ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με βάαη τα emoji σοκ/έκπληξης που χρησιμοποιείς και το ότι γράφεις στο τέλος "Πείτε μου λίγο πως γίνεται ένας άνθρωπος σε αυτήν την ηλικία που έχει ζήσει και κάποια πράγματα" είναι σημάδι πως είσαι αρκετά μικρότερή του και η κοινή παρέα δεν αποτελούνταν απαραίτητα από συνομήλικα άτομα με εσένα, πιθανότατα να βγήκατε οι συνάδερφοι από την εργασία σου για ένα ποτό ή κάτι τέτοιο και ήταν αυτός εκεί. Δεν θα προσπαθήσω να τον δικαιολογήσω λόγω της ηλικίας του και μόνο, αλλά αν είναι 50+ ετών, σίγουρα θα έχει ζήσει πολλές καταστάσεις, δεν αποκλείεται μία από τις εμπειρίες που καθόρισαν τον τρόπο σκέψης του για την αντιμετώπιση "μακριά και αγαπημένοι" στα περί καρκίνου-σχέσεις, να ήταν παρόμοιο περιστατικό που συνέβη σε κάποιον φίλο, συγγενή ή γνωστό του. Σου λέει τώρα "έχω λίγα και καλά χρόνια, σιγά μη τα χαραμίσω δίπλα στο νεκροκρέβατο της σχέσης μου αν έχει καρκίνο". Δεν συμφωνώ μαζί του αλλά δεν ξέρω τι έχει περάσει για να έφτασε να υιοθετήσει αυτή την αντίληψη, ούτε και εσύ μπορείς να το ξέρεις. Το θεωρώ άκρως επιφανειακό από πλευράς σου που με το που γνωρίζεις κάποιον να βγάζεις βιαστικά συμπεράσματα και να κρίνεις έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις καν, με βάση μία τοποθέτησή του (που στην τελική αφορά τον ίδιο, τι αυτός θα έκανε, δεν νομίζω να κατέβαλλε την παραμικρή προσπάθεια να σε πείσει εσένα να συμμεριστείς την ίδια άποψη, απεναντίας εσύ είσαι αυτή που θέλεις σώνει και καλά να τον δικάσεις). Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές, δυνάμεις, υπομονή. Μπορεί η ταινία The Notebook και η ταινία The fault in our stars (και γενικά όποιες ρομαντικές ταινίες παρουσιάζουν ζευγάρια που ο ένας από τους δύο -ή και οι δύο- αντιμετωπίζουν κάποια σωματική-πνευματική ασθένεια) να είναι γλυκές και τρυφερές (ποιος/α δεν θέλει η σχέση του να του/της συμπαρασταθεί στα δύσκολα; ) όμως, σε διαβεβαιώνω, πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι. Μπορώ να καταλάβω πόσο λάθος σου φάνηκε όλο αυτό, όμως δεν μπορείς να του κολλήσεις την ετικέτα του "μαλ...α" ή "ασυναίσθητου" ή "παρτάκια" ή "εγωιστή" ή όποια άλλη πιστεύεις πως του αξίζει, απλά επειδή δεν συμφωνείς μαζί του. Έχω περάσει χρόνο (σε φιλικό επίπεδο) με άτομο σε τέτοια μη-αναστρέψιμη κατάσταση, μπορώ να σου πω πως κάθε φορά που πήγαινα να την δω, για 20-30 λεπτά τα λέγαμε ωραία και καλά και μετά, αναπόφευκτα, θέλοντας και μη, έπεφτε το ηθικό μου και η αισιοδοξία μου και μιζέριαζα/στεναχωριόμουν που δεν μπορούσα να κάνω οτιδήποτε για να την βοηθήσω, γνωρίζοντας πως σε μισή-1 ώρα εγώ θα έφευγα από εκείνο το δωμάτιο με τα μηχανήκατα, ενώ αυτή θα έμενε εκεί, με μόνη συντροφιά τα βιβλία της και την περιορισμένη θέα μέσα από ένα μικρό παραθυράκι, την μονότονη θέα στο τσιμεντένιο γκρίζο των πόλεων. Όσο καλή διάθεση και ενθουσιασμό και υπομονή και αν έχεις, αυτή αντικαθίσταται σιγά σιγά με απελπισία, ματαιοδοξία, πεσσιμισμό , ακόμα και με τύψεις συνειδήσεως (όταν εσύ φεύγεις από το μέρος που βρίσκεται ο ασθενής , συνεχίζοντας την ζωή σου ενώ αυτός μένει πίσω). Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να σηκώσουν αυτό το "βάρος" (δεν είναι βάρος, ελπίζω να κατάλαβες πως το εννοώ και να μη με παρεξηγήσεις όπως παρεξήγησες τον κύριο). Είναι μεγάλη ευθύνη, τεράστια θα έλεγα, να μπορείς να είσαι με ένα άτομο σε μία τόσο extreme κατάσταση, είτε με καρκίνο, είτε τετραπληγικό. Δεν είναι κακό να εκφράζεις τα όρια των δυνατοτήτων σου και να λες "εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό, δεν μπορώ να το αντέξω/διαχειριστώ, λυπάμαι αλλά δεν μπορώ". Κακό είναι να υποκρίνεσαι πως μπορείς και να φοράς μάσκα και να το αφήνεις να σε τρώει από μέσα σιγά σιγά. Μην ψάχνεις να βρεις τα αίτια και τα αιτιατά, αυτός ο κύριος έζησε 50+ χρόνια, δεν τον ξέρεις καν, ούτε τα όσα έζησε που τον έκαναν να σκέφτεται έτσι. Έχω γνωρίσει κεγώ ανθρώπους με ίδια αντιμετώπισω. Τι να κάνουμε, έτσι είναι ο κόσμος, με τους ρομαντικούς και με τους κυνικούς, με τους αισιόδοξους και με τους πεσσιμιστές. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε και μπορούμε να αρέσουμε σε όλους ή να συμφωνούμε σε όλα μαζί τους.

Τι θα πει καλός άνθρωπος;Κάποιοι έχουν ροπή προς το κακό ,άλλοι προς το καλό.Ομως ενώ υπάρχουν αμιγώς κακοί άνθρωποι,αμιγώς καλοι δεν υπάρχουν πάρα ίσως κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις .Οι περισσότεροι κινούμαστε μεταξύ καλού και κακού,ανάλογα πάντα με τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας.Ειναι ένας μηχανισμός άμυνας που αναπτύσσουμε με τα χρόνια ,,προκειμένου να μην είμαστε στην κατηγορία του αιώνιου θύματος!
Επίσης η καλοσύνη δεν πάει πάντα πακέτο με την ψυχική ανθεκτικότητα που απαιτείται,για να σταθούμε σε έναν άνθρωπο που περνάει μια δύσκολη δοκιμασία.Σου εύχομαι πραγματικά να μη βρεθείς ποτέ σου σε δεινή θέση(όχι απαραίτητα μόνο για λόγους υγείας)γιατί θα διαπιστώσεις πόσοι και καλά "καλοί"άνθρωποι θα σου γυρίσουν την πλάτη.
Τέλος,για τον τύπο που ρωτάς,δεν γνωρίζω αν είναι καλός η κακός άνθρωπος,το πιθανότερο είναι να είναι κάπου ανάμεσα.Σιγουρα όμως είναι ειλικρινής και ουχί υποκριτής,κάτι που προσωπικά με απωθεί σε κάποιον η κάποια.

Εννοούν ότι είναι πολύ καλός όσο η σχέση του χαίρει άκρας υγείας. Κελεπούρι καλε, απορώ πως είναι ελεύθερος ακομα. Τουλάχιστον εκτίθεται μόνος του και την γλυτώνουν οι υποψήφιες. Τι να πεις.

Δυστυχώς δεν είναι ο μοναδικός άνθρωπος που βάζει την καλοπέρασή του πάνω απ' όλα.
Δεν είναι θέμα ηλικίας, είναι θέμα ανθρωπιάς, ευαισθησίας και ενσυναίσθησης και κατά πόσο τα διαθέτει αυτά κάποιος άνθρωπος.
Υπάρχουν ανάλογες συμπεριφορές για διαφόρων ειδών δύσκολες ανθρώπινες καταστάσεις.
Πριν αρκετά χρόνια η γυναίκα ενός ξάδερφού μου λίγες εβδομάδες πριν από τον γάμ ο τους, σε οικογενειακή συζήτηση που τέθηκε το θέμα απόκτησης παιδιών και αναφέρθηκε από κάποιον πάνω στη συζήτηση η περίπτωση μιας γνωστής του που είχε γιο ΑΜΕΑ , γύρισε και είπε αμέσως στον ξάδερφό μου: ''Κοίτα μην μου κάνεις κανα τέτοιο, σε παράτησα κι εσένα κι αυτό κι έφυγα''.
Ο ξάδερφός μου δικαιολογήθηκε αργότερα στη μητέρα μου και στο υπόλοιπο σόι λέγοντας: ''Είναι καλή κοπέλα , απλά έτσι είναι ο τύπος της, τα λέει λίγο χύμα''.
Κι όντως δεν είναι κακή κοπέλα, δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω, ίσως εμπίπτει κι αυτή στην κατηγορία του ανθρώπου που αναφέρεις στην εξομολόγησή σου.
Δηλαδή κι αυτή η κοπέλα δεν είχε βλάψει ποτέ κανέναν, φρόντιζε μια ζωή τους γονείς της, ήταν υποστηρικτική με τις φίλες της, φρόντιζε τον ξάδερφό μου, ήταν ευγενική με την οικογένεια, αγαπούσε και φρόντιζε τα πεθερικά της, με την αδερφή της και τα ανίψια της είχε τέλειες σχέσεις, απλώς σε κάποια πράγματα ήταν εντελώς χύμα και είχε άσχημες αντιδράσεις , καθόλου politically correct με σημερινούς όρους.
Θυμάμαι που η μητέρα μου είχε αντιδράσει έντονα στα λεγόμενά της με τον πιο σωστό τρόπο. Της είχε πει το εξής: ''Κοπέλα μου, άντρα παρατάς, παιδί δεν παρατάς ποτέ κι ειδικά αν συμβεί τέτοιο πράγμα. Να ζήσετε για πάντα μαζί αν το θέλετε, αλλά αν δεις ότι δεν ταιριάζετε τελικά με τον ανιψιό μου να τον παρατήσεις, το παιδί σου ποτέ δεν το παρατάς αν είσαι αληθινή μάνα''.
Το θυμάμαι και μου σηκώνεται η τρίχα από τη συγκίνηση.
Τέλος πάντων, το συμπέρασμα είναι το εξής: Άβυσσος οι ανθρώπινες αντιδράσεις.
Προσωπικά εύχομαι να μην τα εννοούν όσοι λένε κάτι τέτοια αλλά και να τα εννοούν, τι να κάνουμε, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες ευαισθησίες και τις ίδιες αντοχές.

Εγώ κάποτε, έφτυσα στη μούρη κάποια που επέμενε να με προσβάλλει και να φωνάζει στη μέση του δρόμου επειδή δεν είχα εκπαιδεύσει το σκύλο μου να ουρεί μόνο μέσα σε πάρκο, αλλά τα έκανε στον πεζόδρομο που τον είχα βγάλει βόλτα.
Κρίμα που δεν έκανες και εσύ το ίδιο, επειδή τον συγκεκριμένο "κύριο" τον έχω χειρότερα και από την ίδια και από σκύλο. Πολλά μπορεί να ακούσεις που αξίζουν φτύσιμο.
Και δεν είναι θέμα καλοσύνης ή κακίας. Είναι θέμα μ@@@@@ας. Του εγκεφάλου.
Δεν πειράζει, την επόμενη φορά.