Οι λέξεις είναι πολύ δυνατές. Στα νομικά κείμενα (κείμενα που, ας θυμηθούμε, τα γράφει η Βουλή) συνεπάγονται δικαιώματα ή υποχρεώσεις. Το ίδιο και σε μια συζήτηση για το τι είναι ηθικό. Το πώς θα χαρακτηριστεί κάποιος ή κάτι μεταβάλλει τις υποχρεώσεις μας απέναντί του. Το ίδιο συμβαίνει και όταν τοποθετούνται θεσμικοί παράγοντες. Είναι άνθρωποι που ασκούν εξουσία. Η επιλογή μιας λέξης και η απόρριψη μιας άλλης είναι κρίσιμη. Αν, για παράδειγμα, πεις, από μια θέση εξουσίας, ότι οι πρόσφυγες είναι απειλή για τη χώρα μας, έχεις και την αντίστοιχη ευθύνη μιας δήλωσης με άμεσο συναισθηματικό αντίκτυπο σε πολλούς, με πιθανά πολλαπλά και αστάθμητα αποτελέσματα.
Ενδεχομένως πολλοί άνθρωποι να ένιωθαν και από μόνοι τους έτσι. Οι ξένοι είναι κακοί εισβολείς. Στο κάτω κάτω, γιατί να βλέπω προσφυγόπουλα στους δρόμους; Η εκφορά όμως του απορριπτικού προς τους πρόσφυγες λόγου από θεσμικά χείλη λειτουργεί νομιμοποιητικά για την ανήθικη στάση αρκετών συμπολιτών μας απέναντι στους πρόσφυγες. Όταν άνθρωποι με εξουσία λένε αυτό που λέμε κι εμείς, κάπως νιώθουμε δικαίωση. Αντί να αναζητούμε αν αυτά που λέμε έχουν βάση, αν στηρίζονται σε αξίες που μπορούμε να υποστηρίξουμε, νιώθουμε δικαιωμένοι επειδή το είπε και ο τάδε, που είναι κάτι, ή η τηλεόραση ή τα σάιτ. Ίσως αισθανόμαστε ακόμα και νομιμοποίηση να υπερθεματίσουμε, να πούμε κι άλλα, να ψήσουμε και κανένα σουβλάκι πλάι στους πεινασμένους, να πιούμε και καμιά μπιρίτσα πλάι στον κατατρεγμένο, να κάνουμε ένα ασπρουλιάρικο post «με καλή παρέα», όπου η αυτάρεσκη φάτσα μας είναι γεμάτη κέφι. Θέλω να πω, δεν είναι αθώο όταν κάποιος με εξουσία επιλέγει πώς θα χαρακτηρίσει τους ανθρώπους που έρχονται στη χώρα μας. Δεν είναι αθώο να μη λες τη λέξη «πρόσφυγες». Ούτε είναι αθώο όταν παριστάνει κανείς πως το θέμα μας δεν είναι αυτό, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, αλλά κάτι άλλο, δήθεν κάπως πιο νομικό, ένα ζήτημα άσκησης και περιορισμού δικαιωμάτων, οριακά ακαδημαϊκό, το θέμα του εάν ο νόμος μπορεί να σου επιβάλει να μην είσαι κακός. Δεν μπορεί.
Χώρα ξενιτεμένων, ξεριζωμένων και μεταναστών, η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει καλύτερη άποψη για το τι σημαίνει ν' αλλάζεις τόπο και να μη σε θέλουν εκεί όπου πας. Να σου λείπει η πατρίδα σου. Να νοσταλγείς. Να θες να γυρίσεις και να μη γίνεται.
Το κυβερνητικό λεκτικό δεν είναι τυχαίο. Η σταδιακή μετάβαση από το «πρόσφυγες» στο «μετανάστες» δεν είναι τυχαία. Η λέξη «πρόσφυγες» μας ανάγει σε άλλες αφετηρίες: οι άνθρωποι έχουν κάποια στοιχειώδη δικαιώματα εκ μόνης της ιδιότητάς τους ως ανθρώπων, έχουμε ηθικά καθήκοντα απέναντι σε όσους θαλασσοπνίγονται, για να μη σκάσει βόμβα πάνω τους, περιθάλπουμε όσους βρέθηκαν σε πόλεμο και τέτοια. Η λέξη «μετανάστης» υποδηλώνει με κάποιον τρόπο μια επιλογή, όχι μια αναγκαιότητα, και συνδυάζεται αρμονικά με τη λέξη «παράνομος». «Παράνομος μετανάστης»: φέρνει στον νου τον «χωρίς χαρτιά», λες και τα χαρτιά πέφτουν απ' τον Θεό, λες και η περιπλοκότητα γραφειοκρατικών διαδικασιών, η ανικανότητα ένταξης και η επιλογή «άνθρωποι να θεωρούνται ανεπιθύμητοι» είναι θέσφατο όχι αποτέλεσμα συγκεκριμένης, στενόμυαλης πολιτικής.
Ακόμα ωραιότερη είναι η λέξη «λαθρομετανάστης». Φέρνει στον νου κάτι κακόβουλο που γίνεται «λαθραία». Αυτή δεν χρησιμοποιείται ακόμα απ' την κυβέρνηση, αλλά αφήνεται να χρησιμοποιηθεί απ' τους γύρω της και μετά δικαιώνεται με ποσταρίσματα όπου συμβαίνουν πράγματα πάρα πολύ οικεία, χαλαρά και ανθρώπινα: ένας άντρας τρώει χοιρινό, ανοίγει μια μπιρίτσα. Βέβαια, η κυβέρνηση εμφανίζει συχνά, αντί των λέξεων «μετανάστες» ή «πρόσφυγες», τη νομικίστικη έκφραση: «αιτούντες άσυλο».Οι πρώτες δύο λέξεις παραπέμπουν σε ανθρώπους, η φράση «αιτούντες άσυλο» σε μια διαδικασία, έχει μέσα της την ασφάλεια και τη σιγουριά της γραφειοκρατικής προσέγγισης στα πράγματα και δίνει ένα όμορφο καταφύγιο σε όσους δεν γουστάρουν ν' ασχοληθούν με τους ξένους ‒ ζητάνε άσυλο και κάποιος θα εξετάσει το αίτημά τους, θα τους δεχτεί ή θα τους απορρίψει, όλα καλά, κοιτάζω τη δουλειά μου. Ούτε τα ασπρουλιάρικα ποσταρίσματα στο Facebook ούτε τα events που στόχο έχουν την ανήθικη πρόκληση κατατρεγμένων ανθρώπων πρόκειται να βρουν, για να περιγράψουν την πραγματικότητά μας, τις λέξεις που παραπέμπουν σε ανάγκη, πόλεμο, διωγμό, κακουχίες και προσφυγιά. Είναι κάπως καλύτερο να σκέφτεσαι ότι αντιδράς σ' έναν παράνομο εισβολέα παρά να παραδεχτείς πόσο λίγη είναι η ανθρωπιά σου.
Χώρα ξενιτεμένων, ξεριζωμένων και μεταναστών, η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει καλύτερη άποψη για το τι σημαίνει ν' αλλάζεις τόπο και να μη σε θέλουν εκεί όπου πας. Να σου λείπει η πατρίδα σου. Να νοσταλγείς (λέξη δική μας, που πέρασε και σε άλλες γλώσσες). Να θες να γυρίσεις και να μη γίνεται. Όταν το μεταναστευτικό παρουσιάζεται ως ένα πρόβλημα «προς διαχείριση», πάλι τίποτε αθώο δεν συμβαίνει. Ενεργοποιείται η ανάγκη ασφάλειας, ζωντανεύει το αίτημα για ένα «σχέδιο» που «θα λύσει το πρόβλημα». Στο βιβλίο «Αυτοί δεν είναι σαν εμάς - Το παρελθόν και το μέλλον της μετανάστευσης» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) παρουσιάζονται πλούσια στοιχεία για το πώς η μετανάστευση προσφέρει ευκαιρίες για όλους. Γι' αυτούς που μετακινούνται. Γι' αυτούς που υποδέχονται. Παράλληλα, οι συγγραφείς εξηγούν γιατί η ανθρώπινη ιστορία είναι μια ιστορία μετακινήσεων. Δεν είναι κάποιο κακό που μας βρήκε. Το κακό βρήκε όλους αυτούς που αγκάλιασαν τα παιδιά τους και πέρασαν νύχτα τη θάλασσα, κινδυνεύοντας να σκοτωθούν για να έρθουν στην Ευρώπη και να βρουν λίγη ζωή. Τους επιφυλάξαμε τα χειρότερα.
Όσο ακριβές και ειλικρινές είναι να λες οι μη νόμιμοι, οι παράνομοι ή οι παράτυποι μετανάστες. Διότι κανείς δεν εχει έρθει με πρόσκληση εργοδότη ή visa εργασίας.
Όπως δεν ήταν καθόλου αθώα και η τουρλουμπουκιδόν έκφραση της προηγούμενης κυβέρνησης "πρόσφυγες και μετανάστες". Όπως προσθέτουμε μήλα με πορτοκάλια.
Δεν θα απολογείται η ειλικρίνεια και η ακρίβεια για τις ιδεολογικές εμμονές. Αντίστροφα πάει.
Όλα αυτά είναι φιλολογικα ερωτήματα, εκείνο που προέχει είναι να είμαστε καλοί και φιλόξενοι. Ολοα τα άλλα λύνονται-με τη βοήθεια του Θεού ίσως. Στο κάτω κάτω "όλοι οι καλοί χωράνε βρε αδελφέ"!
Έτσι κάνω κ εγώ τον άνθρωπο στη, τζάμπα είναι....
όπως βλέπετε χρησιμοποιούν το ότι δεν χωράμε
τα χωριά είναι έρημα σχεδόν, οι γεννήσεις μειώνονται συνεχώς, 500 χιλ έχουν φύγει στο εξωτερικό αλλά εμείς δεν χωράμε
καταλαβαίνεται υποθέτω ότι το δεν χωράμε είναι δικαιολογία και πως κανείς δεν θα σας απαντήσει γιατί κανείς δεν αναφέρεται στις λύσεις έστω και νοερά στο μυαλό του, αντίθετα όλοι αναφέρονται στον κίνδυνο που αισθάνονται στην σκέψη του ξένου που δεν έχει οικονομική άνεση.
Κι όμως, το άρθρο φαίνεται να έχει (και) αυτόν σκοπό: καταφέρεται σαφέστατα εναντίον μιας Χ πολιτικής την οποία και χαρακτηρίζει ως «στενόμυαλη»
Ας πάμε τώρα στην γενική στενόμυαλη πολιτική της Χ κυβέρνησης: Ισόποσος διαμοιρασμός σε όλη την επικράτεια, και δημιουργία προ-αναχωρητικών δομών για εκείνους που δεν δικαιούνται άσυλο.
(Γνώμη μου είναι πως) ένα τέτοιο άρθρο έχει κάποια υπόσταση εάν προτείνει κάτι άλλο, σε αυτές τις μοναδικές ιστορικά συνθήκες, πέραν της τρισκατάρατης Χ «στενόμυαλης» πολιτικής.
Η μοναδική πρόταση (πέραν του διαβάσουμε κάποιο σχετικό ωραίο βιβλίο που τα λέει γενικά ωραία) είναι να απολειφτεί ο όρος μετανάστης και σίγουρα πάντως ο όρος παράνομος μετανάστης καθώς και η «νομικίστικη» φράση «αιτούντες άσυλο».
Έκτοτε, μαθαίνουμε πως είμαστε χώρα μεταναστών αλλά μισούμε τους πρόσφυγες κάνουμε μπάρμπεκιου και ανεβάζουμε ασπρουλιάρικα πόστ. κλπκλπ.
Συγνώμη, αλλά εάν κάποιος οφείλει πρώτος να έχει σοβαρή πρόταση, αυτός δεν είναι Α ή Β σχολιαστής.
Επίκληση στο συναίσθημα λέγεται αυτό, και συγκρίνει πολύ ανόμοια πράγματα μεταξύ τους. Εξισώνει τον τόπο προορισμού, τον τρόπο και τον χρόνο της Ελληνικής μετανάστευσης με την παρούσα κατάσταση της χώρας. Τα πράγματα λυπάμαι, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι.
Ας δούμε λίγο ανάλογες περιοχές του πλανήτη που αντιμετώπισαν παρόμοιες καταστάσεις, ας ρίξουμε μία ματιά στην Κύπρο και στην Παλαιστίνη...
η επίκληση στο συναίσθημα γίνεται και από τις δύο πλευρές, δεν είναι μόνο από την μία όπως αφήνετε να εννοηθεί
Πέραν τούτου , για να μην παίζουμε με τις λέξεις , ισχυει το ακριβως αντιθετο απο αυτο που λέτε στο άρθρο. Η έννοια της λέξης πρόσφυγας περιγράφει ένα νομικό καθεστώς και όχι μια ιδιότητα σε αντίθεση με την λέξη μετανάστης. Εν ολίγοις όλοι είναι μετανάστες (παράτυποι ή μη) , κάποιοι απο αυτούς θα λάβουν την ιδιότητα του πρόσφυγα σύμφωνα με την συνθηκη της Γενευης. Η αναφορά στα μεταναστευτικα ρευματα ως προσφυγικά , αποδίδει σε όλους ανεξαιρέτως τους μετανάστες την ιδιότητα/καθεστώς του πρόσφυγα κάτι που εκτός απο ανακριβές είναι και απαράδεκτο νομικά.
Η συνθήκη της Γενεύης και ψηφίσματα του ΟΗΕ άλλα λένε.
Το ίδιο λέμε και στην Ε.Ε. όταν οι φτωχοί και κατατρεγμένοι δεν χτυπάνε τη δική μας πόρτα.
Όσοι συρρέουν στη Βραζιλία και τις γύρω χώρες, μια χαρά πρόσφυγες χαρακτηρίζονται:
https://eeas.europa.eu/headquarters/headquarters-homepage/68374/international-solidarity-conference-venezuelan-refugee-and-migrant-crisis_en
Ας μη γίνεται πόλεμος και εκεί.
α) Μπορείτε να παραθέσετε στοιχεία γι' αυτόν τον ισχυρισμό σας;
β) Πρόσφυγας δεν είναι μόνο όποιος προέρχεται από εμπόλεμη χώρα (σε εξωτερικό πόλεμο ή εμφύλιο). Τον καιρό της δικτατορίας είχαμε πλήθος Ελλήνων πολιτικών προσφύγων χωρίς η χώρα μας να είναι εμπόλεμη. Καμουφλαρισμένοι γκασταρμπάιτερ ήταν;
Δεν νομίζω ότι έχουμε πλημμυρίσει από Μαροκινούς και Αλγερινούς στην Ελλάδα, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα άκουγες γύρω σου όλο γαλλικά, γιατί αυτή είναι η γλώσσα της διεθνούς επικοινωνίας τους.
Παρεμπιπτόντως, αν και δεν είναι εμπόλεμες περιοχές και δεν πρόκειται για τα χειρότερα καθεστώτα συγκριτικά με πολλά άλλα, και από εκεί μπορείς να έχεις κάποιους πολιτικούς πρόσφυγες δεδομένου ότι εκεί είναι ποινικοποιημένες οι εκτός γάμου ερωτικές σχέσεις, η ομοφυλοφιλία, κλπ, ενώ δεν φημίζονται για την καλή αντιμετώπιση των ενοχλητικών φωνών της δημοσιογραφίας ή της κοινωνίας των πολιτών. Πρόσφατα μάλιστα υπήρξε στο Μαρόκο ένας ενδιαφέρων συνδυασμός τους που προξένησε διεθνή κατακραυγή, όταν μια ενοχλητική δημοσιογράφος οδηγήθηκε στη φυλακή κατηγορούμενη ότι η αποβολή της ήταν στην πραγματικότητα έκτρωση...
Οσο για το Πακιστάν, από το οποίο όντως προέρχεται σημαντικός αριθμός οικονομικών μεταναστών, μπορεί ακόμα και από εκεί να μας έρθουν πολιτικοί πρόσφυγες εάν σκεφτείς την ιδιαίτερα ταραγμένη κατάσταση που συνεχίζει να επικρατεί στις συνοριακές με το Αφγανιστάν περιοχές της επαρχίας του Βαλουχιστάν και της "φυλετικής ζώνης", της άγριας καταστολής εναντίον οποιουδήποτε διαμαρτύρεται για τη διαφθορά και τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά και των θυμάτων της θρησκευτικής υστερίας όταν απειλείται η ζωή τους επειδή "βλασφήμησαν".
Θυμήσου λίγο την πολύκροτη υπόθεση της Χριστιανής Αζια Μπίμπι που απειλούνταν με εκτέλεση για "βλασφημία" και τώρα απειλούνται με θάνατο από τρελαμένους Μουσουλμάνους ακόμα και οι δικαστές που τελικά την αθώωσαν... Στην ίδια θέση βρίσκονται κάθε χρόνο και εκατοντάδες ή και χιλιάδες "νορμάλ" μετριοπαθείς μουσουλμάνοι που πέφτουν θύματα των φανατικών εξτρεμιστών.
«Όταν άνθρωποι με εξουσία λένε αυτό που λέμε κι εμείς, κάπως νιώθουμε δικαίωση.»
Εξαιρετική διατύπωση, αναδεικνύει το πρόβλημα φαινομένων τύπου Τράμπ, Ορμπάν, Σαλβίνι, κτλ. Όταν η εξουσία φέρει ανοικτά ρατσιστικό, ξενοφοβικό, ομοφοβικό, σεξιστικό λόγο, τότε δίνει νομιμοποίηση και ενισχύει σε τέτοιες συμπεριφορές. Αφού ο Προέδρος/Πρωθυπουργός είναι κάφρος, γιατί όχι κι εγώ;
[Πρόσφυγας ονομάζεται, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες, κάθε άνθρωπος που φεύγει χωρίς την θέληση του και έξω από το κράτος του οποίου είναι πολίτης εξαιτίας δικαιολογημένου φόβου ότι εκεί θα υποστεί διωγμούς λόγω της θρησκείας ή του πολέμου , ή ακόμα εξαιτίας της ιδιότητας του μέλους μιας ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας ή των πολιτικών του απόψεων (πολιτικός πρόσφυγας), και επιπλέον τού είναι αδύνατο να εξασφαλίσει προστασία από τη χώρα του, ή, εξαιτίας του φόβου αυτού, δεν επιθυμεί να τεθεί υπό αυτή την προστασία. Μέχρι να του αναγνωρισθεί νομικά η ιδιότητα του πρόσφυγα από μία χώρα, ένας άνθρωπος μπορεί να βρίσκεται υπό το καθεστώς του «αιτούντος άσυλο»]
πώς ξέρετε ότι έχουν λεφτά επειδή βρίσκουν τα λεφτά για τους διακινητές;
είστε πολύ σίγουρος
και μιλάτε εξ'ονόματος άλλων..