Νεαρόςκαθηγητής, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών,δολοφόνησε τη σύζυγό του και κατόπιντην έθαψε. Η πράξη είναι τόσο προφανής,τόσο ακέραια, ώστε τελικά καταντάακατανόητη επειδή ακριβώς η νομοθεσίαεπί του προκειμένου δεν διαθέτει τρόπονα την αποδεχθεί. Τι να πει δηλαδή; Ότιο άνθρωπος όπως ακριβώς αγαπά, ανέχεται,ανταγωνίζεται και υποφέρει, μπορείκάλλιστα να καταλήξει στο φόνο; Για ναπεριφρουρηθεί η ανθρωπιστική άποψη ότιτο έλλογο ον μπορεί να ελέγχει τιςσκοτεινές ενορμήσεις του, όταν ερχόμαστεαντιμέτωποι με τη φρίκη, ανθρώπινη φρίκηαλλά φρίκη, καταφεύγουμε στις βολικέςλύσεις: παράνοια, τρέλα, ψυχολογικάπροβλήματα, κληρονομικότητα, χωρισμένοιγονείς κ.λπ. Το ζήτημα δηλαδή αλλοιώνεταιπαρελκυστικά ώστε τελικά να υπάρχειφόνος, αλλά όχι «φονιάς».Κάτι αδόκητο, ακοινωνικό, εκτός νόμουείναι ένοχο. Αν πάρουμε τώρα τη θέση τωνσυγγενών του θύματος, οι οποίοι νιώθουννα σκοτώνεται για δεύτερη φορά τοαγαπημένο τους πρόσωπο, φτάνουμε στοσυμπέρασμα ότι τιμωρία δεν υπάρχει.Άραγε, αν διαμέλιζαν το φονιά θαικανοποιούνταν; Ο μόνος που θα μπορούσενα μιλήσει πειστικά και δικαιωματικάγια την ανθρωποκτονία είναι το θύμα, ηδραματική απουσία του όμως λύνει ταχέρια των υπολοίπων που βάζουν μια μαύρηπαύλα για να συνεχιστεί η ζωή. Όσο γιατους συγγενείς, εξακολουθούν να ζουνσαν εκδικητές χωρίς εκδίκηση.
σχόλια