Γιατί αγαπάμε τους δίσκους βινυλίου. // Από μια μανιώδη συλλέκτρια.

Γιατί αγαπάμε τους δίσκους βινυλίου. // Από μια μανιώδη συλλέκτρια. Facebook Twitter
14

Παρ'όλο που η επίσημη έκδοση του πρώτου δίσκου βινυλίου έγινε απο την CBS/Columbia στα τέλη της δεκαετίας του 40', το εορτολόγιο του Vintage Vinyl News με ενημέρωσε ότι τέτοιες μέρες, το 1931, η RCA ήταν η πρώτη που έφτιαξε το 12ιντσο βινύλιο 33 στροφών. H πρώτη κυκλοφορία στο φορμάτ που θα καθόριζε αργότερα τον 'χιπ' μουσικό κόσμο των βινυλιομανών ήταν η, αυστηρή μεν αλλά αδιαμφιβήτητα αριστουργηματική δε, Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν. 

Ψάχνωντας για την RCA γενικότερα βρήκα αυτό το πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ :

Η ιστορία του βινυλίου όπως και της μόδας έχει κάνει πολλούς κύκλους μέχρι σήμερα. Για πάρα πολλά χρόνια ήταν το κύριο μέσο καταγραφής και αναπαραγωγής της μουσικής. Πάνω του καταγράφηκαν πακτωλοί συγχορδιών, απόκοσμων ήχων, βελούδινων φωνών, ροκ κραυγών, κακόγουστης κακοφωνίας, επικών guitar riffs, ηχητικών αριστουργημάτων αλλά και 'σκουπιδιών'.

 

Μετά τα 8-track, τις κασσέτες, και τα CDs που θεωρήθηκαν κατά καιρούς cool, το βινύλιο ήταν το μοναδικό που κατάφερε να αποκτήσει την ιδιότητα του φετίχ και να βασανίσει χιλιάδες συλλέκτες όλων των ειδών μουσικής.

(Λέω βασανίσει, γιατί υπάρχει κάτι το ψυχαναγκστικό στην συλλογή δίσκων, στον βαθμό που για κάποιους μπορεί να γίνει εμμονή.)

Συλλεκτικές εκδόσεις, ειδικές εκτελέσεις, σπάνια εξώφυλλα και υπερ-ειδικά b-sides είναι αυτά που απασχολούν τους μανιώδεις συλλέκτες. Ατέλειωτοι τσακωμοί και συζητήσεις έχουν γίνει για το ποιός έχει δίκιο και ποιος άδικο σε έναν άτυπο ανταγωνισμό κατοχής πληροφοριών για τα βινύλια. Για πολλούς οι δίσκοι είναι σαν τα παιδιά τους. Τους φροντίζουν και τρέμουν στην ιδέα ότι θα τους χάσουν ή ότι θα πάθουν τίποτα. Για άλλους αποτελούν ένα είδος ψυχαναγκαστικού παζλ το οποίο πρέπει να συμπληρωθεί πάσει θυσία (π.χ πρέπει να μαζευτεί κάποια συγκεκριμένη δισκογραφία, και μάλιστα οι πρώτες εκδόσεις και φυσικά και τα EPs και ούτω καθ'εξής.)

Γιατί αγαπάμε τους δίσκους βινυλίου. // Από μια μανιώδη συλλέκτρια. Facebook Twitter

Θυμάμαι όταν είχα δει την υπέροχη ταινία του Steven Frears , 'High Fidelity' βασισμένη στο βιβλίο του Νίκολας Χορνμπυ, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση όταν ο Τζον Κιούζακ προσπαθούσε να εξηγήσει σε έναν απο τους υπαλλήλους του δισκάδικού του ότι η αρχειοθέτηση των δίσκων του έχει γίνει βιογραφικά. Δηλαδή, βάσει του πότε αγόρασε τον κάθε δίσκο και σε ποια φάση ή περίσταση της ζωής του.

Το συζητούσα τις προάλλες και με τον φίλο μου τον Β. που μαζέυει δίσκους απο πολύ μικρός και μου είπε: "Αν δώσω κάποιον δίσκο μου είναι σαν να δίνω μια ανάμνησή μου σε κάποιον, σαν να του την χαρίζω. Κάθε δίσκος σηματοδοτεί μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου, πώς ήμουν, τι σκεφτόμουν και τι είχε συμβεί την μέρα που τον αγόρασα". Δηλαδή θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια δισκοθήκη είναι και ένα χρονοντούλαπο αναμνήσεων. 

Εγώ ξεκίνησα να μαζέυω δίσκους βινυλίου (μέχρι τότε μάζευα CD σαν κλασικό παιδί των 90's) όταν ο πατέρας μου αποφάσισε να μου δωρίσει την συλλογή του. Και τότε κατάλαβα πραγματικά τι εννοούσαν ο Κιούζακ και ο φίλος μου... Μέσα στους δίσκους του μπαμπά μου βρήκα απίστευτους θησαυρούς. Αλλά και για κάθε δίσκο προσπαθούσα να φανταστώ τον πατέρα μου σε διάφορες ηλικίες να τους αγοράζει.

 

Τους Beatles, τους Rolling Stones, τον Χατζιδάκι, τις υπέροχες εκδόσεις της Deutsche Grammophon με τους αγαπημένους του κλασσικούς, διάφορα field recordings από όλο τον κόσμο και θεατρικά spoken word, αλλά και πολλά άλλα. Η επαφή με τους δίσκους του με βοήθησε να τον γνωρίσω ακόμα καλύτερα και να τον καταλάβω σε βάθος. Οι δίσκοι του ήταν το ψυχογράφημά του, όπως και όλων των συλλεκτών. 

Γιατί αγαπάμε τους δίσκους βινυλίου. // Από μια μανιώδη συλλέκτρια. Facebook Twitter

Πώς είναι όμως άραγε να έχεις την μεγαλύτερη συλλογή στον κόσμο; Νομίζω ότι πλέον μια τέτοια συλλογή ξεπερνά την λογική. Ή ίσως προσπαθεί να υπερνικήσει την ιδέα της θνησιμότητας γιατί πραγματικά θα χρειαζόσουν δυο τουλάχιστον ζωές για να ακούσεις όλους τους δίσκους μιας τέτοιας συλλογής. Μιλώντας με διάφορους βινυλιομανείς συλλέκτες, κατάλαβα ότι από ένα σημείο δεν έχει καν πλέον να κάνει μόνο με την ίδια την μουσική. Έχει να κάνει με το απόκτημα, με την αίσθηση της κατάκτησης, μιας ακόρεστης ανάγκης για την προσθήκη ενός ακόμα κομματιού στην συλλογή.

Ο τύπος απο κάτω θα μπορούσε να συγκριθεί και με τον Σκρούτζ που κολυμπά μέσα στα χρήματα. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα τα χρησιμοποιήσει ποτέ όλα στην ζωή του, και όμως είναι το πιο πολύτιμο του φετίχ, έχουν μια μοναδική αξία που μόνο αυτός μπορεί να νιώσει και να καταλάβει.

14

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

10 σχόλια
Βέβαια στην εποχή μας το βινύλιο επιστρέφει με τη μορφή της υψηλής ποιότητας, σε 180 ή και 200 γραμμάρια. Το «πρόβλημα» που μου δημιουργούν τα βινύλια είναι ότι περιθωριοποιούν τις εκτελέσεις που έχω σε compact disc. Τις προάλες αγόρασα την 4η συμφωνία του Tchaikovsky υπό τον Igor Markevitch, την οποία είχα και σε compact disc, και μου φάνηκε ότι ακούω ένα διαφορετικό έργο. Το ίδιο και σήμερα που αγόρασα την 3η συμφωνία του Beethoven υπό τον Bruno Walter σε 200 γραμμάρια. Οι εταιρείες εκδίδουν πια ερμηνείες που διακρίθηκαν μέσα στο χρόνο και πιθανόν ισοπεδώθηκαν μέσα στις συγκεντρωτικές επανεκδόσεις των εταιρειών σε compact. Το ίδιο το μεγάλο σχήμα του δίσκου και η μικρότερτη συγκριτικά διάρκεια, σε συνδυασμό με την υψηλή τιμή (για καινούριους δίσκους 180 γραμμαρίων) οδηγεί τον ακροατή να προσέξει τι αγοράζει και με πόση προσοχή το ακούει.
τρελά τα βινύλια! ακόμα τα έχω και παίζουν μια χαρά! έπαιρνα τα εισαγωγής γιατί τα ελληνικά ήταν μάπα τόσο ηχητικά (κάτι βινύλια λεπτά σα πιστωτική κάρτα ενώ τα ξένα ήταν χοντρά σαν ipad) όσο και τα εξώφυλλα (ούτε καν τα φιλμ δεν έπαιρναν, φωτογράφιζαν έναν εισαγωγής και τον τύπωναν πάλι) ενώ οι κόλλες στέγνωναν γρήγορα και ο φάκελος ξεκόλλαγε. τα booklet τα εξαφάνιζαν, στο τσακίρ κέφι τυπώναν ένα μονό φύλλο με τους στίχους. μια περίοδο μάλιστα, επειδή τα ελληνικά βινύλια ήταν πιο φθηνά τα αγόραζαν χοντρικής μαγαζιά του εξωτερικού και τα πουλούσαν έξω. για τους σταματήσουν οι διάννοιες σκαρφίστηκαν νόμο που υποχρέωναν την αναγραφή των συγκροτημάτων και των κομματιών με ελληνικούς χαρακτήρες (π.χ. ΆΙΡΟΝ ΜΕΙΝΤΕΝ - ΠΑΟΥΕΡΣΛΕΪΒ) ώστε να μην μπορούν να τα πουλάνε στο εξωτερικό. μιλάμε για τρελή γυφτιά. έπρεπε να ακριβύνουν πάλι για να τα αφήσουν να βγουν σωστά.
Η πρωτη μου μουσικη αγορα ηταν ενας δισκος βινυλιου - χωρις ακομα να εχω πικαπ ή CD player. Μου αρεσε τοσο τρελα ως αντικειμενο και μονο, που ξοδεψα το χριστουγεννιατικο χαρτζιλικι μου για να παρω ενα δισκο, που απλα καθωμουν και τον καμαρωνα. Ημουν 11 χρονων και τον επαιξα 3 χρονια μετα.Μετα συνεχισα να αγοραζω δισκους, κυριως απο το Μοναστηρακι, σε ολα αυτα τα υπεροχα μερη που ανεφερε ενας φιλος πιο πανω, ακομα και σε ξεχασμενα μαγαζακια στη Λεωκοριου και φυσικα στο αξεχαστο κυριακατικο παζαρι (και στο Μοναστηρακι και στο Σχιστο, πριν γινει η αηδια που εχει γινει σημερα).Οταν πηρα επιτελους CD player, το 94, σταματησα σιγα σιγα να αγοραζω βινυλιο, αλλα ο μεγαλος μου ερωτας με τα 45αρια δε σταματησε ποτε. Αγοραζα ο,τι να'ναι σε 45αρι, ηξερα τις ετικετες καποιες φορες και περιμενα πανω κατω τι θα ακουσω, και ανακαλυπτα πολλες φορες διαμαντια με λιγες μονο δραχμες. Γαλλικα, φιλαδελφεια σοουλ, ροκ εντ ρολ, ποπ, ψυχεδελεια, τα ρουφαγα ολα σα σφουγγαρι, τα τσικ-τσικ και κρακ εγιναν φετιχ. Ακομα και τωρα, οποτε μπορω, αγοραζω 45αρια, παρολο που η μοδα και η "συλλεκτικοτητα" τα εχει ανεβασει σε υψηλες τιμες. Και φυσικα, οποτε βρισκομαι με φιλους που το εκτιμουν, καθομαστε και βαζουμε δισκους βινυλιου να ακουσουμε. Ετσι, σα μυσταγωγια.
ωραιο το ντοκυμαντερ, εχω περιπου 8000 βυνιλια και δεν προκειτε να τα πουλησω ποτε , ενα πραγμα που με εκνευριζε οταν ο δισκος δεν ηταν σωστα κεντραριζμενος και ακουγοταν το τραγουδι σαν να χανει στροφες, αλλη αισθηση το βυνιλιο, τα cd ευχαριστως τα παω στον καδο απορηματων αυριο κιολας
Η καλύτερη εποχή για αγορά δίσκων βινυλίου ήταν μέχρι και το 2007-2008, δηλαδή λίγο πριν την αναβίωση του ρετρό, πριν η "vintage" αισθητική ξαναγίνει στην μόδα και πριν ξεκινήσουν μαζικές επανεκδόσεις άλμπουμ σε βινύλιο με τιμές φυσικά να εκτοξεύονται. Και εγώ ως κλασσικό παιδί των 90's μάζευα cd's μέχρι που τέλη λυκείου αγόρασα πικάπ προκειμένου να πάρω άλμπουμ που δεν υπήρχαν σε cd τότε (άλμπουμ κυρίως heavy metal των 80'ς). Ωραίες αναμνήσεις σε δισκάδικα όπως ο mr.Vinylios, No Remorse, Ζαχαρίας, Shiva κ.α. όπου με 3.000 δρχ, 4.200 δρχ ή 5.200 δρχ μπορούσες να αγοράσεις καλό δίσκο. Αγόραζα δίσκους και cd τότε. Ξαφνικά όμως το βινύλιο ξανα-ανέβηκε, απέκτησε συλλεκτική αξία και ο καθένας έγινε φανατικός συλλέκτης απαξιώνοντας το cd ως μουσικό format, λες και οι αναμνήσεις που συνδέεις με ένα άλμπουμ συνδέονται και στο format του, πέραν της μουσικής. Δυστυχώς μαζί με αυτό οι τιμές αυξήθηκαν (λογικό) με αποτέλεσμα να πονάει η τσέπη όποτε πάω για αγορές.Πλεόν αγοράζω πιο πολλά cd's παρά δίσκους (μόνο από λίστες ατόμων που θέλουν να συρρικνώσουν την συλλογή τους)....-------Πάντως μην νομίζετε, πολλοί παλιοί cdοποιούν την συλλογή τους, πουλώντας τα βινύλια μιας και η συντήρηση συλλογής βινυλίων είναι πιο δύσκολή από αυτή των cds....
Με συγκινήσατε και μού ξαναθυμήσατε ενοχές...Δεν ήμουν συλλέκτης με την έννοια τής λέξης,αλλά είχα μια σεβαστή συλλογή.Προτεραιότητά μου ήταν ν' ακούω.Σιγά-σιγά είχα μαζέψει αρκετό πράμα.Όταν ήλθαν τα σιντί,ήλθε και η μλκ μου...Τα πούλησα όλα για να τα αντικαταστήσω με το καινούργιο προϊόν.Μιλάμε για μεγάλη μλκ!!Και είχα πολλούς δίσκους τής σοβιετικής μελόντια,με υπέροχα φολκ συγκροτήματα,που δεν υπάρχουν σε σιντί πια,είχα τής μόνιτορ ένα-δύο δίσκους που ψάχνοντας το είδα να το έχει μόνον το σμιθσθόνιαν στην Αμερική,δηλ.δεν κυκλοφορούν πια και είχα τον πρώτο δίσκο τού Πωλ Άνκα.Σάς λεω έκανα την μεγαλύτερη μλκ τής ζωής μου.Είμαι ασυγχώρητος!!
Ειδικά για τη Melodiya δικαιολογημένα νιώθετε ενοχές. Άρχισα να αγοράζω βινύλια μετά την τυχαία ακρόαση ενός ταλαιπωρημένου δίσκου που περιείχε μια ζωντανή εκτέλεση των πρελουδίων του Chopin από τον Emil Gilels στην εταιρεία αυτή. Ελπίζω τουλάχιστον να έχετε αποκτήσει τις υπέροχες επανεκδόσεις της από τον αγγλικό όμιλο Olympia και ήταν σχεδιαστικά και αισθητικά υπέρτερες. Εγώ αυτἐς τις αναζητώ σε ηλεκτρονικά δισκοπωλεία μεταχειρισμένες!
Ευτύχησα να έχω στην εφηβεία μου έναν κολλητό συλλέκτη.Για τα δεδομένα της εποχής ('80ς) πεντέμιση χιλιάδες LP,τα περισσότερα ροκιές,που κάλυπταν το φάσμα απο την γέννηση του είδους μέχρι και τις ημέρες εκείνες.Σχεδόν όλα εισαγωγής,τέλεια κατάσταση...Να λοιπόν πώς πήγαινε η φάση: Κάθε απόγευμα Σαββάτου μαζευόμασταν τέσσερα-πέντε άτομα άγοράζαμε ρεφενε ποτά(βότκες,πορτοκαλάδες) και τσιγάρα(και "γαρα"),αράζαμε στο σαλόνι,που κυριαρχούσε ένα σύνθετο απο τοίχο σε τοίχο τίγκα στο 33αρι,ένα MK2,και 'αρχιζε η παράσταση...Απο ένα σημείο και μετά η εικόνα ήταν μαγευτική...Κάπου στις δύο με τρείς τα ξημερώματα είμασταν ικανοί να καταλάβουμε μέσα στην σούρα μας ακόμα και το "τσικ" της ημιελλειπτικής βελόνας...σχεδόν πλέαμε μέσα στις αυλακιές του βινυλίου...κάθε ετοιμασία νέου δίσκου,η κίνηση του μπράτσου,το κατέβασμα just to the point,μια τζούρα μια γουλια ποτό..σαν να ξανάρχιζε μια ερωτική επαφή..σχεδόν με τρέμουλο περίμενες την επόμενη μουσική έκρηξη στο ήδη ηδονισμένο μυαλό σου....και μετά απλά χανόσουν..έκελινες τα μάτια στην μαγεία των black uhuru,των steel pulse,των cure σε εκτελέσεις που δεν μπορούσαν ούτε οι ίδιοι να γνωρίζουν..bootleks...αναρίθμητα πειρατικά,γερμανική progressive rock ,omega,jane...ένας λαβύρινθος που οδηγούσε στην αυγη..και ο κολλητός να μας βασανίζει..."αυτό που θα ακούσεις το έγραψε ο τάδε,που ήταν κιθαρίστας σε ένα συγκρότημα που οι επιρροές ήταν απο τον τάδε.." και σου έβαζε,όχι μόνο τις αναφορές,μία πρός μία,αλλα στο τέλος σου έβαζε το αρχικό κομμάτι απο κάποιον νέγρο σε ένα κοινόβιο κάπου στον Νότο,σε μία σπάνια εκτέλεση πέντε χρόνια πρίν απο την επίσημη κυκλοφορία.(Ψάχτε τον ήχο τον santana,μερικά χρόνια πίσω,θα εκπλαγείτε)...Δεν κατάφερα ποτέ να γίνω συλλέκτης,αλλα η μουσική που γνώρισα,ή μουσική που αγάπησα έχει τον χαρακτηριστικό ήχο της βελόνας πάνω στον δίσκο βινυλίου ....και αυτός ο ήχος δεν ξεχνιέται,όσα terrabytes μουσικής και να έχω αποθηκευμένα στο pc μου..