☛ Για την Ελλάδα του λευκού, στρέιτ, αρτιμελούς αρσενικού έγραψε ο Θοδωρής Αντωνόπουλος. Με αφορμή αυτό το θέμα, ο χρήστης Harlan έκανε τις ακόλουθες παρατηρήσεις: «Δεν είναι δυνατόν να φτιάξουμε μια τεράστια λίστα και να απαριθμήσουμε όλους τους ανθρώπους που χρειάζονται προστασία. Στην τελική, όλοι πρέπει να προστατευόμαστε από το σύνταγμα και να έχουμε δικαίωμα στη "ζωή, τιμή, ελευθερία". Γιατί, αν φτιάξω, για παράδειγμα, μια λίστα και πω ότι σ' αυτήν ανήκουν οι ΛΟΑΤΚΙ, οι γυναίκες και τα ΑμεΑ, τότε φτύνω στα μούτρα τα παιδιά. Δεν χρειάζονται προστασία τα παιδιά; Επίσης, φτύνω τους χοντρούς που τρώνε μπούλινγκ για το πάχος τους. Δεν χρειάζονται προστασία της τιμής και της αξιοπρέπειάς τους οι χοντροί; Οι καταθλιπτικοί; Όσοι ντύνονται παράξενα; Οι καραφλοί; Μια οποιαδήποτε λίστα με κατηγορίες ανθρώπων των οποίων η ζωή, η τιμή και η ελευθερία χρειάζονται προστασία από το σύνταγμα αυτόματα φτύνει όλους τους άλλους που δεν θα περιλαμβάνονται στη λίστα. Μια οποιαδήποτε λίστα θα λειτουργεί πάντα ρατσιστικά, αφού κάποιους θα τους θεωρεί άξιους προστασίας από το σύνταγμα και κάποιους θα τους αφήνει στην απέξω, δηλαδή "θα τους φτύνει στα μούτρα", όπως λέει και ο αρθρογράφος. Στην τελική, δείξτε μου έστω έναν άνθρωπο του οποίου η ζωή, η τιμή και η ελευθερία δεν είναι άξιες να προστατεύονται από το σύνταγμα. Γι' αυτό πιστεύω ότι το σύνταγμα θα πρέπει να προστατεύει όλους τους ανθρώπους, χωρίς καμία λίστα και χωρίς κανέναν περιορισμό. Αν προστατεύει και τα ζώα, ακόμα καλύτερα! Κι αυτό δεν είναι τόσο ουτοπικό. Η Ισπανία, για παράδειγμα, αναγνωρίζει πλήρη δικαιώματα στους πιθήκους. Κι άλλα δυτικά κράτη έχουν διατάξεις στα συντάγματά τους που κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση».
Σύμφωνος με την παραπάνω άποψη ήταν και ο Takis Papas, λέγοντας ότι: «Και μόνο τυπικά, όταν ξέρεις ότι ως κράτος έχεις αποτύχει στην προστασία ορισμένων ομάδων, τότε ψηφίζεις το συγκεκριμένο άρθρο στο σύνταγμα, όπως έκανε η Πορτογαλία πριν από αρκετά χρόνια. Υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει ότι όσοι καταψήφισαν το άρθρο το έκαναν επειδή πιστεύουν ότι ήδη προστατεύονται επαρκώς οι συγκεκριμένες ομάδες πολιτών; Ας μην κοροϊδευόμαστε. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι τα πολιτικά κόμματα πορεύονται μικροπολιτικά, ανεξαρτήτως συγκυρίας».
☛ Ο M. Hulot έγραψε για το νέο βιβλίο του Νίκου Πλατή, το «μικροΜέγα Κολοκοτρωνέικο», ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο για τον Κολοκοτρώνη. Ο χρήστης Ναπολέων σχολίασε τα εξής: «Το πρόβλημα, γενικά, με την Ιστορία είναι ότι συνήθως καθένας επιλέγει από μια τεράστια γκάμα πηγών και γεγονότων αυτά που ταιριάζουν στη δική του κοσμοαντίληψη και στο δικό του ιδεολογικό υπόβαθρο, προκειμένου να επιβεβαιώσει τις ήδη προδιαμορφωμένες αντιλήψεις του, και παραβλέπει ό,τι δεν ταιριάζει με αυτές. Το σωστότερο, όμως, θα ήταν να καταλήγουμε σε συμπεράσματα με βάση όσο το δυνατόν περισσότερα δεδομένα και πηγές. Εξάλλου, η Ιστορία, πέρα από κοινωνική επιστήμη, είναι και ένα μέσο που χρησιμοποιείται για σκοπούς που δεν σχετίζονται με την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Ένας από αυτούς τους σκοπούς είναι και η σφυρηλάτηση της εθνικής συνείδησης κάθε κράτους, η οποία σχεδόν παντού περιέχει πολλά ψέματα και μύθους, με εξαίρεση τις σκανδιναβικές χώρες. Η ποιότητα της αντικειμενικότητας με την οποία αντιμετωπίζει κάθε κοινωνία την ιστορία της είναι μέτρο της ωριμότητάς της. Δυστυχώς, όμως, εδώ είναι Βαλκάνια, τα οποία, όπως σωστά παρατήρησε ένας ιστορικός, παράγουν πολύ περισσότερη Ιστορία απ' όση μπορούν να καταναλώσουν. Η αποκάλυψη άγνωστων πτυχών της προσωπικότητας του Κολοκοτρώνη είναι προφανώς πολύ χρήσιμη σε όσους θέλουν να δουν πέρα από τη στρατηγική μεγαλοφυΐα του, αρκεί να συνεχίσουμε να βλέπουμε το σύνολο της εικόνας και να μην επικεντρωνόμαστε μόνο σε αυτές τις άγνωστες και ιδιαίτερες πτυχές. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένα έθνος στον κόσμο που να έχει παραγάγει περισσότερη Ιστορία από τους Έλληνες. Σ' αυτή την τόσο μεγάλη παραγωγή υπάρχουν κυριολεκτικά τα πάντα: φωτεινές και ανιδιοτελείς προσωπικότητες, ήρωες, καιροσκόποι, προδότες, πατριδοκάπηλοι κ.ο.κ. Το ιδανικό, επομένως, θα ήταν να βλέπουμε τα πάντα και κάποτε να αρχίσουμε να διδασκόμαστε απ' όλα αυτά και όχι να επιλέγουμε ό,τι θέλουμε και ό,τι μας βολεύει. Προσωπικά, το βασικό χαρακτηριστικό που με εντυπωσιάζει είναι αυτή η διαχρονική αλληλοφαγωμάρα. Ποτέ κανείς, ούτε καν ο Μέγας Αλέξανδρος, δεν κατάφερε να ενώσει τους Έλληνες. Αυτό που βλέπω, πάντως, στις μέρες μας είναι ότι υπάρχει γενικότερα μια τάση υποβάθμισης της Ιστορίας των εθνών, όμως, πολύ απλά, οι λαοί και τα άτομα χωρίς Ιστορία είναι το πιο εύπλαστο υλικό (λιγότερες διεκδικήσεις, τους κατευθύνεις ανάλογα με το πού χρειάζονται φθηνά εργατικά χέρια, τους βάζεις να μαλώνουν μεταξύ τους ή με άλλους, ανάλογα με τις ανάγκες κ.ο.κ.)».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
