Killers of the Flower Moon: Η επικής κλίμακας αλλά άνιση τραγωδία του Μάρτιν Σκορσέζε

Killers of the Flower Moon: Η επικής κλίμακας αλλά άνιση τραγωδία του Μάρτιν Σκορσέζε Facebook Twitter
Ο Σκορσέζε ορθά προτίμησε την επικής κλίμακας τραγωδία έναντι της γνώριμης του τυπολογίας και το έπραξε με σταθερή πίστη στην ιστορία που ήθελε να διηγηθεί.
0

O Μάρτιν Σκορσέζε είχε στα χέρια του μια απαράμιλλη ιστορία, την κρυφή, τελειωτική και αποκρουστική σφαγή των αυτοχθόνων Αμερικανών, τη γέννηση του FBI, ένα τρομερό detective story στην καρδιά ενός απρόσμενου ρομάντσου, καθώς και την πρώτη επί της οθόνης συνάντηση των αγαπημένων του ηθοποιών, του Ρόμπερτ ντε Νίρο και του Λεονάρντο ντι Κάπριο. Τι συνέβη και το Killers of the Flower Moon δεν είναι το πετράδι στο στέμμα του κορυφαίου «εγκληματολόγου» του παγκόσμιου κινηματογράφου; Η μεγάλη διάρκεια δεν είναι η μοναδική απάντηση. 

Το έγκλημα που συνέβη στην Οκλαχόμα πριν από 100 χρόνια δεν χρειάζεται πολλά λόγια για να περιγραφεί: οι αυτόχθονες Αμερικανοί της φυλής Οσέιτζ βρήκαν πετρέλαιο στην περιοχή όπου είχαν δικαιοδοσία, έγιναν πλούσιοι εν μία νυκτί, αγόραζαν ό,τι πανάκριβο έβρισκαν μπροστά τους και οι λευκοί που είχαν τον νόμο στα χέρια τους, αλλά και τις συναλλαγές, δεν περιορίστηκαν στο να τους πουλάνε αυτοκίνητα και κοσμήματα, βρήκαν τρόπο να παραστήσουν τους καλούς, να τους φάνε τα χρήματα και να τους ξεπαστρέψουν με δόλιο και ύπουλο τρόπο, τον οποίο ο Μάρτιν Σκορσέζε ξεφλουδίζει σε ένα δράμα διαφορετικό από ό,τι θα περίμενε ο θεατής, ακούγοντας πως το «Killers of the Flower Moon» –που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ των Καννών, θα βγει στις αίθουσες τον Οκτώβριο και αργότερα στην AppleTv– στοίχισε 200 εκατομμύρια δολάρια και διαρκεί πάνω από τρεισήμισι ώρες.

Περισσότερο στο ύφος του Ίστγουντ παρά του παλιού Σκορσέζε, το «Killers of the Flower Moon» ενσωματώνει την γκανγκστερική ταινία που σκόπευε αρχικά να γυρίσει ο δημιουργός του «Ιρλανδού» στην ευρύτερη εικόνα της σκόπιμης εκμετάλλευσης και μεθοδευμένης εξόντωσης των αυτοχθόνων πληθυσμών, για τη δημιουργία της Αμερικής του 20ού αιώνα, της μεγάλης Αμερικής που ονειρευόταν ο Χέιλ και οι όμοιοί του.

Πιάνει την ιστορία από μέσα, από τον απατηλό χαρακτήρα και τη σάπια καρδιά του Γουίλιαμ Χέιλ (Ρόμπερτ ντε Νίρο), κτηνοτρόφου και γαιοκτήμονα στα χαρτιά, αν και ουσιαστικά ρυθμιστή της περιοχής, γλυκομίλητου πατερούλη των αυτοχθόνων και μάστορα, και κυριολεκτικά, ως μασόνος που ήταν, κάθε ενέργειας που έμμεσα θα του απέδιδε όφελος. Σε αυτόν καταφεύγει ο ανιψιός του, Έρνεστ Μπέρκχαρτ (Ντι Κάπριο), μάγειρας στον στρατό, ανειδίκευτος που αποζητά κάτι για να πιαστεί, και μπαίνει στη δούλεψη του άτυπου Νονού.

KILLERS OF THE FLOWER MOON Facebook Twitter
Πρόκειται για την πρώτη επί της οθόνης συνάντηση των αγαπημένων ηθοποιών του Σκορσέζε, του Ρόμπερτ ντε Νίρο και του Λεονάρντο ντι Κάπριο.

Γνωρίζει την αυτόχθονα Μόλι (Λίλι Γκλάντστοουν), την ερωτεύεται, όπως κι εκείνη, παντρεύονται με τις ευλογίες του Χέιλ, που καλοβλέπει την επιμειξία, ως μια από τις στρατηγικές απορρόφησης του ιθαγενούς πληθυσμού. Κι όταν η σταδιακή, ειρηνικότερη «απαλλοτρίωση» δεν προχωρούσε με τους προδεγιαγραμμένους ρυθμούς και τα προσδοκώμενα κέρδη, έπιπτε ράβδος: εν ψυχρώ, ανεξιχνίαστοι φόνοι και παράξενες, ανεξήγητες ασθένειες. Η Μόλι είναι διαβητική και εξασθενημένη από τα φάρμακα που της χορηγούν οι «έποικοι» γιατροί της.

Παράλληλα, βλέπει τη μητέρα της να αργοπεθαίνει και τις αδελφές της να χάνονται, ανήμπορη να αντιδράσει. Η οικογένειά της μεγαλώνει, αποκτά παιδιά με τον Έρνεστ, την ίδια στιγμή που ο ρόλος του ενισχύεται με βρόμικες δουλειές, που εξελίσσονται σε εγκληματικές αποστολές, τόσο συστηματικές (όχι μόνο οι δικές του συμμετοχές, αλλά κυρίως οι ενέργειες των άεργων ανδρών της πόλης και κάποιων οπορτουνιστών εκτελεστών), που η Μόλι, σε κακή κατάσταση, μεταβαίνει στην Ουάσινγκτον, απευθύνει έκκληση για βοήθεια, εκ μέρους και των προεστών της φυλής της, και έρχεται κλιμάκιο του νεοσύστατου FBI (ο Τζέσι Πλέμονς κρατά τις αποστάσεις), με εντολή του φιλόδοξου Τζ. Έντγκαρ Χούβερ – που, ειρωνικά, ενσάρκωσε παλιότερα ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο σε σκηνοθεσία Κλιντ Ίστγουντ.

Περισσότερο στο ύφος του Ίστγουντ παρά του παλιού Σκορσέζε, το «Killers of the Flower Moon» ενσωματώνει την γκανγκστερική ταινία που σκόπευε αρχικά να γυρίσει ο δημιουργός του «Ιρλανδού» στην ευρύτερη εικόνα της σκόπιμης εκμετάλλευσης και μεθοδευμένης εξόντωσης των αυτοχθόνων πληθυσμών, για τη δημιουργία της Αμερικής του 20ού αιώνα, της μεγάλης Αμερικής που ονειρευόταν ο Χέιλ και οι όμοιοί του. Ορθά προτίμησε την επικής κλίμακας τραγωδία έναντι της γνώριμής του τυπολογίας και το έπραξε με σταθερή πίστη στην ιστορία που ήθελε να διηγηθεί, ακόμη κι αν ψήγματα του υποβόσκοντος gangster movie δεν απορροφήθηκαν τελείως σε ένα ενιαίο σύνολο.

KILLERS OF THE FLOWER MOON Facebook Twitter
Ο χαρακτήρας του Έρνεστ (Λεονάρντο ντι Κάπριο) μοιάζει συχνά με εργαλείο της πλοκής.

Ο ρυθμός είναι άνισος και οι θεματικές επαναλαμβάνονται. Κυρίως, ο χαρακτήρας του Έρνεστ μοιάζει συχνά με εργαλείο της πλοκής, ένας άνδρας μαγκωμένος στις σεναριακές καταστάσεις, που κυρίως βρίσκεται εκεί για να ακούει και να αδυνατεί να αντιδράσει – κάτι που αποτυπώνεται στην αγχωμένα στραπατσαρισμένη έκφραση του Ντι Κάπριο, ο οποίος έχει δυο σκηνές στις οποίες καταφέρνει να εσωτερικεύσει την πάλη ανάμεσα στην αγάπη και το καθήκον. Η ανεπάρκειά του δεν γίνεται ποτέ συμπαθής, αλλά τα αντανακλαστικά του Ντι Κάπριο του προσδίδουν συμπόνοια, κι έτσι εν μέρει δικαιολογείται η στωικότητα που δείχνει η Μόλι σ’ αυτόν. 

Δίπλα του, οι ερμηνείες της Γκλάντστοουν και του Ντε Νίρο λάμπουν. Ο παλιός συνοδοιπόρος του Σκορσέζε παίζει «χαμηλά», σαν σκιά που ελίσσεται ανάμεσα στην πατρική φιγούρα που καθησυχάζει και τον επιτελικό αρχηγό της ανομίας που τοποθετεί τα πιόνια σε ένα στημένο παιχνίδι. Ακόμη κι αν κάποιες φορές ο Σκορσέζε επιτρέπει ανάσες «ντενιρισμών», σαν να αφήνει λίγο τα μπόσικα σε έναν άνθρωπο με σφιχτό πρόγραμμα, ο Ντε Νίρο έχει πάντα τον έλεγχο. Από την άλλη, η Γκλάντστοουν είναι χάρμα ιδέσθαι και ταυτόχρονα η συναισθηματική πυξίδα σε έναν ρόλο με μηδενικά μελοδραματικά κλειδιά.

KILLERS OF THE FLOWER MOON Facebook Twitter
Η Γκλάντστοουν είναι χάρμα ιδέσθαι, και ταυτόχρονα η συναισθηματική πυξίδα σε έναν ρόλο με μηδενικά μελοδραματικά κλειδιά.

Καχύποπτη στην αρχή, διατηρεί μια κληρονομημένη πίστη έχοντας πάντα στο βλέμμα τον πεσιμισμό για ένα γένος που χάνεται, γρήγορα, βίαια και άδικα. Αγαπά διάφανα, ενώ γνωρίζει πολύ καλά την εκμετάλλευση, τη δική της και της φυλής της. Πονά, φυσικά και ψυχικά, και κρατά ένα μεγαλείο που μεγεθύνεται στα μάτια μας από την αυτοκρατορική παρουσία της – βοηθά πολύ το ότι δεν είναι οικεία ηθοποιός, δεν την έχουμε δει συχνά, άρα συνεχώς μας ξαφνιάζει το αβίαστο command. Ακόμη κι όταν μένει μετέωρη σε μερικές σκηνές, διότι δραματουργικά θα έπρεπε να έχει αντιδράσει νωρίτερα, η ευθύτητά της αφοπλίζει. Παραδίδει την ερμηνεία της ταινίας, αν όχι της χρονιάς.

Μετά τη δικαστική διαδικασία του φινάλε, που τυπικά εμπεδώνει όσα έχουν προηγηθεί, με την ευγενή και σύντομη συμμετοχή του Τζον Λίθγκοου και του Μπρένταν Φρέιζερ, ο Σκορσέζε επιφυλάσσει τη μεγαλύτερη έκπληξη της ταινίας, ένα μοναδικό εύρημα, που πρέπει να δείτε για να κατανοήσετε και φυσικά να απολαύσετε: είναι η παραδοχή της μυθολόγησης της Ιστορίας, η προσθήκη του σινεμά στην αλήθεια, η επινοητική συγγνώμη του κινηματογραφιστή για το εκτενέστερο έγκλημα επί αμερικανικού εδάφους, με τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζει, αυτόν της αφήγησης.

Εδώ και τρεις ταινίες, ο Σκορσέζε έχει εγκαταλείψει το flash που χαρακτήριζε το πρώιμο έργο του, το μοντάζ, τα τραγούδια, την ορμητική, ασταμάτητη κάμερα που έμοιαζε με τον ποταμιαίο λόγο του. Αν η «Σιωπή» ήταν η προσωπική του εξομολόγηση, και ο «Ιρλανδός» η υπογραφή του στο είδος που υπηρέτησε όσο κανείς άλλος, ο «Τιτανικός» των γκανγκστερικών, το «Killers» είναι η κορυφαία αμερικανική τραγωδία που δεν παύει να καθηλώνει με τις λεπτομέρειες και το story αλλά και με την εμπειρία του Σκορσέζε να ανατρέπει το κλασικό «ποιος το έκανε;», από την αρχή κιόλας, με ένα πολύ πιο ενδιαφέρον «πώς έγινε;», ωστόσο δεν απογειώνεται σε ένα σύνολο πυκνής συγκίνησης ή βαθιάς οργής.

Killers of the Flower Moon - Trailer

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Οθόνες / «Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Ένα αποκαλυπτικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την ωμή αλήθεια για το άθλημα του bodybuilding –έναν κόσμο όπου δοκιμάζονται τα όρια σώματος και πνεύματος– έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 29 Μαΐου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ