Πώς συνέβη αυτό; Γιατί ένα πρωί γύρω στις 11:30, την ώρα που πίναμε τον πρώτο καφέ, είδαμε την Κατερίνα Γιουλάκη μπροστά μας με ένα κουτί μελομακάρονα; Αν ήταν ταινία, τώρα θα ήταν η ώρα του flash-back. O Στάθης Μητρόπουλος εδώ και χρόνια μάς μιλάει για το «Ρετιρέ». Απαντάει τα τηλέφωνα σαν τη Χαρούλα Πεπονάκη –«Cosmos, λέγετε»– και παίζει δυνατά ατέλειωτα αποσπάσματα από επεισόδια στα οποία κάποιος έχει κλέψει λουκάνικα από τον διπλανό του στην ταβέρνα. Στα γενέθλιά του πρόπερσι, αντί για «Happy Birthday», του βάλανε το τζινγκλάκι και έσβησε τα κεράκια υπό τον χαρακτηριστικό ήχο «τουρου, τουρου παμ, παμ». Όταν λοιπόν πριν από μερικούς μήνες μάθαμε πως η Κατερίνα Γιουλάκη είχε τηλεφωνήσει στα γραφεία και ήθελε να της στέλνουμε τη LiFO, o Στάθης μουρλάθηκε. «Πες της να έρθει από δω, σε παρακαλώ». Και ήρθε. Ήταν μια σουρεαλιστική στιγμή - ειδικά γιατί ο Στάθης έγινε μελιτζανί από τη χαρά/ντροπή του και της έλεγε «Αισθανομαι πως είμαι στα γραφεία της Kosmos» και εκείνη ήταν πραγματικά τόσο ευγενική που μας σκλάβωσε. 

Ε, όχι, κυρία Σοφία μου

4 φράσεις που ακούσαμε από την Κατερίνα Γιουλάκη χτες το πρωί

«Συγχαρητήρια, παιδιά μου!»

«Moυ έλεγε ο Δαλιανίδης να το κάνουμε ταινία το "Ρετιρέ", αλλά δεν άκουγα».

«Όλα τα παιδάκια σε μένα έρχονται, γενιές ολόκληρες γαλουχήσαμε».

«Θυσία για το ελληνικό σινεμά».

*Το ποστ είναι αφιερωμένο στον Άρη Δημοκίδη, κυρίως γιατί έχει γράψει το καλύτερο αφιέρωμα που έχει γίνει ποτέ στο «Ρετιρέ». Eκείνος νομίζει ότι η μουσική των τίτλων είναι «τιρι τιρι τι τι». Εγώ ότι είναι «τουρού τουρού παμ παμ».