ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΤΑΣΑ ΚΟΥΜΗ
Ξαφνικά, μέσα στο χαμό από πολιτικά σχόλια και τις εκρήξεις κινδυνολογίας που σαρώνουν τα timeline όλων μας αυτές τις μέρες, εμφανίστηκε αυτό το βίντεο:
Ένας φόρος τιμής σε μια από τις πιο κλασικές, καλοκαιρινές διαφημίσεις της δεκαετίας του ’80 – ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη φλυαρία. Ο Μιχάλης Οικονόμου -ιθύνων νους του βίντεο και ηθοποιός- μας εξηγεί πώς είναι να ξορκίζεις τη μνήμη με χιούμορ.
— Γιατί επέλεξες τη συγκεκριμένη διαφήμιση από τα ’80s;
Είναι μια διαφήμιση που θυμάμαι να παίζει στα ’80s, εγώ τότε παιδάκι δημοτικού, στο νέο μας σπίτι στο Ελληνικό – και για κάποιο λόγο (είχα να τη δω από τότε ως το 2014 που τη βρήκε στο γιουτιούμπ μια φίλη) θυμόμουν (παραδόξως) όλα τα λόγια και τους τονισμούς του κειμένου (σε μια λέξη έκανα μόνο λάθος, την «υπογραφή») απ' έξω. Είναι η μόνη διαφήμιση που θυμάμαι τόσο καλά και ίσως το μόνο μη θεατρικό κείμενο που απασχόλησε τη μνήμη του εγκεφάλου μου – δεν είμαι ικανός να μάθω π.χ. ούτε στίχους ενός ολόκληρου τραγουδιού παπαγαλία. Είχα πει λοιπόν ή θα το βάλω σε κάποια παράσταση ή θα πρέπει να κάνω κάτι σαν αυτό που έκανα, να το ξορκίσω και να ελευθερώσω τη μνήμη μου. Θα δείξει αν αυτό πέτυχε. Φτάνει, αν το δείτε, να το δείτε από λάπτοπ ή πισί (ώστε να έχετε πρόσβαση στους σχολιασμούς).
Ξύπνησα κι εγώ και πλέον σκέφτομαι πως μέσα σε αυτό το σουρεαλιστικό τοπίο, το ΜΑΖΙ είναι πιο επιτακτικό από ποτέ. Να πετάξουμε τα ΝΟΧΙ που μας σκέπαζαν και να πάμε όλοι παρέα για καμιά βουτιά να ξελαμπικάρουμε λίγακι. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.
— Οφείλει ένας ηθοποιός να εκφράζει την άποψή του για τα τεκτενόμενα ή είναι προτιμότερο, θεωρείς, να μιλάει μέσω της τέχνης τους;
Ένας άνθρωπος οφείλει να εκφράζει γενικά αυτά που νιώθει μέσα του, είτε είναι πολιτικός μηχανικός ή οικοδόμος ή ηθοποιός. Αν το κάνει και μέσα από την εργασία του, τότε γίνεται ευτυχής και ίσως και καλλιτέχνης – ακόμα και καλουπατζής να 'ναι η δουλειά του.
— Ποια η άποψή σου για την -αν μη τι άλλο- σουρεάλ κατάσταση που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα; Σε στενοχωρεί; Σε τρομάζει;
Απ' τους «αγανακτισμένους» και μετά είχα αναισθητοποιηθεί για τα πάντα. Τίποτα. Είπα να κοιτάξω τον εαυτό μου να τον φτιάξω λίγο, να τον μαζέψω, να τον εξελίξω μ' αυτό που έχω γιατί χαΐρι δε γίνεται με τα απέξω από μένα. Τώρα ήρθε όλο αυτό, που πέρα από ΝΑΙ ή ΟΧΙ, πλέον μας έβαλε όλους μέσα σε ένα κοινό ζελέ και μας ένωσε. Μας ξύπνησε, μας αφορά. Ξύπνησα κι εγώ και πλέον σκέφτομαι πως μέσα σε αυτό το σουρεαλιστικό τοπίο, το ΜΑΖΙ είναι πιο επιτακτικό από ποτέ. Να πετάξουμε τα ΝΟΧΙ που μας σκέπαζαν και να πάμε όλοι παρέα για καμιά βουτιά να ξελαμπικάρουμε λίγακι. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Κι εμείς με γρήγορο νου, σώφρονα λογισμό και καρδιά καθαρή θα συνεχίσουμε, αλλά μαζί. Γιατί πλέον θα λυσσάξουν οι απ” έξω, τα Μ.Μ.Ε., όλοι, να μας διχάσουν. Χαλαροί λοιπόν, και εν εγρηγόρσει.
— Επίσης, οφείλει ένας ηθοποιός να τσαλακώνεται; Στην προκειμένη βέβαια είναι ρητορικό το ερώτημα…
Στην Ελλάδα οι εμπορικοί ηθοποιοί παλεύουν να πιάσουν την κουλτούρα και οι κουλτουρέ ηθοποιοί να δείξουν πως τσαλακώνονται. Στην Αμερική, στην Αγγλία είναι μεσα στο πρόγραμμα. Είχα πάει και είχα δει στο θέατρο τον Σερ Ίαν ΜακΚέλεν να κάνει τη μαμά του Αλαντίν σε μια παρωδία τύπου English Pantomime. Στο Αμερικάνικο σόου του Τζίμι Κίμελ τεράστιοι αστέρες του Χόλιγουντ κάνουν τρελές καφρίλες κάθε βδομάδα. Εδώ είμαστε ποιηταί του ήθους, είμαστε αξιοπρεπείς και καμιά φορά ξεχνάμε το ότι ο ηθοποιός παίζει. Αυτό το ρήμα χρησιμοποιούμε αιώνες τώρα. Δεν παύει αυτό που κάνει να είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να προηγείται της όποιας εικόνας έχει ή θέλει να έχει ένας ηθοποιός για τον εαυτό του. Το βίντεο με το ΜΠΑΪΒΑΠ ήταν μια τέτοια ευκαιρία, εντελώς εκτός των κανονικών επαγγελματικών μου σχεδίων, καθαρή, ατόφια καφρίλα, όπως και τα άλλα βίντεο που έχουμε κάνει καθαρά για την πλάκα μας με τον φίλο μου το Γιώργο.
Όπως, το Μαγείρεψέ το και Ξέρασέ το:
Και το Οι τραγικοί κίνδυνοι του Βουνού (ή η Φύση αυτο-ρυθμίζεται):
Μ' αρέσει λοιπόν να τσαλακώνομαι αλλά είμαι και πολύ καλός στο σιδέρωμα.
— Είσαι, γενικά, ρετρολάγνος; Νομίζω υπάρχει μια γενικότερη τάση να αναπολούμε τα παλιά. Ίσως επειδή με την απόσταση τα εξιδανικεύουμε.
Μάλλον, ναι, αν δεις το σπίτι μου θα καταλάβεις. Ένα ασυνάρτητο απάνθισμα ρετρό επίπλων και αντικειμένων.
Κοίτα, όσο απομακρύνεσαι από κάτι που το 'χες φάει με το κουτάλι και το 'χες αναλύσει από πολύ κοντά, είτε είναι εποχή, είτε κείμενο, είτε ο εαυτός σου, είτε ρόλος, είτε φιλοσοφία, μπορείς καλύτερα να το καταλάβεις, να το αποδομήσεις, να το σαρκάσεις, να το αγαπήσεις, να το μισήσεις και να το εξελίξεις. Το παρόν είναι τόσο καυτό, κοχλάζει τόσο, βράζουμε κι εμείς μέσα σ' αυτό που δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, να το προλάβουμε και να το αντιληφθούμε. Η απόσταση και η αποστασιοποίηση είναι μια εγκεφαλική ταξινόμηση που μας βοηθάει να καθορίσουμε μια φόρμα για το εν λόγω αντικείμενο από το οποίο αποστασιοποιούμαστε. Αυτή η φόρμα μπορεί να οδηγήσει και σε δημιουργία, σε τέχνη και ίσως είναι και το κλειδί της πραγματικής έμπνευσης. Για τα πάντα.
— Τι λείπει αυτή τη στιγμή από τον χώρο των τεχνών στην Ελλάδα;
Η πίστη. Η τέχνη ήταν πάντα μια τελετουργία, συνυφασμένη με το θείο. Πλέον έχει μπερδευτεί με παραγωγές, βιοπορισμό, πλουτισμό, προγραμματισμό, τηλεθέαση, εμπορικότητα, που την έχουν μολύνει. Και σε μια εποχή που ενώ υπάρχει πλέον αυτή η μόλυνση στην τέχνη, δεν υπάρχουν όμως και πρακτικά οι πόροι για να τη συντηρήσουν, έχει δημιουργηθεί μια εξαμβλωματική κατάσταση πολύ παραπλανητική από το ίδιο το αντικείμενο της τέχνης. Αναπόφευκτο όλο αυτό, αλλά τουλάχιστον αν ο καλλιτέχνης το 'χει υπόψη του και επαναφέρει τον εαυτό του συχνά στον ίδιο τον στόχο της δημιουργίας, την Πίστη σε αυτό που κάνει, μπορεί ίσως να κρατήσει έτσι μια αντίσταση σε όλο αυτό τον αγώνα δρόμου, ώστε να μην παρασυρθεί από αυτή τη δύνη. Αυτό ίσχυε πάντα και θα ισχύει, πέρα από κρίσεις, πτωχεύσεις και χρεωκοπίες. Υπάρχουν και κάποια πράγμα, καλά ή κακά, βλέπεις, που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν πάνω από προβλήματα που σήμερα μας φαίνονται κολοσσιαία. Κι αυτό από μόνο του, ίσως είναι και η ίδια μας ελπίδα για να πάμε παρακάτω.
https://www.facebook.com/Michael.Ikonomou
σχόλια