ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι άνθρωποι εργάζονται για να λύσουν τις βιοποριστικές τους ανάγκες. Δεν είναι απαραίτητο να τους αρέσει η δουλειά.
Προσωπικά έχω νιώσει πολλές φορές πίεση σε διάφορες δουλειές που έχω κάνει και θα προτιμούσα να μη δούλευα.
Δεν έχω βοήθεια από κανέναν όμως εδώ και χρόνια, ούτε οικονομικές καβάντζες, ούτε δανεικά μπορώ να έχω, γι' αυτό και δουλεύω.
Δε σημαίνει όμως πως πάντα οι εργαζόμενοι έχουν σωστή συμπεριφορά στις σχέσεις τους με τους άλλους ενώ όσοι δεν επιθυμούν να δουλεύουν είναι οι ''κακοί'' και οι δυσλειτουργικοί.
Τεμπέληδες μπορούν να χαρακτηριστούν αλλά δε νομίζω πως η τεμπελιά θα έπρεπε να είναι ανασταλτικός παράγοντας στην επιθυμία για σχέση ούτε μπορώ να κατηγορήσω κάποιον άνεργο (ή άεργο) που θέλει σχέση.
Διαφωνώ δηλαδή με το ''τη σχέση τι τη θέλει;''. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να επιθυμεί σχέση και γενικότερα αλληλεπίδραση με τους άλλους και κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στον έρωτα.
Βγήκαν κάποιες έρευνες που έδειξαν ότι κατά τη διάρκεια των lockdowns αυξήθηκαν τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, σωματικής και λεκτικής γιατί οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να ζήσουν μαζί στον εγκλεισμό.
Και βγήκαν όλα τα κόμπλεξ κι όλα τα απωθημένα από ανθρώπους κατά τ' άλλα εργαζόμενους.
Ποιά είναι η πρώτη φράση που ακούγεται συνήθως σε κάποιο καβγά ενός ζευγαριού;
''Σκοτώνομαι στη δουλειά κι εσύ δεν με καταλαβαίνεις'' και διάφορα άλλα.
Τι λένε οι άνθρωποι; Ότι δουλεύουν πολύ και δε βρίσκουν χρόνο να ζήσουν μαζί και να αφιερώσουν χρόνο σε οικογένεια και παιδιά.
Οικογένειες που συναντιούνται στο σαλόνι τα βράδια, εξουθενωμένες από τα εξαντλητικά ωράρια δουλειάς, μπροστά στην τηλεόραση και τα laptop και παραγγέλνουν delivery χαζεύοντας στην τηλεόραση μέχρι να νυστάξουν και να πάνε για ύπνο.
''Παρκάρουν'' τα παιδιά μπροστά από μια οθόνη και problem solved.
Επίσης τι λένε οι σύζυγοι, γυναίκες και άντρες ως αιτία χωρισμού αρκετές φορές;
Μιλούν για την απουσία του άλλου ή της άλλης επειδή δούλευε πολύ.
Αναρωτιέμαι αν αυτές οι νευρωτικές οικογένειες που έχουν γίνει ''ρομποτάκια'' με τον σύγχρονο τρόπο ζωής για να τα βγάλουν πέρα και ξεσπάνε με την παραμικρή αφορμή ο ένας στον άλλο ή στην ''καλύτερη'' περίπτωση αδιαφορούν για την οικογένειά τους και αποξενώνονται κάτω από την ίδια στέγη, είναι άραγε καλύτερες αυτές οι οικογένειες από τους ''μποέμ, απελευθερωτικά, ασυμβίβαστα κουραφέξαλα'' που αναφέρεις με δηκτικό τρόπο στο σχόλιό σου;
Δεν ξέρω με σιγουριά την απάντηση, απλά αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι.
Με πολλά ψυχοφάρμακα πάντως είναι συνήθως οι εργαζόμενοι για να αντέχουν την πίεση.
Εννοείται πρέπει να δουλεύουμε για να τα βγάλουμε πέρα αλλά το αν δουλεύει κάποιος ή όχι δεν θα έπρεπε να αποτελεί αιτία αποκλεισμού κάποιου ανθρώπου από τις σχέσεις και απαγόρευσης ακόμα και της εκδήλωσης της επιθυμίας του. Όλα αυτά σε μια δίκαιη κοινωνία βέβαια που δεν θα συγχέει την απελευθέρωση με την ασυδοσία και δεν θα θεωρεί κουραφέξαλα τον μη συμβιβασμό.

Πολύ ωραίο σχόλιο!!!

Επίσης κάτι που θα ήθελα να πω ως επιστέγασμα του προηγούμενου σχόλιού μου είναι πως δουλεύουμε για να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην αλλά δεν σημαίνει πως πρέπει να αγαπάμε τη δουλειά.
Προσωπικά λατρεύω τα ρεπό μου κι εννοείται πως αν δεν είχα έξοδα ή κάποιον άλλο τρόπο να τα καλύψω θα ήθελα να μη δουλεύω κι εννοείται να μην ξυπνάω έξι παραδέκα το πρωί όπως κάνω χρόνια τώρα για να πάρω τρία λεωφορεία να πάω στη δουλειά μου.
Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να ζούμε με ''κουραφέξαλα'' και πιο ανθρώπινα κι έτσι να διαμορφώνουμε και τις σχέσεις μας;
Ειδικότερα, το 35% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι σκέφτεται να εγκαταλείψει την εργασία του στους επόμενους 12 μήνες, λόγω υπερβολικού στρες και μεγάλης καταπόνησης. Επίσης, σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι που συμμετείχαν στην έρευνα (49%), ανησυχούν ότι θα βιώσουν επαγγελματική εξουθένωση κάποια στιγμή στο μέλλον, ενώ το 36% δήλωσε ότι βιώνει ήδη.
Η παραπάνω πρόταση προέρχεται από ένα άρθρο αυτού του τέλειου site.
Αν θέλετε διαβάστε το ολόκληρο:
https://www.lifo.gr/now/world/i-psyhiki-ygeia-ton-ergazomenon-epibarynt…