Ο χάρτης μου τώρα
Η γάτα μου. Δεν με ακολουθεί παντού. Δεν παίζουμε πολύ. Με κοιτά στα μάτια. Κάθομαι και κάθεται δίπλα μου. Με ακουμπά. Το παίζει φρουρός. Θα ‘θελα να το παίζει μάλλον. Την παίρνει ο ύπνος, πάει η σκοπιά πέθανε ο βασιλιάς. Είναι όμως πάντα κάπου εδώ γύρω. Όλα καλά.
Οι κατιφέδες. Ο χειμωνιάτικος βασιλικός. Τα πλατάνια που το παλεύουν ακόμα. Οι Μυρτιές. Σε κάποιον έλεγα πως είναι το φυτό της νίκης. Μάλλον λάθος είπα. Είναι της ομορφιάς και της νιότης μου λέει το AI. Χαμένοι από χέρι / Η διαπίστωση πως είδα ελάχιστα τη θάλασσα φέτος / Μηδέν μπάνια, μηδέν βιβλία, μηδέν στιγμές χωρίς σκέψεις, εντάξει δεν είναι τόσο τρομερό πια κι αυτό το μηδέν. Μην το φοβάσαι. Μην βολευτείς και σου αρέσει σκέφτομαι / Kάθε βράδι στην ταράτσα / Μετά, όχι κάθε βράδι / Φρούτα και ζάχαρη / Κυδώνια / θα ήθελα να μην σε λένε «μουσταλευριά». Είσαι πιο ωραία από το όνομά σου και μου έχεις δώσει χαρά αυτό το φθινόπωρο / σαπούνι λεβαντα από το Flamingo Estate / a a cummings.
Τα ακουστικά είναι ο καλύτερος μου φίλος / Επιστροφή στα τηλεφωνήματα. Όχι άλλο πληκτρολόγιο. Οι λέξεις καμιά φορά πρέπει να λέγονται, οι φωνές να ακούγονται. Των φίλων ειδικά. Και για αυτούς λέω πάλι ευχαριστώ. Κάτι καλό θα έκανα για να τους έχω / Βιβλία μαγειρικής. Χαρίζω σε φίλη το 100ο της Μάρθα Στιούαρτ. Θα καταλάβει γιατί χωρίς να μαγειρέψει ποτέ / Βάζω χαρτάκια σε συνταγές / Να γράψω και τις δικές μου σε ένα χαρτί σκέφτομαι. Μετά θυμάμαι πως δεν θα υπάρχει κάποιος να τις «κληρονομήσει» και ευτυχώς. Ποιος χρειάζεται άλλη μια συνταγή για μακαρόνια με κιμά; / Μακάρι να γίνουν ξανά τραπέζια / Στοίβες αδιάβαστα βιβλία παντού. Κι αυτά ο χρόνος θα τα κρίνει / Μακάρι να έβρισκα ένα που να έχει τη δύναμη του Κόμη του Μόντε Κρίστο να με πάρει ένα ταξίδι μέχρι την άνοιξη / Μακάρι να χειμωνιάσει, τίποτα καλό δεν είδαμε από τα καλοκαίρια. Δεν με πιστεύεις αλλά θα έρθεις κι εσύ στα λόγια μου.
Αν έχεις γείτονα που σε καταριέται όλα τα έχεις στη ζωή σου / Κάποτε μου έλεγαν καλημέρα οι νεραντζιές έξω από το σπίτι μου. Τώρα μετράω μέρες μέχρι να πεθάνουν. Κολλάνε τα παπούτσια στο πεζοδρόμιο από τα ζουμιά τους / Αβοήθητες κι αυτές. Σε κάποιου το έλεος / Η βροχή που πέφτει τώρα και η τύχη που είμαι ξύπνιος και την ακούω / Επιθετικό άρωμα Δατούρας. Έκτη ανθοφορία. Απελπισία / 20 λεμόνια στις λεμονιές. Περιμένουμε / Κοιτάζω τα σχήματα στο χαλί. Στρατιωτάκια είναι. Τώρα το κατάλαβα. Μήπως το βάλουμε κάπου αλλού. Κάπου λίγο όπα με τις μάχες / Θα ήθελα ένα χαλί που να έχει για μοτίβο το «δέντρο της ζωής». Σε ένα βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη που είχα διαβάσει πριν 3000 χρόνια, δύο παιδιά ξάπλωναν σε ένα τέτοιο χαλί και χάνονταν μέσα στα σχέδιά του. Νομίζω ήταν το Πεθαμένο Λικέρ.
Nα τα διαβάζω όλα τα πιο πάνω και να σκέφτομαι πως είναι πιο όμορφα από όσο φαίνονται / Αύριο θα φτιάξω μηλόπιττα.
