«Μα φυσικά και νοιάζομαι» ή «Άχου και δεν με νοιάζει»;

«Μα φυσικά και νοιάζομαι» ή «Άχου και δεν με νοιάζει»; Facebook Twitter
Η Ρόζαμουντ Πάικ υποδύεται ξανά με χειρουργική ακρίβεια και ελεγχόμενες εκρήξεις την αμφιλεγόμενη, κοινωνιοπαθή πρωταγωνίστρια ενός λαμπερού, κυνικού, χιτσκοκικού θρίλερ.
0

«Κάθεστε εκεί πέρα και νομίζετε ότι είστε καλοί άνθρωποι. Δεν υπάρχουν καλοί άνθρωποι. Ήμουνα κι εγώ σαν κι εσάς κάποτε. Νόμιζα ότι δουλεύοντας σκληρά και παίζοντας τίμια, μπορείς να κερδίσεις την επιτυχία και την ευτυχία. Δεν μπορείς. Το τίμιο παιχνίδι είναι μια φάρσα που ανακάλυψαν οι πλούσιοι για να μείνουμε εμείς οι υπόλοιποι φτωχοί. Δύο είδη ανθρώπων υπάρχουν μόνο: οι θηρευτές και τα θηράματα, οι λέοντες και οι αμνοί. Το όνομά μου είναι Μάρλα Γκρέισον και δεν είμαι αμνός. Είμαι μια γ****ένη λέαινα».


Σαφής και ξεκάθαρη εξαρχής η στάση της (αντι)ηρωίδας της ταινίας, η οποία ανοίγει (με ηχητικό φόντο το «Dirge» των Death in Vegas, πού το θυμήθηκαν;) μ' αυτά της τα λόγια που απευθύνονται προκαταβολικά σε εμάς τους θεατές και στις ηθικές ενστάσεις μας για την επιτυχημένη κομπίνα που έχει στήσει η ίδια εις βάρος ηλικιωμένων ανθρώπων με ενδείξεις άνοιας, τους οποίους απομακρύνει από τους συγγενείς τους, αναλαμβάνοντας εκ μέρους των υπηρεσιών πρόνοιας, τη νόμιμη κηδεμονία τους (για να ξεκοκαλίσει μεθοδικά την περιουσία τους).

Είναι αλήθεια ότι ένας από τους στόχους της ταινίας είναι να αναρωτηθούμε αν και κατά πόσο μπορούμε (ειδικά εμείς οι κακομαθημένοι άρρενες θεατές) να ανεχτούμε σε μια γυναίκα τα «αντιηρωικά» στοιχεία που έχουμε συνηθίσει σε άντρες πρωταγωνιστές που εμφανίζονται ως γοητευτικά καθάρματα. 


Μια επταετία μετά το «Κορίτσι που εξαφανίστηκε» (Gone Girl), η Ρόζαμουντ Πάικ υποδύεται ξανά με χειρουργική ακρίβεια και ελεγχόμενες εκρήξεις την αμφιλεγόμενη, κοινωνιοπαθή πρωταγωνίστρια ενός λαμπερού, κυνικού, χιτσκοκικού θρίλερ (που βεβαίως θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό και απολαυστικό αν το σκηνοθετούσε κάποιος σαν τον Χίτσκοκ ή σαν τον Ντέιβιντ Φίντσερ έστω).

Οπλισμένη με μια κοφτερή σαν συρματόπλεγμα μπομπ κόμμωση, γόβες στιλέτο, ακριβά ρούχα, η Μάρλα είναι αποφασισμένη να πατήσει επί πτωμάτων προκειμένου να μη βρεθεί ποτέ στη θέση των αδυνάτων αυτού του άδικου κόσμου. «Για να τα καταφέρεις σ' αυτήν τη χώρα πρέπει να είσαι γενναίος... και ηλίθιος και αδίστακτος και προσηλωμένος» λέει αργότερα στην ταινία ενώ είναι δεμένη σε μια καρέκλα.

«Μα φυσικά και νοιάζομαι» ή «Άχου και δεν με νοιάζει»; Facebook Twitter
Ο Πίτερ Ντίνκλατζ υποδύεται με απειλητική στωικότητα έναν αδίστακτο αρχιμαφιόζο.


Παρότι ο κυρίαρχος τόνος της ταινίας παραπέμπει σε μαύρη κωμωδία μάλλον (μια ανέμελη προδιάθεση μέσα στο σκοτάδι) παρά σε οποιουδήποτε είδους δράματος ή σπουδής χαρακτήρων, με έπιασε μια πίκρα και μια οργή (λόγω και σχετικής οικογενειακής εμπειρίας) παρακολουθώντας την να εξαπατά χωρίς κανέναν ενδοιασμό ανθρώπους που πλέον υποφέρουν από το τρίπτυχο άνοια-ακράτεια-αρθρίτιδα και καταλήγουν με συνοπτικές διαδικασίες σε γηροκομείο.

Πριν από καμιά τετραετία μάλιστα, το περιοδικό New Yorker είχε αποκαλύψει τις τρομακτικές διαστάσεις μιας οργανωμένης απάτης σαν αυτή που απεικονίζεται στην ταινία, με θύματα πάνω από ενάμισι εκατομμύριο Αμερικανούς υπερήλικες.


Κάποια στιγμή όμως εμφανίζεται η Νέμεσις, εν προκειμένω με τη μορφή της Νταϊάν Γουίστ (που ιδανικά θα θέλαμε να την απολαύσουμε περισσότερη ώρα στην ταινία), η οποία όχι μόνο δεν είναι το άβουλο, μοναχικό, ηλικιωμένο θήραμα που φαντάζεται η Μάρλα, αλλά σχετίζεται άμεσα με αδίστακτο αρχιμαφιόζο, τον οποίο υποδύεται με απειλητική στωικότητα ο Πίτερ Ντίνκλατζ.


Είδα να τονίζεται σε κάποιες κριτικές, η φεμινιστική διάσταση της ταινίας. Δεν είμαι σίγουρος. Είναι αλήθεια ότι ένας από τους στόχους της είναι να αναρωτηθούμε αν και κατά πόσο μπορούμε (ειδικά εμείς, οι κακομαθημένοι άρρενες θεατές) να ανεχτούμε σε μια γυναίκα τα «αντιηρωικά» στοιχεία που έχουμε συνηθίσει σε άντρες πρωταγωνιστές που εμφανίζονται ως γοητευτικά καθάρματα. Αυτή είναι όμως η μοναδική υπερβατική διάσταση μια ταινίας που παρακολουθείται με ενδιαφέρον και αγωνία, το σενάριό της όμως κατά τόπους αδικεί κατάφωρα την δουλειά χαρισματικών ερμηνευτών.

 
Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ψίθυροι προσμονής: Ένα αριστούργημα του λιβανέζικου σινεμά από το 1980 στο Netflix

Οθόνες / Ψίθυροι προσμονής: Ένα αριστούργημα του λιβανέζικου σινεμά από το 1980 στο Netflix

Η ταινία «Whispers» (προσοχή: καμία σχέση με την ομώνυμη σαουδαραβική σειρά παραγωγής 2020 που επίσης βρίσκεται στην πλατφόρμα) είναι ένα υποβλητικό ταξίδι στον Λίβανο του 1980 με ιδανική ξεναγό μια εξέχουσα ποιήτρια.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Κάπως έτσι, ο Σωτήρης Τσαφούλιας άνοιξε τον δρόμο των ελληνικών παραγωγών προς το Netflix

Οι Αθηναίοι / Κάπως έτσι, ο Σωτήρης Τσαφούλιας άνοιξε τον δρόμο των ελληνικών παραγωγών προς το Netflix

O σεναριογράφος και σκηνοθέτης του «Έτερος Εγώ» μεγάλωσε στον Πειραιά, ζει στη Βάρκιζα και αν όλα πάνε καλά, θα γίνει ο πρώτος Έλληνας δημιουργός που θα σκηνοθετήσει για το Netflix.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

Οθόνες / Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

«Το άτακτο αγόρι του βρετανικού σινεμά βρήκε τον δρόμο του σε ώριμες επιλογές, είτε παίζοντας κάποιον αδυσώπητο κακό είτε αφήνοντας τα λακωνικά του διακριτικά σαν στάμπα, όνομα και πράγμα, σε σύντομες εμφανίσεις – εννοείται πως έχει υποδυθεί και τον διάβολο!»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Οθόνες / The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Η ταινία σημάδεψε μια γενιά εφήβων που φαντασιώνονταν ότι θα αντιστεκόντουσαν ηρωικά στους νταήδες που τους κακοποιούσαν καθημερινά. Και τώρα, ο μύθος επιστρέφει για έκτη φορά στην οθόνη, με πρωταγωνιστές τον Τζάκι Τσαν και τον Ραλφ Μάτσιο
THE LIFO TEAM
Ο άνθρωπος που έφερε την μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Daily / Ο άνθρωπος που έφερε τη μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Το ντοκιμαντέρ «Sunday Best: The untold story of Ed Sullivan» αναδεικνύει τη συμβολή του Εντ Σάλιβαν και της δημοφιλέστατης τηλεοπτικής εκπομπής του στην ανάδειξη τεράστιων μορφών της μαύρης μουσικής, από τη Nίνα Σιμόν και τον Τζέιμς Μπράουν μέχρι την Tίνα Τέρνερ και τον Στίβι Γουόντερ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Οθόνες / Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια, ανατρέχουμε στην καριέρα ενός ηθοποιού με την ερμηνευτική στόφα των μεγάλων ονομάτων του New Hollywood, μα καταδικασμένου να εργάζεται σε καιρούς που η κινηματογραφική βιομηχανία δεν ξέρει τι να κάνει μαζί του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Οθόνες / Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Η ελληνικής καταγωγής Αυστραλή σκηνοθέτιδα πίσω από το «Ten Pound Poms» μιλά στη LiFO για τη στάση των Αυστραλών απέναντι στους μετανάστες, την ταινία της που εξόργισε την ομογένεια, και το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος ακόμη κι όταν το έργο σου έχει δει πολύς κόσμος.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Μια ταινία που η Τζέιν Όστιν θα ήταν περήφανη να είχε σκηνοθετήσει, η Λίντσεϊ Λόχαν ανταλλάζει σώμα με την Τζέιμι Λι Κέρτις ξανά μετά από 22 χρόνια κι ένας μεταλλαγμένος Μπάμπι εκδικείται για τον θάνατο της μαμάς του. – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Νεαρές μητέρες»: Είναι καλοκαιρινή επιλογή μία ταινία των αδελφών Νταρντέν; 

The Review / «Νεαρές μητέρες»: Tα κατάφεραν πάλι οι αδελφοί Νταρντέν; 

Τι κάνει τις «νεαρές μητέρες» να ξεχωρίζουν από τις προηγούμενες δουλειές των Βέλγων δημιουργών; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητάνε για τη βραβευμένη ταινία που παίζεται στους θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Οθόνες / American Apparel: Τα βρόμικα μυστικά της πιο ανατρεπτικής εταιρείας των ’00s

Η American Apparel πουλούσε απελευθέρωση, αλλά πίσω από τις βιτρίνες και το φίνο βαμβάκι το brand ήταν βουτηγμένο στα σκάνδαλα: σεξουαλική παρενόχληση, κατάχρηση εξουσίας και ένα εργασιακό κλίμα που κάθε άλλο παρά cool ήταν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Movies

Οθόνες / Η σπαρταριστή επιστροφή των «Τρελών Σφαιρών» και 9 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Ο Λίαμ Νίσον δείχνει την κωμική στόφα του, η Άλισον Μπρι και ο Ντέιβ Φράνκο πρωταγωνιστούν στην πιο αναμενόμενη ταινία τρόμου της χρονιάς, η νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν και 4 επανεκδόσεις – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Είδαμε την ταινία που διασκευάζει ο Γιώργος Λάνθιμος

Οθόνες / Η ταινία στην οποία βασίστηκε ο Λάνθιμος: Ένα κρυμμένο νοτιοκορεατικό διαμάντι

Η επικείμενη κυκλοφορία του «Bugonia» στάθηκε αφορμή για να επισκεφτούμε ξανά την κινηματογραφική του πηγή, το cult «Save the Green Planet!», έναν από τους κρυμμένους θησαυρούς του νοτιοκορεατικού σινεμά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ