Με βάαη τα emoji σοκ/έκπληξης που χρησιμοποιείς και το ότι γράφεις στο τέλος "Πείτε μου λίγο πως γίνεται ένας άνθρωπος σε αυτήν την ηλικία που έχει ζήσει και κάποια πράγματα" είναι σημάδι πως είσαι αρκετά μικρότερή του και η κοινή παρέα δεν αποτελούνταν απαραίτητα από συνομήλικα άτομα με εσένα, πιθανότατα να βγήκατε οι συνάδερφοι από την εργασία σου για ένα ποτό ή κάτι τέτοιο και ήταν αυτός εκεί. Δεν θα προσπαθήσω να τον δικαιολογήσω λόγω της ηλικίας του και μόνο, αλλά αν είναι 50+ ετών, σίγουρα θα έχει ζήσει πολλές καταστάσεις, δεν αποκλείεται μία από τις εμπειρίες που καθόρισαν τον τρόπο σκέψης του για την αντιμετώπιση "μακριά και αγαπημένοι" στα περί καρκίνου-σχέσεις, να ήταν παρόμοιο περιστατικό που συνέβη σε κάποιον φίλο, συγγενή ή γνωστό του. Σου λέει τώρα "έχω λίγα και καλά χρόνια, σιγά μη τα χαραμίσω δίπλα στο νεκροκρέβατο της σχέσης μου αν έχει καρκίνο". Δεν συμφωνώ μαζί του αλλά δεν ξέρω τι έχει περάσει για να έφτασε να υιοθετήσει αυτή την αντίληψη, ούτε και εσύ μπορείς να το ξέρεις. Το θεωρώ άκρως επιφανειακό από πλευράς σου που με το που γνωρίζεις κάποιον να βγάζεις βιαστικά συμπεράσματα και να κρίνεις έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις καν, με βάση μία τοποθέτησή του (που στην τελική αφορά τον ίδιο, τι αυτός θα έκανε, δεν νομίζω να κατέβαλλε την παραμικρή προσπάθεια να σε πείσει εσένα να συμμεριστείς την ίδια άποψη, απεναντίας εσύ είσαι αυτή που θέλεις σώνει και καλά να τον δικάσεις). Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές, δυνάμεις, υπομονή. Μπορεί η ταινία The Notebook και η ταινία The fault in our stars (και γενικά όποιες ρομαντικές ταινίες παρουσιάζουν ζευγάρια που ο ένας από τους δύο -ή και οι δύο- αντιμετωπίζουν κάποια σωματική-πνευματική ασθένεια) να είναι γλυκές και τρυφερές (ποιος/α δεν θέλει η σχέση του να του/της συμπαρασταθεί στα δύσκολα; ) όμως, σε διαβεβαιώνω, πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι. Μπορώ να καταλάβω πόσο λάθος σου φάνηκε όλο αυτό, όμως δεν μπορείς να του κολλήσεις την ετικέτα του "μαλ...α" ή "ασυναίσθητου" ή "παρτάκια" ή "εγωιστή" ή όποια άλλη πιστεύεις πως του αξίζει, απλά επειδή δεν συμφωνείς μαζί του. Έχω περάσει χρόνο (σε φιλικό επίπεδο) με άτομο σε τέτοια μη-αναστρέψιμη κατάσταση, μπορώ να σου πω πως κάθε φορά που πήγαινα να την δω, για 20-30 λεπτά τα λέγαμε ωραία και καλά και μετά, αναπόφευκτα, θέλοντας και μη, έπεφτε το ηθικό μου και η αισιοδοξία μου και μιζέριαζα/στεναχωριόμουν που δεν μπορούσα να κάνω οτιδήποτε για να την βοηθήσω, γνωρίζοντας πως σε μισή-1 ώρα εγώ θα έφευγα από εκείνο το δωμάτιο με τα μηχανήκατα, ενώ αυτή θα έμενε εκεί, με μόνη συντροφιά τα βιβλία της και την περιορισμένη θέα μέσα από ένα μικρό παραθυράκι, την μονότονη θέα στο τσιμεντένιο γκρίζο των πόλεων. Όσο καλή διάθεση και ενθουσιασμό και υπομονή και αν έχεις, αυτή αντικαθίσταται σιγά σιγά με απελπισία, ματαιοδοξία, πεσσιμισμό , ακόμα και με τύψεις συνειδήσεως (όταν εσύ φεύγεις από το μέρος που βρίσκεται ο ασθενής , συνεχίζοντας την ζωή σου ενώ αυτός μένει πίσω). Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να σηκώσουν αυτό το "βάρος" (δεν είναι βάρος, ελπίζω να κατάλαβες πως το εννοώ και να μη με παρεξηγήσεις όπως παρεξήγησες τον κύριο). Είναι μεγάλη ευθύνη, τεράστια θα έλεγα, να μπορείς να είσαι με ένα άτομο σε μία τόσο extreme κατάσταση, είτε με καρκίνο, είτε τετραπληγικό. Δεν είναι κακό να εκφράζεις τα όρια των δυνατοτήτων σου και να λες "εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό, δεν μπορώ να το αντέξω/διαχειριστώ, λυπάμαι αλλά δεν μπορώ". Κακό είναι να υποκρίνεσαι πως μπορείς και να φοράς μάσκα και να το αφήνεις να σε τρώει από μέσα σιγά σιγά. Μην ψάχνεις να βρεις τα αίτια και τα αιτιατά, αυτός ο κύριος έζησε 50+ χρόνια, δεν τον ξέρεις καν, ούτε τα όσα έζησε που τον έκαναν να σκέφτεται έτσι. Έχω γνωρίσει κεγώ ανθρώπους με ίδια αντιμετώπισω. Τι να κάνουμε, έτσι είναι ο κόσμος, με τους ρομαντικούς και με τους κυνικούς, με τους αισιόδοξους και με τους πεσσιμιστές. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε και μπορούμε να αρέσουμε σε όλους ή να συμφωνούμε σε όλα μαζί τους.