Η διαχρονική σαγήνη της Ιζαμπέλ Ιπέρ Facebook Twitter
«Ξέρω ακριβώς τι σημαίνει να υποφέρει ένας χαρακτήρας, να μισεί ή να αγαπά. Δεν σου συμβαίνουν, όμως, όλα αυτά με τον τρόπο που τα βιώνει ο θεατής. Όταν υποφέρεις για παράδειγμα, ως ηθοποιός, εσύ εκείνη την στιγμή δεν υποφέρεις. Το απολαμβάνεις».

Η διαχρονική σαγήνη της Ιζαμπέλ Ιπέρ

1

Υπάρχουν δύο αναπάντεχες κορυφώσεις στην τελευταία ταινία του Πολ Βερχόφεν «Εκείνη»· και για τις δύο ευθύνεται η Μισέλ, ο χαρακτήρας που υποδύεται η Γαλλίδα ηθοποιός Ιζαμπέλ Ιπέρ και φυσικά, όπως μόνο εκείνη θα μπορούσε να το κάνει. Η Μισέλ είναι μία επιτυχημένη επαγγελματίας στον χώρο των video – games, κόρη ενός φυλακισμένου σίριαλ κίλερ και μίας εμμονικής με το σεξ μητέρας, πρώην σύζυγος ενός αποτυχημένου συγγραφέα, μητέρα ενός άχρηστου γιου, αλλά κυρίως μια γυναίκα που αποκτά τον έλεγχο στη ζωή του βιαστή της κατατρομοκρατώντας τον. Ίσως δεν υπάρχει άλλη ηθοποιός που θα μπορούσε να φέρει εις πέρας τον συγκεκριμένο ρόλο, να εμβαθύνει σε αυτόν και να προσθέσει και μία δόση χιούμορ.

Για να είναι κανείς αντικειμενικός, πρέπει να δει ότι το «Εκείνη» δεν είναι μία ταινία που απενοχοποιεί την αποτρόπαιη πράξη του βιασμoύ. Δεν στέλνει το μήνυμα, στα θύματα κυρίως, ότι δεν πρέπει να καταγγείλουν το γεγονός στην αστυνομία ή ότι πρέπει να προσκαλέσουν τον βιαστή τους για ένα δείπνο, όπως κάνει η Μισέλ στην ταινία.

Γρήγορη, σε ύφος που σηματοδότησε την επιστροφή του Βερχόφεν, του Ολλανδού προβοκάτορα πίσω από επιτυχίες, όπως το «Βασικό Ένστικτο» και ο «Ρόμποκοπ», αυτή η ταινία ήταν κυρίως ένα όχημα για την Ιπέρ, ένας τρόπος να ενορχηστρώσει τα πάντα –τα πάντα, όμως- αναδεικνύοντας όλα τα όπλα της υποκριτικής της τέχνης. Η Σούζαν Σόνταγκ, που αποκαλούσε την Ιπέρ «καθολική καλλιτέχνη», είχε πει για εκείνην ότι ποτέ δεν είχε συναντήσει πιο έξυπνη ηθοποιό ή έστω έναν άνθρωπο τόσο έξυπνο μέσα στον κύκλο των ηθοποιών. Παρακολουθώντας κανείς το «Εκείνη», αντιλαμβάνεται τι εννοούσε τότε η Σόνταγκ. 

Υπάρχει κάτι εγγενώς ευρωπαϊκό στη σκοτεινή, ηθικά περίπλοκη δομή της ταινίας. Ο Βερχόφεν ήθελε να κάνει γυρίσματα στο Χόλιγουντ, όμως, 5 στις 6 ηθοποιούς που τους πρότεινε τον ρόλο τον απέρριψαν, ίσως, όπως λέει ο ίδιος, επειδή το φιλμ δεν εξελισσόταν τελικά σε κλασική ιστορία εκδίκησης. Αυτό, όμως, δεν φάνηκε να απασχολεί την Ιπέρ, μια ηθοποιό με ρόλους που έχουν εμβαθύνει ή έστω συνδιαλεχθεί με την αιμομιξία, (όπως στο "Ma Mère") και στον σαδομαζοχισμό, (όπως στο "The Piano Teacher" του Χάνεκε το 2001). Ας σημειωθεί, ότι η Ιπέρ είναι γνωστή ως η Μέριλ Στριπ της Γαλλίας, με τη μόνη διαφορά ότι η Στριπ, ίσως και λόγω σωματότυπου που προβάλλει το πρότυπο της δυναμικής γυναίκας, ποτέ δεν έχει βουτήξει σε τόσο σκοτεινούς ρόλους.

Και η αλήθεια είναι ότι το βιογραφικό της Ιπέρ είναι εντυπωσιακό: με περισσότερες από 100 ταινίες από το ντεμπούτο της το 1971, με κάποιους από τους πιο οραματιστές κινηματογραφιστές της γενιάς της μεταξύ των οποίων οι Claude Chabrol, Claire Denis, Curtis Hanson, Hal Hartley και François Ozon, η Ιπέρ εμφανίζεται ασταμάτητη στις ποιοτικές επιλογές της. Το φθινόπωρο, και μετά το «Εκείνη», η Ιπέρ πρωταγωνιστεί στο "Things to Come", μία νοσταλγική πικρή κομεντί με την υπογραφή της γαλλίδας σκηνοθέτιδας Mia Hansen-Love. Υποδύεται τη Ναταλί, μία καθηγήτρια Φιλοσοφίας από το Παρίσι που ο σύζυγος την εγκαταλείπει για μία νεότερη γυναίκα, ενώ πεθαίνει η μητέρα και ο εκδότης αρνείται να δημοσιεύσει το τελευταίο σύγγραμμα της, μια σειρά από συσσωρευμένες ήττες, δηλαδή, από τις οποίες όμως, καταφέρνει να κερδίσει την ελευθερία της... Με τον χαρακτήρα της «Νάταλι» να αναζητά το φως και της «Μισέλ» το σκοτάδι και στους δύο ρόλους η Ιπέρ αποδεικνύει το τεράστιο προσόν της να αντλεί δυνάμεις από αυτό που μοιάζει ευάλωτο.

Η διαχρονική σαγήνη της Ιζαμπέλ Ιπέρ Facebook Twitter
Μια φωτογραφία της Ιζαμπέλ Ιπέρ από τον Guy Bourdin το 1989 / ©Estate of Guy Bourdin/Art & Commerce

Αυτή την περίοδο τη συναντά κανείς σ' ένα ξενοδοχείο στη Λυόν, όπου γίνονται τα γυρίσματα της νέας της ταινίας "Madame Hyde", μίας αφηρημένης προσέγγισης του πασίγνωστου «Δρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ». Πρόκειται για το 5ο φιλμ στο οποίο συμμετέχει φέτος. Στο λόμπι του ξενοδοχείου μπορεί κανείς να τη βρει απλά ντυμένη, με τζιν και t-shirt, μικροκαμωμένη και κομψή, να τη δει να ανεβαίνει την πετρόχτιστη σκάλα που οδηγεί στο 4ο επίπεδο του κτηρίου και να κάθεται γεμάτη από μία αλλόκοσμη ενέργεια σε ένα στρωμένο με κατακόκκινο κάλυμμα –στο χρώμα του αίματος- ντιβάνι.

Ξεκινώντας να μιλά για τη συμμετοχή της στο «Εκείνη», μέσα από τις κινήσεις των χεριών της απελευθερώνεται ένα διακριτικό νέφος από το Chanel No 5 –το άρωμα που φορά. «Δεν είχα καμία αίσθηση του χαρακτήρα που υποδυόμουν, όσο τον υποδυόμουν. Αλλά νομίζω ότι αυτή η απόσταση μου από αυτόν, τον έπλασε», εξηγεί και ίσως αυτή η ελλειμματική κατανόηση του ρόλου της επέτρεψε να μην μετατραπεί σε καρικατούρα. «Δεν είμαι σίγουρη ότι η Μισέλ αποφασίζει το οτιδήποτε. Εξ ενστίκτου, σχεδόν στα τυφλά κινείται».

Εκείνη και ο σύντροφος της, ο κινηματογραφικός παραγωγός, Ronald Chammah, έχουν τρία παιδιά. Η κόρη τους, η Lolita Chammah είναι επίσης ηθοποιός και η Ιπέρ έχει παίξει σε δύο ταινίες μαζί της. «Η σχέση μας είναι απείρως πιο δυνατή απ' οποιαδήποτε άλλη fiction σχέση», λέει η Ιπέρ.

Εκείνο που αγαπούν οι σκηνοθέτες στην Ιπέρ είναι ακριβώς η ικανότητα να αποδίδει την ηθική πολυπλοκότητα των ρόλων που αναλαμβάνει με τους πιο ιδιαίτερους τρόπους. Για παράδειγμα, στο «Εκείνη», όταν αποκαλύπτει το πρόσωπο του βιαστή της και την επόμενη μέρα τον βλέπει, ούτε ταράζεται, ούτε εκπλήσσεται, απλώς βρίσκεται σε επιφυλακή, προσπαθώντας να προστατεύσει τον εαυτό της. Και σε αυτόν τον ρόλο, όπως και σε πολλούς άλλους, η Ιπέρ είναι σα να μεταδίδει την αυτογνωσία, τον τρόπο με τον οποίο παρατηρεί τον εαυτό της στο κοινό, που με τη σειρά του παρατηρεί εκείνη. «Αυτή είναι και η ομορφιά σε όλο αυτό. Ανακαλύπτει προχωρώντας και δεν φοβάται να νιώσει», είχε εξηγήσει ο Βερχόφεν για την πρωταγωνίστρια του, συμπληρώνοντας: «Νομίζω ότι πάντα υπάρχει ένα μυστήριο στον τρόπο που υποδύεται. Δεν έχω δει άλλον ηθοποιό να προσθέτει τόσα στοιχεία στην ταινία, τα οποία αρχικά δεν υπήρχαν στο σενάριο».

 
Στην τελευταία σκηνή, η Μισέλ βρίσκεται σε μία αίθουσα, όπου, περιστοιχισμένη από υπαλλήλους της, νεαρούς άντρες στο σύνολο τους, παρακολουθούν σκηνές από το βιντεοπαιχνίδι που ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν. Εκεί, η ίδια παρατηρεί ότι «οι οργασμικοί σπασμοί» που αναπαρίστανται σε μια βίαιη σεξουαλική σκηνή ανάμεσα σε ένα τέρας και μια γυναίκα, είναι «πολύ σεμνοί». Με το που σταμάτησαν τα γυρίσματα αυτής της σκηνής, όπως θυμάται ο Βερχόφεν, η Ιπέρ λιποθύμησε, σοκάροντας τους πάντες στο πλατό. Ήταν σα να απαλλασσόταν από το κουκούλι του ρόλου και να ήταν και πάλι ο εαυτός της. «Δεν είδα ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Ήταν σαφές ότι επρόκειτο για κάτι σαν εξορκισμό», λέει ο σκηνοθέτης.

Ο ίδιος περιγράφει την Ιπέρ σαν «αγνή Μπρεχτική ηθοποιό», η οποία κρατά απόσταση ανάμεσα στον εαυτό της και το κοινό, χωρίς να προσπαθεί να το αποπλανήσει ή να εκμαιεύσει τη συμπόνια του. Πρόκειται για μία ποιότητα στην ερμηνεία που επικροτούν οι Ευρωπαίοι σκηνοθέτες και το κοινό και που ακόμη φαντάζει ξένη στους Αμερικανούς. Ακόμη και έτσι, όμως, η Ιπέρ έχει καταφέρει να κάνει υποδειγματική δουλειά στις ΗΠΑ, ευδιάκριτη στα έργα του Michael Cimino, "Heaven's Gate" και του David O. Russell, "I Heart Huckabees," που μπορούν να εκληφθούν και ως μια κωμική απάντηση στον καταταλαιπωρημένο χαρακτήρα που υποδυόταν στο "The Piano Teacher." Σε μία σκηνή, βουτά το κεφάλι του Jason Schwartzman στη λάσπη, ενώ λίγο νωρίτερα του έχει πει ότι «είναι αναπόφευκτο το να σύρεσαι στον ανθρώπινο πόνο, την επιθυμία και στο να υποφέρεις». Η σκηνή λήγει με το να σέρνει πλέον εκείνος την Ιπέρ στη λάσπη, λίγο πριν κάνουν σεξ σε ένα πεσμένο δέντρο.

Η διαχρονική σαγήνη της Ιζαμπέλ Ιπέρ Facebook Twitter
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ ποζάρει για τον Χέλμουτ Νιούτον στις Κάννες, το 1976/ ©The Helmut Newton Estate/Maconochie Photography

Η Ιπέρ αγαπά το αμερικανικό σινεμά, ξέρει, όμως, επίσης, ότι οι ευαισθησίες της είναι αμιγώς γαλλικές. «Πολλές φορές παρακολουθώ αμερικανικές παραστάσεις και λέω στον εαυτό μου ότι από εδώ κάτι λείπει, κάτι ουσιαστικό, το να τολμήσουν να μην είναι τίποτα, μια αίσθηση του να προσπαθήσουν να ακούσουν, αυτό που σημαίνει το να έχει κανείς ένα ανέκφραστο πρόσωπο, το να μην υποδύονται τίποτα», λέει η Ιπέρ. Ή το να αντιδρούν οι ηθοποιοί με ασάφεια, παρά με τον τρόπο που το κοινό αναμένει ότι θα αντιδράσουν.

Χρησιμοποιεί, μάλιστα, ως παράδειγμα μία σκηνή από την ταινία της "Things to Come", όταν ο χαρακτήρας που υποδύεται, η Νάταλι, προλαβαίνει για μια στιγμή να δει μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου στο οποίο βρίσκεται, για μία και μόνη στιγμή, τον άντρα της με την καινούρια του φιλενάδα. Τότε είναι που η Ιπέρ, ως Νάταλι, αφήνει να της ξεφύγει ένα έκπληκτο γελάκι. Τι λέει, όμως, η Hansen-Love για τον τρόπο με τον οποίο η Ιπέρ βυθίζεται στους ρόλους που επιλέγει; «Η Ιζαμπέλ έχει αυτόν τον εθισμό. Πρόκειται για μορφή εθισμού. Είναι κάτι που μοιραζόμαστε και πρακτικά είναι η σχέση της με την υποκριτική: να πετά τον εαυτό της κυριολεκτικά στους ρόλους που υποδύεται, να χάνεται μέσα σ' αυτούς, προκειμένου να νιώσει ζωντανή».

Η Ιπέρ είναι επίσης γνωστή για τον τρόπο με τον οποίο διαφυλάσσει την ιδιωτική της ζωή. Σχεδόν ποτέ δεν μιλά στον Τύπο για τίποτα περισσότερο από τις δουλειές της, οπότε το αν υπάρχει κάποιος συνεκτικός δεσμός ανάμεσα στην πραγματική ζωή της και τους ρόλους που επιλέγει, είναι κάτι που μόνο εκείνη το γνωρίζει. Μεγάλωσε σε ένα πλούσιο παρισινό προάστιο και είναι το μικρότερο από τα 5 παιδιά της οικογένειας της. Η μητέρα της την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με την υποκριτική και ήταν εκείνη που την έγραψε στο ωδείο, όταν ήταν μόλις 14 ετών. O πατέρας της ήταν κατασκευαστής χρηματοκιβωτίων και όπως η ίδια με δηκτικό χιούμορ παρατηρεί «όλες οι οικογένειες έχουν τα μυστικά τους. Πολλές φορές, τα Χριστούγεννα λαμβάνουνε ως δώρο μικρά χρηματοκιβώτια, σαν μινιατούρες».

Εκείνη και ο σύντροφος της, ο κινηματογραφικός παραγωγός, Ronald Chammah, έχουν τρία παιδιά. Η κόρη τους, η Lolita Chammah είναι επίσης ηθοποιός και η Ιπέρ έχει παίξει σε δύο ταινίες μαζί της. «Η σχέση μας είναι απείρως πιο δυνατή απ' οποιαδήποτε άλλη fiction σχέση», λέει η Ιπέρ. Την πρώτη φορά που συνεργάστηκαν σε ταινία, μάλλον, πέρασαν δύσκολα. «Γελούσαμε. Δεν μπορούσαμε να πειθαρχήσουμε και να συμπεριφερθούμε ως ηθοποιοί. Μετά συγκεντρωθήκαμε σ' αυτό που κάναμε. Έπρεπε», εξηγεί.

Η διαχρονική σαγήνη της Ιζαμπέλ Ιπέρ Facebook Twitter
Η ικανότητα της να βυθίζεται στους πιο σκοτεινούς ρόλους είναι εκείνο που λατρεύουν στην Ιζαμπέλ Ιπέρ οι Ευρωπαίοι σκηνοθέτες

Όταν τη ρωτούν πώς ήταν να υποδύεται τη Μήδεια, τη θρυλική μητροκτόνο της ελληνικής μυθολογίας και μετά να επιστρέφει στα παιδιά της, χαμογελά και θυμάται ότι εκείνη την περίοδο, ο μικρότερος γιος της ο Angelo, είχε μπερδέψει, λόγω συνήχησης, τις λέξεις "aidez-moi" (σ.σ.: στα γαλλικά «βοήθησε με») και "Médée" (σ.σ.: στα γαλλικά η Μήδεια). Η Ιπέρ γελά εξηγώντας ότι όλο αυτό της είχε φανεί πολύ... Φροϋδικό.

Όπως αποκαλύπτει, οι ρόλοι δεν την αλλάζουν. Απλώς τους νιώθει με ένα πάθος που κινεί κάθε σημείο του σώματος της. «Είμαι ηθοποιός από την κορυφή ως τα νύχια», λέει και συνεχίζει: «Ξέρω ακριβώς τι σημαίνει να υποφέρει ένας χαρακτήρας, να μισεί ή να αγαπά. Δεν σου συμβαίνουν, όμως, όλα αυτά με τον τρόπο που τα βιώνει ο θεατής. Όταν υποφέρεις για παράδειγμα, ως ηθοποιός, εσύ εκείνη την στιγμή δεν υποφέρεις. Το απολαμβάνεις».

Με στοιχεία από το New York Times 

* H Iζαμπέλ Ιπέρ θα βρίσκεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, 20-22 Δεκεμβρίου 2016, για την παράσταση Phaedra(s) σε σκηνοθεσία Krzysztof Warlikowski. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Οθόνες / 6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου πρόβαλε φέτος ταινίες πολιτικά φορτισμένες που οραματίζονται ένα μέλλον χωρίς σύνορα. Έξι από αυτές έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση χάρη στην αισθητική και την προβληματική τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βίκι Κριπς στη LIFO: «Καθένας επιλέγει το δικό του δηλητήριο»

Οθόνες / Βίκι Κριπς: «Καθένας επιλέγει το δικό του δηλητήριο»

Η ηθοποιός που στάθηκε σαν ίση προς ίσο απέναντι σε ολόκληρο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις μιλάει στη LiFO σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης με αφορμή την κυκλοφορία του «Hot Milk», που συμπεριλαμβάνει γυρίσματα στη χώρα μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ο ξεχασμένος απαγωγέας Τόνι Κυρίτσης, που ενέπνευσε τον Γκας Βαν Σαντ για το Dead Man's Wire

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Dead Man’s Wire»: Η χλιαρή επιστροφή του Γκας βαν Σαντ

Μετά από πέντε χρόνια ο Αμερικανός σκηνοθέτης επανέρχεται με την ξεχασμένη ιστορία ενός απαγωγέα, κάνοντας μια βιογραφία με νόημα, που όμως δεν προσθέτει κάτι στη φιλμογραφία του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
To αριστουργηματικό Ran του Κουροσάβα και 8 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Οθόνες / To αριστουργηματικό Ran του Κουροσάβα και 8 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, η επιστροφή του Ντάρεν Αρονόφσκι, η καλύτερη ταινία του Κουροσάβα σε επανέκδοση και το τέταρτο μέρος της σειράς ταινιών θρίλερ «Το Κάλεσμα» – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» ζωντανεύει στη Βενετία

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» ζωντανεύει στη Βενετία

Έκκληση από τους συντελεστές της ταινίας της Κάουτερ Μπεν Χάνια να σταματήσουν επιτέλους οι δολοφονίες παιδιών στη Γάζα, με αφορμή το σπαρακτικό τηλεφώνημα της 6χρονης Παλαιστίνιας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
A House of Dynamite

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «House of Dynamite»: Η Κάθριν Μπίγκελοου πατάει το κουμπί – και μας κόβει την ανάσα

Με χειρουργική ακρίβεια, η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με Όσκαρ σκηνοθεσίας μας πείθει ανατριχιαστικά για τον επικείμενο πυρηνικό όλεθρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο μάγος του Κρεμλίνου

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Ο μάγος του Κρεμλίνου»: Ο ρυθμιστής του Πούτιν δεν χωρά σε ταινία

Πίσω από το ψυχρό πρόσωπο της εξουσίας, κρύβεται ο ψίθυρος ενός σύγχρονου Ρασπούτιν. Ο Ολιβιέ Ασαγιάς τον ακολουθεί – αλλά μήπως τον πρόδωσε η φόρμα;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
No other choice

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «No other choice»: Η ταινία που θα οδηγήσει τον Παρκ Τσαν-γουκ στα Όσκαρ

Ο Κορεάτης σκηνοθέτης παραμένει ένας από τους μεγάλους σύγχρονους κινηματογραφιστές, αν και η αντικαπιταλιστική του σάτιρα «No other choice» δεν είναι η καλύτερή του ταινία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Είναι σαν να κάνεις τον Δράκουλα χορτοφάγο»: Γιατί το σέξι τέρας του Φρανκενστάιν που παίζει ο Τζέικομπ Ελόρντι είναι λάθος

Οθόνες / Γιατί το σέξι τέρας του νέου «Φρανκενστάιν» είναι λάθος

Στη διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος της Μέρι Σέλεϊ από τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο πρωταγωνιστεί ο «εξωφρενικά όμορφος» Τζέικομπ Ελόρντι στον ρόλο του τέρατος – πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα μια ταινία χωρίς ειρμό. 
THE LIFO TEAM
O Στίβεν Κινγκ στο σινεμά: Οι 10 καλύτερες μεταφορές

Οθόνες / O Στίβεν Κινγκ στο σινεμά: Οι 10 καλύτερες μεταφορές

Είναι εντυπωσιακός ο αριθμός διασκευών του έργου του δημοφιλούς συγγραφέα που θα δούμε στο πανί, στο γυαλί και στο σανίδι, κι αυτό στάθηκε αφορμή για ένα αφιέρωμα στις καλύτερες ταινίες που ενέπνευσαν τα γραπτά του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Φρανκενστάιν: Ένα θεσπέσιο μελόδραμα που σε παρασύρει και σε ματώνει

Ανταπόκριση από τη Βενετία / Φρανκενστάιν: Ένα θεσπέσιο μελόδραμα που σε παρασύρει και σε ματώνει

O Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο θα έκανε την Μέρι Σέλεϊ περήφανη. Ο δικός του Φρανκενστάιν κατορθώνει να μην προδώσει το πνεύμα του πολυδιασκευασμένου μυθιστορήματός της.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
After the Hunt: Το #MeToo στα χέρια του Λούκα Γκουαντανίνο είναι μια μπερδεμένη υπόθεση

Ανταπόκριση από τη Βενετία / After the Hunt: Το #MeToo στα χέρια του Γκουαντανίνο είναι μια μπερδεμένη υπόθεση

Ο Λούκα Γκουαντανίνο νοσταλγεί τη χαμένη τέχνη του διαλόγου, αλλά το After the Hunt χάνει το δίκιο του στην ακαδημαϊκή φλυαρία και τις σεναριακές αστοχίες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα του γάμου δύσκολα: 10 ταινίες για να δείτε μετά το «Ρόουζ εναντίον Ρόουζ»

Οθόνες / Όλα του γάμου δύσκολα: 10 ταινίες για να δείτε μετά το «Ρόουζ εναντίον Ρόουζ»

Από το «Awful Truth» του Λίο ΜακΚάρεϊ στο «Gone Girl» του Ντέιβιντ Φίντσερ κι από τις μπεργκμανικές «Σκηνές από έναν γάμο» στο «Revolutionary Road» του Σαμ Μέντες, ανατρέχουμε σε δέκα ταινίες για όσους ενώθηκαν ενώπιον Θεού κι ανθρώπων «μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος».   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΒΟΥΓΟΝΙΑ

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Βουγονία»: Κριτική για τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου

«Είναι περιπέτεια η "Βουγονία", fun και πιο περίπλοκη απ’ ότι δείχνει» - Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος καταγράφει τις εντυπώσεις του από την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στο 82ο Φεστιβάλ Βενετίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
"Η Στριπ, ίσως και λόγω σωματότυπου που προβάλλει το πρότυπο της δυναμικής γυναίκας" Πηγή: www.lifo.grMήπως χάθηκε κάτι στην μετάφραση;Το ακριβώς αντίθετο νομίζω πως ισχύει:η Στριπ έχει τον ισχνό σωματότυπο μίας καλοκάγαθης γιαγιούλας,ενώ η Ιπέρ είναι ψηλή,βλοσυρή,δωρική,αγέρωχη,αυστηρή και εύρωστη.Πέραν τούτου,από την στιγμή που την είδα ως πιανίστρια πριν 15 χρόνια,περίμενα πως και πως να ερμηνεύσει ηρωϊδα του Βερχόφεν(ναι,υπάρχει αυτός ο όρος ή τουλάχιστον θα 'πρεπε να καθιερωθεί,όπως λέμε για τις "γυναίκες στον Μπέργκμαν,στον Χίτσκοκ").Με το καλό και το όσκαρ!!