Πού είναι σήμερα η Άννα Φρανκ; Facebook Twitter
Άρι Φόλμαν: «Ήθελα να δείξω την Άννα Φρανκ ως άνθρωπο, όχι ως σύμβολο...  Οι καλλιτέχνες έπρεπε να δουλέψουν από το σπίτι, χωρίς επίβλεψη, κάτι που δεν είχαν συνηθίσει. Συνέβησαν όσες αναποδιές μπορείτε να φανταστείτε κι ακόμα περισσότερες Τελικά, όμως, καταφέραμε να τελειώσουμε την ταινία.»

Πού είναι σήμερα η Άννα Φρανκ;

0

Λίγο πριν κλείσει το 2021, θα δούμε και στις ελληνικές αίθουσες μία από τις ωραιότερες ταινίες που μας επιφύλασσε η ετήσια παραγωγή, το «Where is Anne Frank», το νέο animation του Ισραηλινού Άρι Φόλμαν, της φήμης του «Βαλς με τον Μπασίρ». Είναι μια ταινία στην οποία ο Φόλμαν διασκευάζει ευρηματικά ένα από τα διασημότερα γραπτά του εικοστού αιώνα, το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ». 

Στο «Where is Anne Frank» το πνεύμα της Κίττυ, της φανταστικής φίλης της Άννας Φρανκ, ξεπηδά μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου, φεύγει από το μουσείο και αναζητά τη φίλη του σε ένα σύγχρονο Άμστερνταμ, όπου το όνομά της βρίσκεται παντού, μα το πνεύμα της απουσιάζει. Επικοινωνήσαμε με τον Άρι Φόλμαν και μας είπε μερικά λόγια παραπάνω για την ταινία του, για τον τρόπο που δημιουργεί αλλά και για τον μαζοχισμό(!) που κρύβεται πίσω από έναν σκηνοθέτη animation.

— Πώς σας ήρθε η ιδέα να μεταφέρετε την ιστορία της Άννας Φρανκ στο σήμερα, βάζοντας την Κίττυ να ξυπνάει στο σύγχρονο Άμστερνταμ;

Έψαχνα έναν καινούργιο τρόπο για να πω την ιστορία, γιατί ένιωθα ότι έχουν ειπωθεί όλα. Διάβασα πολλές φορές το ημερολόγιο, το αντιμετώπιζα σαν τη Βίβλο και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι στην εισαγωγή η Φρανκ περιγράφει εξονυχιστικά τη φανταστική φίλη στην όποια θα απευθύνει το ημερολόγιο, την Κίττυ, και σκέφτηκα πως όλα βρίσκονται εκεί. Το πώς μοιάζει, τα μαλλιά της, τα μάτια της, τα χείλη της, το χαμόγελό της, ο χαρακτήρας της, όλα είναι εκεί. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να τη σχεδιάσουμε. Έτσι έγινε, ο καλλιτεχνικός διευθυντής μας ζωγράφισε ένα σκίτσο της Κίττυ και μόλις την είδα, ήξερα ότι αυτή είναι η πρωταγωνίστρια της ταινίας μου. Στη συνέχεια το ένα έφερε το άλλο. 

To animation είναι κάτι που ταιριάζει περισσότερο σε δημιουργούς με τάσεις αυτοκτονίας, ειδικά στην Ευρώπη. Οπότε επιλέγω το animation για να καλύψω αυτά τα δύο σκέλη, τη δημιουργική ελευθερία και την επιθυμία να υποφέρω, που ίσως και να υπάρχει επειδή είμαι γιος ανθρώπων που επιβίωσαν από το Ολοκαύτωμα.

— Και είναι όντως ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας. Ένα από τα πράγματα που μου άρεσαν στην ταινία σας είναι ότι η Κίττυ συμπεριφέρεται σαν ένα κορίτσι της ηλικίας της, το ίδιο και η Άννα Φρανκ. Δεν την αντιμετωπίζετε ως σύμβολο αλλά ως ένα νεαρό κορίτσι που κάνει πλάκες, θαυμάζει τον Κλαρκ Γκέιμπλ, λέει ποιον συμμαθητή της βρίσκει ωραίο και ποιον όχι κ.λπ.

Φυσικά, ένας από τους λόγους που έκανα αυτή την ταινία είναι για να δείξω ότι η Άννα Φρανκ ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο όχι ένα σύμβολο. Δεν ήταν ένας μονοδιάστατος χαρακτήρας που εκπροσωπούσε κάτι, ήταν ένας σύνθετος άνθρωπος. Ήταν πολύ έξυπνη και παρατηρητική, μπορούσε όμως να είναι και πολύ αστεία, να γίνει και κακιά, καθώς εντόπιζε τις αδυναμίες των ενηλίκων γύρω της και σε καίριες στιγμές ήξερε ποιο κουμπί να πατήσει για να τους χτυπήσει. Χρειάστηκε, επίσης, να περάσει στην ενηλικίωση ούσα φυλακισμένη και απομονωμένη, μια πολύ σύνθετη κατάσταση για εκείνη. Ήθελα να το δείξω αυτό, να αναδείξω την ανθρώπινη πλευρά της, γιατί ο περισσότερος κόσμος τη βλέπει μόνο ως σύμβολο.

Άρι Φόλμαν: «Ήθελα να δείξω την Άννα Φρανκ ως άνθρωπο, όχι ως σύμβολο» Facebook Twitter
Ήθελα να αναδείξω την ανθρώπινη πλευρά της, γιατί ο περισσότερος κόσμος τη βλέπει μόνο ως σύμβολο.

— Όταν ξεκινά η ταινία σας, ένας τίτλος μας πληροφορεί ότι η ιστορία εξελίσσεται σε «έναν χρόνο από σήμερα». Γιατί θέσατε αυτό το χρονικό πλαίσιο;

Γιατί μου δίνει ελευθερία να σκέφτομαι το μέλλον και να τοποθετώ τις ιστορίες μου εκεί. Δεν είμαι εγκλωβισμένος στα πράγματα και τις καταστάσεις του παρελθόντος και του παρόντος. Απελευθερώνει τη φαντασία μου, μπορώ να κάνω ό,τι θέλω ως σεναριογράφος. Πάντα επιλέγω το μέλλον γι’ αυτόν τον λόγο.

— Σκεφτόμουν, όμως, ότι και για τον θεατή του 2090 η ιστορία θα πραγματοποιείται «έναν χρόνο μετά», άρα ο κόσμος και πάλι θα έχει ξεχάσει το πνεύμα της Άννα Φρανκ. Πιστεύετε ότι δεν θα μάθουμε ποτέ από το παρελθόν μας και τα λάθη μας;

Χμμμ, νομίζω ότι μαθαίνουμε από το παρελθόν, υπάρχει κάποια πρόοδος. Δυστυχώς, όμως, όπως είδατε και στους τίτλους τέλους, υπάρχουν 17-20 εκατομμύρια παιδιά που προσπαθούν να ξεφύγουν από πολέμους στον κόσμο μας. Η γενική κατάσταση έχει αλλάξει, αλλά γι’ αυτά τα παιδιά παραμένει ίδια. Δεν είναι ακριβώς συγκρίσιμα μεγέθη, το καταλαβαίνω, αλλά θα ήθελα η κληρονομιά της Άννα Φρανκ, της εμπειρίας της ίδιας και της οικογένειάς της, να είχε γεννήσει συμπόνια και έγνοια γι’ αυτά τα παιδιά που βρίσκονται σε κίνδυνο σήμερα. Είναι ένα από τα πράγματα που θέλω να πετύχω με την ταινία μου.

— Καταλαβαίνω. Και με αυτό τον τρόπο συνδέετε το παρόν με το παρελθόν. Παρατηρώ ότι η μνήμη και η Ιστορία είναι θεματικές που σας ενδιαφέρουν πολύ, τις βρίσκουμε συχνά στη φιλμογραφία σας.

Για να μιλήσω ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω πώς μου συμβαίνει αυτό. Μπορεί να γράψω ένα μιούζικαλ και να καταλήξω να σκαλίζω ένα γεγονός του παρελθόντος και να τοποθετώ τον εαυτό μου εκεί. Δεν το κάνω συνειδητά πάντως. Υποθέτω ότι είναι κάτι που συμβαίνει υποσυνείδητα, όπως τα περισσότερα πράγματα.

Άρι Φόλμαν: «Ήθελα να δείξω την Άννα Φρανκ ως άνθρωπο, όχι ως σύμβολο» Facebook Twitter
Έψαχνα έναν καινούργιο τρόπο για να πω την ιστορία, γιατί ένιωθα ότι έχουν ειπωθεί όλα.

— Κάτι άλλο που κάνετε συχνά είναι να επιλέγετε το format του animation για να αφηγηθείτε τις ιστορίες σας.

Το επιλέγω γιατί μου δίνει απόλυτη ελευθερία, μπορώ να δημιουργήσω οτιδήποτε θέλω, δεν έχω τους περιορισμούς της «ζωντανής δράσης». Ταυτόχρονα ικανοποιεί και τις μαζοχιστικές μου παρορμήσεις. Μάλλον μου αρέσουν ο πόνος και το βάσανο της όλης διαδικασίας που απαιτεί η δημιουργία ενός animation, η πολυετής προετοιμασία, που σε κάνει να υποφέρεις, η αβεβαιότητα για το αν θα καταφέρεις να τελειώσεις την ταινία, η αγωνία μήπως τελικά χρεοκοπήσεις και καταλήξεις να πηδήξεις από έναν λόφο. To animation είναι κάτι που ταιριάζει περισσότερο σε δημιουργούς με τάσεις αυτοκτονίας, ειδικά στην Ευρώπη. Οπότε επιλέγω το animation για να καλύψω αυτά τα δύο σκέλη, τη δημιουργική ελευθερία και την επιθυμία να υποφέρω, που ίσως και να υπάρχει επειδή είμαι γιος ανθρώπων που επιβίωσαν από το Ολοκαύτωμα. Κουβαλώ αυτή την κληρονομιά στις πλάτες μου και μάλλον χρειάζομαι να περάσω από μια επίπονη διαδικασία, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου.

— Πιστεύετε δηλαδή ότι η Τέχνη προκύπτει μέσα από τον πόνο;

Όχι, δεν το θεωρώ απαραίτητο. Αλλά η δημιουργία ενός animation είναι πολύ επίπονη, ενέχει ρίσκο. Το «Where is Anne Frank» περιέχει 159.000 διαφορετικά σκίτσα, τα οποία έγιναν σε δώδεκα διαφορετικές χώρες με δεκατρία διαφορετικά στούντιο και έφτασε αρκετές φορές κοντά στο να μην ολοκληρωθεί ποτέ, ειδικά τον ενάμιση χρόνο του lockdown, που για μας ήταν σκέτη καταστροφή. Οι καλλιτέχνες έπρεπε να δουλέψουν από το σπίτι, χωρίς επίβλεψη, κάτι που δεν είχαν συνηθίσει. Συνέβησαν όσες αναποδιές μπορείτε να φανταστείτε κι ακόμα περισσότερες Τελικά, όμως, καταφέραμε να τελειώσουμε την ταινία.

|article_full_no_portrait|

— Και βγήκε μια καλή ταινία, οφείλω να ομολογήσω, με έξοχο μουσικό score. Προσέχετε πολύ τη μουσική επένδυση στις ταινίες σας, είναι πάντα μελωδική και συμμετέχει στο δράμα ως πρωταγωνιστής, εκεί που σήμερα σε πολλές ταινίες η μουσική είναι απλώς συνοδευτική.

Μα είναι κι αυτή μέρος της δημιουργίας. Γεννάς τις εικόνες και μετά θες να τις ντύσεις μουσικά κι εγώ επιλέγω να συνεργάζομαι με τους καλύτερους. Με ιντριγκάρει και με εκπλήσσει κάθε φορά να δω τι θα επινοήσουν αυτοί οι υπέροχοι μουσικοί, παρακολουθώντας τις εικόνες μου. Είναι από τα μέρη της παραγωγικής διαδικασίας που αγαπώ περισσότερο.

— Και μια τελευταία ερώτηση. Ο τίτλος της ταινίας σας είναι «Where is Anne Frank», δεν υπάρχει ερωτηματικό σε αυτόν. Γιατί το παραλείψατε;

Χμμμ, γιατί δεν υπάρχει ερωτηματικό ε; Γιατί, νομίζω ότι, αν έβαζα ερωτηματικό, θα είχα κάνει μια ταινία για παιδιά τεσσάρων ετών. Μια ταινία που στο πόστερ θα είχε τρία παιδιά που ψάχνουν με έναν φακό κάτω από ένα χαλί, μέσα σε ένα υπόγειο, αναζητώντας την Άννα Φρανκ. Ενώ, όταν δεν βάζεις ερωτηματικό, σημαίνει κάτι αυτό που γράφεις, αυτό που έχεις δημιουργήσει, είναι μια δήλωση. Κι αυτή είναι η ταινία που ήθελα να κάνω.

Η ταινία «Πού κρύβεται η Άννα Φρανκ»(Where is Anne Frank, 2021) θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες στις 30/12 από τη Rosebud.21.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Steve Blame: «Το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι να παραμένεις καλός άνθρωπος»

Οθόνες / Steve Blame: «Το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι η καλοσύνη»

Υπήρξε από τις πιο αναγνωρίσιμες διεθνώς τηλεοπτικές περσόνες, όντας ο κεντρικός παρουσιαστής του MTV. Σήμερα ο 66χρονος τηλεοπτικός παραγωγός, συγγραφέας και σεναριογράφος ζει πλέον μόνιμα στην Αθήνα, όμως ο έρωτας με την Ελλάδα κρατάει από πολύ παλιά. Ο Steve Blame αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Oι 10 Καλύτερες Ελληνικές Ταινίες των ‘20s μέχρι τώρα

Η λίστα / Oι 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες των '20s μέχρι τώρα

Ποιες ελληνικές ταινίες της τρέχουσας δεκαετίας έχουν ξεχωρίσει μέχρι στιγμής; Ρωτήσαμε 20 κριτικούς κινηματογράφου, ανθρώπους του ευρύτερου κινηματογραφικού χώρου και αθεράπευτους σινεφίλ και σας παρουσιάζουμε το top 10 που προέκυψε μέσα από το συναρπαστικό, σύνθετο μωσαϊκό του σύγχρονου ελληνικού σινεμά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να εξηγήσω απόλυτα γιατί επιστρέφω διαρκώς εκεί»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Επιστρέφοντας, μπορεί να πιάσουμε πάλι το νήμα»

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος μας μιλά για το χωριό όπου γεννήθηκε, το Αρματολικό στη νότια Πίνδο, αλλά και για το νέο του ντοκιμαντέρ, «Τα τέρματα του Αυγούστου», που διαδραματίζεται εκεί.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει τα πιο ψαγμένα αφιερώματα

Οθόνες / Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει τα πιο ψαγμένα αφιερώματα

Από μια ρετροσπεκτίβα στην Ιζαμπέλ Ιπέρ μέχρι έναν πλήρη οδηγό του έργου του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και από το spotlight στον Μαρσέλ Πανιόλ μέχρι μια ανατρεπτική ματιά στην έννοια του plot twist, οι θεματικές ενότητες του φεστιβάλ διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Γιούλη Τσαγκαράκη: «Κάθε σπίτι έχει τον δικό του Νετανιάχου, τον δικό του Τραμπ»

Οθόνες / Γιούλη Τσαγκαράκη: Η θεία Σταματίνα από τις «Σέρρες» του Γιώργου Καπουτζίδη μιλά στη LifO

Η ταλαντούχα ηθοποιός με τον ρόλο της ίντερσεξ θείας έσπασε ταμπού και άνοιξε ξανά μια σειρά συζητήσεων για το φύλο, την LGBTQI+ κοινότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πώς ετοιμάστηκε για το ρόλο; Πώς βλέπει τις αντιδράσεις;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τι θα δούμε στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Σινεμά / Τι θα δούμε στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Η νέα ταινία της Ιζαμπέλ Ιπέρ, φιλμ που έρχονται από τις Κάννες, πρεμιέρες, οι μικρού μήκους του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και οι ελληνικές συμμετοχές των διαγωνιστικών τμημάτων είναι μερικοί από τους λόγους που θα μας στείλουν και φέτος στις αίθουσες του αγαπημένου κινηματογραφικού θεσμού.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το αμερικανικό σινεμά δίνει τη μία μάχη μετά την άλλη

Pulp Fiction / Το αμερικανικό σινεμά δίνει τη μία μάχη μετά την άλλη

Προτροπή για αντίσταση ή παραίνεση για τρομοκρατία; Το αριστούργημα του Πολ Τόμας Άντερσον «Μια μάχη μετά την άλλη», οι εξαιρετικές πρόσφατες αλληγορίες «Weapons» και «Eddington», αλλά και οι αξέχαστες κινηματογραφικές αναφορές τους απασχολούν τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο και τον αρχισυντάκτη της LiFO Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Επιτρέπεται να θαυμάζουμε σήμερα τη Λένι Ρίφενσταλ;

Ιδέες / Επιτρέπεται να θαυμάζουμε σήμερα τη Λένι Ρίφενσταλ;

Με αφορμή το νέο ντοκιμαντέρ για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του 20ού αιώνα, ξαναθυμόμαστε τι είχαν απαντήσει στη LiFO οι Πέπη Ρηγοπούλου, Θωμάς Μοσχόπουλος, Δημήτρης Στεφανάκης, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Πάνος Κούτρας και Θεόφιλος Τραμπούλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Boots»: Μια σειρά για το τι σημαίνει «να είσαι gay στον στρατό»

Οθόνες / «Boots»: Kάτι καλό θα κάνει αυτή η σειρά για να την αποκαλούν «woke σκουπίδι»

H τηλεοπτική σειρά οκτώ επεισοδίων του Netflix, που έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, προσεγγίζει με μοναδικό και συγκινητικό τρόπο το θέμα της ομοφοβίας στον στρατό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ειρήνη Παπά μέσα από 9 ταινίες και 1 ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Ειρήνη Παπά: Οι σημαντικότερες ταινίες της για ένα πενθήμερο στην Ταινιοθήκη

Την αποκάλεσαν «Καρυάτιδα», συνέβαλε στο να φτάσει το αρχαίο δράμα στο Χόλιγουντ, υπήρξε μια αληθινή σταρ. Αυτή την εβδομάδα μπορούμε να δούμε ξανά την «Αντιγόνη», τις «Τρωάδες», το «Ζ» και άλλες ταινίες που η Ειρήνη Παπά σφράγισε με την ερμηνεία της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Daily / Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Η αναγγελία του θανάτου της Άννας Κυριακού προκάλεσε βαθιά συγκίνηση και θλίψη καθώς πολλοί έμοιαζαν να πενθούν όχι τόσο την απώλεια της ίδιας της ηθοποιού όσο του χαρακτήρα της στις «Tρεις Χάριτες», κι ας έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ανδρέας Αποστολίδης, συγγραφέας, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / Ανδρέας Αποστολίδης: «Πλέον το αστυνομικό μυθιστόρημα ανθεί ως παραγωγή, αλλά δεν ανανεώνεται»

Επί δικτατορίας σχετιζόταν με παράνομες οργανώσεις και έφτασε να κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός της κατάληψης του Πολυτεχνείου. To ταξίδι του με την αστυνομική λογοτεχνια ξεκίνησε με μια μετάφραση του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Σειρά πήραν η Χάισμιθ, ο Ελρόι και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς. Μετά, έγραψε τα δικά του μυθιστορήματα, ασχολήθηκε με την αρχαιοκαπηλία και το ντοκιμαντέρ. O Ανδρέας Αποστολίδης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Οθόνες / Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρι Λάιτον, όπου ο Χάρι Μέλινγκ συνάπτει μια BDSM σχέση με τον Σκάρσγκαρντ, ήδη από το τρέιλερ έχει πυροδοτήσει συζητήσεις για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του Σουηδού πρωταγωνιστή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Με το «Chasing Dragons» ο Άκης Ζιάκκας ένωσε μονομιάς τις τρεις δρακολίμνες

Οθόνες / Ο Άκης Ζιάκας ενώνει σε μία διαδρομή τις τρεις Δρακόλιμνες

«Chasing Dragons»: 120 χιλιόμετρα, 8.000 μέτρα υψομετρική διαφορά σε μία μέρα. Μια ταινία που διαρκεί μία ώρα και καταγράφει αυτή τη συγκλονιστική διαδρομή που ξεπερνά τα όρια της αντοχής, σωματικής και ψυχολογικής.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ