Gabriele Basilico
Non recensiti
Μη αξιολογημένα
Υπάρχουν πράγματα που συμβαίνουν μόνο όταν πρέπει να συμβούν. Το Non recensiti είναι ένα από αυτά. Υποτίθεται ότι θα γινόταν βιβλίο ήδη από τη δεκαετία του 1980, αλλά στη συνέχεια όλα εξαφανίστηκαν και χάθηκαν και τα κουτιά της Agfa με τις εκτυπώσεις και τα αρνητικά κατά τη διάρκεια μιας μετακόμισης. Τρομερό γεγονός για έναν φωτογράφο όταν συμβαίνει. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για λήψεις που δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ, αυτό που χάνεται δεν επιστρέφει και είναι πάντα πολύ άσχημο. Επηρεασμένοι από αυτή την αύρα μυστηρίου και καθώς περνούσαν τα χρόνια, οι στενοί φίλοι του Gabriele Basilico και της Giovanna Calvenzi, της συζύγου και επιμελήτριας όλου του έργου του, που γνώριζαν για αυτές τις επικές λήψεις, ήξεραν επίσης ότι η πιθανότητα να ξεπροβάλουν ήταν πλέον πολύ απομακρυσμένη.
Το 2020, από καθαρή τύχη, το χαμένο κουτί βρέθηκε άθικτο με τα αρνητικά και τις εκτυπώσεις. Τα σημάδια ήταν ξεκάθαρα. Το βιβλίο έπρεπε να γίνει. Ας προχωρήσουμε με τη σειρά. Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του '70 και ο Gabriele Basilico, πριν γίνει ο θεσμός που έγινε αργότερα, πειραματιζόταν σε διάφορα πεδία της φωτογραφίας. Στο Ρίμινι, το 1976, τράβηξε πλάνα στο Lady Godiva και είναι ακριβώς η ιστορική περίοδος όπου αυτού του είδους τα σόου επρόκειτο να αντικατασταθούν από τους red light κινηματογράφους που τον γοητεύουν. Ήταν ένας κόσμος στο λυκόφως, με κάτι το υπερβατικό. Έτσι, λίγα χρόνια αργότερα, στο Μιλάνο, ο Basilico αποφασίζει να επισκεφθεί και άλλα στριπτιζάδικα. [...]
Και όταν οι στρίπερς απεικονίζονται με λεπτότητα, τα εύσημα ανήκουν εξ ολοκλήρου στον φωτογράφο. Φανταστείτε έναν νεαρό και γενειοφόρο Basilico που παρουσιαζόταν στο Teatrino ή στο Godiva μπροστά από τις στριπτιζέζ απλώνοντας τα χέρια του, εξηγώντας ότι τραβούσε αρχιτεκτονικά έργα, τα οποία ήταν στην πραγματικότητα "πορτρέτα" εργοστασίων. Και εκείνοι, μαγικά μετατοπισμένοι, δεν ένιωθαν απολύτως καμία απειλή και αφήνονταν από κάθε άποψη. Δεν ξέρω αν έχετε πάει ποτέ σε νυχτερινό κέντρο, αλλά είναι πρακτικά αδύνατο να τραβήξετε φωτογραφίες στο εσωτερικό του, ιδίως με τη συγκατάθεση του προσωπικού. Ο Basilico και ο βοηθός του σαν δύο ανυποψίαστοι εξωγήινοι εισήλθαν στον κόσμο της νύχτας που κυριαρχείται από θηλυκές τίγρεις, γιγάντιες ρώγες, κλόουν, αδέξιους παρουσιαστές που μοιάζουν να έχουν βγει από τις ταινίες του Φελίνι, στόματα με κάποια στραβά ή χαμένα δόντια, αποκαλυπτικά αλλά αξιοπρεπή ρούχα και φωτογραφίες του Venditti στους τοίχους. Ο κόσμος κάπνιζε, ο κόσμος γελούσε, ο κόσμος χανόταν σε ένα Μιλάνο που δεν υπάρχει πια και που αν υπήρξε ποτέ το οφείλει σε πλάνα σαν αυτά.
Isa
Italy24News
Οι μιλανέζικες νύχτες του Gabriele Basilico
Diane Lisarelli
Le Monde, 07.10.2021
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο ιταλός φωτογράφος εγκατέλειψε τα αστικά τοπία που τον έκαναν διάσημο για να συχνάσει στα παρασκήνια των καμπαρέ του Μιλάνου. Οι εικόνες του με τις χορεύτριες, τραβεστί, στρίπερς και μποντιμπιλντερς ανακαλύφθηκαν ξανά το 2020, επτά χρόνια μετά το θάνατό του.
Πρόκειται για τις εικόνες ενός καταβυθισμένου κόσμου ο οποίος επανεμφανίζεται χάρη σε μια σειρά από παράξενες συμπτώσεις. Ένα βιβλίο που σχεδιάστηκε σην εκπνοή της της δεκαετίας του 1970 και, έκτοτε, αναβλήθηκε, εξαφανίστηκε, ξεχάστηκε, καλύφθηκε από άλλα έργα που αποτελούν το τεράστιο έργο του Gabriele Basilico, ενός Μιλανέζου φωτογράφου που γεννήθηκε το 1944 και πέθανε το 2013, ο οποίος, με την φωτογραφική τεκμηρίωση και το ποιητικό του έργο για την πόλη και τα αστικά τοπία, σημάδεψε την ιστορία της τέχνης του.
Στο κλειστό σύμπαν των ερωτικών νάιτ κλαμπ του Μιλάνου στα τέλη της δεκαετίας του '70, ο Basilico απαθανατίζει έναν μικρόκοσμο υπό εξαφάνιση, μακριά από τις ασπρόμαυρες εικόνες που τον έκαναν διάσημο, τις όψεις των πόλεων όπου οι άνθρωποι απουσιάζουν. Εδώ, όλα ή σχεδόν όλα τα πλάνα διασχίζονται από σώματα. Γυναίκες και άντρες, άλλοτε γυμνοί, άλλοτε ντυμένοι με λαμπερά μπικίνι, λαμέ σακάκια, στενά σλιπ, επενδεδυμένες γόβες, ολόσωμες κουκούλες, μπόα, κάπες ή μαστίγια.
Το 1976, όντας νεαρός απόφοιτος του Πολυτεχνείου του Μιλάνου, ο Basilico εξακολουθούσε να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και τη φωτογραφία. Η τελευταία τον βοηθούσε ήδη να εξερευνήσει τη βιομηχανική περιφέρεια της πρωτεύουσας της Λομβαρδίας, που είχε όλα τα συμπτώματα της βίαιης ανάπτυξης της καπιταλιστικής πόλης και των αντιφάσεών της. Κάπως από τύχη βρέθηκε με μια φωτογραφική μηχανή σε ένα νάιτ κλαμπ του Ρίμινι. Στο Lady Godiva, ένα μαγαζί δίπλα στο Grand Hotel - το οποίο ο Φελίνι αγαπούσε - έβγαλε λίγες φωτογραφίες, αλλά έμεινε εκεί όλη τη νύχτα μαγεμένος.
Επιστρέφοντας στο Μιλάνο, ο Basilico συνέχισε να εξερευνά αυτούς τους χώρους του στριπτίζ και του avanspettacolo, μιας μορφής ελαφριάς επιθεώρησης που γεννήθηκε τη δεκαετία του 1930 και αναμείγνυε την κωμωδία, τη μουσική και το χορό. Για αρκετούς μήνες, ενώνεται με τους αδειούχους στρατιώτες και τους συνταξιούχους που αποτελούσαν το διάσπαρτο κοινό σ' αυτά τα μαραμένα μέρη.
Εκεί, του παραχωρήθηκε γενναιόδωρα η ελεύθερη πρόσβαση στα παρασκήνια και τα καμαρίνια όπου φωτογράφισε με ευαισθησία, χωρίς να κρίνει και χωρίς να γίνεται ηδονοβλεψίας. [...]
