Ο Μίκι Δολοφόνος, η Disney στο μεταίχμιο

Ο Μίκυ Δολοφόνος, η Disney στο μεταίχμιο Facebook Twitter
Από ένα b movie φρίκης με στόχο τον επίκαιρο εντυπωσιασμό και αφορμή την μετακύλιση του δικαιώματος της εικόνας του Steamboat Willie στη σφαίρα της δημόσιας χρήσης δεν απειλείται κανείς, ούτε καν συμβολικά.
0

ΤHN ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ που επισκέφθηκα το πρώτο πάρκο που ίδρυσε ο Γουόλτ Ντίσνεϊ στο Άναχαϊμ της Καλιφόρνια, στα 16 μου, ήμουν στην ηλικία να το χαρώ ως παιδί και να το παρατηρήσω πιο χαλαρά. Φυσικά δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο ούτε υπήρχε ανταγωνιστής τότε, όπως το λούνα παρκ της Universal, που όντως είχε, από πλευράς rides, μεγάλη πλάκα. Δεν ήταν μόνο οι βόλτες και τα τρενάκια και οι βαγονο-βουτιές από ψηλά με ταχύτητα και το τεχνολογικό της υπόθεσης που με είχε εντυπωσιάσει αλλά και η ενότητα του χώρου και η ταύτιση της πρόθεσης με την εκτέλεση: το μέρος είχε φτιαχτεί για να σου φυτέψει αναμνήσεις που νομίζεις πως ανήκουν σε σένα, να δημιουργήσει μια οικειότητα και να σε ξεναγήσει στη βόλτα της ζωής σου, αφήνοντάς σε να διαλέξεις το θέμα της αρεσκείας σου. Ποια χώρα σού ταιριάζει: της περιπέτειας, των συνόρων, της φαντασίας, λίγο μέλλον ή μήπως νοσταλγία, πειρατές ή αστροναύτες, γλυκά ζωάκια ή η επιστήμη με τις προκλήσεις και τα επιτεύγματά της; Ένα μαγικό βασίλειο, στ’ αλήθεια μόνο οι δεινόσαυροι έλειπαν.

Ο Ντίσνεϊ ήξερε ακριβώς τι οραματίστηκε το 1955 και πώς να το υλοποιήσει, σαν κήπο εξωτικών επιθυμιών για την παγκόσμια οικογένεια, το σαλόνι των σελιλόιντ ονείρων που είχε προλάβει, έγκαιρα και ακομπλεξάριστα, να μεταφέρει στην τηλεόραση – το πρώτο στούντιο που δεν σνόμπαρε καθόλου τη μικρή οθόνη από το πολύ ξεκίνημά της. Έκτοτε πήγα πολλές φορές στην Eurodisney του Παρισιού, για δουλειά ή διασκέδαση, στο πρώτο και πολύ αποτυχημένο της λανσάρισμα, και αφότου αγοράστηκε εκ νέου και πέτυχε τους στόχους της. Ωστόσο, τίποτε δεν συγκρίνεται με το συναίσθημα της original Disneyland. Είναι αυτό που έγραψαν πρόσφατα οι «New York Times»: νόμιζα πως μιλούσα μια γλώσσα, την ντισνεϊκή, όπως και όλοι οι άλλοι επισκέπτες. Μέχρι ενός σημείου, αυτός ο κώδικας ήταν παρών στην κουλτούρα την παγκόσμια, όχι μόνο την αμερικανική, δηλαδή υπήρχε ο τρόπος που όλοι αντιλαμβανόμασταν τι σημαίνει Ντίσνεϊ χαρακτήρας, ταινία, ή τραγούδι, και πότε να το περιμένουμε. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει πλέον. 

Αν και η εταιρεία είναι πεπεισμένη πως με τη στατιστική της ποσόστωσης θα πάνε όλα καλά, τα πράγματα δεν προχωρούν σύμφωνα με τις προβλέψεις, γιατί όλα μοιάζουν με προαποφασισμένη υποχρέωση, μία τουλάχιστον φάση πίσω από το γούστο και την ανάγκη του κοινού. Και στον νευραλγικό τομέα του κινουμένου σχεδίου, η αναλαμπή του «Μαλλιά Κουβάρια» και κυρίως του «Frozen» φαντάζει περισσότερο παρένθεση.

Εννοείται πως το studio δεν κινδυνεύει ή δεν θα έπρεπε να ανησυχεί έστω και λίγο από το «Μickey’s Mouse Trap», όπου ένας κατ' εξακολούθηση δολοφόνος κυκλοφορεί με τη στολή του πιο διάσημου ποντικού στην ιστορία και σκοτώνει κόσμο. Από ένα b movie φρίκης με στόχο τον επίκαιρο εντυπωσιασμό και αφορμή τη μετακύλιση του δικαιώματος της εικόνας του «Steamboat Willie» στη σφαίρα της δημόσιας χρήσης δεν απειλείται κανείς, ούτε καν συμβολικά. Διότι το μονοπώλιο στην παρθενικότητα η Disney το έχει απολέσει από τότε που αποφάσισε πως είναι περισσότερο οικονομικός κολοσσός με πολλά παραρτήματα παρά μια οικογενειακή επιχείρηση που διευθύνει ο πάτερ φαμίλιας Γουόλτ, και στη συνέχεια το πατριαρχικό του φάντασμα.

Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβει κάποιος το DNA που μετέδωσε ο Ντίσνεϊ στην εταιρεία του είναι αν παρακολουθήσει τι λέει για τα παιδικά του χρόνια και με ποιον τρόπο προσεγγίζει τη συγγραφέα Π.Λ. Τράβερς για να την ψήσει να παραχωρήσει τα δικαιώματα της Μέρι Πόπινς ο Τομ Χανκς που τον υποδύεται πολύ έξυπνα στο παραγνωρισμένο «Saving Mr. Banks». Η αιώνια λιακάδα της Disney καταγόταν από στέρηση και πόνο, πολλή φτώχεια και κακοπληρωμένο μόχθο στα χιόνια των Μεσοδυτικών Πολιτειών την εποχή της Ύφεσης, μέχρι ο Γουόλτ και ο αγαπημένος του αδελφός Ρόι να χτίσουν σπιθαμή προς σπιθαμή την αυτοκρατορία του κινουμένου σχεδίου. Εκπονώντας την τέλεια συνταγή για την ιδανική αμερικανική ψυχαγωγία, παρέλαβαν κλασικά παραμύθια και άμβλυναν τις αιχμές τους, ζαχαρώνοντας κάθε πίκρα και σκοτεινιά για χάρη της ευτυχούς έκβασης.

Επί δεκαετίες, η πατέντα Disney είχε απόλυτη προτεραιότητα τη διασκέδαση, το χαμόγελο που προκαλούσαν τα ευχάριστα συναισθήματα και το δέος για το τεχνολογικό θαύμα (βλέπε «Φαντασία»), αλλά έμαθε να ενσωματώνει τα «θετικά» μηνύματα με τρόπο αβίαστο. Ο Ντίσνεϊ προπαγάνδιζε συντηρητικές αξίες και μαζί με το σήμα κατατεθέν του ποντικιού, που κανείς δεν τόλμησε να αποκαθηλώσει, παρότι ο Μίκι δεν προήχθη ποτέ σε πρωταγωνιστή, άφησε τη σήμανση της καταλληλότητας για τα παιδιά ως απαράβατη κληρονομιά, μια παρακαταθήκη που προκάλεσε πονοκεφάλους, αν θυμάστε, όταν, για παράδειγμα, τύχαινε στο ρόστερ της ταινία με ενήλικο περιεχόμενο και αναγκαζόταν να την πασάρει σε αποκτημένη εταιρεία, όπως η Miramax, για να τη διανείμει. 

Ο Μίκυ Δολοφόνος, η Disney στο μεταίχμιο Facebook Twitter
Οι τελευταίες της απόπειρες δείχνουν μια οργανωμένη αμηχανία: το πακέτο έχει σχεδιαστεί, αλλά κάπου φαίνεται πως τα υλικά είναι ανακυκλωμένα. Το «Marvels» αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του λάθους.

Όπως αγοράζαμε τα κλασικά εικονογραφημένα και το περιοδικάκι «Μίκι Μάους» ευλαβικά κάθε Παρασκευή στα περίπτερα, όλος ο πλανήτης ονειρευόταν να γίνει Ντέιβι Κρόκετ, μικρός εξερευνητής ή πριγκίπισσα που τη λυτρώνει ο καβαλάρης της. Από ένα σημείο κι έπειτα, το event σταμάτησε να εκπλήσσει. Μετά από πολυετή, σοβαρή κάμψη, ήρθε η αναγέννηση μεταξύ 1989 και το 1999, μια δεκαετία γεμάτη τρομερές επιτυχίες όπως η «Μικρή Γοργόνα», ο «Αλαντίν», η «Πεντάμορφη και το Τέρας» και τα επόμενα animations που καθόρισαν ένα αχτύπητο υβρίδιο μιούζικαλ και feelgood παραβολής, σάρωσαν στα Όσκαρ και στα εισιτήρια και δημιούργησαν μαγεία, και μαγιά, για την επόμενη κρίση, που αντιμετωπίστηκε με την αφομοίωση της Pixar και την επέκταση με πανάκριβες εξαγορές, κυρίως των «πολυκαταστημάτων» του Star Wars και της Marvel. Ηγεμονία στην κινηματογραφική βιομηχανία και ως έναν βαθμό κηδεμονία του μαζικού γούστου με την εισαγωγή της επιστημονικής στρατηγικής στο μάρκετινγκ.

Μετά από κάθε περίοδο ακμής ωστόσο έρχεται η φθίνουσα πορεία που δεν είναι τίποτε άλλο από τον κορεσμό της υπερπροσφοράς. Από το τέλος των «Avengers» η Disney δεν έχει συνέλθει ουσιαστικά. Οι τελευταίες της απόπειρες δείχνουν μια οργανωμένη αμηχανία: το πακέτο έχει σχεδιαστεί, αλλά κάπου φαίνεται πως τα υλικά είναι ανακυκλωμένα. Το «Μarvels» αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του λάθους. Αν και η εταιρεία είναι πεπεισμένη πως με τη στατιστική της ποσόστωσης θα πάνε όλα καλά, τα πράγματα δεν προχωρούν σύμφωνα με τις προβλέψεις, γιατί όλα μοιάζουν με προαποφασισμένη υποχρέωση, μία τουλάχιστον φάση πίσω από το γούστο και την ανάγκη του κοινού. Και στον νευραλγικό τομέα του κινουμένου σχεδίου η αναλαμπή του «Μαλλιά Κουβάρια» και κυρίως του «Frozen» φαντάζει περισσότερο παρένθεση. Το επετειακό «Wish» καταδεικνύει ακριβώς αυτή την πλευρά μιας μπράντας που κάποτε παρήγε κουλτούρα και τώρα προσπαθεί να ξεχωρίσει στους πολιτιστικούς πολέμους του 21ου αιώνα.

Ο Μίκυ Δολοφόνος, η Disney στο μεταίχμιο Facebook Twitter
Πήγα πολλές φορές στην Eurodisney του Παρισιού, για δουλειά ή διασκέδαση, στο πρώτο και πολύ αποτυχημένο της λανσάρισμα, και αφότου αγοράστηκε εκ νέου και πέτυχε τος στόχους της. Ωστόσο, τίποτε δεν συγκρίνεται με το συναίσθημα της original Disneyland.

Για την Disney δεν διαφαίνεται πρόβλημα επιβίωσης: τα ατού της είναι κατοχυρωμένα (παρά την… απόδραση του μικρού Μίκι), η Disney+ ανταγωνίζεται στα ίσια τις απέναντι πλατφόρμες με όπλο το πολλαπλό περιεχόμενο, που κυμαίνεται από το library μέχρι οτιδήποτε δημιουργείται ειδικά γι' αυτήν ή καταλήγει εκεί μετά τις αίθουσες, και τα πρότζεκτ έχουν μπει ήδη σε εφαρμογή. Όμως οι πρόσφατες απεργίες, η ρευστότητα στην ανώτερη βαθμίδα ηγεσίας και η φτωχή επίδοση στο box office, όσο κι αν η Disney ισχυρίζεται πως συνέβη επειδή δεν κυκλοφόρησε πολλές ταινίες στα σινεμά, θολώνουν την premium εικόνα. Κυρίως, ο ιμπεριαλισμός της εταιρείας στην αγορά, με τις αμέτρητες δραστηριότητες και τις στιβαρές τοποθετήσεις στην αγορά, δεν έχει μεταφραστεί ευκρινώς.

Οι αντίπαλοί της πλέον δεν είναι μικρές ανεξάρτητες φωνές όπως ο Τεξ Έιβερι ή ακόμη και τα Looney Tunes αλλά χιλιάδες διαφορετικοί δημιουργοί περιεχομένου και πολέμιοι, όπως ο ρεπουμπλικανός Ντε Σάντις που αντιτάχθηκε στη φιλική προς τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα πολιτική της Disney και τιμώρησε νομοθετικά τα πάρκα της στην οπισθοδρομκή Φλόριντα. Και παλιότερα είχαν προκύψει προβλήματα από εκκλησιαστικούς κύκλους, αλλά το μποϊκοτάζ έπεσε στο κενό. Το πρόβλημα είναι τόσο παλιό όσο η ακόμη και σήμερα δόκιμη θεωρία του Μάρσαλ Μακλούαν. Στο πολυπρισματικό οπτικοακουστικό πεδίο, τα μηνύματα της Disney για τις θαρραλέες κορασίδες και τους υπερήρωες με καρδιά χάνονται στον αχό των ζαλισμένων συνδρομητών, άσε που, με λίγα λόγια, είναι εξωδικαστικές, εξαντλητικές απόπειρες επιδιόρθωσης των ethnic και σεξιστικών διακρίσεων που κάποτε διέδωσε, λόγω εποχής, οφέλους και νοοοτροπίας βεβαίως. 

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Ειρήνη Παπά μέσα από 9 ταινίες και 1 ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Ειρήνη Παπά: Οι σημαντικότερες ταινίες της για ένα πενθήμερο στην Ταινιοθήκη

Από τα πρώτα της βήματα έως την ωριμότητά της, η διεθνής ηθοποιός συμμετείχε σε μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το αφιέρωμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος μάς καλεί να τις ανακαλύψουμε ξανά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Daily / Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Η αναγγελία του θανάτου της Άννας Κυριακού προκάλεσε βαθιά συγκίνηση και θλίψη καθώς πολλοί έμοιαζαν να πενθούν όχι τόσο την απώλεια της ίδιας της ηθοποιού όσο του χαρακτήρα της στις «Tρεις Χάριτες», κι ας έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ανδρέας Αποστολίδης, συγγραφέας, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / Ανδρέας Αποστολίδης: «Πλέον το αστυνομικό μυθιστόρημα ανθεί ως παραγωγή, αλλά δεν ανανεώνεται»

Επί δικτατορίας σχετιζόταν με παράνομες οργανώσεις και έφτασε να κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός της κατάληψης του Πολυτεχνείου. To ταξίδι του με την αστυνομική λογοτεχνια ξεκίνησε με μια μετάφραση του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Σειρά πήραν η Χάισμιθ, ο Ελρόι και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς. Μετά, έγραψε τα δικά του μυθιστορήματα, ασχολήθηκε με την αρχαιοκαπηλία και το ντοκιμαντέρ. O Ανδρέας Αποστολίδης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Οθόνες / Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρι Λάιτον, όπου ο Χάρι Μέλινγκ συνάπτει μια BDSM σχέση με τον Σκάρσγκαρντ, ήδη από το τρέιλερ έχει πυροδοτήσει συζητήσεις για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του Σουηδού πρωταγωνιστή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Με το «Chasing Dragons» ο Άκης Ζιάκκας ένωσε μονομιάς τις τρεις δρακολίμνες

Οθόνες / Ο Άκης Ζιάκας ενώνει σε μία διαδρομή τις τρεις Δρακόλιμνες

«Chasing Dragons»: 120 χιλιόμετρα, 8.000 μέτρα υψομετρική διαφορά σε μία μέρα. Μια ταινία που διαρκεί μία ώρα και καταγράφει αυτή τη συγκλονιστική διαδρομή που ξεπερνά τα όρια της αντοχής, σωματικής και ψυχολογικής.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Οθόνες / Mπιλ Κίντερ: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Ο συνεργάτης του Κόπολα και υπεύθυνος μοντάζ και post-production σε ταινίες όπως το «Wall-e» μάς μίλησε για το μοντάζ στο animation, για την Pixar και για τότε που ένα στούντιο πλήρωσε 80 εκατομμύρια δολάρια τον Κόπολα για να μη γυρίσει μια ταινία. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Η τρίτη και χειρότερη κατάθεση στο σύμπαν του «Tron», η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου «Good Boy», το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ και η Έμα Τόμσον ως ένοπλη προστάτιδα. Τι παίζει στα σινεμά από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Οθόνες / Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Το νέο ντοκιμαντέρ με τίτλο «In whose name?» παρουσιάζει τον Kanye West ως μια ιδιοφυΐα εγκλωβισμένη στο σώμα ενός παιδιού που βρίσκεται πάντα στα πρόθυρα ενός ακόμα κακομαθημένου ξεσπάσματος. Αρκεί αυτό για να αγνοήσουμε τα σφάλματά του;
THE LIFO TEAM
10 ταινίες για να μπείτε σε φθινοπωρινή διάθεση

Οθόνες / 10 ταινίες που θέλεις να βλέπεις και να είναι φθινόπωρο

Είναι τα κίτρινα φύλλα του Central Park; Η μελοδραματική ατμόσφαιρα; Αγγλικά τοπία στη βροχή; Κάτι πάντως ενώνει αυτές τις δέκα ταινίες και όταν τις βλέπεις θες να είναι και ο καιρός αλλιώτικος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Daily / Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Ένα κρίσιμο και «μανιοκαταθλιπτικό» 24ωρο στη ζωή ενός εκπαιδευτικού σε ένα σχολείο για προβληματικούς εφήβους αποτελεί τον καμβά για το υπερκινητικό δράμα του Netflix με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Οθόνες / Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Όταν αποφάσισε να γίνει κινηματογραφιστής, του είπαν ότι θα πεινάσει, αλλά με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο. Έκανε τις πρώτες του ταινίες κυριολεκτικά με χώμα και νερό, αλλά πλέον τρέχει παράλληλα οκτώ πρότζεκτ. Κάνει σινεμά συνομιλώντας με το σινεμά του Γιάνναρη, του Δαμιανού, του Παπατάκη. Ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Οθόνες / When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Η Ελλάδα κάνει τα πρώτα της σοβαρά βήματα για να σταθεί ισότιμα στο ευρωπαϊκό γήπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου - Το νέο ντοκιμαντέρ του ΠΣΑΠΠ, “When Nobody’s Watching”, ρίχνει φως στις ζωές των αθλητριών που παλεύουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Ακόμα μια κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα, ένα κινέζικο animation που είναι η πέμπτη εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών αλλά και η επανακυκλοφορία του «Avatar: The Way of Water» - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
THE LIFO TEAM
«Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα» ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Οθόνες / «Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα

Η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου του Μπεν Λέονμπεργκ δίνει σάρκα και οστά σε έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των ιδιοκτητών σκύλου και αντλεί τη συγκίνησή της από τον αρραγή δεσμό ανθρώπου και ζώου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Οθόνες / Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ που έχει σήμερα γενέθλια παραμένει διαχρονικά ένας από τους αγαπημένους μας σκηνοθέτες. Μαζέψαμε σε ένα αφιέρωμα ό, τι έχουμε γράψει για τις ταινίες του αλλά και κάποια ενδιαφέροντα θέματα για το έργο του που αξίζει να τα διαβάσετε!
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ