ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ιστορία χιλιοειπωμένη αλλα πραγματικα ποναω πολύ. Χαμηλη αυτοεκτίμηση. Στα 32 μου με σπουδες μεταπτυχιακά καλή δουλειά, ανθρώπους να με αγαπούν, σύντροφο με τον οποίο ζούμε αρμονικά και εγω κάνω κάθε μέρα μεγάλο αγώνα να αποδεχτώ τον εαυτό μου. Κάνω ψυχανάλυση από τα 22 και ενώ με έχει βοηθήσει να λύσω πολλα οικογενειακά θέματα, φοβίες στο συγκεκριμένο με τον καιρό γίνομαι όλο και χειρότερα. Είμαι κολλημένη σε +15 κιλά που δεν λέω να χάσω και πλέον ξέρω ότι δεν είναι το φαγητό μόνο. Είναι αυτή η βαθιά πεποίθηση ότι με σιχαίνομαι, ότι είμαι άσχημη, ότι ολοι θα με παρατήσουν , ότι ο σύντροφος μου θα βρεί αμέσως μια πιο ωραία από μένα ( γιατι και ποια δεν είναι πιο ωραία από μένα). Είναι αυτό που ενώ είμαι τοσο κοινωνική και βγαίνω κάθε φορά που είμαι έξω θελω να βάλω τα κλαμματα από το πόσο ασχημη νιώθω. Το καταπνίγω και προσπαθώ με τη λογική μου να καθησυχάσω το παιδί μέσα μου που είναι τόσο επιφανειακό και ρηχό που δεν μπορεί να ξεπεράσει κάποια πραγματα αλλα στον εαυτό μου δεν μπορώ να πω ψέματα. Εχω πρόβλημα. Και κάθε μέρα υπενθυμίζω σε μένα πως μεγάλωσα και εμφανισιακά μονο χειρότερα θα είμαι. Και κυρίως με τέτοια μυαλά θα είμαι μια ζωή δυστυχισμένη και τελικά όσα φοβάμαι θα γίνουν.