγινε: ένα φεστιβάλ που δεν μοιάζει με κανένα άλλο, γιατί δεν είναι μόνο μουσικό. Είναι και κοινωνικό και τοπικό και συναισθηματικό. Ένα ραντεβού με τον εαυτό μας, όπως θα θέλαμε να είναι: χαλαρός, παθιασμένος, συλλογικός.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, ο απολογισμός ήταν απλός: δεν θυμόταν κανείς τη βροχή. Θυμόμασταν το φως, τους ρυθμούς, την αίσθηση ότι για τέσσερις νύχτες γίναμε κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μελών μας. Και ξέραμε: ναι, θα ξανάρθουμε. Γιατί η Ελάτεια, τελικά, δεν είναι ένα χωριό όπου συναντιόμαστε μια φορά τον χρόνο, είναι κάτι περισσότερο, διαφορετικό για τον καθένα.
