Η πρωτη μου μουσικη αγορα ηταν ενας δισκος βινυλιου - χωρις ακομα να εχω πικαπ ή CD player. Μου αρεσε τοσο τρελα ως αντικειμενο και μονο, που ξοδεψα το χριστουγεννιατικο χαρτζιλικι μου για να παρω ενα δισκο, που απλα καθωμουν και τον καμαρωνα. Ημουν 11 χρονων και τον επαιξα 3 χρονια μετα.Μετα συνεχισα να αγοραζω δισκους, κυριως απο το Μοναστηρακι, σε ολα αυτα τα υπεροχα μερη που ανεφερε ενας φιλος πιο πανω, ακομα και σε ξεχασμενα μαγαζακια στη Λεωκοριου και φυσικα στο αξεχαστο κυριακατικο παζαρι (και στο Μοναστηρακι και στο Σχιστο, πριν γινει η αηδια που εχει γινει σημερα).Οταν πηρα επιτελους CD player, το 94, σταματησα σιγα σιγα να αγοραζω βινυλιο, αλλα ο μεγαλος μου ερωτας με τα 45αρια δε σταματησε ποτε. Αγοραζα ο,τι να'ναι σε 45αρι, ηξερα τις ετικετες καποιες φορες και περιμενα πανω κατω τι θα ακουσω, και ανακαλυπτα πολλες φορες διαμαντια με λιγες μονο δραχμες. Γαλλικα, φιλαδελφεια σοουλ, ροκ εντ ρολ, ποπ, ψυχεδελεια, τα ρουφαγα ολα σα σφουγγαρι, τα τσικ-τσικ και κρακ εγιναν φετιχ. Ακομα και τωρα, οποτε μπορω, αγοραζω 45αρια, παρολο που η μοδα και η "συλλεκτικοτητα" τα εχει ανεβασει σε υψηλες τιμες. Και φυσικα, οποτε βρισκομαι με φιλους που το εκτιμουν, καθομαστε και βαζουμε δισκους βινυλιου να ακουσουμε. Ετσι, σα μυσταγωγια.
