Η Ευδοκία τραγουδάει ακόμα

Η Ευδοκία τραγουδάει ακόμα Facebook Twitter
Η «Ευδοκία» μοιάζει καμωμένη από ήλιο και χώμα και έρχεται καταπάνω σου με την ορμή ενός φυσικού φαινομένου και όχι μιας κινηματογραφικής ταινίας.
0

«Μία ταινία σημαδιακή στην πορεία του ελληνικού κινηματογράφου. Μια ταινία που χρειαζόμαστε»Κώστας Πάρλας, «Το Βήμα» (14/12/1971)

«Δουλειά πραγματικά κριτική και, ταυτόχρονα, ατίθαση… Κωμικό και τραγικό μαζί, καθησυχαστικό και ανησυχητικό, σκανδαλώδες και επαναστατικό…»Μισέλ Δημόπουλος, «Σύγχρονος Κινηματογράφος» (τεύχος Ιουλίου – Σεπτεμβρίου, 1971)

«Για μια φορά, ο ελληνικός κινηματογράφος προσέχει επιτέλους τη ζωή και τη μιμείται δημιουργικά, αντιλαμβάνεται δηλαδή ότι και στον κινηματογράφο όπως και στη ζωή, οι άνθρωποι πολλές φορές άλλα λένε και άλλα εννοούνε, και πως το "σ’ αγαπώ" δεν λέγεται πάντα με λιγωμένα μάτια, ή συνοδεία βιολιών» — Ροζίτα Σώκου, «Ακρόπολις», (14/12/1971)

«Το γεγονός και μόνο πως τούτη η ταινία σε υποχρεώνει να σκεφτείς πολύ και σοβαρά, της δίνει αυτόματα μια ποιότητα εξαιρετικά δυσεύρετη στον ελληνικό κινηματογράφο»Βασίλης Ραφαηλίδης, «Σύγχρονος Κινηματογράφος» (τ.16 – 1971)

«Πρέπει να έχεις κουλτούρα, να έχεις ασκηθεί πολύ στον εντοπισμό της “ελληνικότητας”, και αισθητική που να πηγάζει από τον Θεόφιλο, τον Τσαρούχη και τον Καραγκιόζη, για να δεις το τοπίο της αθηναϊκής συνοικίας, όπως το είδε ο Δαμιανός στην Ευδοκία»Κώστας Σταματίου, «Τα Νέα» (14/12/1971)

Η Ευδοκία τραγουδάει ακόμα Facebook Twitter
Ο Δαμιανός έκανε κινηματογράφο χωρίς ο ίδιος να ήταν «επαγγελματίας» κινηματογραφιστής – και αυτό ήταν το μεγάλο του προτέρημα. 

Με τόσα και τόσα που έχουν γραφτεί, θα έλεγε κανείς πως δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει ειπωθεί για την «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού. Κι αυτά τα λόγια όμως, μοιάζουν σήμερα κάπως απομακρυσμένα από τα καθ' ημάς. Ας πούμε, τι συνιστά ο όρος «ελληνικότητα» στις μέρες μας; Τι είναι σε θέση να αντιληφθούν οι νεότεροι σινεφίλ, βλέποντας την «Ευδοκία» σήμερα; Μα τι λέω, εδώ και δεκαετίες, δεν μπορούσαν καν να τη δουν όπως θα έπρεπε. Είχαμε μονάχα τις αποθεωτικές μαρτυρίες των κριτικών της εποχής – και όχι την ταινία την ίδια.

Υπερβολή, θα μου πείτε: Υπάρχει ολόκληρη στο YouTube (τι τραγωδία κι αυτή…).

Βάζω μια παρένθεση: Τα χρόνια που δίδασκα στη Σχολή Σταυράκου, επειδή οι ώρες των μαθημάτων ήταν λίγες, καλούσα τους μαθητές σπίτι μου κάθε βράδυ Πέμπτης, όπου αράζαμε, ενίοτε και μέχρι τα ξημερώματα, βλέποντας ταινίες, ακούγοντας μουσικές και κάνοντας κουβέντα – φυσικά για σινεμά, δηλαδή για τα πάντα. Κλεμμένη η τακτική, το έκανε ο Κώστας Τριπολίτης όταν σπούδαζα εκεί, και ήταν κάτι που ήθελα να εφαρμόσω ο ίδιος.

Στις συναντήσεις αυτές με τους μαθητές μου λοιπόν, συνειδητοποίησα (μεταξύ πολλών άλλων) πως τα άθλια beta masters όλων των κλασικών ελληνικών ταινιών είχαν απωθήσει γενιές ολόκληρες από το ελληνικό σινεμά.

«Για ποια αριστουργήματα μιλούν όλοι αυτοί οι κριτικοί» με ρωτούσαν. «Αφού οι ταινίες δεν βλέπονται». Είχαν δίκιο – στ' αλήθεια δεν βλεπόντουσαν έτσι όπως είχαν καταντήσει, ξεθωριασμένες, βρόμικες στην όψη, φαντάσματα των ταινιών που κάποτε υπήρξαν, ολοκληρωτικά εγκαταλελειμμένες στη μοίρα τους από κάθε κρατικό παράγοντα, ανεβασμένες όπως-όπως στο YouTube, συνήθως από προβολές τους στην κρατική τηλεόραση, σε ακόμα πιο φτωχή ποιότητα. 

Η προσπάθεια αυτή της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου δεν είναι απλά αξιέπαινη. Είναι σωτήρια. Η διοργάνωση «Χώρα, σε βλέπω» αφήνει πίσω της ήδη ένα ισχυρό αποτύπωμα, το οποίο όμως αποτελεί συνάμα και αφετηρία διαλόγου.

Όμως το περασμένο Σάββατο, χάρη σε μια υπέροχη πρωτοβουλία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την «Ευδοκία» όπως δεν την είχαμε ξαναδεί ποτέ.

Τόσα είχαμε διαβάσει πια για την όψη της ταινίας, για τον ήλιο που «έκαιγε» τα πρόσωπα των ηρώων της, την ελληνική γη που ποτέ άλλοτε δεν είχε αποτυπωθεί σε φιλμ με τέτοια πιστότητα, τη «χωματένια» της ποιότητα. Μάταιος κόπος: τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είχε επιβιώσει στις κιτρινωπές κόπιες που πετυχαίναμε μια στο τόσο στην ΕΡΤ ή το κανάλι της Βουλής (και φυσικά, τα ίδια τα κανάλια δεν έφεραν καμία ευθύνη για την κατάντια τους). 

Ε, λοιπόν, είχαν όλοι δίκιο: Η ταινία έλαμψε στη μεγάλη οθόνη που στήθηκε στον Κήπο της Πειραιώς 260, εκεί όπου δηλαδή διεξάγεται το πρώτο μέρος του αφιερώματος «Χώρα, σε βλέπω», όπου, εκτός των άλλων, φιγουράρουν και 30 ελληνικές ταινίες, ψηφιακώς αποκατεστημένες και επιμελημένες από την ΕΑΚ. 

Πριν προχωρήσω στην εμπειρία του να παρακολουθείς την «Ευδοκία» όπως θα επιθυμούσε ο σκηνοθέτης της, οφείλω να υπογραμμίσω πως η αποκατάσταση της θα πρέπει να ήταν μια, κυριολεκτικά, εφιαλτική διαδικασία – και θα εξηγήσω αμέσως τους λόγους.

Σχεδόν τα πάντα, από τεχνικής απόψεως, είναι «λάθος». Υπάρχουν «καμένες» άκρες φιλμ (που σκάνε στο τέλος μιας λήψης) αφημένες μέσα στο σώμα της ταινίας, η τονικότητα του χρώματος πολλές φορές αλλάζει από πλάνο και πλάνο, συχνά εντός της ίδιας σκηνής, ενώ ο ήχος δείχνει ασύγχρονος (και πώς θα μπορούσε να μην είναι, έτσι όπως γυρίστηκε στην αγγλική γλώσσα). 

Όμως, αυτά τα «λάθη» για κανέναν λόγο δεν θα έπρεπε να διορθωθούν!

Η Ευδοκία τραγουδάει ακόμα Facebook Twitter
Μοιάζει να αποκτά μια μεταφυσική διάσταση αυτή η ταινία.

Η «Ευδοκία» μοιάζει καμωμένη από ήλιο και χώμα και έρχεται καταπάνω σου με την ορμή ενός φυσικού φαινομένου και όχι μιας κινηματογραφικής ταινίας. Όλα αυτά τα «ελαττώματα» στα χέρια του Δαμιανού γίνονται πολύτιμα εργαλεία, καθώς είναι εντέλει εκείνα που δυναμιτίζουν τις αρχέτυπες μορφές του, εκτοξεύοντας τες πέρα από την arte-povera ή τη μοντέρνα τέχνη (όρος που χρησιμοποιείται συχνά ως άλλοθι πάσης κακοτεχνίας). Βλέπετε, ο Δαμιανός έκανε κινηματογράφο χωρίς ο ίδιος να ήταν «επαγγελματίας» κινηματογραφιστής – και αυτό ήταν το μεγάλο του προτέρημα. 

Ο Κώστας Σταματίου, σε εκείνη την κριτική του, αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Στο διάβολο η “τεχνική τελειότητα”, η “στιλπνή αφήγηση”, η “άψογη σκηνοθεσία”, τα στούντιο, οι προβολείς τους, οι “σταρ” τους – να πάνε και να μην ξανάρθουν. Αδέξιος, μπρούτος-γηγενής, ο Αλέξης Δαμιανός μπορεί να “μην ξέρει” αλλά “κάνει κινηματογράφο”. Με τη λύσσα του. Ας τον βοηθήσουμε να συνεχίσει».

Χωρίς πλάκα, προσπαθήστε να φανταστείτε την «Ευδοκία» διορθωμένη από έναν ενθουσιώδη τεχνικό: Η χωματένια ποίησή της θα είχε καταστραφεί ολοσχερώς. Για να το πάω στη μουσική, θα ήθελε κανείς να ακούσει Dead Moon, τους θεούς του lo-fi garage, σε Dolby 5.1; 

Ως εκ τούτου, ο υπεύθυνος αποκατάστασης του φιλμ (την οποία επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης και μουσικός Γιάννης Βεσλεμές), έχοντας πάντοτε ως οδηγό του τις διασωθείσες κόπιες, αλλά και τις μαρτυρίες της οικογένειας του δημιουργού, έπρεπε όχι μόνο να αποκαταστήσει τα λάθη, αλλά και να επιδιορθώσει όλες τις ατέλειες που προέκυψαν από τη φυσική φθορά του σελιλόιντ. Άλλο να το γράφω, άλλο να το διαβάζετε, άλλο να κουβαλάς στους ώμους σου μια τέτοια ευθύνη.

Πρέπει όμως να τα κατάφερε, γιατί η ταινία τελείωσε και εγώ αισθανόμουν πως είχε περάσει από πάνω μου ένα τρένο. Η αρχέγονη δύναμη της, που μοιάζει να υψώνεται μέσα από την ίδια κοσμική δεξαμενή απ’ όπου ξεπήδησαν οι αρχαίες τραγωδίες, σε πλημμυρίζει πριν προβάλεις την παραμικρή αντίσταση. Τα δε χρώματα της αποκατεστημένης κόπιας είναι τόσο «ζωντανά» που της προσδίδουν μια τρισδιάστατη ποιότητα – υπήρξαν πολλές στιγμές που έμεινα, κυριολεκτικά, με το στόμα ανοιχτό.

Ναι, μοιάζει να αποκτά μια μεταφυσική διάσταση αυτή η ταινία, όπως ακριβώς αποκτά μεταφυσική διάσταση η ίδια η Ελλάδα μέσα από το έργο του Ελύτη – αυτό το συγκρουσιακό πεδίο δηλαδή όπου η λαϊκή παράδοση κονταροχτυπιέται με τον αρχαιοελληνικό και τον βυζαντινό πολιτισμό.

Η Ευδοκία τραγουδάει ακόμα Facebook Twitter
Ήρωες σαν τον Γιώργο και την Ευδοκία που πολύ συχνά «άλλα λένε, κι άλλα κάνουν», σπάνε το ηθικό φράγμα «ασφάλειας» που έχει στηθεί από το αμερικάνικο (και, πολύ συχνά, το ευρωπαϊκό – ακόμα και το φεστιβαλικό) σινεμά.



Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είχε άλλωστε τεκμηριώσει, σε παλαιότερη συνέντευξή του, πως οι δυο πόλοι της αισθητικής ανάπτυξης του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου είναι, επιγραμματικά, «η Ελλάδα του Σεφέρη και η Ελλάδα του Ελύτη».

Αν το έργο του «Τεό» εκπροσώπησε με επιμονή την πρώτη, ο Δαμιανός παραδόθηκε ολοκληρωτικά στην δεύτερη.

Και εδώ έρχεται η απορία που διατύπωσα στην αρχή του κειμένου: Τι είναι σε θέση να αντιληφθούν οι νεότεροι σινεφίλ, βλέποντας την «Ευδοκία» σήμερα;

Στην προβολή που παρακολούθησα, μια μερίδα του κοινού έδειξε να μην παίρνει τοις μετρητοίς τους γλωσσικούς ιδιωματισμούς των ηρώων (χωρίς μάλιστα να συγκρατεί πάντα τα γέλια της), συνηθισμένη ίσως να τη συναντά σε χαρακτήρες γλαφυρούς και γελοίους, όπως αυτούς που συναντάμε, για παράδειγμα, στην «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη. 

Αυτό φυσικά είναι προβληματικό, και αναφορικά με τον Δαμιανό (οι χαρακτήρες αυτοί είναι τόσο καθαροί και τίμιοι που τους αξίζει μια καλύτερη αντιμετώπιση σε προσωπικό, πλέον, επίπεδο), αλλά και αναφορικά με τον ίδιο τον Οικονομίδη (ο Γιάννης δεν αποστρέφεται αυτή την Ελλάδα, κι αν, ανά στιγμές, δείχνει να χρησιμοποιεί κοροϊδευτικά αυτούς τους κώδικες, το κάνει ακριβώς για να καταγράψει αυτή την πτώση, αυτή την αποκοπή). 

Επίσης, ήρωες σαν τον Γιώργο και την Ευδοκία που πολύ συχνά «άλλα λένε, κι άλλα κάνουν», σπάνε το ηθικό φράγμα «ασφάλειας» που έχει στηθεί από το αμερικάνικο (και, πολύ συχνά, το ευρωπαϊκό – ακόμα και το φεστιβαλικό) σινεμά, αυτό το μανιχαϊστικό δραματουργικό τερέν δηλαδή, που έχει πλέον επιβληθεί συλλογικά, με καταστροφικά αποτελέσματα.

Αλλά αυτό αποτελεί αφετηρία μιας άλλης κουβέντας, που ίσως θα ήταν καλό να την ξεκινήσει κάποιος άλλος, πιο αρμόδιος από εμένα.

Προσωπικά, ανυπομονώ να δω κι άλλες αποκατεστημένες ελληνικές ταινίες σε μεγάλη οθόνη. Μπορώ να σκεφτώ ήδη μια σειρά τίτλων: «Άγγελος» του Γιώργου Κατακουζηνού, «Η κάθοδος των εννιά» του Χρήστου Σιοπαχά, «Απόντες» & «Βασιλιάς» του Νίκου Γραμματικού, «Ο φόβος» του Κώστα Μανουσάκη (όσα λιγότερα πούμε για την «αποκατάσταση» της που κυκλοφορεί – και που πρόσφατα πρόβαλε στο YouTube το Ίδρυμα Ωνάση τόσο το καλύτερο), «Ιωάννης ο Βίαιος» της Τώνιας Μαρκετάκη, «Λάβετε θέσεις» του Θόδωρου Μαραγκού, «Οι δρόμοι της αγάπης είναι νυχτερινοί» της Φρίντας Λιάππα…

Θα μου πείτε, σου χαρίζουν γάιδαρο και τον κοιτάς στα δόντια. 

Γιατί η προσπάθεια αυτή της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου δεν είναι απλά αξιέπαινη. Είναι σωτήρια. Η διοργάνωση «Χώρα, σε βλέπω» αφήνει πίσω της ήδη ένα ισχυρό αποτύπωμα, το οποίο όμως αποτελεί συνάμα και αφετηρία διαλόγου. Πετυχαίνει, δηλαδή, στο έπακρο τον σκοπό της και, ταυτοχρόνως, διασώζει ένα σημαντικό κομμάτι της κινηματογραφικής μας ιστορίας, σε μια χώρα που, δυστυχώς, ειδικεύεται στην περιφρόνηση της πολιτιστικής της κληρονομιάς. 

Ας μην τελειώσει εδώ. 

Οι προβολές του αφιερώματος «Χώρα, σε βλέπω» συνεχίζονται στον Κήπο της Πειραιώς 260.

Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο προέρχονται από την αποκατεστημένη κόπια της «Ευδοκίας». Ευχαριστώ τη Φαίδρα Βόκαλη για την παραχώρηση τους. 


 

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο λοχίας της "Ευδοκίας" Γιώργος Κουτούζης αφηγείται πώς γυρίστηκε η θρυλική ταινία του Δαμιανού

Οθόνες / Ο λοχίας της «Ευδοκίας» Γιώργος Κουτούζης αφηγείται πώς γυρίστηκε η θρυλική ταινία του Δαμιανού

Ο εμβληματικός πρωταγωνιστής της «Ευδοκίας» του Αλέξη Δαμιανού, που προβάλλεται απόψε ψηφιοποιημένη στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του αφιερώματος του Φεστιβάλ Αθηνών «Χώρα, σε Βλέπω», είχε μιλήσει στη LiFO δίνοντας άγνωστα στοιχεία για μια από τις σημαντικότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Για τον Χρίστο Σιοπαχά και την «Κάθοδο των εννιά», μια κορυφαία στιγμή του Νέου Ελληνικού Σινεμά

Οθόνες / Για τον Χρίστο Σιοπαχά και την «Κάθοδο των εννιά», μια κορυφαία στιγμή του Νέου Ελληνικού Σινεμά

Πέθανε σε ηλικία 72 ετών ο γνωστός σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου και πρώην διευθυντής του ΘΟΚ, Χρίστος Σιοπαχάς. Αυτή ήταν η πιο γνωστή ταινία του.
ΑΚΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιούλη Τσαγκαράκη: «Κάθε σπίτι έχει τον δικό του Νετανιάχου, τον δικό του Τραμπ»

Οθόνες / Γιούλη Τσαγκαράκη: Η θεία Σταματίνα από τις «Σέρρες» του Γιώργου Καπουτζίδη μιλά στη LifO.

Η ταλαντούχα ηθοποιός με τον ρόλο της ίντερσεξ θείας έσπασε ταμπού και άνοιξε ξανά μια σειρά συζητήσεων για το φύλο, την LGBTQI+ κοινότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πώς ετοιμάστηκε για το ρόλο; Πώς βλέπει τις αντιδράσεις;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει τα πιο ψαγμένα αφιερώματα

Οθόνες / Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει τα πιο ψαγμένα αφιερώματα

Από μια ρετροσπεκτίβα στην Ιζαμπέλ Ιπέρ μέχρι έναν πλήρη οδηγό του έργου του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και από το spotlight στον Μαρσέλ Πανιόλ μέχρι μια ανατρεπτική ματιά στην έννοια του plot twist, οι θεματικές ενότητες του φεστιβάλ διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τι θα δούμε στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Σινεμά / Τι θα δούμε στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Η νέα ταινία της Ιζαμπέλ Ιπέρ, φιλμ που έρχονται από τις Κάννες, πρεμιέρες, οι μικρού μήκους του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και οι ελληνικές συμμετοχές των διαγωνιστικών τμημάτων είναι μερικοί από τους λόγους που θα μας στείλουν και φέτος στις αίθουσες του αγαπημένου κινηματογραφικού θεσμού.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το αμερικανικό σινεμά δίνει τη μία μάχη μετά την άλλη

Pulp Fiction / Το αμερικανικό σινεμά δίνει τη μία μάχη μετά την άλλη

Προτροπή για αντίσταση ή παραίνεση για τρομοκρατία; Το αριστούργημα του Πολ Τόμας Άντερσον «Μια μάχη μετά την άλλη», οι εξαιρετικές πρόσφατες αλληγορίες «Weapons» και «Eddington», αλλά και οι αξέχαστες κινηματογραφικές αναφορές τους απασχολούν τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο και τον αρχισυντάκτη της LiFO Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Επιτρέπεται να θαυμάζουμε σήμερα τη Λένι Ρίφενσταλ;

Ιδέες / Επιτρέπεται να θαυμάζουμε σήμερα τη Λένι Ρίφενσταλ;

Με αφορμή το νέο ντοκιμαντέρ για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του 20ού αιώνα, ξαναθυμόμαστε τι είχαν απαντήσει στη LiFO οι Πέπη Ρηγοπούλου, Θωμάς Μοσχόπουλος, Δημήτρης Στεφανάκης, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Πάνος Κούτρας και Θεόφιλος Τραμπούλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Boots»: Μια σειρά για το τι σημαίνει «να είσαι gay στον στρατό»

Οθόνες / «Boots»: Kάτι καλό θα κάνει αυτή η σειρά για να την αποκαλούν «woke σκουπίδι»

H τηλεοπτική σειρά οκτώ επεισοδίων του Netflix, που έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, προσεγγίζει με μοναδικό και συγκινητικό τρόπο το θέμα της ομοφοβίας στον στρατό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ειρήνη Παπά μέσα από 9 ταινίες και 1 ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Ειρήνη Παπά: Οι σημαντικότερες ταινίες της για ένα πενθήμερο στην Ταινιοθήκη

Την αποκάλεσαν «Καρυάτιδα», συνέβαλε στο να φτάσει το αρχαίο δράμα στο Χόλιγουντ, υπήρξε μια αληθινή σταρ. Αυτή την εβδομάδα μπορούμε να δούμε ξανά την «Αντιγόνη», τις «Τρωάδες», το «Ζ» και άλλες ταινίες που η Ειρήνη Παπά σφράγισε με την ερμηνεία της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Daily / Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Η αναγγελία του θανάτου της Άννας Κυριακού προκάλεσε βαθιά συγκίνηση και θλίψη καθώς πολλοί έμοιαζαν να πενθούν όχι τόσο την απώλεια της ίδιας της ηθοποιού όσο του χαρακτήρα της στις «Tρεις Χάριτες», κι ας έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ανδρέας Αποστολίδης, συγγραφέας, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / Ανδρέας Αποστολίδης: «Πλέον το αστυνομικό μυθιστόρημα ανθεί ως παραγωγή, αλλά δεν ανανεώνεται»

Επί δικτατορίας σχετιζόταν με παράνομες οργανώσεις και έφτασε να κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός της κατάληψης του Πολυτεχνείου. To ταξίδι του με την αστυνομική λογοτεχνια ξεκίνησε με μια μετάφραση του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Σειρά πήραν η Χάισμιθ, ο Ελρόι και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς. Μετά, έγραψε τα δικά του μυθιστορήματα, ασχολήθηκε με την αρχαιοκαπηλία και το ντοκιμαντέρ. O Ανδρέας Αποστολίδης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Οθόνες / Buy yourself a butt plug: Γιατί όλοι μιλούν για την ταινία «Pillion»;

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Χάρι Λάιτον, όπου ο Χάρι Μέλινγκ συνάπτει μια BDSM σχέση με τον Σκάρσγκαρντ, ήδη από το τρέιλερ έχει πυροδοτήσει συζητήσεις για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του Σουηδού πρωταγωνιστή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Με το «Chasing Dragons» ο Άκης Ζιάκκας ένωσε μονομιάς τις τρεις δρακολίμνες

Οθόνες / Ο Άκης Ζιάκας ενώνει σε μία διαδρομή τις τρεις Δρακόλιμνες

«Chasing Dragons»: 120 χιλιόμετρα, 8.000 μέτρα υψομετρική διαφορά σε μία μέρα. Μια ταινία που διαρκεί μία ώρα και καταγράφει αυτή τη συγκλονιστική διαδρομή που ξεπερνά τα όρια της αντοχής, σωματικής και ψυχολογικής.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Οθόνες / Mπιλ Κίντερ: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Ο συνεργάτης του Κόπολα και υπεύθυνος μοντάζ και post-production σε ταινίες όπως το «Wall-e» μάς μίλησε για το μοντάζ στο animation, για την Pixar και για τότε που ένα στούντιο πλήρωσε 80 εκατομμύρια δολάρια τον Κόπολα για να μη γυρίσει μια ταινία. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Η τρίτη και χειρότερη κατάθεση στο σύμπαν του «Tron», η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου «Good Boy», το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ και η Έμα Τόμσον ως ένοπλη προστάτιδα. Τι παίζει στα σινεμά από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ