Αυτή δεν ήταν η Ορέστεια. Από την Ματίνα Καλτάκη

Αυτή δεν ήταν η Ορέστεια. Από την Ματίνα Καλτάκη Facebook Twitter
Φωτό: Μιχάλης Κλουκίνας
12

Η Ορέστεια, η τριλογία του Αισχύλου που αποτελείται από τα έργα Αγαμέμνων, Χοηφόροι και Ευμενίδες, όπως την προσέγγισε ο Γιάννης Χουβαρδάς προκαλεί δύο τουλάχιστον μεγάλα ερωτήματα. Το πρώτο έχει να κάνει μ’ ένα βασικό στοιχείο του έργου τέχνης (με την έννοια του εξαιρετικού δείγματος, του αριστουργήματος, όχι απλώς της καλλιτεχνικής έκφρασης), την απόλυτη σύγκλιση της μορφής και του περιεχόμενου. Αν ο σκηνοθέτης αλλοιώνει τη μορφή (κόβοντας π.χ. τα χορικά), αλλοιώνει και το περιεχόμενο, που ούτως ή άλλως έχει αλλοιωθεί από την εργασία της διασκευής του πρωτοτύπου σε μια εκδοχή pocket. Oπότε, τι ακριβώς μένει από το αριστούργημα του Αισχύλου στην παράσταση και γιατί αξίζει κάποιος να το δει; 

Το δεύτερο ερώτημα αφορά την οντολογία της τέχνης, δηλαδή τα όρια της ελευθερίας της. Σήμερα, οι επαναγνώσεις διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο της προσοχής μας απ’ ό,τι η πρωτότυπη δημιουργία (μια που αδυνατεί να ακολουθήσει τον καλπασμό αυτής της πρωτόγνωρης, μεταιχμιακής εποχής και να τον μεταγράψει με καλλιτεχνικούς όρους). Η πρωτοτυπία/καινοτομία στην απόδοση του γνωστού  κλασικού έργου, της τραγωδίας εν προκειμένω, παρασύρει τους δημιουργούς σε concept πολύ χαλαρής σχέσης μεταξύ πρωτοτύπου και σκηνικής ερμηνείας. Κάποτε, πιο σπάνια, το σκηνικό αποτέλεσμα της επανάγνωσης (της ελευθερίας των σκηνοθετών να χρησιμοποιούν κατά το δοκούν το «κλασικό» έργο) είναι σπουδαίο – τότε που, παραβιάζοντας τους όρους του «κλασικού», βεβαιώνει την αξία του. Τις περισσότερες φορές οι επιλογές που υιοθετούνται είναι τόσο κόντρα, ώστε η νέα σκηνική προσέγγιση να αυτοαναιρείται, να μην μπορεί να σταθεί καλά σε κανένα επίπεδο. 

Αυτή δεν ήταν η Ορέστεια. Από την Ματίνα Καλτάκη Facebook Twitter
Φωτό: Μιχάλης Κλουκίνας

Οι σχέσεις των προσώπων ανύπαρκτες, οι συγκρούσεις τους σχηματικές. Η σκηνοθετική επέμβαση είναι τόσο ξένη στο αρχικό υλικό, που στο τέλος παραπαίουν και το ύφος και το νόημα.

Τι να ζητήσει τότε κανείς; Λιγότερη ελευθερία; Απλώς δεν γίνεται. Αλλά τότε πρέπει να δεχθούμε τη σύνδεση του Αγαμέμνονα με μια εποχή και με γεγονότα εντελώς άσχετα; Να πούμε ότι αναδεικνύει την τραγικότητα του έργου το άσχετο σχόλιο της εθνικοφροσύνης, τα στρατιωτικά εμβατήρια («Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»), ο κουτσός κήρυκας, τη στιγμή που ο ποιητικός λόγος στη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη εμφανώς αντιστέκεται στο χρονικό, ιδεολογικό, οπτικό πλαίσιο που θέτει η σκηνοθεσία; Να θαυμάσω την «καινοτομία» της μεταφοράς της δράσης σ’ ένα αστικό σαλόνι του ’40-’50 (καναπέδες, καρέκλες, τραπεζάκια και πορτατίφ) και την Καραμπέτη/Κλυταιμνήστρα να βγαίνει κάποια στιγμή με την ποδιά της «οικοδέσποινας», οικεία εικόνα από σκίτσα και φωτογραφίες περιοδικών της εποχής; Να πω ότι ήταν καλή ιδέα κάθε φορά που κάποιος αλλάζει δίσκο στο πικάπ, κυρίως ρετρό της Βέμπο, να δηλώνεται παύση, αλλαγή στη δράση ή μεταλλαγή στην ένταση/«ατμόσφαιρα» των επιμέρους σκηνών, όταν είναι κατάλληλη για παράσταση σε κλειστό θέατρο; 

Αυτή δεν ήταν η Ορέστεια. Από την Ματίνα Καλτάκη Facebook Twitter
Φωτό: Μιχάλης Κλουκίνας

Το παλάτι από το οποίο εξέρχεται η Κλυταιμνήστρα είναι ένα μεγάλο κουτί (σκηνογραφία της Εύας Μανιδάκη), το οποίο φωτίζεται μπλε ή κόκκινο κάθε φορά που ανοίγει – μοιάζει μ’ αυτό στο «Your Face Sound Familiar», στο οποίο μπαίνουν οι συμμετέχοντες για να βγουν ως το πρόσωπο που μιμούνται. Καπνοί και ήχοι σαν από θυμωμένο Γκοτζίλα δηλώνουν ότι το πνεύμα του Κακού βασιλεύει στο εσωτερικού του Οίκου. Οι καλοί ηθοποιοί του θιάσου (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης-Ορέστης, ο Νίκος Κουρής-Αγαμέμνων, Τροφός, η Στεφανία Γουλιώτη-Ηλέκτρα, Αθηνά, ο Νίκος Ψαρράς-Απόλλων, Πυλάδης, η Άλκηστις Πουλοπούλου-Κασσάνδρα, Πυθία, ο Δημήτρης Παπανικολάου-Αίγισθος, ο Ιερώνυμος Καλετσάνος-Κήρυκας, ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης-Φύλακας, η Σύρμω Κεκέ-Κορυφαία, η Χριστίνα Μαξούρη-Κορυφαία, Δούλα, ο Πολύδωρος Βογιατζής-Κορυφαίος), παίζοντας διαφορετικούς ρόλους και όντας, όποτε χρειαζόταν, μέλη του Χορού, ομογενοποίησαν το ερμηνευτικό υλικό σε βαθμό που να μην είναι πειστικές οι επί μέρους αντιπαραθέσεις των προσώπων. 

Ο Χορός στον Αγαμέμνονα (γέροντες που γνωρίζουν τις παλιές αμαρτίες και ανησυχούν για όσα πρόκειται να συμβούν) είναι πρωταγωνιστής, διακριτό στοιχείο στις συγκρούσεις των ηρώων και μοχλός αναστοχασμού του τραγικού στην ανθρώπινη κατάσταση. Ο Γιάννης Χουβαρδάς, καταργώντας τη λειτουργία του Χορού, μετέβαλε τη μορφή και τις δραματικές ισορροπίες τόσο, ώστε η έξοχη τραγωδία να μετατραπεί σε ασπόνδυλο αστικό δράμα. Η Κασσάνδρα της Άλκηστης Πουλοπούλου (που την κουβαλά στη σκηνή, σαν αρνί στην πλάτη του, ο στρατηλάτης Αγαμέμνων και, κατά στιγμές, ενώπιον της συζύγου βασίλισσας, της σκάει φιλιά!) ήταν από τις πιο αδύναμες στιγμές της παράστασης: αμήχανη σύλληψη, αμήχανη κίνηση, μια σέξι μάντισσα που μαντικά αφυπνίζεται από ραδιοφωνικούς ήχους και λέει κάτι ακατανόητα για τον Φοίβο! Οι σχέσεις των προσώπων ανύπαρκτες, οι συγκρούσεις τους σχηματικές. Η σκηνοθετική επέμβαση είναι τόσο ξένη στο αρχικό υλικό, που στο τέλος παραπαίουν και το ύφος και το νόημα. 

Έπειτα από τα τρία απανωτά ναυάγια της χρονιάς, με κορυφαία έργα του κλασικού ρεπερτορίου (Ριχάρδος Γ', Όπερα της Πεντάρας, Ορέστεια), ίσως ο Γιάννης Χουβαρδάς θα πρέπει να πάρει μια απόσταση από τα πράγματα και να σκεφτεί αν υπάρχει λόγος που κάνει θέατρο ή αν κάνει θέατρο επειδή είναι το μόνο που ξέρει να κάνει.

  Η παράσταση τρέχει κατά τη διάρκεια του δεύτερου και του τρίτου έργου. Στις Χοηφόρες αρκετό από το έργο έχει κοπεί, σε βαθμό που οι στιγμές της μεγάλης δραματικής έντασης (η αναγνώριση Ηλέκτρας-Ορέστη και η αντιπαράθεση Κλυταιμνήστρας-Ορέστη) να μην προετοιμάζονται επαρκώς και η σκηνική ερμηνεία να μοιάζει επίπεδη. Ο Ορέστης του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη ως κατά τι ευήθης, με γυαλιά οράσεως που μεγαλώνουν υπερβολικά τα μάτια του, και η Ηλέκτρα ως κορίτσι του κατηχητικού, έδωσαν μια γελοία διάσταση στους ήρωες σε μια προσπάθεια σαφούς αποηρωοποίησης – τα δύο αδέλφια είναι απλώς αθύρματα, μοχλοί επιτέλεσης ενός άνωθεν ορισμένου σχεδίου. Έτσι, το όλον αποδραματοποιείται τόσο, ώστε τίποτα να μην μπορεί να τραβήξει την ουσιαστική προσοχή του θεατή. Πάμε παρακάτω. 

Ευμενίδες, το πιο δύσκολο σκηνικά έργο του αρχαίου ελληνικού θεάτρου. Ένα δικαστικό δράμα που προκαλεί αμηχανία: μετά τη μητροκτονία, ο Ορέστης φτάνει στην Αθήνα όπως του όρισε ο Φοίβος, για να λυτρωθεί από το κυνήγι των Ερινυών. Πράγματι, με τη βοήθεια της Αθήνας, που συστήνει το πρώτο ανώτατο δικαστήριο, δικάζεται και απαλλάσσεται θεσμικά (αθωώνεται οριακά, με τη διπλή ψήφο της προέδρου Αθηνάς, για τη δολοφονία της μητέρας του). Οι ανθρώπινες κοινωνίες εξελίσσονται και από το καθεστώς της αυτοδικίας περνούν στη Δικαιοσύνη που θεσπίζει η πολιτεία. 

Αυτή δεν ήταν η Ορέστεια. Από την Ματίνα Καλτάκη Facebook Twitter
Φωτό: Μιχάλης Κλουκίνας

Εδώ το κλίμα «Ελλάδα του ’40-’50» εγκαταλείπεται. Η υπόθεση των Ευμενίδων το «πετάει» ως ξένο και η σκηνοθεσία αποφασίζει να αντιμετωπίσει αλλιώς το τρίτο έργο. Σ’ έναν «σχεδόν διαστημικό χωροχρόνο», όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης. Έτσι η Αθηνά της Γουλιώτη ακροβολίζεται στις κερκίδες, για την ακρίβεια στην κεντρική κλίμακα μεταξύ κάτω και άνω διαζώματος , η Πυθία της Άλκηστης Πουλοπούλου παραμένει στη σκηνή, περιφερόμενη ακατανόητα  καθόλη τη διάρκεια του έργου (μάλιστα κλείνει και την παράσταση), οι Ερινύες μπορούν να είναι άνδρες με φόρεμα, μακριά μαλλιά και μουστάκι και λεπτομέρειες όπως το γκλαμ λευκό λαμέ κοστούμι της Αθηνάς και του Απόλλωνα διαλύουν κάθε προσδοκία δραματουργικά συνεπούς σχέσης. Το όλον αδυνατεί να γίνει πειστικός, συνεκτικός σκηνικός λόγος. Αν μένει κάτι; Τίποτα, παρεκτός αξιοπρόσεκτες υποκριτικές στιγμές της Καραμπέτη, της Γουλιώτη και του Μαρκουλάκη. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί χάθηκαν στις φιλότιμες προσπάθειές τους να υποστηρίξουν κάτι που δεν μπορούσε να λειτουργήσει. 

Αυτή δεν ήταν η Ορέστεια. Ακόμη χειρότερα, ήταν μια παράσταση που ούτε ως επανάγνωση είχε να πει τίποτα. Αύριο θα έχει ξεχαστεί σαν να μην έγινε ποτέ. 

Έπειτα από τα τρία απανωτά ναυάγια της χρονιάς, με κορυφαία έργα του κλασικού ρεπερτορίου (Ριχάρδος Γ’, Όπερα της Πεντάρας, Ορέστεια), ίσως ο Γιάννης Χουβαρδάς θα πρέπει να πάρει μια απόσταση από τα πράγματα και να σκεφτεί αν υπάρχει λόγος που κάνει θέατρο ή αν κάνει θέατρο επειδή είναι το μόνο που ξέρει να κάνει. 

12

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
THE LIFO TEAM
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ