Όταν μπαίνω στο An το βράδυ της Παρασκευής εξελίσσεται μια περίεργη σκηνή για punk βραδιά. Ο τραγουδιστής των «The Wigs» κοπανιέται στη σκηνή, περνάει το καλώδιο του μικροφώνου γύρω από το λαιμό του, πέφτει στο πάτωμα και το κοινό παρακολουθεί καθισμένο. Σιωπηλό, αδιάφορο, αμίλητο. Σαν γιαγιάδες που έχουν φέρει τα καρεκλάκια από το σπίτι τους για να παρακολουθήσουν στην πλατεία του χωριού τους το θεατρικό του τοπικού συλλόγου ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο. Κάποια στιγμή τους παροτρύνει να σηκωθούν, σχεδόν τους παρακαλάει και εκείνοι παραμένουν στις θέσεις τους ακούνητοι. «Αν ήμουν στη θέση του θα ήθελα να ανοίξει η σκηνή να με καταπιεί» σκέφτομαι ο ανίδεος καθώς τον βλέπω να συνεχίζει με αμείωτη ένταση. Εκείνος συνεχίζει με την σιγουριά του «Punk is not dead just sleeping»
Το πρώτο «σημάδι ζωής» για το κοινό που έχει πέσει σε κώμα κάνει την εμφάνιση του όταν η τραγουδίστρια Isis των Barb Wire Dolls κάνει την εμφάνιση της στη σκηνή. Ρίχνει το βλέμμα της στο κέντρο της μισοάδειας σκηνής του ιστορικού κλαμπ. Τους συγκεντρώνει σιγά-σιγά όλους γύρω της σαν μαγνήτης. Επιτέλους μετά από ώρα ο διακόπτης ανεβαίνει στο ON και ένας ατόφιος punk ηλεκτρισμός παρασύρει τους πάντες.
Με το τσαγανό της Ελληνικής μπάντας που πούλησε τα πάντα για να μετακομίσει στο LA όταν τους ανακάλυψε και τους κάλεσε ο Rodney Bingenheimer (σ.σ Θρυλικός Dj του ραδιοφώνου της Αμερικής που έπαιξε πρώτη φορά Ramones, Sex Pistols, Blondie, Nirvana), με την εμπειρία 300 live εμφανίσεων στην Αμερική και με μια Ευρωπαϊκή περιοδεία σε εξέλιξη, φανερά αποκομμένοι από την ελληνική νοοτροπία της κλάψας θα πουν το 2011 στο Ough! όταν ρωτήθηκαν για όλα όσα είχαν καταφέρει μέχρι εκείνη την στιγμή: «Αρπάξαμε την ευκαιρία και ξεκωλωθήκαμε στην δουλειά».
Και για την μια ώρα και κάτι που παίζουν η δουλειά που έχουν κάνει τα τελευταία δύο χρόνια γίνεται ολοφάνερη. Ο επαγγελματισμός τους μπαίνει πάνω από την ποζεριά. Και η Isis ένα κράμα σκληράδας και ευαισθησίας κάνει θρύψαλα το «τζάμι της απόστασης» που την χωρίζει από το κοινό. Κατεβαίνει ανάμεσα στον κόσμο, αρπάζει όποιον βρει και του τραγουδάει κοιτώντας τον καρφί στα μάτια. Εκπληκτική κίνηση που απαιτεί θάρρος και από τις δυο πλευρές. Οι μοναδικές λέξεις που λέει στα ελληνικά είναι «Αθήνα μου». Μια Αθήνα που δεν τους έκανε την χάρη να τους τιμήσει. Που την παροτρύνει συνεχώς να επαναστατήσει, να αντιδράσει, να μην κοιμηθεί.
Φεύγοντας, παρατηρώ το εξής: H punk ντίβα κάτω από την σκηνή έχει μετατραπεί σε ένα γήινο κορίτσι που βγάζει φωτογραφίες και συνομιλεί με τους ελάχιστους φανς. Πεθαίνω για αυτό. Το να μην κουβαλάει το ρόλο του, την «κατασκευή του», στην πραγματική ζωή ένα άνθρωπος που εκτίθεται πάνω στη σκηνή. Θα την εκτιμούσα και μόνο για αυτό. Όπως κάθε γνήσιο επαγγελματία που προτεραιότητα του είναι η δουλειά του και μετά η εικόνα του.
To "Revolution" απο τo live τους στο "Αν" club via PunksnotDeadGR'sChannel
σχόλια