100 χρόνια Φελίνι: «Μικρός πίστευα ότι δεν θα μεγαλώσω ποτέ και κατά βάθος είχα δίκιο»

100 χρόνια Φελίνι: «Μικρός πίστευα ότι δεν θα μεγαλώσω ποτέ και κατά βάθος είχα δίκιο» Facebook Twitter
2

Στις 20 Ιανουαρίου συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση ενός από τους κορυφαίους αλλά και πιο αγαπητούς δημιουργούς της έβδομης τέχνης και ήδη έχουν ξεκινήσει ανά τον πλανήτη μια σειρά από ποικίλες πανηγυρικές εκδηλώσεις με αφορμή την σημαντική επέτειο, με επίκεντρο την γενέτειρα του, το Ρίμινι. Το κείμενο που ακολουθεί είναι από την αγγλική έκδοση του βιβλίου "Fare un film" (Κάνοντας μια ταινία), την πιο πλήρη και συγκεντρωτική συλλογή των γραπτών του Φεντερίκο Φελίνι. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, ο μεγάλος δημιουργός καταθέτει τις πρώτες παιδικές αναμνήσεις του από το σινεμά, τους δισταγμούς του για το αν είχε αυτό που χρειαζόταν για να γίνει σκηνοθέτης και την καθοριστική επίδραση που είχε στην πιο κρίσιμη απόφαση της ζωής του ο Ρομπέρτο Ροσελίνι.

 

Πριν από το γυμνάσιο, ποτέ μου δεν είχα αναρωτηθεί τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Δεν μπορούσα καν να οραματιστώ κάποιο μέλλον για μένα. Πίστευα απλά ότι ένα επάγγελμα είναι κάτι το αναπόφευκτο, όπως η κυριακάτικη λειτουργία. Ποτέ μου δεν είχα πει, «όταν μεγαλώσω θα γίνω...!». Εξάλλου, μου φαινόταν ότι δεν θα μεγαλώσω ποτέ, και κατά βάθος είχα δίκιο.

Από τη μέρα που γεννήθηκα μέχρι που πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στην Cinecittà ως δημοσιογράφος, ήταν να σα να έχει ζήσει τη ζωή μου κάποιος άλλος, ο οποίος μόνο σε κάτι εντελώς ανύποπτες και φευγαλέες στιγμές, αποφάσιζε ξαφνικά να μου επιτρέψει τη συμμετοχή σε σκόρπια σπαράγματα της μνήμης του. Θα πρέπει συνεπώς να παραδεχτώ ότι οι ταινίες μου απαρτίζονται από αναμνήσεις που αφηγούνται εντελώς φανταστικές ιστορίες. Εν τέλει όμως, τι σημασία έχει;

Νομίζω ότι η πρώτη ταινία που θυμάμαι είναι ο «Μασίστας στην κόλαση» (Maciste all'inferno, 1925). Ήμουν στην αγκαλιά του πατέρα μου, η αίθουσα ήταν αποπνικτικά ζεστή και γεμάτη κόσμο, ενώ την είχαν ψεκάσει και με ένα αντισηπτικό που μου έκαιγε τον λαιμό και μου προκαλούσε μια ελαφρά ζάλη. Μέσα σ΄ αυτήν την ηπίως ναρκωμένη ατμόσφαιρα, θυμάμαι κιτρινισμένες εικόνες στο πανί με πολλές μεγαλόσωμες, όμορφες γυναίκες.

Θυμάμαι επίσης τις διαφάνειες που μας πρόβαλλε ο παπάς στο κατηχητικό, ασπρόμαυρες εικόνες από εκκλησίες στην Ασίζη και στο Ορβιέτο, ενώ εμείς καθόμασταν σε κάτι ξύλινους πάγκους.

Για μένα, το σινεμά είναι μια μεγάλη αίθουσα που σφύζει από φωνές, ιδρώτα, ταξιθέτες, ψημένα κάστανα και παιδικά ούρα: μια ατμόσφαιρα τέλους του κόσμου, καταστροφής, επιδρομής.

Δεν είμαι εξοικειωμένος με κάποιους κλασικούς δημιουργούς: Μουρνάου, Ντράγιερ, Αϊζενστάιν. Ντρέπομαι να ομολογήσω ότι δεν έχω δει ποτέ τις ταινίες τους.

100 χρόνια Φελίνι: «Μικρός πίστευα ότι δεν θα μεγαλώσω ποτέ και κατά βάθος είχα δίκιο» Facebook Twitter
«Για μένα, το σινεμά είναι μια μεγάλη αίθουσα που σφύζει από φωνές, ιδρώτα, ταξιθέτες, ψημένα κάστανα και παιδικά ούρα: μια ατμόσφαιρα τέλους του κόσμου, καταστροφής, επιδρομής»

Όταν πρωτοξεκίνησα την ενασχόλησή μου με το σινεμά, πίστευα ότι δεν ήμουν φτιαγμένος για σκηνοθέτης. Δεν είχα καμία κλίση προς την τυραννική καταπίεση, τη συνέπεια, τη σχολαστικότητα, την σκληρή δουλειά, και τόσα άλλα πράγματα που απαιτεί αυτός ο ρόλος, και πάνω απ΄ όλα το κύρος της εξουσίας. Όλα αυτά απουσιάζουν από το ταπεραμέντο μου. Ως παιδί ήμουν εσωστρεφής, εύκολος στόχος, ευάλωτος μέχρι λιποθυμίας. Και εξακολουθώ να παραμένω συνεσταλμένος, ασχέτως του τι πιστεύει για μένα ο κόσμος. Πώς μπορεί κανείς να συνδυάσει όλα αυτά τα ελλείματα με τις μπότες, το μαστίγιο, το μεγάφωνο, τις φωνές και όλα τα υπόλοιπα παραδοσιακά σκηνοθετικά όπλα; Το να σκηνοθετείς μια ταινία είναι σα να είσαι ο Κολόμβος και να προσπαθείς να διαχειριστείς ένα πλήρωμα που έχει στασιάσει και θέλει να γυρίσει πίσω.

Την εποχή ακόμα που ήμουν μόνο σεναριογράφος, μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι ένας σκηνοθέτης μπορούσε να συντηρεί επαγγελματικές σχέσεις με τους ηθοποιούς του. Μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να γράφω διαλόγους μέσα στην απέραντη σύγχυση των γυρισμάτων. Κι όμως τελικά ανακάλυψα ότι μόνο σε τέτοιες χαοτικές συνθήκες μπορούσα να εργαστώ σωστά, όπως όταν ήμουν δημοσιογράφος και έγραφα άρθρα την τελευταία στιγμή πριν το τυπογραφείο.

Πιο άνετα ένιωθα πάντα στα εξωτερικά γυρίσματα, στην ύπαιθρο, και η αιτία είναι ο Ροσελίνι. Η εμπειρία μου με τον Ροσελίνι, το ταξίδι για τα γυρίσματα της ταινίας του "Paisà" (Αυτοί που έμειναν ζωντανοί, 1946), είχε σαν αποτέλεσμα να ανακαλύψω την Ιταλία. Προηγουμένως δεν είχα δει και πολλά πράγματα: μόνο το Ρίμινι, την Φλωρεντία, την Ρώμη και κάποιες μικρές πόλεις στο Νότο. Αλλά και ο τρόπος που γύριζε τις ταινίες του ήταν για μένα μια αποκάλυψη, σα να πηγαίνεις ένα όμορφο ταξίδι παρέα με φίλους. Εκ των υστέρων, μου φαίνεται ότι τότε ξεκίνησαν όλα για μένα.

Τότε ήταν που είχα και μια χαρμόσυνη επιφοίτηση, όταν συνειδητοποίησα ότι μπορούσε να κάνει κάποιος ταινίες με την ίδια ελευθερία και την ίδια άνεση που προσφέρει το γράψιμο ή το σκιτσάρισμα, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, χωρίς να ανησυχείς τόσο πολύ για το τελικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για την ίδια μυστική, αγχωτική, εξευγενισμένη, συναρπαστική σχέση που έχει κανείς με τις ίδιες του τις νευρώσεις. Τα εμπόδια, οι αμφιβολίες, οι αναθεωρήσεις, οι κρίσεις, οι προσπάθειες δεν είναι τόσο διαφορετικές από αυτές που βιώνει ένας ζωγράφος που αναζητά ιδανικές σκιές στον καμβά ή ένας συγγραφέας που σβήνει και ξαναγράφει, αναζητώντας έναν τρόπο έκφρασης, αψηλάφητο και φευγαλέο, που ζει κρυμμένος ανάμεσα σε χιλιάδες πιθανότητες.

Ο Ροσελίνι ήταν σαν τροχονόμος που με βοήθησε να διασχίσω τον δρόμο. Δε νομίζω ότι με επηρέασε με την έννοια που συνήθως αποδίδουμε σ΄ αυτή την λέξη. Αυτό που αναγνωρίζω σ' εκείνον είναι μια πατρότητα σαν αυτή του Αδάμ: ένα είδος προγόνου από τον οποίον καταγόμαστε όλοι. Είναι δύσκολο να προσδιορίσω ακριβώς τι κληρονόμησα από εκείνον. Ο Ροσελίνι διευκόλυνε τη μετάβασή μου από μια αόριστη, κυκλοθυμική, αναποφάσιστη, διστακτική περίοδο, στην φάση του κινηματογράφου. Ήμουν έτοιμος για κάποιου είδους δέσμευση κι αυτός ήταν εκεί για να με βοηθήσει να την πραγματώσω.

Όταν αργότερα με βασάνιζαν αμφιβολίες για το αν θα πρέπει να συμφωνήσω να γυρίσω την πρώτη ταινία μου, το μόνο που είχα να κάνω για να αντλήσω δύναμη, ήταν να στραφώ στις όμορφες αναμνήσεις εκείνου του ταξιδιού.

Απόδοση: Δημήτρης Πολιτάκης

Οθόνες
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πόσο θα τα έσπαγε/γαμάτη θα ήταν μια θρησκεία με θεό τον Νίκολας Κέιτζ»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Ναταλίας Σουίφτ / «Αν μοιραστώ μαζί σου την ταινία που αγαπάω, μόνο αγάπη έχω να σου δώσω»

Μυθολογίες / «Φαντάζεστε μια θρησκεία με θεό τον Κέιτζ;»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες της Ναταλίας Σουίφτ

Από το After Hours του Σκορσέζε, που την απελευθέρωσε, μέχρι τη Γλυκιά Συμμορία του Νικολαΐδη, που τη σημάδεψε με τη μουσική της, η ηθοποιός μοιράζεται μια ετερόκλητη κινηματογραφική λίστα.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ

σχόλια

2 σχόλια
Sei GRANDE, GRANDE, GRANDE...Γι' αυτό είσαι τεράστιος, Federico, επειδή δεν μεγάλωσες ποτέ!Σε ευχαριστούμε, που θα μπορείς πάντα να κάνεις και τους άλλους να πιστεύουν ότι δεν μεγάλωσαν ποτέ!
Ο διασημος Ιταλος σκηνοθετης Φεντερικο Φελινι βοηθιεται απο τους Ναζι να ξεφυγει απο βρετανους στην Αφρικη…In November 1942, Fellini was sent to Libya, occupied by Fascist Italy, to work on the screenplay of I cavalieri del deserto (Knights of the Desert, 1942), directed by Osvaldo Valenti and Gino Talamo. Fellini welcomed the assignment as it allowed him "to secure another extension on his draft order".[18] Responsible for emergency re-writing, he also directed the film's first scenes. When Tripoli fell under siege by British forces, he and his colleagues made a narrow escape BY BOARDING A GERMAN MILITARY PLANE flying to Sicily. His African adventure, later published in Marc’Aurelio as "The First Flight", marked “the emergence of a new Fellini, no longer just a screenwriter, working and sketching at his desk, but a filmmaker out in the field”.[19]Πηγη : https://en.wikipedia.org/wiki/Federico_Fellini( Εχω γραψει ενα πολυσελιδο κειμενο που περιλαμβανει 10ετες αρχειο για την συμπεριφορα των αμερικανικων μηντια στο ζητημα Ιταλια και ιταλικος φασισμος. Παροτι το κειμενο που βασιζεται στο βιβλιο της αγγλιδας ιστορικου Λιζας Τζαρντιν, “Εγκοσμια Αγαθα” ( του 1996 ) και επιχειρηματολογει πολιτικοφιλοσοφικα οτι στα πρωτα μεταψυχροπολεμικα χρονια συμφερε την Αμερικη να προμοταρει την Ιταλια και να την ρομαντικοποιει, αφου επαιζε το ρολο της Τζενοα και την Βενετιας οταν επεσε το Βυζαντιο ( οπου Βυζαντιο η Σοβιετικη Ενωση ), με σκοπο και στοχο τον επεκτατισμο προς την Κασπια και το Αζερμπαιτζαν του Αλιγιεφ, εχει χασει κομματι της δυναμικης του μετα τη νεοσυντηρητικη στροφη στην εξωτερικη πολιτικη της χωρας το 2003, παραμενει στα βασικα του σημεια σωστο.  Πχ ολες οι ταινιες ( απο μεγαλες εταιρειες διανομης ) που εχουν βγει αναφερομενες στο φαινομενο του ιταλικου φασισμου τα τελευταια τριανταπεντε και πλεον χρονια, τον ρομαντικοποιουνε. Επιγραμματικα : "Μεντιτερανο", "Καπεταν Κορελι", "Τσαι με τ Μουσολινι", "Ζωη ειναι Ωραια", "Μαλενα", "Καφε Παραντισο" κοκ. Το ιδιο ισχυει για ολα τα μεσα, ραδιοφωνο, εφημεριδες, βιβλια κλπ.Στο επιπεδο των βιβλιων η αναλογια Γερμανια- Ιταλια ειναι σκανδαλωδης για μια χωρα που γεννησε τον φασισμο και εζησε μ αυτον για ενα τεταρτο του αιωνα. Χαρακτηριστικη ειναι μια δηλωση του περιβοητου Ουμπερτο Εκο την εποχη Μπερλουσκονι : "Το 1931 ο φασισμός επέβαλε στους πανεπιστημιακούς καθηγητές -1.200 εκείνη την εποχή- έναν όρκο πίστης στο καθεστώς. Μόνον 12 αρνήθηκαν και έχασαν τη δουλειά τους…”,  ενω οποτε γραφονται βιβλια που προσπαθουν να συνδεσουν - λογικα αφου ειναι ενα ιστορικα επιστεμικο αντικειμενικο δεδομενο οχι αποψη - την Ιταλια με τη Γερμανια ( ο Ναζισμος πρακτικα γεννηθηκε απο μια συμφωνια βιομηχανων το 1927 στη Βενετια ), βιβλια οπως του σπουδαιου Μπερναρντ Νοξ, μπουκοταρονται απο τα mainstream δυτικα μηντια και χανουν την απηχηση που δικαιως θα πρεπε να εχουν.Δε θελω να συνεχισω γιατι το ζητημα ειναι τεραστιο. Αναφερω αυτα τα λιγα για τους “σινεφιλ” συμπατριωτες μου.