Από τον Χρήστο Παρίδη
Ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, που μία διαφήμιση της Cosmote τον έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή πριν από λίγα χρόνια, μετράει ουκ ολίγες παραστάσεις, από πρωτοποριακές μέχρι τελείως εμπορικές (αυτήν τη στιγμή παίζει με τον Κιμούλη στον Επιστάτη του Πίντερ), κάποιες τηλεοπτικές σειρές και μερικές εξαιρετικές κινηματογραφικές ταινίες. Έτσι τον πρωτογνωρίσαμε, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη το 1993, με τον Λευτέρη Δημακόπουλος του Περικλή Χούρσογλου. Ήταν μόλις 22 χρονών τότε και με την πρώτη του εκείνη εμφάνιση απέσπασε το βραβείο α’ αντρικού ρόλου. Φέτος παίζει στο Να κάθεσαι και να κοιτάς του Γιώργου Σερβετά, που μόλις άρχισε να παίζεται στις αίθουσες, και η Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε το βραβείο β’ αντρικού ρόλου, για έναν κόντρα-ρόλο γι’ αυτό τον ευαίσθητο κι εσωστρεφή ηθοποιό.
Τι σε έκανε να γίνεις ηθοποιός, θυμάσαι;
Τίποτα. Μου άρεσε αυτό που έβλεπα στο σινεμά. Είχα την αίσθηση ότι μπορώ να το κάνω κι εγώ. Ένιωθα καλά με το σινεμά, και ακόμα νιώθω καλά.
Αυτό ήταν το μυστικό σου στην εφηβεία;
Όχι, μεγάλος το αποφάσισα, στα 19-20. Μέχρι τότε δεν ήξερα τι θα γίνω, ψαχνόμουν. Μου άρεσε η μουσική, έκανα κλασική κιθάρα, αλλά μετά ήθελε πάρα πολλή μελέτη, και δεν μπορούσα, ήμουν τεμπέλης.
Είχες παρέες τότε ή ήσουν εσωστρεφής;
Είχα παρέες και ήμουν και εσωστρεφής. Γίνονται και τα δύο.
Γιατί επέλεξες το Θέατρο Τέχνης;
Γιατί από εκεί βγήκαν ηθοποιοί που μου άρεσαν: ο Μιχαλακόπουλος, ο Διαμαντόπουλος, ο Λογοθέτης. Δεν ήξερα ούτε ποιος ήταν ο Κάρολος Κουν, ούτε οι παραστάσεις του.
Οι γονείς σου το δέχτηκαν εύκολα;
Ταξιτζής ο πατέρας μου και η μητέρα μου νοικοκυρά. Καμιά σχέση με θέατρο. Ο πατέρας μου το δέχτηκε εύκολα.
Εξωστρεφής τύπος, όπως όλοι οι ταξιτζήδες;
Έχει και μια εσωστρέφεια που την έχω κι εγώ. Λέει και καλά ανέκδοτα – κι αυτό του το πήρα…
Νόμιζα ότι οι ηθοποιοί δεν ξέρουν να λένε ανέκδοτα.
Κακώς, οι ηθοποιοί πρέπει να ξέρουν να λένε ανέκδοτα. Ο καλός ηθοποιός είναι καλός σε όλα, και στα δραματικά και στα κωμικά.
Πώς ήταν στο Θέατρο Τέχνης;
Ήμουν από τους μεγαλύτερους στην τάξη μου –ήμουν 20–, οπότε τα είχα όλα γραμμένα… Στο δεύτερο έτος ήρθε η ταινία του Χούρσογλου και δεν έπρεπε να το λέω για να μη με διώξουν. Στο τρίτο δεν πάτησα καθόλου.
Δεν πήρες πτυχίο;
Πήρα πτυχίο, αλλά πήρα και τον χειρότερο βαθμό στην τάξη. Δεν πάτησα καθόλου.
Η ταινία του Χούρσογλου ήταν καλή εμπειρία;
Είχαμε πολύ καλή σχέση με τη Σκουλά, τον Χούρσογλου – είμαστε και ίδιο ζώδιο όλοι. Επίσης είχα καλή σχέση με τον Σταμάτη, τον φωτογράφο, και την Αρσένη, τη σκηνογράφο, και αυτό βγήκε στο πανί. Οι παλιοί κωμικοί το λέγανε: «Στο πανί βγαίνουν όλα. Αν έχεις τσακωθεί με τον σκηνοθέτη, φαίνεται». Μετά χαθήκαμε.
Ο Λευτέρης Δημακόπουλος ήταν μια ταινία που αντικατόπτριζε όλο τον αριβισμό της εποχής. Δεν μοιάζεις στη ζωή σου να είσαι καθόλου «Δημακόπουλος».
Το αντίθετο, δεν με ενδιαφέρει η φιλοδοξία. Εντάξει, είμαι φιλόδοξος με την έννοια ότι θέλω να παίζω σε ταινίες, να κάνω τη δουλειά μου.
Προτιμάς το σινεμά από το θέατρο;
Το σινεμά, ναι. Ο Χούρσογλου, βέβαια, με είδε σε μια παράσταση στο δεύτερο έτος, στον Γάμο του Γκομπρόβιτς. Είχα παίξει σε μια-δυο παραστάσεις στο Τέχνης, αλλά η ταινία ήταν μεγάλο πράγμα. Είχα πάει και σε μερικά φεστιβάλ.
Πώς διαχειρίστηκες τη δημοσιότητα;
Ήταν ωραίο αλλά και πολύ δύσκολο. Ήμουν μικρός, με πήραν από τα μαλλιά, δεν μου άρεσε αυτό και τσίνησα λίγο. Δεν έδινα συνεντεύξεις και θύμωσε ο Χούρσογλου. Φοβόμουν, δεν στεκόμουν στα πόδια μου, ήμουν μικρός και δεν ήξερα πού πάνε τα τέσσερα.
Αν ήσουν πολύ φιλόδοξος, θα ήξερες…
Ναι, υπήρχαν περιπτώσεις που μπορούσαν να βοηθήσουν την καριέρα μου και τσακώθηκα, βρίστηκα.
Με σκηνοθέτες;
Και με σκηνοθέτες. Με είχαν πιάσει από τον λαιμό και δεν μου άρεσε.
Σε ποια παράσταση πραγματικά ένιωσες ότι άξιζε που ήσουν μέρος της;
Ήταν και ο Γάμος στο Τέχνης αλλά και ένας μονόλογος του Χάινερ Μίλερ που έκανα στο Εθνικό, στο Εμείς οι άλλοι. Η παράσταση αποτελούνταν από τέσσερις μονολόγους κι εγώ έκανα ένα αγρότη Κροάτη. Η σκηνοθεσία ήταν του Βίκτωρα Αρδίττη, με τον οποίο μετά κάναμε τον Βέρθερο, αλλά δεν ήμουν τόσο καλός. Ωραίο έργο, δική μου ιδέα, αλλά τσακώθηκα με τον σκηνοθέτη.
Πέρασες και από το Αμόρε…
Έκανα κάτι μικρούς ρόλους στη Δωδεκάτη Νύχτα, αλλά δεν μου πήγαινε το περιβάλλον. Είχε πολύ καλούς ηθοποιούς, τους καλύτερους, τα καλύτερα έργα, αλλά δεν ήταν η ζεστασιά που ένιωσα με τον Χούρσογλου και τη Σκουλά. Ήταν όλοι αυτοί οι καλοί ηθοποιοί, αλλά ήταν σαν μονάδες. Αργότερα έγιναν ομάδα. Όσο έμεινα, δεν ένιωσα μέρος ενός συνόλου. Ήταν μετά να κάνω το Έγκλημα και Τιμωρία με τον Μιλιβόγιεβιτς. Ζήτησα να διαβάσω πρώτα τον ρόλο, δεν μου άρεσε και δεν δέχτηκα. Τότε μου έδωσε ο Χουβαρδάς το χέρι, μου ευχήθηκε «Καλή τύχη στη ζωή σου» και δεν ξανασυνεργαστήκαμε ποτέ.
Απορρίπτεις εύκολα έργα και σκηνοθέτες;
Βέβαια. Γενικά έχω δουλέψει με όλους τους σκηνοθέτες στο θέατρο.
Ποιοι είναι οι λόγοι να απορρίπτεις σκηνοθέτες;
Προφανώς όταν δεν έχει ικανότητα, δηλαδή ταλέντο. Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν ικανότητα να σκηνοθετήσουν, ακόμα και από τους γνωστούς. Επίσης, με ενοχλεί να μην μπορούν να δημιουργήσουν ατμόσφαιρες – γιατί ο σκηνοθέτης πρέπει να το κάνει αυτό. Πρέπει να δημιουργήσεις μια ωραία ατμόσφαιρα, είναι πολύ σημαντικό. Λίγοι είναι οι καλοί σκηνοθέτες, όχι περισσότεροι από δυο-τρεις. Φαντάζομαι πως φαίνεται από το αποτέλεσμα. Από νωρίς έκλεισα κάποιες πόρτες – ήμουν νέος, αλλά καλά έκανα. Δεν μπορούσα να πάω με τα νερά τους. Ήθελα να βρω ποιος είμαι, πού πάω, ποιος είναι ο δρόμος μου, δεν μπορούσα να λέω σε όλα «ναι».
Έψαχνες το πρωτοποριακό;
Όχι, μια καλή παρέα έψαχνα κι ένα καλό έργο. Λίγες ήταν οι φορές που βρήκα καλή παρέα. Αλλά λίγοι δεν είναι και οι καλοί μας φίλοι; Δεν είναι είκοσι οι καλοί σου φίλοι. Ένας-δυο δεν είναι; Πάντως, όταν είσαι μικρός, δεν ξέρεις και τσακώνεσαι πολύ εύκολα. Τώρα δεν θέλω να τσακώνομαι.
Τσακωνόσουν εύκολα;
Ε, όταν ήμουν πάνω στη σκηνή, δεν ήξερα, ήθελα βοήθεια κι ένιωθα αβοήθητος, φώναζα. Νομίζω είναι θέμα ταλέντου ο σκηνοθέτης, ή το ’χεις ή δεν το ’χεις. Το βασικό είναι το ταλέντο. Κάποιοι έχουν ταλέντο, αλλά άσχημο χαρακτήρα.
Τι είδους έργα σε ενδιαφέρουν;
Μου αρέσουν τα κλασικά έργα, αυτά που έχουν συναίσθημα. Μου αρέσουν και τα καινούργια.
Μετά τον Χούρσογλου έπαιξες στους Απόντες του Γραμματικού.
Κι αυτή ήταν ταινία με συναίσθημα.
Μια ταινία για την αντρική φιλία. Είσαι της φιλίας;
Τους δυο καλούς μου φίλους τους έχω από παιδιά. Στο θέατρο έχω κάνει λίγους φίλους.
Είσαι και αυτοκαταστροφικός;
Κάργα!
Δεν θα έπρεπες να βάλεις νερό στο κρασί σου;
Αν εννοείς με τους ανθρώπους, έχω βάλει και μου αρέσει, δεν έχω πρόβλημα. Τα τελευταία χρόνια έχω βάλει και στα επαγγελματικά. Πάντα υπάρχει ένας τσακωμός του σκηνοθέτη με τους ηθοποιούς, αλλά τώρα τελευταία έχω παρατηρήσει ότι δεν είμαι εγώ αυτός που δεν τσακώνεται. Λέω «παιδιά εγώ δεν τσακώνομαι, αν θέλετε… πάω σπίτι μου». Το ’χω κόψει, έχω τελειώσει με τους τσακωμούς. Τώρα παίζω με τον Κιμούλη. Αν πάει προς τσακωμό, λέω «φώναξε όσο θες, δεν το έχω…».
Τι σε άλλαξε;
Το έζησα πολύ και όταν μεγαλώνεις, καταλαβαίνεις ότι δεν χρειάζεται τόσο πολύ θυμός. Ο θυμός είναι ωραίο πράγμα, αλλά λες «κούλαρσε», να κάνουμε τη δουλειά μας, να πάμε σπίτι μας, μην το παίρνετε προσωπικά, δουλειά κάνουμε. Τελικά, στενοχωριέμαι όταν γίνεται ένας τσακωμός, γι’ αυτό δεν τον προχωράω. Πάω σπίτι μου. Άλλωστε, έχεις μια δουλειά να κάνεις κι αυτό σε δυσκολεύει. Αν πλακωθείς με τον συνάδελφο και μετά πρέπει να παίξεις μια σκηνή που είστε αγαπημένοι, είναι δύσκολο. Ας μην τσακωθούμε, βρε παιδί μου!
Ποια θεωρείς την πιο δυνατή σου ερμηνεία στο θέατρο;
Τον Ιούδα στον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη, με τον Χατζάκη. Επίσης, πέρσι, έναν Ντοστογιέφσκι, το Γλυκό Κορίτσι, και τις Λευκές Νύχτες του Τολστόι στην Πάτρα, σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλο, με τη Φένια Παπαδόδημα. Τσακωθήκαμε και οι τρεις, αλλά το αποτέλεσμα ήταν καλό.
Σε είδα σε μια λαϊκή επιθεώρηση του Κωνσταντίνου. Το θεώρησα τολμηρό εκ μέρους σου που πήγες και έπαιξες στον Ακάδημο. Πώς το είδες εσύ;
Μια χαρά ήταν. Καταρχάς, ο Κωνσταντίνου ήταν πολύ συμπαθής, έγραψε ένα κείμενο λίγο-πολύ πάνω μου κι αυτό το εκτίμησα. Έπαιξα όπως ήθελα να παίξω, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Εντάξει, επιθεώρηση ήταν, όχι Ντοστογιέφσκι. Μου αρέσει και η κωμωδία, μου πάει κιόλας, άσχετα που μια ζωή δράμα έπαιζα. Μου άρεσε που έπαιζα με τον Κωνσταντίνου. Το Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα είναι το καλύτερό μου.
Η διαφήμιση ήρθε τότε;
Λίγο πριν. Είχε μεγάλο αντίκτυπο. Κατέβαινα την Αλεξάνδρας και φωνάζανε «σακ βουαγιάζ». Πήγαιναν στις ταβέρνες, έφευγαν κι έλεγαν «σακ βουαγιάζ». Ευτυχώς, ήμουν πιο μεγάλος, ήμουν 40 χρονών – είναι και σε ποια ηλικία θα σε πιάσει. Λέω, σε δυο-τρεις μήνες θα τους περάσει, τους πέρασε. Μετά βγήκε ο Μαυροματάκης.
Δεν τις σνομπάρεις τις διαφημίσεις;
Όχι – δεν είχα και μία τότε. Μικρότερος μπορεί να μην το έκανα. Αν είσαι πλούσιος, μην το κάνεις. Εγώ κάνω και τηλεόραση και όλα. Υπάρχουν ηθοποιοί που δεν κάνουν τηλεόραση, δεν κάνουν και διάφορα άλλα, από σνομπισμό. Δεν νομίζω ότι είναι και πολύ καλοί ηθοποιοί μερικοί από αυτούς.
Έκανες και τους Βρικόλακες με τον Έκτορα Λυγίζο.
Έχει θάρρος το παιδί και μπράβο του. Η ταινία του ήταν κάπως…
Ποιο σινεμά σου αρέσει;
Το απλό σινεμά. Μια γυναίκα, ένας άντρας, να μιλάνε καλά, μια ωραία ιστορία, να παίζουν καλά, να έχει ένα ωραίο σενάριο.
Στο Να κάθεσαι και να κοιτάς τι σε τράβηξε;
Το σενάριο.
Παίζεις έναν Ελληναρά, σεξιστή, φασιστοειδή άντρα της επαρχίας.
Ένας ρόλος δεν είναι ένα πράγμα, αν τον παίξεις καλά. Ας πούμε, του αρέσει ο μικρός που παίζει ο Γιώργος Καφετζόπουλος, εννοώ στα όρια του ερωτικού. Στην ουσία τον γουστάρει και το αντιπαρέρχεται όλο αυτό με την πρωταγωνίστρια. Υπάρχει η σκηνή στο ντους και η αρχή που τον κοιτάζει όταν ξεντύνεται.
Βρίσκεις κάτι θετικό στον χαρακτήρα του;
Νομίζω ότι προσπαθεί να πιστέψει ότι υπάρχει φιλία, αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να αντεπεξέλθει, γιατί και η φιλία θέλει κόπο.
Τους αναγνωρίζεις αυτού του τύπου τους ανθρώπους;
Ναι, τους έχω δει. Δεν ξέρω αν είναι έτσι ακριβώς, αλλά σε έναν ρόλο δεν μιμείσαι πάντα κάτι που υπάρχει. Βάζεις και λίγο από τη φαντασία σου, βάζεις και δικά σου πράγματα.
Σου αρέσουν οι αρνητικοί ήρωες;
Έχουν περισσότερο ζουμί από τους θετικούς ήρωες. Εξάλλου, δεν πιστεύω ότι η τέχνη είναι ηθικοπλαστική.
Τη δουλειά σου τη βλέπεις ως βιοπορισμό ή είναι τέχνη;
Είναι πλέον δουλειά γιατί ζω από αυτήν, αλλά υπάρχουν στιγμές που ξεφεύγει από την έννοια της δουλειάς. Εμπλέκεσαι ψυχικά, γίνεται πιο βαρύ και σε πληγώνει λίγο.
Μια ταινία ή μια παράσταση που αποτυγχάνει θεωρείς ότι είναι μπροστά από την εποχή της, φταίει το κοινό ή ήταν κακή δουλειά;
Μπορεί να είναι όλα αυτά που λες. Να είναι μπροστά από την εποχή της, να είναι το κοινό απαίδευτο ή μπορεί και να μην είναι καλή και να μην το ξέρεις.
Πανεπιστήμιο γιατί δεν πήγες;
Βλακεία μου. Είχα περάσει ΤΕΙ Βιβλιοθηκονομίας και δεν πήγα,. Κακώς, θα μου άρεσε πάρα πολύ γιατί μου αρέσουν τα βιβλία.
Ποια είναι τα αγαπημένα σου βιβλία;
Από μικρός, η τετράδα μου ήταν Νίτσε, Έσσε, Ντοστογιέφσκι, Μπόρχες. Αυτοί είναι! Από Έλληνες, ο Καζαντζάκης που είναι απίστευτος. Σκέψου να μπορούσα να τα συνδυάσω, να είμαι σε μια βιβλιοθήκη, μέσα στα βιβλία, και ηθοποιός. Μου αρέσει η ησυχία της βιβλιοθήκης, δεν μπορώ τις φωνές.
Σε έχω δει πολλές φορές να περπατάς μόνος.
Είμαι της περιπατητικής σχολής. Η Λούλα Αναγνωστάκη έχει πει ότι της αρέσει να κάνει άσκοπες βόλτες στην Αθήνα. Άκου τι είπε η Λούλα…
Εσένα σου αρέσει να κάνεις άσκοπες βόλτες στην Αθήνα;
Κάνω βόλτες, δεν ξέρω αν είναι άσκοπες. Έχει ωραία μέρη η Αθήνα: το Αττικό Άλσος, τον Λυκαβηττό. Διαβάζω, περπατάω, διαβάζω κανέναν ρόλο.
Με τους φίλους σου βγαίνεις;
Βέβαια, θέλεις και λίγη αποτοξίνωση, δεν μπορεί να είσαι όλη τη μέρα στο θέατρο και όταν βγαίνεις να μιλάς πάλι για θέατρο. Εγώ θέλω να πω και κάτι άλλο.
Ποια είναι τα αγαπημένα σου θέματα με φίλους;
Οι γυναίκες.
Με μια γυναίκα φίλη;
Δεν μπορείς να πεις πολύ προσωπικά, δεν μπορείς να είσαι κολλητάρι. Το πράγμα θέλει και λίγο χιούμορ. Όχι λίγο, πολύ χιούμορ. Δεν είναι ότι είμαι ο τύπος που σκάει στα γέλια, αλλά δεν μπορώ να βλέπω ηθοποιούς να παίζουν δραματικούς ρόλους και να μην έχουν βάλει καθόλου χιούμορ, να παίζουν τον ρόλο δραματικά! Τι τον παίζεις δραματικά το δραματικό ρόλο;
Με ποιους κωμικούς έχεις γελάσει πολύ;
Με τον Βέγγο! Φοβεροί ρυθμοί. Με πολλούς γελάω. Βασικά, γελάω με κόμικς. Ο Βασιλιάς των Λιονταριών είναι από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου. Έκλαιγα και γέλαγα ταυτόχρονα. Τι υπέροχη ταινία!! Τη βάζω πολύ ψηλά.
Αυτού του είδους οι ταινίες σου αρέσουν;
Η μείξη πραγμάτων, όπως το Τρένο της μεγάλης φυγής που το γύρισε ο Κοτσαλόφσκι με αμερικανούς ηθοποιούς σε σενάριο Ακίρα Κουροσάβα. Απίστευτος σκηνοθέτης.
Τι θα ήθελες να παίξεις, αν είχες την ευκαιρία;
Άμλετ, είναι ωραίος ρόλος.
σχόλια