5 αστεράκια από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο στο «Blade Runner 2049»

5 αστεράκια από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο στο «Blade Runner 2049» Facebook Twitter
Ο Ράιαν Γκόσλινγκ με την Άνα ντε Άρμας.
14

Το Blade Runner 2049 δεν είναι remake ή επανατοποθέτηση του εμβληματικού αριστουργήματος του Ρίντλεϊ Σκοτ. Πρόκειται για συνέχεια του έργου που βασίστηκε στο δυστοπικό και ελλειπτικά οραματικό Ηλεκτρικό Πρόβατο του Φίλιπ Κ. Ντικ, πάντα στο ζοφερό, βροχερό Λος Άντζελες, 30 χρόνια αργότερα. Το κοινωνικό χάος είναι δεδομένο – και ολοφάνερο. Έχει προηγηθεί ένα black out και τα περισσότερα αρχεία έχουν σβηστεί. Ο Blade Runner, ο διώκτης του εγκλήματος, είναι ο Ράιαν Γκόσλινγκ, ο Κ, ένας αποτελεσματικός, υπεύθυνος αστυνομικός, ο οποίος αναφέρεται στην υπολοχαγό Τζόσι (Ρόμπιν Ράιτ).


Αν θυμάστε, ο κατασκευαστής των replicants, ο Ταϊρέλ, έχει δολοφονηθεί από ένα προηγμένο δημιούργημά του (ο Ρούτγκερ Χάουερ, ο οποίος απαιτούσε προέκταση ζωής, αλλά δεν κατάφερε να αυτοτροποιηθεί) και τη θέση του πήρε ο Νιάντερ Γουάλας, ένας ζεν φιλόσοφος που ζει σαν ημίθεος (ο Τζάρεντ Λέτο, απόκοσμα φωτισμένος), με δεξί του χέρι τη Luv. Ο Κ λαμβάνει την εντολή να αναστείλει μια επικίνδυνη κατάσταση, ένα μυστικό, που αν διαδοθεί, «μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο». Η έρευνά του τον οδηγεί στα ίχνη του αστυνόμου Ντέκαρντ (Χάρισον Φορντ, στην καλύτερή του στιγμή στο σινεμά, εδώ και δεκαετίες!), ο οποίος εξαφανίστηκε 30 χρόνια πριν, και ενώ οι ερωτήσεις αθροίζονται, η Luv έχει πάρει προσωπικά την υπόθεση.

Ένα μικρό κινηματογραφικό θαύμα εκτυλίσσεται στις σχεδόν τρεις ώρες που διαρκεί το Blade Runner 2049 


Ποιος ή ποια είναι ανδροειδές, ποια ανάμνηση είναι αληθινή, ποιος κρατά το κλειδί του μυστικού και ποιος απ' όλους θα επιζήσει είναι η μία πλευρά του πολύγωνου σασπένς που δημιουργεί η ταινία, και η υπερβολική ανάλυση εμπίπτει στην επικίνδυνη ζώνη των spoilers. Ωστόσο, αυτά που μετράνε είναι η ουσία, τα διλήμματα και οι συγκρούσεις που αναπτύσσονται με βραδυφλεγή ένταση από τον Ντενί Βιλνέβ, ο οποίος κατορθώνει όχι μόνο να μην προδώσει το σύμπαν του πρωτοτύπου και μαζί τις προσδοκίες των ορκισμένων πιστών αλλά να εμβαθύνει στην υπαρξιακή ηθική, να συνεχίσει το ρευστό πλέγμα της αβεβαιότητας και να ανανεώσει την ελπίδα σε μια αρμονικότατη εξίσωση του μεγέθους με την καλλιτεχνικότητα, του θεάματος με τη συνείδηση.

5 αστεράκια από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο στο «Blade Runner 2049» Facebook Twitter
O Χάρισον Φορντ, στην καλύτερή του στιγμή στο σινεμά, εδώ και δεκαετίες!


Διότι η κλίμακα του Blade Runner 2049 είναι τεράστια και ταυτόχρονα τέλεια διαχειρίσιμη, με φυσικά σκηνικά ανακτορικού ύψους, τα κίτρινα χρώματα του Ρότζερ Ντίκινς να ζαλίζουν και τα γκρίζα να παγώνουν (η 14η υποψηφιότητά του είναι τελειωμένο γεγονός και το Όσκαρ, αν δεν του δοθεί, κανονικό ποινικό αδίκημα), το ύφος αυστηρό σε σημείο που κόβει τα πόδια και το τέμπο μαεστρικά ζυγισμένο.

Ο τρόπος που αφηγείται ο Βιλνέβ τη μοναξιά και την ανθρωπιά προκαλεί δέος: η επιλογή του να βρίσκει χρόνο για να καταδείξει χαρακτήρες αντί απλώς να επιδείξει ιδέες δεν συναντάται πουθενά σε ένα είδος που συχνότατα αναδίδει άγχος και πίεση, ακριβώς επειδή οι εμπορικές απαιτήσεις σκεπάζουν τις προθέσεις και την όποια πηγή (ό,τι έσπειρε στην Άφιξηεδώ ευδοκιμεί πανηγυρικά).

 
Από το αρχικό Blade Runner, το πρώτο μοντάζ του οποίου έχει δηλώσει πως αγάπησε πραγματικά, πήρε όλα τα στοιχεία που θα τον οδηγούσαν σε ένα επίμονο και επίπονο ταξίδι στην αλήθεια και άφησε στην άκρη τον φιλμ νουάρ πυρήνα. Στο 2049 δεν υπάρχει παρόμοιο στυλιζάρισμα ούτε η μοιραία γυναίκα στο πρόσωπο της Ρέιτσελ, η οποία έφυγε με τον Ντέκαρντ προς άγνωστη κατεύθυνση ή μάλλον το έσκασε μαζί του, ανάλογα με το ποιο cut προτιμάτε.

5 αστεράκια από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο στο «Blade Runner 2049» Facebook Twitter
Ο Τζάρεντ Λέτο στο ρόλο του Νιάντερ Γουάλας, ενός ζεν φιλόσοφου που ζει σαν ημίθεος.


Η μουσική επένδυση του Χανς Ζίμερ επιβάλλεται παρά γλυκαίνει, όπως το αξέχαστο σκορ του Βαγγέλη Παπαθανασίου, εντούτοις μένει μια αίσθηση νοσταλγίας για μια ζωή που ενδεχομένως να μην έχει βιωθεί, σαν τις ένθετες μνήμες που προβληματίζουν όσους τις ανακαλούν, και τον σημαντικό σπιρτάνθρωπο-οριγκάμι του πρώτου φιλμ, που εδώ δίνει τη θέση του σε ένα ξύλινο μικροσκοπικό αλογάκι. Αντί να παγιδευτεί σε μια αναπαράσταση του πρώτου μέρους, ο Βιλνέβ αναζητά τον μίτο του μύθου, σκαλίζει τις έννοιες του νηφάλια, χωρίς στρυφνές περιττολογίες, και χτίζει ακόμα πιο αξιομνημόνευτους χαρακτήρες: από τον αινιγματικό Σάπερ Μόρτον (ο Ντέιβ Μπαουτίστα αναπάντεχα ευάλωτος) και τις δύο γυναίκες αμφίβολης προέλευσης και κατάληξης, την Joi, την εικονική σύντροφο του Κ που μεταμορφώνεται από σκαμπρόζα νοικοκυρούλα σε σκλάβα του σεξ σε κλάσμα δευτερολέπτου, και την ασταμάτητη Luv (αποκάλυψη η Ολλανδή Σίλβια Χουκς), ως το πορτρέτο της άτεγκτης, μέχρι την πικρή ανατροπή, Τζόσι της Ρόμπιν Ράιτ και, φυσικά, τους δύο πρωταγωνιστές.


Σε ένα εμπνευσμένο καστ, ο Ράιαν Γκόσλινγκ με τα ασύμμετρα μάτια, τη σταθερά καλή μυϊκή κατάσταση και την παιγνιώδη έκφραση του προσώπου του ενσωματώνει ένα συναρπαστικό δραματικό οξύμωρο, ενώ ο Ντέκαρντ του Φορντ εμφανίζεται δυναμικά από το πουθενά, όχι ως διασταύρωση του Σαμ Σπέιντ με τον Φίλιπ Μάρλοου, όπως βαρύθυμα, μαγκιόρικα και απολαυστικά παρέπεμπε στο original, αλλά ως υπενθύμιση ενός αυθεντικού αντιήρωα που δεν πέφτει αμαχητί σαν τα ολογράμματα του Φρανκ Σινάτρα και του Έλβις Πρίσλεϊ, σε μια σκηνή που φέρνει στον νου περιέργως τη σεκάνς με τους καθρέφτες στον Κίτρινο πράκτορα του Χονγκ Κονγκ με τον Μπρους Λι! «Το λες επειδή δεν έχεις δει να ξετυλίγεται μπροστά σου ένα θαύμα» λέει ο Μόρτον στον Κ στο ξεκίνημα και, όντως, ένα μικρό κινηματογραφικό θαύμα εκτυλίσσεται στις σχεδόν τρεις ώρες που διαρκεί το Blade Runner 2049. Αναλογικά, δεν είναι παράτολμο να παραδεχτώ πως αποτελεί τον Νονό 2 της επιστημονικής φαντασίας, και μάλιστα από άλλον σκηνοθέτη. Ευτυχώς, οι μπάλες μένουν στον αέρα και έπεται συνέχεια.

 
Οθόνες
14

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πόσο θα τα έσπαγε/γαμάτη θα ήταν μια θρησκεία με θεό τον Νίκολας Κέιτζ»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Ναταλίας Σουίφτ / «Αν μοιραστώ μαζί σου την ταινία που αγαπάω, μόνο αγάπη έχω να σου δώσω»

Μυθολογίες / «Φαντάζεστε μια θρησκεία με θεό τον Κέιτζ;»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Ναταλίας Σουίφτ

Από το After Hours του Σκορσέζε, που την απελευθέρωσε, μέχρι τη Γλυκιά Συμμορία του Νικολαΐδη, που τη σημάδεψε με τη μουσική της, η ηθοποιός μοιράζεται μια ετερόκλητη κινηματογραφική λίστα.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ

σχόλια

8 σχόλια
Γύρω στα 17 μου, περίπου το 1992, πρωτοείδα το Blade Runner. Θυμάμαι ήταν μέρα μεσημέρι και δεν έβλεπα καθαρά, καθότι η ταινία ήταν εξ ολοκλήρου σκοτεινή, γυρισμένη νύχτα. Ψιλοβαρέθηκα και την προσπέρασα με συνοπτικές. Ούτε που τη θυμόμουν. Αργότερα, το 1996 είδα στο ΠΟΠ+ΡΟΚ μια κριτική για την εμπλουτισμένη επανέκδοση του soundtrack της ταινίας από τον Vangelis, με βαθμολογία 10/10. Καθώς ήδη μου άρεσε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου αγόρασα το CD. Είχα μόλις αγοράσει και το στερεοφωνικό μου και θα ήταν ότι έπρεπε…Τελικά όχι απλώς ήταν ότι έπρεπε, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία το άκουσμα της μουσικής του Vangelis. Τη λάτρεψα και τη θεωρώ μέχρι σήμερα αξεπέραστη. Φυσικά νοίκιασα αμέσως την ταινία από το video club. Εκστασιάστηκα στ’ αλήθεια από τη σκοτεινή, νουάρ ατμόσφαιρα, τον ήχο, την ζοφερή απεικόνιση του μέλλοντος, το σενάριο, τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα, την απίστευτη ερμηνεία του Rutger Hauer και φυσικά το μνημειώδες φινάλε που σφράγισε το είδος της επιστημονικής φαντασίας. Έκτοτε έχω δει άπειρες φορές όλες τις εκδόσεις της ταινίας και κάθε φορά που την ξαναβλέπω είναι απόλαυση για μένα. Επίσης διάβασα και 2-3 φορές και τη νουβέλα του Φίλιπ Ντικ “Do androids dream of electric sheep?” στην οποία βασίστηκε η ταινία, αν και θεωρώ ότι η ταινία την ξεπέρασε (από τις σπάνιες φορές που μια ταινία καταφέρνει να ξεπεράσει το αρχικό βιβλίο).Τόσα χρόνια έτρεμα στη σκέψη ότι θα βγει σίκουελ, έχοντας πικρή πείρα από παρόμοιες απόπειρες (Alien/Prometheus κλπ.). Όταν άκουσα την πρώτη βόμβα με έπιασε ένα σφίξιμο. Ένιωσα καλύτερα όμως μαθαίνοντας ότι θα σκηνοθετήσει ο Denis Villneuve και θα πρωταγωνιστήσει ο Ryan Gosling καθότι και οι δύο είχαν δώσει εξαιρετικά δείγματα του ταλέντου τους (όπως και ο Jared Leto). Στην πορεία, τα τρέιλερ με προετοίμασαν για μεγάλα πράγματα…Ώσπου χθες βράδυ πήρα τη θέση μου ανάμεσα στις μπροστινές θέσεις του “Αθήναιον”. Ίσως φανώ υπερβολικός αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ζούσα συγκλονιστικές στιγμές. Ήταν παραπάνω από τις προσδοκίες μου αυτό που ζούσα, όλες οι αισθήσεις μου ήταν σε έξαψη ρουφώντας αυτή τη σπουδαία οπτικοακουστική εμπειρία. Η φωτογραφία – έργο τέχνης, η σκηνοθεσία, τα εφέ, η μουσική, η “εσωτερική” ερμηνεία του Gosling, όλα να με βυθίζουν σε αυτή την υποβλητική, δυστοπική ατμόσφαιρα ενός ζοφερού μέλλοντος που τόσο λατρεύω. Πολλές αναφορές βέβαια και στο αρχικό Blade Runner αλλά και στο βιβλίο, για να νοσταλγήσουμε οι παλαιοί φαν. Όμως η απεικόνιση ενός μέλλοντος τόσο σκοτεινού, “στείρου” και θολού (μετά από κάποιο σημείο πραγματικά δεν ξέρεις ποιοι είναι οι άνθρωποι και ποιοι οι ρέπλικες) αληθινά με απογείωσε.Κάπως έτσι λοιπόν περίμενα το αποκορύφωμα, την “τελική αναμέτρηση”, το επικό φινάλε. Όμως αυτό δεν ήρθε ποτέ… Δηλαδή το φινάλε ήρθε αλλά όχι όπως το ποθούσα, “αντάξιο” (γίνεται άραγε;) του original Blade Runner. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι κάποια πράγματα στη ζωή είναι αξεπέραστα. Όσο και να προσπαθήσεις να τα φτάσεις δεν πρόκειται να το καταφέρεις. Ποτέ κανένας άλλος εκτός από τον Roy υπό την ερμηνεία του Rutger Hauer δεν θα πει κάτι ισάξιο του:“Quite an experience to live in fear, isn’t it? That’s what it is to be a slave. I‘ve seen things you people wouldn’t believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhäuser Gate. All those moments will be lost in time, like tears in rain. Time to die.”Συνοψίζοντας, η ταινία πραγματικά αξίζει πολλά αστέρια και δικαίως θα γίνει και αυτή σημείο αναφοράς για το μέλλον, αν και δεν μπορεί να αντικαταστήσει στις καρδιές μας το αρχικό Blade Runner του 1982. Σίγουρα όμως θα την ξαναδούμε πολλές φορές…
Θοδωρή συμφωνώ με αυτά που γράφεις. Η ταινία απαιτεί και επωφελείται από επαναληπτικές θεάσεις (την είδα ήδη 2 φορές) για να μπορέσει ο θεατής να τη "χωνέψει" και να την απολαύσει πλήρως σε όλο της το μεγαλείο. Βασικά δεν είναι μια απλή ταινία, είναι ένα event που κανένας λάτρης του κινηματογράφου δεν πρέπει να χάσει.
Don't believe the hype. Προσοχή σπόϊλερ.Προσωπικά με απογοήτευσε το BR2049. Αδικαιολόγητα μεγάλο (σχεδόν 3 ώρες), με αρκετά στοιχεία action movie (πολλές ανούσιες καταδιώξεις και ξύλο που δεν προσέθεταν κάτι) αλλά κυρίως χωρίς τη λεπτομέρεια του δυστοπικού LA και κυρίως χωρίς πνεύμα (κατά τη γνώμη μου). Πού είναι οι δρόμοι του Λος Άντζελες με τη λεπτομέρεια της πρώτης ταινίας, το city talk του Γκαφφ και όλα εκείνα τα στοιχεία που με άφησαν με ανοιχτό το στόμα από την αρχή μέχρι το τέλος της πρώτης ταινίας. Τίποτα στην νέα ταινία δεν δίνει την ατμόσφαιρα της πρώτης: τα μακρινά πλάνα των σκοτεινών δρόμων και των τοπίων κλπ με τίποτα δεν δίνουν την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο Ρίντλεϊ Σκότ στην πρώτη ταινία, κι' ας ήταν παραγωγός στη νέα. Ακόμα, ο Νιάντερ Γουάλας-Τζάρετ Λέτο- μόνον για Ζεν φιλόσοφος δεν μου έκανε: τα μάτια του και το τσιπάκι που του συνδέει η Λάβ, μάλλον σε κάτι άλλο παραπέμπει, για να μη μιλήσω για την παντελή έλλειψη ανθρωπιάς ("ποιό Ζεν παιδιά;", που θα έλεγε κι' ο δήμαρχος Χαρχούδας). Κυρίως όμως βρήκα την ταινία σχετικά ρηχή, σε σύγκριση με την πρώτη. Βέβαια είναι ασυγκρίτως καλύτερη από ό,τι φτιάχνει το Χόλιγουντ σήμερα. Αλλά αυτό δε λέει πολλά, γιατί οι πιο πολλές αμερικάνικες ταινίες τα τελευταία αρκετά χρόνια είναι για εφήβους και μάλιστα αγόρια. Οι φανς της πρώτης ταινίας, δεν μπορεί παρά να την δουν. Αλλά να μην περιμένουν τη γροθιά που φάγανε με την πρώτη ταινία, όποτε κι αν την είδανε. Εξάλλου (όπως είπε και ο Roy Batty - Rutger Hauer) δεν μπορείς να προσθέσεις κάτι στο τέλειο.
Πράγματι, εντελώς άκυρη απόδοση για το βιβλίο, ακούς εκεί «ηλεκτρικό πρόβατο» …χάνεται το οποιοδήποτε νόημα! Πρέπει να φταίει αυτή η μανία που θέλει τους τίτλους σύντομους ή whatever.Ένα ενδιαφέρον fact αναφορικά με τον τίτλο της ταινίας, τώρα, είναι ότι αυτός προέρχεται από την νουβέλα του Γουίλιαμ Μπάροουζ (!) με τον τίτλο "Blade Runner - a movie" (1979) [βλ.https://en.wikipedia.org/wiki/Blade_Runner_(a_movie)] το οποίο ήταν μία υποτιθέμενη προσαρμογή για ταινία της νουβέλας "The Bladerunner" (1974) του Alan E. Nourse [βλ. https://en.wikipedia.org/wiki/The_Bladerunner].
Πραγματικά για λίγο νόμιζα ότι η ταινία βασίστηκε στο παλιότερο εκ των δύο βιβλίο που ανέφερες. Αλλά μετά θυμήθηκα ότι το διάβασα το ''Ονειρεύονται τα ανδροειδή ηλεκτρικά πρόβατα?''(σοβαρά, αν θέλουν να το αποδώσουν στα ελληνικά να το κάνουν έτσι!), οπότε ησύχασα.
Αν εξαιρέσουμε τις κακές ερμηνείες, τους κακογραμμένους χαρακτήρες, το κακό μοντάζ, τις ανούσιες σκηνές, τον ανέμπνευστο σχεδιασμό των— υποτίθεται τρομακτικών πλασμάτων, το κακό σενάριο και τις ηλίθιες αποφάσεις των χαρακτήρων...Τότε, ναι, ο Προμηθέας ήταν ταινιάρα.
@λukum (το)1)Οι ερμηνείες δεν αποτέλεσαν για κανέναν πρόβλημα, αντιθέτως πήραν θετικά σχόλια. Π.χ. του Φασμπέντερ. Και γενικά όμως ήταν καλές. 2)Οι ανούσιες σκηνές είναι κάτι το υποκειμενικό. Ο ίδιος ο Μέγιστος Σκοτ θεωρούσε ότι έπρεπε να συμπεριληφθούν(παρεμπιπτόντως δεν μπορώ να καταλάβω σε ποιες σκηνές αναφέρεσαι), αλλά εσύ, σαν ένας κριτικός επιπέδου Chicago sun times και βάλε, που φαντάζεσαι πως είσαι, μπορείς να πεις ποιες και γιατί ήταν. 3)Κακό μοντάζ? ΣΟΒΑΡΑ??? γκούχου pretentious douchebag γκουχου! 4)Οι ''ηλίθιες αποφάσεις'' εντάσσονται φαντάζομαι στους κακογραμμένους χαρακτήρες. Χαρακτήρες που θα πέθαιναν ένας ένας ούτως ή άλλως, οπότε δε θεώρησαν ότι έπρεπε να τους αναπτύξουν, πλην ενός δύο και πάλι όχι πολύ. Αλλά ποτέ κάτι τέτοιο δεν ενόχλησε κανέναν σε ταινία τρόμου επιβίωσης. Πλην της ελλειπούς ανάπτυξης δε βρήκα κάποιο λάθος. Όπως δε βρήκαν και οι παλιότεροι λάθος και ηλίθια την απόφαση να αφήσουν τον John Hurt να φάει μαζί με το υπόλοιπο πλήρωμα ενώ είχε προηγηθεί ό,τι είχε προηγηθεί. Μάλλον μπορεί να τη βρήκαν ηλίθια αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτήν παραβλέποντας το συνολικό έργο. 5)Ο σχεδιασμός των εξωγήινων ήταν αυτός που ήταν δεδομένου ότι αργότερα θα εξελιχθούν σε αυτά που είδαμε στα alien και aliens. Το ότι κάθεσαι και σχολιάζεις το σχεδιασμό των εξωγήινων και του μοντάζ δείχνει ότι δεν έχεις και πολλα να προσάψεις. Το μόνο που δέχομαι είναι κάποια έλλειψη εξήγησης της πλοκής, αλλά ούτε αυτό με ξίνισε για να τη θάψω.The point is... Stop being such a pretentious douchebag!
Μας έφτιαξες Θοδωρή. Χαλάλι όμως.35 χρόνια αναμονής είναι πάρα πολλά για μια ταινία που μας συνεπήρε στην αρχή της εφηβείας μας.Προσωπικά, all time and genre, 2nd για μένα, πίσω από την Οδύσσεια του Διαστήματος και μπροστά από τις Στενές Επαφές 3ου Τύπου.