Το αν θα σταθείς στο φίλο σου ή όχι σε μια δύσκολη στιγμή δεν θα χαρακτηρίσει εκείνον, αλλά εσένα. Αν αποφασίσεις να του σταθείς (παρά την άδικη διαχώριση που νιώθεις ότι υπέστης από εκείνον), θα είναι επειδή εσύ είσαι καλός και συμπονετικός, και όχι επειδή εκείνος πληροί κάποιους όρους για ν' αξίζει τη συμπόνοια σου. Και φυσικά, δεν θα σου κοστίσει κάτι. (Αν, για παράδειγμα, αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες και είχες το δίλημμα αν θα έπρεπε να εμφανιστείς εσύ ο από μηχανής θεός με το πορτοφόλι, σαφώς κι η απάντηση θα ήταν όχι.) Θα έλεγα να κάνεις πέρα την πικρία σου απ' το παρελθόν και να του δείξεις ανθρώπινη συμπόνοια. Πιστεύω ότι αν δεν το κάνεις, τότε θα φτάσεις σε κάποια φάση στη ζωή σου που θα το μετανιώνεις και θ' αναρωτιέσαι "τι αν το είχα κάνει." Έχω δει ηλικιωμένους ανθρώπους κοντά στις τελευταίες τους μέρες. Ξέρεις για τι πράγμα εκδήλωναν πιο συχνά μετάνοια; Ότι έβαζαν μπρος τον εγωισμό τους συχνά και κρατούσαν κακίες για διάφορα πράγματα που πλέον τους φαίνονται γελοία. Κι έτσι έχασαν μια για πάντα από δίπλα τους ανθρώπους, τους οποίους μπορεί να κατάφερναν να κρατήσουν αν γράπωναν ό,τι πρόσχημα είχαν και έκαναν το τηλεφώνημα ή την επίσκεψη στον παλιό τους φίλο. Ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί κι εσύ να λείπεις τώρα στο φίλο σου, αλλά να σκέφτεται ότι δεν έχει δικαίωμα να σου ζητήσει τη συμπαράστασή σου μετά από τόσο καιρό που χαθήκατε. Όλοι θέλουν, αλλά όλοι διστάζουν, όλοι ντρέπονται και μετά μένει καθένας μόνος του κι αναρωτιέται. Κάνε εσύ το βήμα και μην κολλάς σε μικρότητες. Και να θυμάσαι ότι δεν υποχρεώνει κανέναν σας η συμπαράστασή σου, αν μετά δεις ότι δεν μπορείτε να έχετε την ίδια φιλία με πριν. Στείλε του συλλυπητήρια, γράψε του μερικά καλά λόγια για το πώς θυμάσαι τη συγχωρεμένη μαμά του και πες του ότι αν χρειαστεί να μιλήσει σε κάποιον για να νιώσει καλύτερα, τότε μπορεί να σε βρίσκει. Εσένα αυτή η κίνηση δεν σου κοστίζει τίποτα, ενώ για εκείνον μπορεί να είναι βάλσαμο στην ψυχή το μήνυμά σου.