Βέβαια στην εποχή μας το βινύλιο επιστρέφει με τη μορφή της υψηλής ποιότητας, σε 180 ή και 200 γραμμάρια. Το «πρόβλημα» που μου δημιουργούν τα βινύλια είναι ότι περιθωριοποιούν τις εκτελέσεις που έχω σε compact disc. Τις προάλες αγόρασα την 4η συμφωνία του Tchaikovsky υπό τον Igor Markevitch, την οποία είχα και σε compact disc, και μου φάνηκε ότι ακούω ένα διαφορετικό έργο. Το ίδιο και σήμερα που αγόρασα την 3η συμφωνία του Beethoven υπό τον Bruno Walter σε 200 γραμμάρια. Οι εταιρείες εκδίδουν πια ερμηνείες που διακρίθηκαν μέσα στο χρόνο και πιθανόν ισοπεδώθηκαν μέσα στις συγκεντρωτικές επανεκδόσεις των εταιρειών σε compact. Το ίδιο το μεγάλο σχήμα του δίσκου και η μικρότερτη συγκριτικά διάρκεια, σε συνδυασμό με την υψηλή τιμή (για καινούριους δίσκους 180 γραμμαρίων) οδηγεί τον ακροατή να προσέξει τι αγοράζει και με πόση προσοχή το ακούει.