ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
29.11.2022 | 15:43

Λοιπόν

Έχω περίπου 2 χρόνια που δεν κάνω παρέα με τον προ εφηβείας κολλητό μου, πλέον είμαστε κ οι δύο 30+. Ο λόγος ότι κυρίως πρόδωσε την φιλία μας με το να διαχωρίσει εμένα με τους άλλους φίλους του και επιπλέον ότι έχουμε αλλάξει κ οι δύο και τα θέλω του δεν είναι καθόλου δικά μου θέλω, ασυμφωνία χαρακτήρων στην κυριολεξία! Τον έχω αφήσει πίσω μου κ πλέον ούτε μου λείπει ούτε θέλω την παρέα του, ωστόσο οι οικογένειες μας ηταν φίλοι, δυστυχώς οι γονείς του απεβίωσαν και οι δύο απροσδόκητα σε μικρό χρονικό διάστημα σε μικρή ηλικία, η μητέρα του πολύ πρόσφατα, δεν ξέρω πως το βλέπετε εσείς από έξω, θα πρέπει να τον στηρίξω σε αυτή τη δύσκολη στιγμή της ζωής του; Ειλικρινά προσωπικά δεν νιώθω ότι πρέπει να τον στηρίξω καθώς δεν τον νιώθω φίλο μου, εξάλλου ας τον στηρίξουν οι φίλοι που επέλεξε έναντι εμένα, για μένα αυτή η ιστορία έχει λήξει
13
 
 
 
 
σχόλια

Τις απαντήσεις τις δίνει μόνος σου στον εαυτό σου. Προφανώς και δε νιώθεις όπως παλιά οπότε το να συμπαρασταθείς στο πένθος του αφού έχει βγει απ' την καρδιά σου, θα ήταν υποκριτικό. Μπορείς να στείλεις συλλυπητήρια και μέχρι εκεί. Είναι ανθρώπινο να λυπηθείς με τη λύπη ενός ανθρώπου που κάποτε τον ένιωθες φίλο σου όμως μέχρι εκεί.

Το αν θα σταθείς στο φίλο σου ή όχι σε μια δύσκολη στιγμή δεν θα χαρακτηρίσει εκείνον, αλλά εσένα. Αν αποφασίσεις να του σταθείς (παρά την άδικη διαχώριση που νιώθεις ότι υπέστης από εκείνον), θα είναι επειδή εσύ είσαι καλός και συμπονετικός, και όχι επειδή εκείνος πληροί κάποιους όρους για ν' αξίζει τη συμπόνοια σου. Και φυσικά, δεν θα σου κοστίσει κάτι. (Αν, για παράδειγμα, αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες και είχες το δίλημμα αν θα έπρεπε να εμφανιστείς εσύ ο από μηχανής θεός με το πορτοφόλι, σαφώς κι η απάντηση θα ήταν όχι.) Θα έλεγα να κάνεις πέρα την πικρία σου απ' το παρελθόν και να του δείξεις ανθρώπινη συμπόνοια. Πιστεύω ότι αν δεν το κάνεις, τότε θα φτάσεις σε κάποια φάση στη ζωή σου που θα το μετανιώνεις και θ' αναρωτιέσαι "τι αν το είχα κάνει." Έχω δει ηλικιωμένους ανθρώπους κοντά στις τελευταίες τους μέρες. Ξέρεις για τι πράγμα εκδήλωναν πιο συχνά μετάνοια; Ότι έβαζαν μπρος τον εγωισμό τους συχνά και κρατούσαν κακίες για διάφορα πράγματα που πλέον τους φαίνονται γελοία. Κι έτσι έχασαν μια για πάντα από δίπλα τους ανθρώπους, τους οποίους μπορεί να κατάφερναν να κρατήσουν αν γράπωναν ό,τι πρόσχημα είχαν και έκαναν το τηλεφώνημα ή την επίσκεψη στον παλιό τους φίλο. Ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί κι εσύ να λείπεις τώρα στο φίλο σου, αλλά να σκέφτεται ότι δεν έχει δικαίωμα να σου ζητήσει τη συμπαράστασή σου μετά από τόσο καιρό που χαθήκατε. Όλοι θέλουν, αλλά όλοι διστάζουν, όλοι ντρέπονται και μετά μένει καθένας μόνος του κι αναρωτιέται. Κάνε εσύ το βήμα και μην κολλάς σε μικρότητες. Και να θυμάσαι ότι δεν υποχρεώνει κανέναν σας η συμπαράστασή σου, αν μετά δεις ότι δεν μπορείτε να έχετε την ίδια φιλία με πριν. Στείλε του συλλυπητήρια, γράψε του μερικά καλά λόγια για το πώς θυμάσαι τη συγχωρεμένη μαμά του και πες του ότι αν χρειαστεί να μιλήσει σε κάποιον για να νιώσει καλύτερα, τότε μπορεί να σε βρίσκει. Εσένα αυτή η κίνηση δεν σου κοστίζει τίποτα, ενώ για εκείνον μπορεί να είναι βάλσαμο στην ψυχή το μήνυμά σου.

Αμα δεν το νιωθεις πώς θα το κανεις? Θελει καποια ευαισθησια ολο αυτο κι εσυ για τους δικους σου λογους (πικρία?) δεν μπορεις να του την προσφερεις. Αστο στους αλλους λοιπον.

Αφενός από τον τρόπο που μας τα γράφεις δε φαίνεται να έχει λήξει για σένα αυτή η ιστορία, γιατί κατά βάθος ακόμα σε "καίει" που σε διαχώρισε από τους άλλους φίλους του. Αφετέρου φαίνεται αυτή η συνθήκη που προέκυψε, δηλαδή ο θάνατος των γονέων, να σου "ξύπνησε" κάποιο ηθικό χρέος απέναντι του. Φυσικά και δεν είναι απαραίτητο να τον στηρίξεις, αλλά αν έτσι νιώθεις μπορείς κάλλιστα να το κάνεις. Αν όχι, θα τον βρει το δρόμο του και μόνος.

Εγω νομιζω οτι κατα βαθος ψαχνει αφορμη για επανασυνδεση. Αφορμη π θανατος των γονιων του φιλου του.
Ποιος του ειπε οτι θελει ο αλλος συμπαρασταση; Δεν σου την ζητησε. Τιποτα δεν ειναι σιγουρο και μαλλον προβαλλει δικα δικα του συναισθηματα στον πρωην φιλο του.

Όπως είπα για μένα απο φίλος έχει τελειώσει, ολοκληρωτικά και αμετάκλητα, ούτε ηθικό χρέος μου ξύπνησε, απλά αναρωτιέμαι εάν η κοινωνία το βλέπει αυτό σαν γαϊδούρια μιας και όλοι ήξεραν πως ήμασταν κολλητοί και οι οικογένειές μας ηταν φίλοι, ξέρω ότι περνάει δύσκολα, γιατί για όλους μας θα ήταν βαρύ κάτι τέτοιο αλλά πλέον το βλέπω σαν απο "ανθρωπιστικής" πλευράς το θέμα

@nassos symbantorious
Αυτό εννοούσα με το ηθικό χρέος, ότι ανθρώπινα μάλλον σου βγήκε να τον στηρίξεις. Το πως το βλέπουν οι άλλοι γενικά, να μη σε απασχολεί. Σημασία έχει εσύ τι νιώθεις να κάνεις. Εγώ στη θέση σου θα έστελνα ένα μήνυμα και θα έλεγα χωρίς πολλά πολλά συλλυπητήρια και ότι αν χρειαστεί κάτι, μπορεί να επικοινωνήσει.

Αν κάνεις κάτι που δεν το νιώθεις θα φανεί στο βλέμμα σου και γενικότερα στη συμπεριφορά σου.
Οπότε μην κάνεις οτιδήποτε μόνο για να το κάνεις.
Μην τον στηρίξεις σε τίποτα αφού δεν θες να έχετε ξανά φιλική σχέση.

Λες ότι σε πρόδωσε και ότι δεν τον θεωρείς φίλο σου πια. Οπότε τι νόημα έχει να του συμπαρασταθείς; Αν η σχέση έχει τελειώσει οριστικά, τότε δεν έχει νόημα. Θα του συμπαρασταθούν οι φίλοι που έχει τώρα.