Οι Γέφυρες του Μάντισον ξανά στους κινηματογράφους

Οι Γέφυρες του Μάντισον Facebook Twitter
Οι «Γέφυρες του Μάντισον» είναι ένα σινε-jazz άλμπουμ αναμνήσεων, με κομμάτια που καλύπτουν όλα τα θέματα ενός ζευγαριού.
0

Ελάχιστοι θυμούνται το υπερευπώλητο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Τζέιμς Γουόλερ. Ποιος όμως μπορεί να ξεχάσει πόσο αβίαστη, από τα πολλά κι αβάσταχτα τσιτάτα ημερολογίου τοίχου που κατέκλυζαν τις σελίδες του βιβλίου, θα ήταν η φράση «δεν θέλω να σε έχω ανάγκη, αφού δεν μπορώ να σ’ έχω», διά στόματος Ρόμπερτ Κινκέιντ, του φωτογράφου που επιχείρησε να καταγράψει τις γέφυρες στην Άιοβα στα ‘60s, και διασταυρώθηκε μοιραία με τη νοικοκυρά, σύζυγο και μητέρα Φραντσέσκα, για ένα επικό ταξίδι ολοκληρωτικού έρωτα και ανεκπλήρωτων ονείρων;

Με έναν μοναδικό τρόπο, ο Κλιντ Ίστγουντ, που σκηνοθέτησε τις Γέφυρες του Μάντισον (παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ που τις φλέρταρε μάταια επί χρόνια) και πρωταγωνίστησε, διύλισε το καταδικασμένο love story σε ένα οπτικό ρομάντσο κινηματογραφικών λεπτομερειών, αναγκαστικά τοποθετώντας τις επιστολές που ανακάλυψαν αργότερα τα παιδιά της στον κεντρικό άξονα της αφήγησης - αυτή είναι η πιο τετριμμένη πλευρά της ταινίας.

Η ευφυία του Ίστγουντ είναι πως ικανοποιεί τους θιασώτες μιας ιστορίας αγάπης σε πρώτο επίπεδο, ενώ δεν παύει να θέτει σχεδόν υπαρξιακά ερωτήματα με τρυφερότητα και σπουδή για και πάνω σε ένα είδος που, όπως κάποιος μπορεί εύκολα να διαπιστώσει από τη φιλμογραφία του, ουδέποτε συμπάθησε ιδιαίτερα, και δεν καταπιάστηκε με αυτό.

Ειδικά σε δυο σεκάνς φαίνεται η μαεστρία και η λακωνική επινοητικότητά του στο άρρητο και τη δύναμη του βλέμματος και της κίνησης. Στην πρώτη, η Φραντσέσκα έχει συζητήσει με τον ενδιαφέροντα άγνωστο που χτύπησε την πόρτα της μπανάλ καθημερινότητάς της, σε ένα διάλειμμα της ρουτίνας, όταν η οικογένεια έλειπε σε ταξίδι αναψυχής. Κουρασμένη από μια δική της ενόχληση, όποτε έβγαιναν ορμητικά από την κουζίνα οι «άντρες» της ζωής της και κοπανούσαν με δύναμη την πόρτα, παρακούγοντας την ήσσονος σημασίας επιθυμία της, περίμενε ένα μικρό θαύμα, μήπως ο ευγενικός Κινκέιντ έκανε τη διαφορά την ώρα του πρώτου αποχαιρετισμού, και δεν έμοιαζε με τους άλλους. Όταν εκείνος απλά κι αθόρυβα έκλεισε την πόρτα πίσω του, σαν κύριος, ξαφνικά φώτισε η Μέριλ Στριπ, χωρίς κόλπα και εφέ: το σημάδι ερρίφθη, χωρίς λόγια. Αγαλλίαση και διαίσθηση προοπτικής, που μόνο εκείνη γνώριζε και δεν αποδεικνυόταν έτσι ώστε να τη μοιραστεί. Στη δεύτερη, και πιο αξιοσημείωτη, μέσα στα αυτοκίνητα, στο σταυροδρόμι της κρίσιμης απόφασης, ο Ίστγουντ ερμηνεύει το δίλημμα κόβοντας από το φλας στο καθρεφτάκι, ζυγίζοντας τον χρόνο με την κάμερα. Η σεκάνς είναι ένα εκκρεμές ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον δυο ανθρώπων με πείρα και κάποια ηλικία, που εξελίσσεται σε μερικά λεπτά, σαν να είναι αιώνας, ένα σύντομο θρίλερ που αφήνει την ελπίδα στη στροφή.  

Οι Γέφυρες του Μάντισον Facebook Twitter
Με έναν μοναδικό τρόπο, ο Κλιντ Ίστγουντ, που σκηνοθέτησε τις «Γέφυρες του Μάντισον» και πρωταγωνίστησε, διύλισε το καταδικασμένο love story σε ένα οπτικό ρομάντσο κινηματογραφικών λεπτομερειών.

Κατά έναν παράξενο τρόπο, οι Γέφυρες του Μάντισον είναι η ανάποδη όψη του Πέρα από την Αφρική, ο Κλιντ Ίστγουντ ο αντίποδας του σχεδόν ουτοπικού Ντένις Φιντς του Ρόμπερτ Ρέντφορντ (διότι, αν και επισκέπτης και φύση καλλιτεχνική, είναι παρών και έτοιμος να «φάει τη σφαίρα» για την αγαπημένη, ενώ ο Ρέντφορντ, με φόντο το χρυσό φωτοστέφανο, αναλήφθηκε στους ουρανούς με το που εμφανίστηκε) και το κοινό σημείο των δυο φιλμ, η Μέριλ Στριπ, η γήινη ρομαντική ηρωίδα, η ερωμένη της διπλανής πόρτας, μια γυναίκα με την οποία η Κάρεν Μπλίξεν ίσως δεν καταδεχόταν να ασχοληθεί, καταλαβαίνει για ποιους λόγους αξίζει να απαρνηθείς την ευτυχία (από σεβασμό, και για να μην την καταστρέψεις, τελικά).

Η ευφυΐα του Ίστγουντ είναι πως ικανοποιεί τους θιασώτες μιας ιστορίας αγάπης σε πρώτο επίπεδο, ενώ δεν παύει να θέτει σχεδόν υπαρξιακά ερωτήματα με τρυφερότητα και σπουδή για και πάνω σε ένα είδος που, όπως κάποιος μπορεί εύκολα να διαπιστώσει από τη φιλμογραφία του, ουδέποτε συμπάθησε ιδιαίτερα, και δεν καταπιάστηκε με αυτό. Ανέκαθεν έκανε τις ταινίες που ήθελε και του ταίριαζαν. Εδώ, εμπλουτίζει τις κλασικές συγχορδίες του genre και ξεχύνεται σε αυτοσχεδιαστικούς τόνους, δηλαδή υπογράφει ένα ιδιωματικό και προσωπικό έργο σε modal τεχνοτροπία.

Οι Γέφυρες είναι ένα σινε-jazz άλμπουμ αναμνήσεων, με κομμάτια που καλύπτουν όλα τα θέματα ενός ζευγαριού (ο τσακωμός, η πρώτη συνάντηση, η πλάκα με το λουλούδι, περιμένοντας στη βροχή, με το άχαστο αργό ζουμ στα πρόσωπα), με τη διαφορά πως ο Ρόμπερτ και η Φραντσέσκα είναι μοναχικές καρδιές, άρα δεν χρειάζεται να τους βλέπουμε σφιχταγκαλιασμένους στο ίδιο κάδρο. Αρκεί που νιώθουμε την επαφή τους, πάντα συνυφασμένη με την ανησυχία της απώλειας. Για όλα αυτά, η τεράστια επιτυχία του 1995 είναι μια ανακουφιστική μεθερμήνευση των love stories του συρμού από τις δεκαετίες του ‘40 και του ‘50, γιατί τα επισκέπτεται και τα αποδίδει με φρέσκο μάτι αφαιρώντας τον μελοδραματισμό, εκεί που ο συγγραφέας Γουόλερ κολακεύει το κοινό του, ουσιαστικά υποτιμώντας το.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Όλα τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας των '90s σε αξιολογική σειρά

Οθόνες / Όλα τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας των '90s σε αξιολογική σειρά

Με αφορμή την επερχόμενη 94η απονομή των Όσκαρ, επιστρέφουμε σε όλες τις ταινίες που έλαβαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μέσα στη δεκαετία των ‘90s, τις βάζουμε σε αξιολογική σειρά, από τη χειρότερη στην καλύτερη, και γράφουμε γι’ αυτές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πριν από τον Τζόνι Ντεπ και την Άμπερ Χερντ, ήταν κάποτε ο Κλιντ Ίστγουντ και η Σόντρα Λοκ

Daily / Πριν από τον Τζόνι Ντεπ και την Άμπερ Χερντ ήταν κάποτε ο Κλιντ Ίστγουντ και η Σόντρα Λοκ

Ασχέτως της άποψης που μπορεί να έχει κανείς για την τωρινή δίκη και τα απόνερά της, είναι εντυπωσιακές οι ομοιότητες με την άγρια και γεμάτη αλληλοκατηγορίες δικαστική διαμάχη του 1989 ανάμεσα στον διάσημο ηθοποιό και σκηνοθέτη και στην επί δεκατέσσερα χρόνια σύντροφό του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Οθόνες / «Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Ένα αποκαλυπτικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την ωμή αλήθεια για το άθλημα του bodybuilding –έναν κόσμο όπου δοκιμάζονται τα όρια σώματος και πνεύματος– έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 29 Μαΐου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ