Έχω κυτταρίτιδα, ε και;

Έχω κυτταρίτιδα, ε και; Facebook Twitter
Ένιωθα άσχημα που δεν χρησιμοποιούσα κάποια λοσιόν. Κάπως σαν να είχα παραλείψει κάποια πολύ σπουδαία υποχρέωση κάθε φορά που διαφημιζόταν η νέα μέθοδος καταπολέμησης της κυτταρίτιδας.
0



ΑN ΠΑΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ «Κυ» στο Google, πρώτα βγαίνει ο πρωθυπουργός της χώρας και μετά η κυτταρίτιδα. Και μάλιστα όχι μόνη της αλλά με συμβουλές καταπολέμησής της. Κρέμες για σύσφιξη. Μαντζούνια για ραγάδες. Λοσιόν για τον «φλοιό πορτοκαλιού» (μια, ομολογουμένως, ποιητική στιγμή του body shaming). Τι έχει πάει τόσο στραβά; Γιατί το κανονικό σώμα να είναι πρόβλημα που ζητά, δήθεν, «καταπολέμηση»;


Το θέμα δεν αφορά μόνο γυναίκες. Και οι άντρες, ειδικά οι γκέι, φαίνεται να είναι τα νέα θύματα της βιομηχανίας της αγχώδους, αφύσικης και υπεράνθρωπης ομορφιάς. Πολλοί γκέι φίλοι μου μού πετάνε πρωτοφανείς ατάκες του στυλ «μ' αυτόν δεν πάω, τον θέλω αρχαιοελληνικό άγαλμα τον γκόμενο» κι άλλα περίεργα που χωρίζουν τους ανθρώπους σε αυτούς που έχουν φέτες και σε αυτούς που τις αναζητούν. Κάπως σαν οι σχέσεις να γίνονται μια μεγάλη αγορά κρέατος, όπου η ποιότητα των μυών (και μόνο!) καθορίζει την αξία.


Αλλά οι γυναίκες ξέρουμε ήδη από μικρές πού οδηγεί το υπερβολικό άγχος για το σώμα. Σε αποξενώνει από αυτό. Κόβονται οι συνδέσεις. Νιώθεις σαν να κουβαλάς ένα ασήκωτο βάρος, κάτι που θέλει διόρθωση. Όλα τα εντελώς κανονικά πράγματα που του συμβαίνουν φαίνονται αφύσικα. Κι ένα νέο, ακατόρθωτο «πρότυπο» ομορφιάς προμοτάρεται καθημερινά.

Όταν κάνουμε κάποιον να νιώθει άσχημα που είναι χοντρούλης, δεν τον κάνουμε αθλητή. Ούτε μια κοπέλα που έχει ράμματα από κομμένο στήθος θα νιώσει πιο υγιής αν ο περίγυρος της ασχολείται με το σφαγμένο βυζί της.


Αν βλέπαμε γύρω μας μοντέλα με χοντρά μπουτάκια; Άμα θαυμάζαμε γυναίκες με παχάκια, όπως στους πίνακες της Αναγέννησης; Αν συμφωνούσαμε ότι όλα τα σώματα είναι σώματα, όχι κάτι χαλασμένο που θέλει τάχα φτιάξιμο; Δεν θα κατέρρεε το σύμπαν. Απλώς θα είχαμε περισσότερα κορίτσια να απολαμβάνουν τη ζωή, αντί να σκέφτονται την κυτταρίτιδά τους.


Θυμάμαι σε μια ταινία έναν πανέμορφο πρωταγωνιστή με μια κόκκινη ουλή στον λαιμό. Ήταν άσχετη με το σενάριο, άρα την είχε. Η πραγματικότητα είχε χυθεί μες στην εικόνα που τώρα έδειχνε έναν ωραίο άντρα με μετεγχειρητική ουλή. Απ' το δευτερόλεπτο που το παρατήρησα δεν μπορούσα να κοιτάξω αλλού. Με έκανε να νιώθω καλά με το δικό μου σώμα. Είπα «ναι, αυτό είναι το σώμα μου και είναι οk».

Δεν είμαι κατά της άθλησης ή της καλής διατροφής, προφανώς. Όταν, όμως, κάνουμε κάποιον να νιώθει άσχημα που είναι χοντρούλης, δεν τον κάνουμε αθλητή. Ούτε μια κοπέλα που έχει ράμματα από κομμένο στήθος θα νιώσει πιο υγιής αν ο περίγυρος της ασχολείται με το σφαγμένο βυζί της. Δεν ξεκινάει κανείς να γυμνάζεται στα σοβαρά επειδή του είπανε με καταδικαστικό υφάκι «πώς θα βγεις έτσι στην παραλία;». Το ξέρω, επειδή την άκουγα μικρή αυτήν τη φράση. Με έκανε να τρέχω να χωθώ στο νερό για να κρύψω το σώμα μου, που νόμιζα πως είναι αφύσικο.


Με άγχωνε από μικρή όλο αυτό. Ένιωθα άσχημα που δεν χρησιμοποιούσα κάποια λοσιόν. Κάπως σαν να είχα παραλείψει κάποια πολύ σπουδαία υποχρέωση κάθε φορά που διαφημιζόταν η νέα μέθοδος καταπολέμησης της κυτταρίτιδας. Είχα (και έχω) κυτταρίτιδα. Ένιωθα περίεργα μες στο σώμα μου, ευάλωτη με μαγιό. Ήθελα να το παίζω φιλόσοφος, αλλά ήμουν ένας μπούφος με ανεπεξέργαστες ιδέες, βαθιά ριζωμένες μες στο μυαλό μου: νόμιζα πως το σώμα μου θέλει το κακό μου.

Ντρεπόμουν να φορέσω σορτς. Να δείξω μπράτσα. Ήταν ξεκούραστο για μένα να εργάζομαι καλοκαίρι σε κάποιο δικηγορικό γραφείο και να πρέπει να ντύνομαι αυστηρά. Έτσι, γλίτωνα απ' το σώμα μου. Το έκρυβα, φαινόμουν επαγγελματίας. Ήταν πολύ ξεκούραστο να μη χρειάζεται να έρθουμε σε επαφή οι δυο μας, εγώ κι αυτό. Μου πήρε καιρό να μάθω τον εαυτό μου να μη νοιάζεται πραγματικά για όλα αυτά. Ήμουν τυχερή. Έχτισα αυτοπεποίθηση. Ξέκοψα εγκαίρως από κομπλεξικούς.


Με βοήθησαν και άγνωστοι άνθρωποι εκεί έξω. Άνθρωποι με ράμματα και παχάκια στον δημόσιο χώρο, όμορφα κορίτσια με κοιλιές που βλέπω στο μετρό, γυναίκες με σορτς και κυτταρίτιδα στους δρόμους, ακομπλεξάριστα άτομα που δεν ξυρίστηκαν καλά στη γάμπα, αλλά βγήκαν για ποτό, ή αγόρια που φοράνε ροζ, έχουν λιγότερα ή περισσότερα κιλά, μακιγιάζ και ό,τι να 'ναι ρούχα όταν πάνε σε υπηρεσίες, στην εξεταστική, στο περίπτερο ‒ οάσεις ελευθερίας σε έναν κόσμο που ηδονίζεται όταν καταπιέζει.

Αυτές οι χοντρές γυναίκες με αυτοπεποίθηση, οι άντρες με αρκουδένιες πλάτες που νιώθουν όμορφα και το δείχνουν, οι κυρίες που δεν κρύβουν τις ουλές τους, τις ραγάδες, τις όμορφες ρυτίδες, κάνουν παρέμβαση στον δημόσιο χώρο. Περιφέρουν το κανονικό τους σώμα στους τόπους της κοινής μας ζωής και κανονικοποιούν τα σώματα όλων μας. Η δημόσια παρουσία τους στο μπαρ, στην εφορία, στις πλατείες είναι ύμνος στην ελευθερία.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

 

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Στήλες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ένας παράδοξος, αλλά αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπιση της κυτταρίτιδας

Υγεία & Σώμα / Ένας παράδοξος, αλλά αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπιση της κυτταρίτιδας

Αν έχετε πειστεί ότι κρέμες, οροί και λοιπές πανάκριβες θεραπείες δεν έχουν αποτέλεσμα, ίσως υπάρχει κάτι πολύ φθηνότερο που μπορεί να είναι εξίσου ή και περισσότερο αποτελεσματικό
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ