Η Ταφόπλακα και η Κλίμακα

Η Ταφόπλακα και η Κλίμακα

Λέγαμε και ξαναλέγαμε: Πατησίων, η Αιωνία Σύζυγος. Λέγαμε και ξαναλέγαμε: Καλλιδρομίου, η Καμωματού Ερωμένη. Λέγαμε, επίσης: ο χρόνος δεν είναι τραμπάλα, ο χρόνος δεν είναι δημοσιά, ο χρόνος δεν είναι τράβα-μπρος-και-μη-σε-μέλλει, ο χρόνος δεν είναι Τρέχα Λαγέ, δεν είναι Πυρ-και-Κίνηση ο χρόνος. Όχι, ο χρόνος, λέγαμε, έλεγε ο Θάνος Σταθόπουλος, είναι ρήμα. Ο χρόνος είναι  σπείρα (όχι με την έννοια της συμμορίας, αλλά με την έννοια της κινηματικής γεωμετρίας). Ο χρόνος, όπως και η Φιλία άλλωστε, είναι το Εδώ Που Είσαι Ήμουνα Εκεί Που Είμαι Θάρθεις αλλά χωρίς την παραμικρή αλαζονεία (η αλαζονεία συντρίβεται μέσα στον χρόνο, την συντρίβει ο ίδιος ο χρόνος) και χωρίς πολλά-πολλά.

Λέγαμε και ξαναλέγαμε: Άσε τα σάπια και Μην πλατειάζεις. Συνέχεια, στον Ένοικο, λέγαμε Άσε τα σάπια. Συνέχεια, στην Καλλιδρομίου, λέγαμε Μην πλατειάζεις.

Εμείς λέγαμε και ξαναλέγαμε. Και συνεχίζουμε να λέμε και να ξαναλέμε. Κι αυτός, o Μαργαρίτης, όνομα και πράμα, το τέως μειράκιον και ο νυν μανιακός και μανικός και μανιώδης γραφέας, όσο εμείς λέμε τόσο αυτός γράφει, όσο εμείς μιλάμε τόσο αυτός λέξεις χαράσσει, συνδυάζοντας όσο γίνεται τα ασυνδύαστα, συσχετίζοντας τα ασυσχέτιστα, παίζοντας με τα άπαικτα – ωραίος, κι ας γκρινιάζει καμιά φορά, μετά σκύβει με ευλάβεια το κεφάλι, το γέρνει μάλλον καθότι εδώ δεν σκύβουμε ποτέ το κεφάλι, ναι, το γέρνει θυμίζοντας τον Σκιαθίτη και πιάνει και γράφει:

2. Λόγος περί Απροσπαθείας

Αφορμές για τη συνομιλία που προτείνω, μια ταφόπλακα, και μια σκάλα. Συγκεκριμένα, η  ταφόπλακα του CharlesBukowski, και ο Δεύτερος Λόγος στην Κλίμακα του Αγίου Ιωάννη του Σιναΐτη, κείμενο το οποίο περιέχει οδηγίες προς νέους ή επίδοξους μοναχούς.

 Στον τάφο του ποιητή, πάνω από τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου, και τη φιγούρα του πυγμάχου ανάμεσά τους, διαβάζουμε την έσχατη προτροπή του στην καταϊδρωμένη ανθρωπότητα.

Don’t try

Στο κείμενο του αγίου, στα συμφραζόμενα του οποίου ο όρος «απροσπάθεια» σημαίνει την αποφυγή των πνευματοκτόνων παθών (και όχι του Πάθους, που είναι προϋπόθεση σωτηρίας), διαβάζουμε τα εξής ενδιαφέροντα.

 «Όποιος εμίσησε τον κόσμο, αυτός εγλύτωσε από την λύπη. Ενώ εκείνος που έχει “προσπάθεια” σε κάποιο από τα υλικά και ορατά, δεν έχει λυτρωθή ακόμη από την λύπη. Διότι πώς να μη λυπηθή, όταν στερηθή εκείνο που αγαπά;»

Σε αυτό το πλαίσιο, το μίσος για τον κόσμο συνιστά προϋπόθεση για την ασκητική της αγάπης, για όλους και για όλα, με τρόπο συγκεκριμένο, και μοναδικό.

«Εκείνος που νομίζει ότι έχει “απροσπάθεια” για ένα οποιοδήποτε πράγμα, αισθάνεται όμως λύπη στην καρδιά του όταν το στερηθή, αυτός απατάται τελείως».

Don'ttry. Μην έχεις προσπάθεια. Η απόπειρα να ακούσουμε μια συνομιλία είναι νόμιμη. Και η συνάφεια δεν εξαντλείται στο λογοπαίγνιο.

 Υποστηρίζω ότι η μπουκοβσκική αποστροφή σημαίνει, ακριβώς, να μην αναλώνεται κανείς στην περιπαθή κίνηση προς τα ορατά και υλικά που τον αποσπούν από το ένα και μόνο, δηλαδή την Ποίηση, δηλαδή την Ζωή.

Εδώ δεν καιροφυλακτεί κανένας πουριτανισμός. Τα ορατά και υλικά δεν είναι όσα μας αποσπούν από ένα σκοπό. Αυτό είναι στρατηγική καπιταλιστική.

Τα ορατά και υλικά είναι όσα εναντιώνονται στον (αυτό)σκοπό που είναι πάντα ήδη η ζωή του ανθρώπου.

Μην χασομεράς προσπαθώντας να ζήσεις – αλλά ζήσε. Μην μπερδεύεσαι έχοντας προσπάθεια για τα υλικά και τα ορατά – αλλά φύγε.

Εδώ, φυγή και ζωή είναι το ίδιο πράγμα.

Συνεχίζεται. Αύριο: Don’t try