Η επιστροφή των κατασκόπων

Η επιστροφή των κατασκόπων Facebook Twitter
Κωδικό όνομα Uncle
0

Η δεδομένη ανησυχία γύρω από τις γεωπολιτικές εξελίξεις θα μπορούσε να έχει πολλαπλασιάσει τις ταινίες με θέμα τη μετανάστευση και τις πραγματικές τρομοκρατικές απειλές. Ύστερα από ένα πρώτο ρεύμα ευαισθητοποίησης, το πλατύ κοινό αποφάσισε πως δεν αντέχει το μείγμα ρεαλισμού και πεσιμισμού που προσφέρουν κινηματογραφιστές από όλο τον κόσμο, από τον Ρίντλεϊ Σκοτ μέχρι τον Πάνο Καρκανεβάτο. Τα φεστιβάλ καλοδέχονται κινηματογραφικές ερμηνείες μιας κοινωνίας που αλλάζει, αλλά τα ταμεία δεν «κελαηδούν» όταν γνωστοί ηθοποιοί σηκώνουν το βάρος μιας ταινίας με προβληματισμούς, αμφισημίες και, κυρίως, πολλές πληροφορίες για πληθυσμούς και κράτη που δεν ενδιαφέρουν τον μέσο θεατή, αν δεν είναι απλώς περιγεγραμμένα, δραματικά φωτογενή και απολύτως ανατινάξιμα. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το είδος της κατασκοπείας προσφέρει την ψευδαίσθηση της επαφής με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα – ευσεβής πόθος, αφού οι σεναριογράφοι ουδόλως επιχειρούν να εμβαθύνουν στα γεγονότα αλλά συλλέγουν ακροθιγώς την επικαιρότητα, για να προσδώσουν σοβαρότητα στο παραμύθι.


Πάρτε για παράδειγμα τον Τζέιμς Μποντ που επιστρέφει με το Spectre τον Νοέμβριο. Όπως αποδείχτηκε από τη διάρκεια, παρά τις αλλαγές προσώπων και ύφους, ο κόσμος ήθελε να δει τον πράκτορα με τα συγκεκριμένα πάνω-κάτω χαρακτηριστικά, τις γκόμενες, τους κακούς και τα αξεσουάρ, και όχι απαραίτητα τους αναλώσιμους πρωταγωνιστές. Συνεπώς, αυτό που ήταν επίκαιρο από το 1962 και για μια γεμάτη δεκαετία ξένισε για λίγο διάστημα, όπως συμβαίνει με τις μεγάλες αγάπες, πέρασε στο ρετρό και τον μύθο και έκανε χαλύβδινο comeback. Γιατί; Μια εξήγηση είναι πως κάτω από τη σοβαρή, στομφώδη, σπουδαιοφανή πλοκή του τύπου «ο κόσμος καταστρέφεται από ένα οργανωμένο σχέδιο του παράφρονα εκδικητή» κρύβεται μια απλή οπερέτα με μυστήριο, κάποια αγωνία, καλλίπυγες διακοσμητικές, νόστιμους κακούς και θεληματικούς σωτήρες, καθώς και την αγαπημένη επωδό της μάζας: τη συνωμοσία.

Ύστερα από κοίλες και ποικίλες φάσεις, φέτος φτάνουμε στο αποκορύφωμα της μεταμοντέρνας εποχής των κατασκόπων, όπου όλοι οι τύποι ευδοκιμούν.


Δώσε στον λαό, με μαστοριά στη δόμηση των τριών πράξεων και σεβασμό στην αφήγηση, την εντυπωσιακή υποψία πως κάποιος έχει στήσει παγίδα στην πλάτη του, ενισχύοντας έτσι τον φόβο του πως ό,τι κι αν κάνει οι παγκόσμιες υπερδυνάμεις παίζουν συνεχώς υπόγεια παιχνίδια, και πάρε του το ποπκόρν. Κάποτε ήταν οι Αμερικανοί με τους Σοβιετικούς και η Βρετανική Αντικατασκοπεία στη μέση. Δεν είναι τυχαίο που την ίδια χρονιά με το ντεμπούτο του Τζέιμς Μποντ, το 1962, με τον Dr. No, μια σημαντική αμερικανική ταινία, το Manchurian Candidate με τον Λόρενς Χάρβεϊ (ως πιόνι που έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου στον πόλεμο της Κορέας), τον Φρανκ Σινάτρα και την Άντζελα Λάνσμπερι έδωσε νέα διάσταση στην αόρατη συστημική απειλή, προφητεύοντας την καμικάζι τρομοκρατία που θα ερχόταν δεκαετίες αργότερα και προσθέτοντας τον εξόχως κινηματογραφικό παράγοντα της παράνοιας, με αμέτρητες απολήξεις, όπως, για παράδειγμα, τα πιο πρόσφατα Burn after reading των αδελφών Κοέν και Εξομολογήσεις ενός επικίνδυνου μυαλού του Τζορτζ Κλούνι, με απρόσμενους πράκτορες και αφελή θύματα, με φόντο ένα γυμναστήριο και τον κόσμο των τηλεπαιχνιδιών αντίστοιχα! Με αυτό τον τρόπο, το είδος εκμοντερνίστηκε θεματικά, ως παραλλαγή των εντυπωσιακών τεχνικολόρ ασκήσεων του Άλφρεντ Χίτσκοκ με τα '50s αριστουργήματά του Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά και Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων, σε μια διαφορετική στόφα που προϊδέαζε για τις Τρεις μέρες του Κόνδορα του Σίντνεϊ Πόλακ, μια πολιτικότερη θεώρηση της απλής κατασκοπείας, με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ να συνεχίζει την αναφορά στο είδος με το μεταγενέστερο, εξίσου ενδιαφέρον Spy Game. Η εποχή το ζητούσε και οι κινηματογραφιστές ανταποκρίθηκαν. Τότε ήταν που το ανασηκωμένο υφάκι του Τζέιμς Μποντ απορρίφθηκε, προσωρινά, ως αντιδραστικός και άσχετος πλεονασμός. Ωστόσο, οι ρίζες στην ποπ κουλτούρα είχαν εισχωρήσει για τα καλά. Παράλληλα με τον 007, ο δραματικός Ρίτσαρντ Μπάρτον ως Κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο, ο πιο ψυχεδελικός Χάρι Πάλμερ του Μάικλ Κέιν στον Φάκελο Ίπκρες, ο γκομενιάρης και groovy Φλιντ του Τζέιμς Κόμπερν στα αναλώσιμα Our Man Flynt και In Like Flynt, αλλά και τηλεοπτικές σειρές όπως οι «Επικίνδυνες Αποστολές», ο «Άνθρωπος της ΑΝΚΛ», το διαφυλετικό «I Spy» με τον επονείδιστο αυτές τις μέρες Μπιλ Κόσμπι και οι αμετανόητα βρετανοί «Εκδικητές» με την, κατά τα άλλα, σαιξπηρική Νταϊάνα Ρινγκ και τον ατσαλάκωτο Πάτρικ Μακνί, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες εβδομάδες, έκαναν επιτυχία, οδηγώντας αναπόφευκτα σε παρωδίες, όπως το ατυχές, ακατάληπτο και φασαριόζικο Καζίνο Ρουαγιάλ με τον Ντέιβιντ Νίβεν, τον Πίτερ Σέλερς και τον Γούντι Άλεν, σημάδι ενός είδους που σατιρίζεται επειδή ξεχειλίζει από την υπερπροσφορά και αρχίζουν να διακρίνονται οι ραφές του στυλιζαρίσματός του. Ως και ο Θανάσης Βέγγος γύρισε μία από τις ελάχιστες σουρεαλιστικές, και εντελώς παλαβές κωμωδίες του ελληνικού σινεμά, υποδυόμενος τον Θου Βου, γνωστό και ως φαλακρό πράκτορα 000.

Η επιστροφή των κατασκόπων Facebook Twitter
Spectre


Υστερα από κοίλες και ποικίλες φάσεις, φέτος φτάνουμε στο αποκορύφωμα της μεταμοντέρνας εποχής των κατασκόπων, όπου όλοι οι τύποι ευδοκιμούν. Βασισμένο σε κόμικ, το σβέλτο, γεμάτο γκάτζετ, βία, ατάκες και παιγνιώδεις ανατροπές στα κατασκοπικά στερεότυπα Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία με τον Κόλιν Φερθ στον ρόλο του ευειδούς, φλεγματικού μέντορα ενός πολλά υποσχόμενου νεαρού πράκτορα έκανε παγκόσμια επιτυχία την άνοιξη που μας πέρασε, στο ύφος του Γκάι Ρίτσι, από τον σκηνοθέτη πλέον Μάθιου Βον, που ήταν ο παραγωγός του Δύο καπνισμένες κάννες. Το ενδιαφέρον στοιχείο του Kingsman είναι ότι επιτέλους παραδέχεται πως το μέλλον των πρακτόρων ανήκει στην εργατική τάξη: ο αλητάκος με τις προοπτικές κερδίζει αμέσως τη συμπάθεια απέναντι στους σνομπ διεκδικητές της θέσης που μόλις χήρεψε και το φιλμ υποδεικνύει πως το μέλλον των άλλοτε γαλαζοαίματων Βρετανών πρακτόρων προδιαγράφεται προλεταριακό.

Με τη σειρά του, ο Ρίτσι, με τη σιγουριά των δύο Σέρλοκ Χολμς, επιστρέφει με την κινηματογραφική μεταφορά της προαναφερθείσας τηλεοπτικής σειράς, με φρέσκο τίτλο Κωδικό όνομα UNCLE. Ο Βρετανός Χένρι Κάβιλ και ο Αμερικανός Άρμι Χάμερ, καλοραμμένα και απαστράπτοντα φιγουρίνια με φόντο τη Ρώμη στις μεγάλες της δόξες, υποδύονται τον Αμερικανό Σόλο και τον Ρώσο πράκτορα Ίλια αντίστοιχα, σε μια ταινία που υπόσχεται μια κοσμοπολίτικη αναπαράσταση των '60s με ένταση και φωτογένεια, παντρεύοντας τη CIA με την KGB για τα μάτια της κόρης ενός εξαφανισμένου Γερμανού επιστήμονα. Αυτές οι δύο ταινίες με το ρετρό, ποζάτο και τεχνολογικά ανανεωμένο οπλοστάσιό τους δείχνουν να ελαφραίνουν ενσυνείδητα τη σοβαρότητα που πλάκωσε το είδος όχι μόνο από τον σαφώς πιο βαρύ και no bullshit Μποντ του Ντάνιελ Κρεγκ, που δεν ανέχεται πλέον εύκολες λύσεις και γυναίκες με διφορούμενα και καλαμπουρτζίδικα ονόματα τύπου Pussy Galore, αλλά και από την αμνησιακή, φονική μηχανή που άκουγε στο όνομα Bourne κι έδωσε νέο αέρα και κυρίως μεγαλύτερη υπαρξιακή οντότητα στην έννοια του πράκτορα – ποιος είναι, από ποιον ακριβώς δέχεται εντολές και πώς μπορεί, με βάση την πρότερη εκπαίδευσή του, να ξεφύγει από τις προγραμματισμένες, αδιάκοπες αποστολές;

Η επιστροφή των κατασκόπων Facebook Twitter
North by Northwest


Και μετά την εμπορικότατη, σε μεγάλο βαθμό απολαυστική παρένθεση του Όστιν Πάουερς του Μάικ Μάγιερς, ήρθε πριν από έναν περίπου μήνα μια εντελώς διαφορετική, πολύ πιο απρόθυμη κι εξίσου αστεία πρακτόρισσα, η Μελίσα Μακάρθι, στο Spy, για να υπενθυμίσει πως ο κόσμος της CIA εξάπτει ακόμη τη φαντασία των σεναριογράφων, ανεξαρτήτως μεγέθους και φύλου. Και στο μεταξύ, οι φάμπρικες συνεχίζουν κανονικά: ο Λίαμ Νίσον, ως βετεράνος πράκτορας Μπράιαν Μιλς, σκοτώνει όποιον σκεφτεί πλέον να πειράξει την κόρη του στην ατελείωτη Αρπαγή (το τρίτο μέρος προβλήθηκε τον περασμένο Ιανουάριο) και ο Ίθαν Χαντ του Τομ Κρουζ επιστρέφει στο τέλος του καλοκαιριού, σε μια ακόμη από τις Επικίνδυνες Αποστολές του και καλώς συνεχίζει, αφού η προηγούμενη, τέταρτη τον αριθμό, σε σκηνοθεσία Μπραντ Μπερντ, ήταν η πιο συμπαγής, άρτια και κατανοητή – ακόμη προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη από την πρώτη σπαζοκεφαλιά του Μπράιαν ντε Πάλμα...


Ψυχαγωγικό παρακλάδι της πολεμικής ταινίας, με το έξυπνο μπόλιασμα του κυβερνητικού στρατιώτη/υπαλλήλου με έναν ανεξέλεγκτο ντετέκτιβ παλαιάς νέας κοπής, το είδος της κατασκοπικής ταινίας συνεχίζει να εξάπτει το ενδιαφέρον γιατί καταπιάνεται, έστω και ξύνοντας απλώς την επιφάνεια, με έναν κόσμο κρυφό και μυστικοπαθή, ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασία, που απεχθάνεται εγγενώς τον πεζό ρεαλισμό και προσπερνάει με φαντεζί κόλπα την απλή εξαπάτηση. Οι πρωταγωνιστές είναι σαφώς πιο σέξι, ευσταλείς, βιρτουόζοι και γουστόζοι από τους ψυχρούς εκτελεστές των μπρούτων περιπετειών, γι' αυτό και ανοίγουν διάπλατα την αγκαλιά τους σε ένα γυναικείο κοινό και πολλαπλασιάζουν αυτόματα τα εισιτήρια στις αίθουσες. Ακόμη περισσότερο, πρόκειται για ένα είδος που έχει μετατραπεί σε κινηματογραφική κατηγορία που περιλαμβάνει όλα τα είδη, από το δράμα και τη δράση μέχρι την κωμωδία και την παρωδία, εμπεριέχοντας την αυτοαναφορικότητά του ως μαξιλαράκι ασφαλείας για μια τεράστια και αυξανόμενη κοινωνική και ηλικιακή γκάμα θεατών που, αν και περίπου ξέρουν τι θα δουν και σίγουρα γνωρίζουν το θριαμβευτικό αποτέλεσμα, δεν διστάζουν να θαυμάσουν ακόμη μια φορά το φλερτ του αγαπημένου τους ήρωα με τον θάνατο στο πιο cool και άπιαστο επάγγελμα του κόσμου.

Η επιστροφή των κατασκόπων Facebook Twitter
Kingsman
Οθόνες
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Lifo Videos / Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Ο βραβευμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Βασίλης Κεκάτος, μαζί με την πρωταγωνίστριά του, Δάφνη Πατακιά, μιλούν για όσα έζησαν στα γυρίσματα της ταινίας «Οι άγριες μέρες μας» – μιας ιστορίας με χαρακτήρες που είναι «γλυκά τσογλανάκια».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
«Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Οθόνες / «Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Ένα αποκαλυπτικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την ωμή αλήθεια για το άθλημα του bodybuilding –έναν κόσμο όπου δοκιμάζονται τα όρια σώματος και πνεύματος– έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 29 Μαΐου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM