«Ό, τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι»: Ιταλικός νεορεαλισμός στα θερινά

Umberto D., ο, τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι Facebook Twitter
Toν πρωταγωνιστή του τον ανακάλυψε τυχαία στο σβησμένο, ντροπιασμένο πρόσωπο του Κάρλο Μπατίστι, ενός λέκτορα γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, και μάλιστα μέλους του φασιστικού κόμματος που δεν είχε καμία πείρα μπροστά στην κάμερα.
0

Δεκαετίες πριν το Dogme 95 της ριζοσπαστικής παρέας των Δανών δημιουργών, η πρώτη ίσως σχολή επανατοποθέτησης του σινεμά σε ένα περιβάλλον υγείας και ιδανικών ήταν ο ιταλικός νεορεαλισμός, με την επιταγή οι ταινίες που τον συναποτελούσαν να κινούνται στην καθημερινή ζωή και οι πρωταγωνιστές των ιστοριών αυτών να είναι ερασιτέχνες, για να αποφευχθεί όσο είναι δυνατόν το ψεύτισμα και η αναληθοφάνεια. Ο Βιτόριο ντε Σίκα τήρησε τις αρχές ευλαβικά, επινοώντας, μαζί με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι, ένα μεταπολεμικό είδος που έφερε επανάσταση και επηρέασε πολλαπλώς την ώσμωση της τεκμηρίωσης με τη μυθοπλασία, ως είδος και ύφος.

Μετά τον «Λούστρο Παπουτσιών» και τον «Κλέφτη Ποδηλάτων», στράφηκε στο πορτρέτο ενός γηραιού κυρίου, του Ουμπέρτο Ντομένικο Φεράρι, πρώην υπαλλήλου στο υπουργείο Δημοσίων Έργων και πλέον ατιμασμένου, αφού όλοι τον φωνάζουν με το μικρό του όνομα, ακόμη και ο πρώην διευθυντής του, όταν τον συναντά τυχαία στον δρόμο − λες και είναι ακόμη νέος. Τον πρωτοβλέπουμε να διαδηλώνει σε μια συγκέντρωση συνταξιούχων που ζητούν αύξηση, γιατί με τα ψίχουλα δεν τα βγάζουν πέρα. Ο Ουμπέρτο απειλείται με έξωση από τη φαντασμένη σπιτονοικοκυρά του, μια άπονη νέα γυναίκα που τραγουδά άριες, έχει βάλει στο μάτι έναν ιδιοκτήτη κινηματογραφικής αίθουσας και θέλει τα ενοίκια στο ακέραιο.

Η πρωτοτυπία, που έχει φέρει την ταινία στην κορυφή σε πολλές λίστες κριτικών και ειδικών, είναι το σημείο εκκίνησης των κρίσιμων σκηνών. Η κινηματογραφική διαδρομή του Ουμπέρτο φαίνεται να προκύπτει από τις συνθήκες που αντιμετωπίζει και όχι από τον συνήθη τρόπο που ένας σκηνοθέτης υλοποιεί οπτικά το σεναριακό storyboard και καλεί τον ηθοποιό να παίξει όσο καλύτερα μπορεί.

Η μοναδική παρηγοριά του είναι η καθαρίστρια, μια νέα κοπέλα που δεν γνωρίζει από ποιο από τα δυο αγόρια με τα οποία έχει περιστασιακές σχέσεις έχει μείνει έγκυος, και ο πιστός του σκύλος, ο Φλάικ − σε μια από τις πιο συγκινητικές σεκάνς της ταινίας τον αναζητά εναγωνίως σε ένα κέντρο με αδέσποτα, όπου βλέπει πού και πώς οδηγούν τα απολεσθέντα σε έναν φριχτό φούρνο. Ο λόγος που τον αποχωρίστηκε είναι ότι μπήκε στο νοσοκομείο, όχι τόσο για να αντιμετωπίσει μια ελαφριά ασθένεια όσο για να ξεκουραστεί, να βρει φαγητό και καθαριότητα, κάνοντας ένα διάλειμμα από την απαίσια διαβίωσή του σε ένα μικρό δωμάτιο με έντομα, που υπενοικιάζεται σε πρωινά ζευγάρια όσο εκείνος τριγυρίζει εις μάτην μήπως πουλήσει το ρολόι του ή για να βρει κάτι για να ταΐσει τον Φλάικ. Η στιγμή της επανασύνδεσής τους είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της ηθελημένης απόστασης του Ντε Σίκα από το μελό: με το λατρεμένο του κατοικίδιο φαίνεται να χαιρετιούνται, και η κάμερα ξεκολλάει έγκαιρα από τα πρόσωπά τους, για να μην κρεμάσει το συναίσθημα παραπάνω από την κατάσταση.

Umberto D., ο, τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι Facebook Twitter
Η μοναδική παρηγοριά του είναι η καθαρίστρια, μια νέα κοπέλα που δεν γνωρίζει από ποιο από τα δυο αγόρια με τα οποία έχει περιστασιακές σχέσεις έχει μείνει έγκυος, και ο πιστός του σκύλος, ο Φλάικ.

Η πρωτοτυπία, που έχει φέρει την ταινία στην κορυφή σε πολλές λίστες κριτικών και ειδικών, είναι το σημείο εκκίνησης των κρίσιμων σκηνών. Η κινηματογραφική διαδρομή του Ουμπέρτο φαίνεται να προκύπτει από τις συνθήκες που αντιμετωπίζει και όχι από τον συνήθη τρόπο που ένας σκηνοθέτης υλοποιεί οπτικά το σεναριακό storyboard και καλεί τον ηθοποιό να παίξει όσο καλύτερα μπορεί.

Βέβαια, ο Ντε Σίκα δεν ξεχνά το δράμα: αξιοποιώντας τη ρεαλιστική δύναμη του συνεργάτη του στο σενάριο, του Τσέζαρε Τσαβατίνι, που και εδώ βρέθηκε στην πεντάδα των Όσκαρ της κατηγορίας, κατευθύνει το ταξίδι της αξιοπρεπούς επιβίωσης του ήρωα με έξυπνο συναίσθημα, έναν σχεδόν αόρατο χειρισμό του ψυχισμού του, αυτό που αποκαλούσε «ηθική αποκάλυψη».

Η τύχη του χαμογέλασε όταν μετά από έρευνα μηνών στη Ρώμη και στο Μιλάνο ανακάλυψε τυχαία τον πρωταγωνιστή του στο σβησμένο, ντροπιασμένο πρόσωπο ενός λέκτορα γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, και μάλιστα μέλους του φασιστικού κόμματος, που δεν είχε καμία πείρα μπροστά στην κάμερα, του Κάρλο Μπατίστι. Όταν λέει με παρρησία πως δεν χρωστούσε ποτέ στη ζωή του, ή πως θα χρειαστεί στρατός για να τον ξεκουνήσει από το σπίτι του, ο θεατής τον πιστεύει εξίσου με τη μελαγχολική απελπισία του, στις στιγμές που σκέφτεται να ζητιανέψει, να αυτοκτονήσει ή απλώς όταν ακούει τους γιατρούς να του λένε ξερά πως αν ήταν νεότερος, θα του αφαιρούσαν τις αμυγδαλές, για να αποχωρήσουν βιαστικά αμέσως μετά.

Umberto D., ο, τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι Facebook Twitter
Ο Βιτόριο ντε Σίκα στα γυρίσματα της ταινίας.

Αντίθετα με τον Τσάπλιν (και τον σκύλο του), δεν αποζητά τη συμπάθεια, πόσο μάλλον να την εκβιάζει. Βρίσκεται κοντύτερα στο ύφος του ζευγαριού του αριστουργήματος του Λίο Μακάρεϊ, «Make Way for Tomorrow», γυρισμένου το 1937, ενός μνημειωδώς σκοτεινού χρονικού του γήρατος που, αν και γυρισμένο στο Κραχ, κόντραρε βίαια (και με καταστροφικές εμπορικές συνέπειες) στη λευκή οδοντοστοιχία του χολιγουντιανού happy ending.

Ο Ουμπέρτο Ντ. δεν είναι πάντα δύσθυμος και σκοτεινός. Ο Ντε Σίκα τον περιβάλλει με μια νεανική ελαφράδα, μια αισιοδοξία που θολώνει ευπρόσδεκτα τις γραμμές ανάμεσα στον περιγραφικό ρεαλισμό μιας ρημαγμένης Ιταλίας της θεσμικής ασέβειας και της ευγενικής αδιαφορίας των ξένων και τη διάθεση για ζωή, σε πείσμα της αντιξοότητας και των αντικειμενικών εμποδίων της φτώχειας και της ηλικίας. 

Η ταινία ήταν το απόγειο και ο επίλογος του νεορεαλισμού, σηματοδοτώντας το πέρασμα του survivor Ντε Σίκα −πάλαι ποτέ πρωταγωνιστή στις περίφημες ιταλιάνικες κομεντί με το λευκό τηλέφωνο, όπως τις κατηγοριοποιούσαν, και στα μπουλβάρ σενάρια παρεξηγήσεων− σε ένα τρίτο, εξίσου μακρύ κεφάλαιο της πολύπλευρης καριέρας του και τη μετάβασή του, αντίθετα με τον Φελίνι και τον Ροσελίνι, στην Αμερική, τη Λόρεν, τις κομεντί και πάλι, ως το έτερο αριστούργημά του, 20 χρόνια αργότερα, τον «Κήπο των Φίντσι Κοντίνι».

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ 20/11-Όταν ο Όρσον Γουέλς δούλευε σε φιλμ της σειράς για να χρηματοδοτήσει τις ταινίες του

Ηχητικά Άρθρα / Όταν ο Όρσον Γουέλς δούλευε σε φιλμ της σειράς για να χρηματοδοτήσει τις ταινίες του

Οι «δεύτερες» εμφανίσεις του κατά τ’ άλλα ιδιοφυούς σκηνοθέτη που αναγκάστηκε να συμμετάσχει και σε φιλμ της σειράς, χρησιμοποιώντας τις αμοιβές για να χρηματοδοτήσει τις ταινίες του.
ΑΚΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ
Πάολο Ντι Πάολο: Ο πιο σπουδαίος φωτογράφος της Ρώμης την εποχή της «Ντόλτσε Βίτα»

Φωτογραφία / Πάολο Ντι Πάολο: Ο πιο σπουδαίος φωτογράφος της Ρώμης την εποχή της «Ντόλτσε Βίτα»

Μια μεγάλη έκθεση στη Ρώμη αποκαλύπτει τον «χαμένο κόσμο» του μεγάλου εικαστικού φωτογράφου, ο οποίος αφού τράβηξε μερικές από τις πιο εξαίσιες φωτογραφίες της «χρυσής ιταλικής εποχής», εγκατέλειψε για πάντα την κάμερά του εξαιτίας της επέλασης των παπαράτσι

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Οθόνες / «Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Ένα αποκαλυπτικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την ωμή αλήθεια για το άθλημα του bodybuilding –έναν κόσμο όπου δοκιμάζονται τα όρια σώματος και πνεύματος– έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 29 Μαΐου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ