ειμαι αντρας 31. ενω θελω να κανω σχεση, να γνωρισω καποια κτλ, αν αντιληφθω καποια να με κοιταει, κατι με πιανει εκεινη τη στιγμη, αλλαζει εντελως το συστημα στο κεφαλι μου, και το παιζω δυσκολος, βαρυ πεπονι, σαν σνομπ, και δε κανω τιποτα. για να παω να μιλησω πρωτος? ειδικα σε μια αγνωστη? δεν υπαρχει περιπτωση. ουτε με σφαιρες. να κερασω ποτο σε μαγαζι? ουτε καν. κοροιδευω αυτους που το κανουν. περπαταω στο πεζοδρομιο και οταν συναντιεμαι με καποια η καποιες, που περπαταν προς το αντιθετο ρευμα, και να με κοιταξει καποια εγω κοιταω ευθεια. στα σοσιαλ, δεν ειμαι ουτε λιγουρης, ουτε κολακευτικα σαλιαροσχολια κανω, ουτε λαικ, ουτε αιτηματα, ουτε μηνυματα στελνω. ειναι και το οτι δε το εχω με το μιλημα, τουλαχιστον στην αρχη. μετα ξεδιπλωνεται η γλωσσα ΑΝ δω οτι δειχνει και η αλλη ενδιαφερων και δω οτι ταιριαζουμε, και με κανει να νιωσω ανετα κτλ, αν δω οτι τα περιμενει ολα απο μενα στη συζητηση, αντε γεια. δεν ειμαι σαν καποιους που γνωριζουν μια στο μπαρ πχ, και επι δυο ωρες μιλαει ο ενας στο αυτι του αλλου, ενω εγω τους κοιταω και αναρωτιεμαι τι διαολο λενε τοση ωρα. ειναι και το γεγονος οτι οι γυναικες εχουν πολλους να τις κυνηγανε και να τις παρακαλανε, και η καθε μια θα διαλεξει το καλυτερο απο αυτους. και ετσι ο μεσος αντρας δεν εχει ελπιδα. οποτε ποιος ο λογος να μπεις στο κοπο για προσπαθεια γνωριμιας. ακομα και το να σε κοιταει καποια δε σημαινει οτι σε θελει. κοιταει απλα για να τη κοιταξεις και εσυ, η να της τη πεσεις, και μετα να σε διωξει, εχοντας παρει την επιβεβαιωση που θελει. ισως γιαυτο μου βγαινει αυτη η συμπεριφορα. σαν μηχανισμος αμυνας. με βλεπω να τη βγαζω μονο με επαγγελιματιες