Επιστροφή σε δημιουργικά κέφια για την Pixar μετά από μια περίοδο δυστοκίας, με το θαυμάσιο Inside Out, μια φαντασμαγορική στο μυαλό μιας κοπέλας, από τη γέννηση μέχρι την εφηβεία της. Ουσιαστικοί πρωταγωνιστές είναι τα συναισθήματα της, η αστραποβολούσα Χαρά, η γαλάζια Λύπη, ο κατακόκκινος Θυμός, η πράσινη Σιχασιά, ανθρωπόμορφοι, ακούραστοι εργάτες στο τεράστιο εγκεφαλικό πάρκο που διευθύνει και ισορροπεί τον ψυχικό κόσμο, τις αντιδράσεις και τη συμπεριφορά της μικρής, συμπαθέστατης ηρωίδας Ράϊλι, με όλες τις αναποδιές και τις ευτυχισμένες στιγμές που συναποτελούν τη ζωή της. Μια εκπληκτική, εντελώς πρωτότυπη ιδέα γίνεται παιδική χαρά με ζωηρά χρώματα και ζωντανά αισθήματα, με πολλά σκαμπανεβάσματα και Μέσα Έξω, όπως υποδεικνύει ο τίτλος, και η Pixar δεν χάνει την ευκαιρία να συνδυάσει την καθαρόαιμη περιπέτεια για όλη την οικογένεια με μια ασυνήθιστη για mainstream animation εξερεύνηση δύσβατων θεμάτων, όπως το Ασυνείδητο και η Μνήμη. Το πιο γόνιμο διάλειμμα που θα μπορούσε να ευχηθεί ένας φεστιβαλιστής, κλειδαμπαρωμένος σε κοινωνικά θέματα και παραλλαγές τραγωδιών.
Η ηθική αποτελεί το επίκεντρο της ταινίας, και ο Γούντι Άλεν σατιρίζει για μια ακόμη φορά την ψευτοδιανόηση και τη συμφορά από το πολύ μυαλό, που έλεγε κι ο Αλεξάντρ Γκριμπογιέντοφ, όταν η καρδιά αδυνατεί να λειτουργήσει λογικά και ο νους ξεχνάει πού βρίσκεται η καρδιά (ή περίπου έτσι...)
Κι ενώ ο Γούντι Άλεν της Ιταλίας, ο Νάνι Μορέτι, επανήλθε με το Mia Madre που συγκινεί και διασκεδάζει ισόποσα, ο αυθεντικός Γούντι, που έχει λανσάρει τη λεπτή γραμμή του μηδενιστικού σινέ-κλαυσίγελου, βρίσκεται κι αυτός στις Κάννες, εκτός συναγωνισμού όπως συνηθίζει, με το Irrational Man. Ο παράλογος άνδρας είναι ο Χοακίν Φίνιξ, που βαριέται θανάσιμα την ύπαρξη του, το φλερτ στο οποίο κάποτε ήταν δυναμίτης και κυρίως τις φιλοσοφικές θεωρίες που διδάσκει στο πανεπιστήμιο, ώσπου βρίσκει αφορμή για να ξυπνήσει από τον παρατεταμένο λήθαργο, όταν, μαζί με μια μαθήτρια που του έχει αδυναμία (Έμα Στόουν) κρυφακούει τον πόνο μιας αδικημένης γυναίκας και σχεδιάζει τον φόνο του δικαστή, ο οποίος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Η ηθική αποτελεί το επίκεντρο της ταινίας, και ο Γούντι Άλεν σατιρίζει για μια ακόμη φορά την ψευτοδιανόηση και τη συμφορά από το πολύ μυαλό, που έλεγε κι ο Αλεξάντρ Γκριμπογιέντοφ, όταν η καρδιά αδυνατεί να λειτουργήσει λογικά και ο νους ξεχνάει πού βρίσκεται η καρδιά (ή περίπου έτσι...). Όπως και ο Μορέτι, έτσι και ο Άλεν το έχει ξανακάνει στο παρελθόν, μάλλον καλύτερα. Ωστόσο, το Irrational Man συγκαταλέγεται στην πλούσια κολεξιόν των καλών ταινιών του. Και αξιοποιεί πολύ θετικά την καρατερίστα πλέον Πάρκερ Πόουζι, κάποτε καυτή και άδικα παροπλισμένη. Μια ωραία επίσκεψη από τα παλιά.
Το μοναδικό πρόβλημα με το καλά σχεδιασμένο κι ευαίσθητο ντοκιμαντέρ Amy, που σκηνοθέτησε ο Ασίφ Καπάντια, ο μοναδικός Βρετανός που προσκλήθηκε επισήμως, αν και εκτός συναγωνισμού, στις Κάννες, δεν είναι η αγωγή που απειλεί να κάνει ο Μιτς, ο φασαριόζος και αναξιόπιστος πατέρας της πρόωρα χαμένης τραγουδίστριας, αλλά οι πασίγνωστες, οικείες εικόνες που έχουμε ήδη στο μυαλό μας, μιάς και η πορεία της από τα πρώτα βήματα μέχρι το σπιράλ θανάτου, έχουν καταγραφεί άπλετα και μεταδοθεί εκτενώς από τα media. Αυτό που πετυχαίνει ο Καπάντια είναι να ντύσει τους ποιητικούς της στίχους με αποσπάσματα από τις ηχογραφήσεις και τις δηλώσεις της, συνδέοντας τα αυτοβιογραφικά πετραδάκια του πονεμένου παζλ με τις λάθος επιλογές και τις ιδιοφυείς, παθιασμένες ερμηνείες της. Επιπλέον, δεν μας υποχρεώνει να βλέπουμε όλους τους σχολιαστές, αυτούς που μιλάνε για την Winehouse, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των talking heads documentaries, παρά μόνο να τους ακούμε, κι έτσι να μην αποσπώμεθα από το μοναδικό πρόσωπο που μας ενδιαφέρει πραγματικά, την Amy Winehouse, μια γυναίκα που φοβόταν τις επιπτώσεις της φήμης και εξαρτιόταν από πολλά πράγματα, αλλά κυρίως από την αγάπη που δεν της φανερώθηκε με ειλικρίνεια και καθαρότητα.
