Στην εποχή της γιγάντωσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης η οποιαδήποτε συζήτηση γίνεται με συμμετοχή ολόκληρης της κοινωνίας. Από τον κανόνα αυτό δεν θα μπορούσε, φυσικά, να εξαιρεθεί η συζήτηση για τα δικαιώματα των γυναικών, τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία και τα νέα δεδομένα που θέτει το φεμινιστικό κίνημα.
Πολλές φορές έχω σκεφτεί να γράψω αυτά που σκέφτομαι επί του θέματος, όμως σχεδόν πάντα μπαίνω σε μια διαδικασία αυτοφίμωσης και το παρατάω. Ας κάνω μια εισαγωγή που μπορεί να με βοηθήσει ώστε να συνεχίσω αυτό το δύσκολο άρθρο.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που για την εποχή του ήταν προοδευτικό. Οι καιροί ήταν διαφορετικοί, μερικά πράγματα που σήμερα θεωρούμε αυτονόητα τότε δεν ήταν.
Ο πατέρας μου μαγείρευε πολύ συχνά και ασχολούνταν πολύ με το μεγάλωμά μας. Η μητέρα μου μας μιλούσε από μικρά για θέματα που οι περισσότεροι γονείς δεν ακουμπούσαν καν. Η αποδοχή τους εκ μέρους τους του διαφορετικού ήταν σχεδόν δεδομένη. Πέραν τούτου, μεγάλωσα με μια μεγαλύτερη αδερφή και αυτό με βοήθησε να κατανοήσω από μικρός ακόμα καλύτερα τον κόσμο των γυναικών.
Αυτή, λοιπόν, είναι μια δογματική αντιμετώπιση τύπου «you 're either with us or against us» και εδώ και καιρό σκέφτομαι αν στο τέλος αυτή η αντιμετώπιση θα έχει θετικά αποτελέσματα για το φεμινιστικό κίνημα και για τα δικαιώματα των γυναικών ή απλώς μειώνει τον κύκλο των συμμετεχόντων στην εκάστοτε συζήτηση αλλά και στη γενικότερη συζήτηση για τα δικαιώματα των γυναικών.
Οι γονείς μου μπορεί να τσακωνόντουσαν, αλλά ποτέ δεν άκουσα τον πατέρα μου να χρησιμοποιεί μειωτικές εκφράσεις για τη μητέρα μου επειδή ήταν γυναίκα και ποτέ δεν τον άκουσα επίσης να μειώνει άλλες γυναίκες, είτε στον δρόμο είτε σε κουβέντες που κάναμε μεταξύ μας, επειδή ήταν γυναίκες.
Η μητέρα μου, επίσης, δούλευε πολύ, σε πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον και πέτυχε πολύ με τη δουλειά της και τον κόπο της και τον δυναμισμό της και αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η θέση της γυναίκας είναι εκεί όπου αισθάνεται καλύτερα ‒ της μητέρας μου της ταίριαζε να είναι υπεύθυνη μιας μεγάλης ομάδας κι εμένα μου φαινόταν πολύ φυσικό το ότι δούλευε πολύ, το ότι πληρωνότανε καλά και ότι μοναδική της έννοια δεν ήταν το μεγάλωμά μας.
Τον σεβασμό στις γυναίκες και την πεποίθηση ότι τα δύο φύλα πρέπει να ζούμε σε καθεστώς ισότητας τα έμαθα από το σπίτι.
Μια μέρα, πρέπει να ήμουνα γύρω στα 12, βγήκα από το σπίτι να πάω να πάρω κάτι από το ψιλικατζίδικο. Στον γυρισμό με ακολούθησε κάποιος άγνωστος μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας. Μπήκε καθώς η πόρτα έκλεινε και όταν πήγα να μπω στο ασανσέρ μπήκε κι αυτός μαζί μου.
Με ρώτησε πού πηγαίνω, του είπα στον τρίτο, τον ρώτησα «εσείς;» και μου είπε «πιο πάνω». Καθώς το ασανσέρ ανέβαινε, μου είπε «ωραία φόρμα» κι έβαλε το χέρι του στο πίσω μέρος της φόρμας. Εκείνη την ώρα το ασανσέρ έφτασε στον τρίτο, εγώ βγήκα έντρομος, μπήκα στο σπίτι και κοιτούσα τους γονείς μου εντελώς χαμένος, χωρίς να μπορώ να πω τίποτα.
Αφού με ρωτήσαν δέκα φορές τι έπαθα, τους διηγήθηκα το περιστατικό και ο πατέρας μου έφυγε τρέχοντας σε μια κατάσταση που δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ και ίσως καλύτερα που δεν βρήκε αυτόν που του είχα περιγράψει, γιατί, όπως ξέρει οποιοσδήποτε γονιός, αν πειράξει κάποιος το παιδί σου, είναι εύκολο να χάσεις και τη λογική και την ψυχραιμία σου.
Με αυτή την μικρή ιστορία ήθελα να πω ότι πέρα από τον κόσμο των γυναικών, έμαθα κάποια στιγμή και τι σημαίνει παρενόχληση, πράγμα αρκετά δύσκολο για ένα παιδί σε τέτοια ηλικία.
Αυτή η (πολύ μεγάλη) εισαγωγή ένιωσα ότι χρειάζεται για να μπορέσω να πω αυτά που αισθάνομαι για τον δημόσιο διάλογο που έχει να κάνει με τα δικαιώματα των γυναικών, με την πολύ πρόσφατη κουβέντα του #metoo, με την κακοποίηση, την παρενόχληση και τον φεμινισμό.
Αν κάτι μου φαίνεται περίεργο είναι που για να μιλήσω για το συγκεκριμένο θέμα ζορίζομαι πολύ. Νιώθω ότι ακόμα και το πιο προσεκτικά γραμμένο κείμενο μπορεί να προκαλέσει ακραίες αντιδράσεις και δεν είναι ο στόχος μου αυτός αλλά ούτε η διάθεσή μου.
Όμως, οποιαδήποτε διαδικτυακή προσπάθεια συμμετοχής σε συζητήσεις για θέματα στα οποία παίρνουν μέρος και αρκετές φεμινίστριες και φεμινιστές καταλήγει πολύ άσχημα, με χαρακτηρισμούς, ειρωνείες και την αίσθηση ότι, εν τέλει, κανείς, πλην αυτών που συμφωνούν πλήρως με μια πολύ συγκεκριμένη και αυστηρή γραμμή, δεν μπορεί να είναι κομμάτι της κουβέντας.
Αυτή, λοιπόν, είναι μια δογματική αντιμετώπιση τύπου «you 're either with us or against us» και εδώ και καιρό σκέφτομαι αν στο τέλος αυτή η αντιμετώπιση θα έχει θετικά αποτελέσματα για το φεμινιστικό κίνημα και για τα δικαιώματα των γυναικών ή απλώς μειώνει τον κύκλο των συμμετεχόντων στην εκάστοτε συζήτηση αλλά και στη γενικότερη συζήτηση για τα δικαιώματα των γυναικών.
Ως συμμετοχική κοινότητα, όπως αυτή που έχει δημιουργηθεί στα social media, μας έχει δοθεί μια πολύ ιδιαίτερη και σημαντική δυνατότητα: να μιλάμε με ανθρώπους με τους οποίους μας ενώνουν πολλά και μας χωρίζουν άλλα τόσα και να ανοίγουμε τον δημόσιο διάλογο σε επίπεδα στα οποία δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ στο παρελθόν.
Ένα ποσοστό του πληθυσμού δεν αναγνωρίζει τα δικαιώματα των γυναικών και την ανάγκη κοινωνικής ισότητας. Αυτό το ποσοστό, αγκυλωμένο σε μια πιο παραδοσιακή θεώρηση της ζωής, δυσκολεύεται πολύ να κατανοήσει γενικότερα την έννοια της ισότητας, όχι μόνο μεταξύ των δύο φύλων αλλά και μεταξύ διαφόρων άλλων κοινωνικών ομάδων.
Σε συζητήσεις για ευαίσθητα κοινωνικά θέματα αυτοί οι άνθρωποι ξεχωρίζουν, τα σχόλιά τους είναι υπερσυντηρητικά και είναι δύσκολο έως αδύνατο να μετακινηθούν έστω και λίγο από τις θέσεις τους.
Υπάρχει όμως και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων με κατανόηση, με όρεξη για μεγάλες ή μικρές μετακινήσεις των θεωρήσεών τους, άνθρωποι που βλέπουν τις κοινωνικές αλλαγές θετικά και προσπαθούν να προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα που επιφέρει το πέρασμα του χρόνου.
Αυτοί πρέπει να είναι οι σύμμαχοι οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας διεκδικεί τα δικαιώματά της, αυτοί πρέπει να είναι και οι βασικότεροι σύμμαχοι του φεμινιστικού κινήματος, αν είναι να ελπίζει το κίνημα αυτό στα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Οι υπόλοιποι, αυτοί με τις παγιωμένες αντιλήψεις, είτε θετικά είτε αρνητικά προσκείμενοι, δύσκολα θα μετακινηθούν.
Οι κοινωνίες προχωράνε και η προσπάθεια δημιουργίας ενός δικαιότερου κόσμου είναι συνεχής. Η κατάλυση της πατριαρχίας καλώς να έρθει, θα βοηθήσει τους άντρες να βγάλουνε από πάνω τους μεγάλα βαρίδια και τις γυναίκες να αισθάνονται ότι ζουν σε έναν κόσμο φτιαγμένο απ' όλους, για όλους.
Ας μην έρθει όμως μέσω εκφοβισμού, ας μην έρθει με λογικές «you 're with us or against us», ας μην έρθει μέσω ειρωνειών και χλευασμού και υιοθέτησης macho συμπεριφορών, καθώς αυτές είναι το πρόβλημα και υιοθετώντας τες δεν το λύνεις, απλώς γίνεσαι αυτό που θες να αλλάξεις.
Οι κοινωνικές συμμαχίες απαιτούν χρόνο, σεβασμό και πολύ διάλογο. Κυρίως απαιτούν καλές προθέσεις και πολλή υπομονή. Ο στόχος, ούτως ή άλλως, είναι κοινός, ένας καλύτερος κόσμος. Και για έναν καλύτερο κόσμο η ισότητα είναι η βασικότερη προϋπόθεση.
Σε μια κιολας παραγραφο περιεγραψες το μεγαλυτερο εμποδιο γενικα στα ανθρωπινα δικαιωματα, η δογματικη προσεγγιση.
Από την άλλη βέβαια, χρειάζεται και μια εγρήγορση μήπως στο όνομα του ανοίγματος και των συμμαχιών παραξεχειλώσεις τις αρχές σου και καταλήγεις "να στάζεις λίγο κρασί στο νερό σου", καταλήγοντας σε νερόβραστες κοινοτοπίες που δεν ενοχλούν πλέον κανένα.
Αν όμως το 70% μιας κοινωνίας πάρει μια απόφαση και το 30% αρνείται λυσσαλέα την εφαρμογή της, ήτοι δεν συναινεί, τότε η κοινωνία αυτή είναι καταδικασμένη στην αποτυχία.
Αυτό είναι ένα trend που έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται σε όλο τον δυτικό κόσμο αλλά στην Ελλάδα τόχουμε κάνει λάστιχο δεκαετίες τώρα. Από που πηγάζει άραγε;
Ας είμαστε σαφείς: από τον μαρξιστικό τρόπο σκέψης.
Στον δυτικό κόσμο όταν κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ, μετά τα μέσα της δεκαετίας του '90, όλες οι πανεπιστημιακές σχολές marxist studies, communist studies κτλ γίναν σχολές δικαιωματισμού που ασχολούνταν είτε με την οικολογία είτε με θέματα φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού είτε με τα δικαιώματα των ζώων. Οι καθηγητές τους είναι τα ίδια φυσικά πρόσωπα. Ήτοι έχασαν την άμεσα και σαφώς πολιτική ταυτότητά τους και γίναν "Humanities" ή "Social Studies". Έπαψε να είναι σαφές τί ακριβώς επιδιώκουν και διαχύθηκε η κριτική τους στην κοινωνία (μας).
Στην Ελλάδα αυτό έγινε πιο παλιά. Η αριστερά έχασε στο Βίτσι και στο Γράμμο αλλά κέρδισε στα έδρανα των πανεπιστημίων και στα δημοσιογραφικά γραφεία. Οι ιδέες της, κυρίαρχες κυρίως από τη μεταπολίτευση και μετά -ασχέτως ποιος κυβερνούσε-, εμπότισαν την κοινωνία. Από το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" μέχρι το "όλα τα κιλά όλα τα λεφτά" και από το "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" στο "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι". Συνθήματα που ευθέως αμφισβητούν το πολίτευμα ή τους θεσμούς του ήταν ΟΚ διότι εκστομίζονταν από τα αριστερά. Παράλληλα το σύνθημα "πατρίς θρησκεία οικογένεια" ακόμα ξυπνάει αντανακλαστικά μίσους ενώ το περιεχόμενό του (είμαι σαφής: το περιεχόμενο, όχι η προέλευση) δεν είναι αθέμιτο.
Το ίδιο συμβαίνει τώρα στη Δύση μέσω του μαχητικού φεμινισμού, ο οποίος αντιμετωπίζει το 49% των κατοίκων του πλανήτη σαν εν δυνάμει εγκληματίες, του ακτιβιστικού LGTBQ+ κινήματος όπου αν τολμήσεις να ξεστομίσεις απορία για το πως ένα υιοθετημένο από ομόφυλους γονείς τέκνο θα λάβει το ελλείπον πρότυπο φύλου (είτε ανδρικό είτε γυναικείο) γίνεσαι Άνθιμος και φασίστας, του βηγκανισμού που προσπαθεί να σε πείσει ότι αν ένα θηλαστικό δεν στερηθεί το γάλα έχει συμβεί κάποια μέγιστη ηθική καταστροφή κτλ κτλ.
Σε όλα τα ανωτέρω μαρξιστικής -ιδεολογικά- προέλευσης κινήματα αν έχεις αντίθετη άποψη ή έστω μια ένσταση είσαι φασίστας, ναζί κτλ κτλ. Και αυτά τα λένε άνθρωποι που εφαρμόζουν απόλυτα το δόγμα «you 're with us or against us». Γιατί; Διότι απλούστατα έχουν χεσμένη πατόκορφα τη δημοκρατία. Δεν είναι η συναίνεση μέσα στους στόχους τους.
Το μόνο που τους νοιάζει είναι η κυριαρχία των ιδεών τους με οποιοδήποτε κόστος. Είτε αυτό είναι η κοινωνική συνοχή είτε η κοινή λογική. Εξάλλου ο Λένιν το είχε πει με σαφήνεια: "η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή".
Προσωπικά μιλώντας η μόνη λύση που έχω βρει σε αυτό το πρόβλημα (ήτοι την άρνηση οιασδήποτε παροχής συναίνεσης από μαχητικές μειοψηφίες προς επίτευξη του κοινού καλού) είναι η προώθηση του σεβασμού προς το πολίτευμα και τους θεσμούς του.
Ο εξαναγκασμός αυτών των μειοψηφιών να μπουν μπροστά σε έναν καθρέπτη και να πουν φωναχτά τι πραγματικά θέλουν. Καλύτερη αστυνομία ή καθόλου αστυνομία; Πιο δίκαια κατανεμημένο πλούτο ή καθόλου πλούτο; Εθνικό κράτος ή παγκοσμιοποίηση όπου ο ισχυρότερος κερδίζει; Δυτικό πολιτισμό ή διαπολιτισμό; Ισότητα ευκαιριών ή ισότητα αποτελέσματος;
Disclaimer.
Είμαι σαφής: ΔΕΝ λέω ότι όποιος είναι φεμινιστής ή μέλος του LGTBQ+ κινήματος είναι κατά της δημοκρατίας. Λέω ότι όποιος διά του ακτιβισμού ή της μαχητικότητας παραγνωρίζει τη βασική αρχή της δημοκρατίας (majority rules) είναι κατά της δημοκρατίας. Λέω ότι ο μαρξισμός μετά την de factο οικονομική και πολιτική του ήττα αρχές του 1990 ντύθηκε "δικαιωματισμός" προκειμένου να μην δύνασαι να διαφωνήσεις με ένα μεγάλο κομμάτι του. Αλλά ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες...
Αγαπητέ αρθρογράφε,
μεγαλώσατε σε ένα υγιές περιβάλλον το οποίο σας εμφύσησε δημοκρατικές αξίες τις οποίες κουβαλάτε και αυτό είναι σαφές από την ηπιότητα των λόγων σας.
Μην είστε σίγουρος, κρίνοντας εξ ιδίων, ότι υπάρχει απόλυτη και καθολική συμφωνία με αυτές τις αξίες γύρω σας.
Σε κάθε περίπτωση εξαιρετικό και απόλυτα to the point άρθρο.
Απο τα 9.840.525 εγγεγραμμένους δεν πήγανε στις κάλπες 4.274.230 άτομα, σε ποια δημοκρατία λοιπόν αναφέρεστε, τη δημοκρατία της συγκυβέρνησης Πασόκ-Νέας Δημοκρατίας, της συγκυβέρνησης Σύριζα-Ανέλ;
Από όλα αυτά που συμβαίνουν λοιπόν γύρω σας τα τελευταία χρόνια το μόνο που σας ενοχλεί είναι ο μαρξιστικός τρόπος σκέψης; Δε σας ανησυχεί τίποτα άλλο, αλήθεια πως σας φαίνονται οι ναζιστικοί χαιρετισμοί απο βουλευτές του μαγικού αυτού πολιτεύματος που λέγεται δημοκρατία;
Αφού λοιπόν η Αριστερά έχασε και κάποιοι άλλοι εφαρμόζουν την πολιτική της χώρας τα τελευταία χρόνια ίσως πρέπει να ψάξετε κάπου άλλου τον υπεύθυνο για τα κακώς κείμενα που βλέπετε γύρω σας.
Τέλος ας είμαστε όμως σαφείς: Δεν είναι ο μαξιστικός τρόπος σκέψης υπεύθυνος για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες μέσα στην οικογένεια, στο χώρο εργασίας τους, στην καθημερινότητα τους και σίγουρα δεν είναι ο μαξιστικός τρόπος σκέψης αυτός ο οποίος τις εμποδίζει να έχουν, τις θέσεις που διεκδικούν.
Αδυνατείτε να κατανοήσετε ότι το κακό-καραμέλα της ΧΑ δικάζεται και δεν είναι κυβέρνηση, όντας απομονωμένο από μηντιακή προβολή.
Αδυνατείτε να κατανοήσετε ότι τις γυναίκες δεν "τις εμποδίζουν" κάποιοι. Δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο κυρίαρχων αρσενικών που καταστρώθηκε σε ένα σκοτεινό υπόγειο προκειμένου να παραμείνουν κυρίαρχα. Παραγνωριζετε άπειρους παράγοντες (μισώντας λέξεις όπως "βιολογία", "ελεύθερη βούληση" κτλ κτλ) με μοναδικό σκοπό να καταλήξετε στο απλουστευτικό μαρξιστικό σχήμα "καταπιεστής - καταπιεζόμενος".
Ακόμα και όπου αδικουνται οι γυναίκες, διότι προφανώς υπάρχει αδικία στη ζωή, θεσμούς πρεπει να διεκδικήσουν. Ισότητα ευκαιριών και όχι αποτελέσματος (ήτοι ποσοστώσεις).
Το σχόλιό σας είναι η πιο στερεοτυπική δικαίωση της ανάλυσής μου.
Αντεχετε να ζήσετε σε έναν κόσμο δίχως εχθρούς; Δίχως βαρβάρους;
http://www.lifo.gr/now/politics/191389/to-omofoviko-paralirima-toy-xrysaygiti-iliopoyloy-kata-ton-omofylon-zeygarion
Ωραίος ο σωστά δομημένος λόγος σας και οι τόσο πετυχημένες υποθέσεις για το ποιόν μου αλλά εμένα στο χωριό μου λένε: “Σκατά, σκατά, στο τέλος κάτι θα μείνει”
Ο διάολος λοιπόν δεν κρύβεται στις λεπτομέρειες αλλά μπροστά στα μάτια μας. Αλήθεια τους 400 χιλιάδες ψηφοφόρους τους μετά την καταδίκη τους που θα τους κρύψει η όμορφη δημοκρατία σας;
Συνεχίστε το κυνήγι μαγισσών-μαρξιστών και κάψτε τους στην πυρρά αν δεν αντέχετε τη διαφορετικότητα των απόψεων τους
Κατα τ’ άλλα, θα συμφωνήσω μαζί σας ότι τις γυναίκες δεν τις εμποδίζουν πλέον κάποιοι. Η νοοτροπία όμως υπάρχει ακόμη απο μια συντηρητική ομάδα γιατί ας πούμε ψηφίσανε για πρώτη φορά σε δημοτικές εκλογές το 1934 και σε βουλευτικές το 1956. Βέβαια η αναγνώριση της ιδιότητας του πολίτη στις γυναίκες είχε κατοχυρωθεί στο Σύνταγμα απο το 1864 και ελπίζω να καταλαβαίνετε ότι τα σχεδόν εκατό χρόνια καθυστέρησης στην εφαρμογή της καθολικής ψηφοφορίας δεν είναι αποτέλεσμα του μαρξιστικού τρόπου σκέψης που τόσο μισείτε.
Ισως κάποια στιγμή στο μέλλον η Εξέλιξη έχει απορρίψει όλους αυτούς που μιλάνε για Αριστερά, Δεξιά, εμφυλίους, τάγματα εφόδου και ίσως τότε το να μιλάς για ισότητα, δικαιοσύνη, ίσες ευκαιρίες θα είναι πράγματα αυτονόητα και δε θα χρειάζεται κάποια ιδεολογική προσέγγιση για να αναλύσεις ούτε τα δικαιώματα των πολίτών αλλά και ούτε να διαχωρίσεις αυτά
σύμφωναμε το ποσοστό που κατέχει στην κοινωνία το φύλλο τους, το χρώμα τους, η σεξουαλική τους ταυτότητα ή ο τρόπος σκέψης τους.
Μέχρι τότε οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής συμμαχίας, φαντάζει ουτοπική
Σε κάθε περίπτωση, η χρήση της ΧΑ ως παράδειγμα είναι άσχετη τόσο με το άρθρο όσο και με το σχόλιό μου. Είναι θλιβερό να ετεροπροσδιορίζεται κάποιος με τόσο πάθος. Είναι θλιβερό σε κάθε κουβέντα να πετάγεται η ΧΑ και -αντίστοιχα- η μπάλα στην εξέδρα.
Επαναλαμβάνω: Η ΧΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΗΔΗ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ. ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.
Δυστυχώς για εσάς, δεν ανήκω στο δίπολο "απόλυτη αλήθεια - κάψιμο στην πυρά". Υπάρχει ένα μεσοδιάστημα -άγνωστο για τους κοινωνικά μαρξιστές είναι η αλήθεια- που εμπεριέχει την επιχειρηματολογία, τη δημοκρατική πειθώ, τον διάλογο. Αλλά τι λέω τώρα; Θα βόλευε πολύ να πω Sieg Heil και να είμαι υπέρ της ΧΑ. Αλλά δυστυχώς δεν είμαι...
Δυστυχώς όμως είμαι κατά ΚΑΙ αυτών που έχουν καταδικάσει τη χώρα μου σε μόνιμη διχόνοια και έριδα. Σε αυτούς που αντικατέστησαν την έννοια της "κοινωνικής τάξης" με τα "identity politics". Που αντικατέστησαν στη φρασεολογία τους τον "καταπιεζόμενο λαό" με τις "καταπιεσμένες γυναίκες/μειονότητες/ομάδες σεξουαλικής ταυτότητας".
Εσείς φρονείτε ότι οι γυναίκες δεν ψήφισαν αμέσως επειδή είπαν κάποιοι άντρες "ΣΤΟΠ, οι γυναίκες δεν θα ψηφίζουν διότι εμείς, οι κυρίαρχοι λευκοί, χριστιανοί, άνδρες θέλουμε να τις κάνουμε να υποφέρουν".
Και όχι επειδή η ψήφος, ως συμμετοχή στα κοινά, αναφερόταν στο με ποιο τρόπο διαχειριζόμαστε το προϊόν της φορολογίας, δηλαδή τα κοινά λεφτά.
Αγνοείτε ότι οι γυναίκες ως επιφορτισμένες με την οικιακή οικονομία δεν ασχολούνταν με την εξω-οικιακή οικονομία.
Και οι γυναίκες ήταν επιφορτισμένες με την οικιακή οικονομία όχι λόγω κάποιου σκοτεινού σχεδίου επιβολής σχέσεων "εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου" αλλά διότι αυτή ήταν η συνήθεια η οποία δημιουργήθηκε λόγω της βιολογίας των δύο φύλων πριν από 50.000 χρόνια; Ο άντρας που είχε μυϊκή μάζα σκότωνε μαμούθ έξω-μακρυά από τη σπηλιά. Η γυναίκα που είχε τα μωρά να θηλάζουν έμενε κοντά στη σπηλιά για να είναι πιο προστατευμένη. Κι αυτό σεξισμός ήταν;
Εσείς αρνείστε να κατανοήσετε ότι όταν οι γυναίκες έβγαλαν λεφτά και φορολογήθηκαν, ψήφισαν. Βλέπετε την κοινωνία αποκλειστικά σαν αντιμαχόμενες φράξιες. Όχι σαν ένα σύνολο που τα μέρη του -καίτοι έχουν διαφορετικές θέσεις ή και συμφέροντα- οφείλουν να συνεργάζονται.
Η Εξέλιξη, με κεφαλαίο Ε, δεν είναι θεότητα, ούτε μπορεί να είναι προϊόν ευχής. Η εξέλιξη είναι προϊόν της ωριμότητας των μελών μιας κοινωνίας. Είναι προϊόν της επένδυσης της κοινωνίας -συλλογικά- σε θεσμούς. Η εξέλιξη δεν προϊόν μίσους. Αλλά αγάπης. Για τον κοινό στόχο και το κοινό καλό.
Αλλά ειλικρινά είναι ενδιαφέρον να το λέτε ευθαρσώς: "Μέχρι τότε (σ.σ. δική μου: μάλλον ποτέ) οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής συμμαχίας, φαντάζει ουτοπική".
Εσείς έχετε έναντι της κοινωνίας τον ίδιο σεβασμό που έχει και η ΧΑ ή ο Πολ Ποτ, για να είμαστε ακριβείς. Διαφωνείτε και με εμένα και με τον αρθρογράφο. Διότι ο άνθρωπος το καλό της κοινωνίας ζητάει...
Ειδάλλως, πέφτεις αμέσως στον αυταρχισμό. Ασε που με τη λογική της πλειοψηφίας (χωρίς τους φραγμούς των δικαιωμάτων) μπορεί να δικαιολογηθούν ακόμα και οι ναζιστικές θηριωδίες.
Οπότε, αν παραβιάζονται τα θεμελιώδη δικαιώματά του, ακόμα και το 1% δικαιούται να αντιδρά λυσσαλέα
Στην Ελλάδα οι μειοψηφίες κάνουν την πλειοψηφία να βογγά...
Εδώ νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. Όχι ο,τι ψηφίστηκε στη Βουλή από τους εκλεγμένους εκπροσώπους των πολιτών.
Σε κάθε περίπτωση αν καταπατώνται ανθρώπινα δικαιώματα η απάντηση είναι δικαστήριο. Όχι στουπί και μπουκάλι.
Αυτά είναι σημάδια αποσύνθεσης και παρακμής.
- α επί του τυπικού (το οποίο ωστόσο δεν πρέπει να παραμελείται, γιατί όπως λέγαμε ορισμένοι παλιότερα "το ύφοςείναι ήθος") : δεν νομίζω ότι το ύφος του δικού μου σχολίου έδινε την παραμικρή αφορμή για μαγκίτικους εξυπνακισμούς περί σύγχυσης εργαλείων με αναπαραγωγικούς αδένες. Συνήθως, πρόκειται για τεχνική όσων στερούνται επιχειρημάτων και εσύ, αν μη τι άλλο έχω δει ότι συνήθως έχεις επιχειρήματα, έστω και αν δεν είναι πάντα εύστοχα ή διαφωνώ με αυτά. Οπότε, μην αδικείς τον ίδιο σου τον εαυτό.
- β επί του ουσιαστικού : αντίθετα απ' ό,τι έλεγε ο Σψκράτης, οι νόμοι είναι ανθρώπινα προϊόντα, με όλες τις ατέλειες που αυτό σημαίνει, ενώ αντανακλούν πάντα συγκεκριμένους συσχτισμούς δυνάμεων και αντιλήψεων. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι σήμερα μπορούμε να φτίττουμε με νόμους που ίσχυαν μόλις πριν από 3-5 δεκαετίες (εγκλήματα τιμής, θανατική ποινή, οικογενειακό δίκαιο εις βάρος των γυναικών...). Οι δε δικαστές που ερμηνεύουν και επιβάλλουν τους νόμους είναι απλά προϊόντα της ίδιας της κοινωνίας και μάλιστα των ελίτ της συνήθως και συχνά ενός συντηρητικού τμήματος αυτής της ελίτ (όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, βλέπε πααδικαστικό, τους αλήστου μνήμης Γιοσάκηδες...).
Ετσι, άλλες φορές θα δεις νομοθέτες και διακστές να βρίσκονται στην πρωτοπορία της κοινωνικής προόδου (από τον Τερτσέτη έως την Εβα Ζολύ στη Γαλλία) και άλλες φορές στις οπισθοφυλακές της κοινωνικής συντήρησης. Αυτό είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις στη Νομική.
Οπότε, όσο και αν σε ένα κράτος δικαίου είμαστε καταδικασμένοι να εξαρτώμαστε από τους νόμους και τους δικαστές, κάποτε θα χρειαστεί να προσφύγουμε και στην πολιτική ανυπακοή.
Ομως, αδυνατώ να φανταστώ από που κι ως που μου προσάπτεις "στουπιά και βενζίνη" (φτηνιάρικος τρόπος να απαξιώνεις κάποιον ως μπαχαλάκια) : οι προτιμήσεις μου στρέφονται προς την μαζικότατη μη βίαιη ανυπακοή τύπου Γκάντι, ει δυνατόν με μια γενναία δόση χιούμορ.
Ο Σωκράτης προτίμησε τον θάνατο από την ανυπακοή στους νόμους. Δεν διοργάνωσε πορεία διαμαρτυρίας -ως άλλη Ηριαννα- για την αθώωσή του. Αυτό είναι δημοκρατία. Συναίνεση. Όχι μπάχαλο και "πολιτική ανυπακοή".
Μην μπλέκουμε τη βρετανική αποικιοκρατία με το σήμερα στην Ελλάδα όπου κάθε αγρότης κλείνει το δρόμο οπότε και για όσο γουστάρει.
I rest my case.
Οι διευκρινήσεις δεκτές, οπότε και αίρεται η παρεξήγηση.
Οσον αφορά την ουσία, για μένα δεν υπάρχουν "ιερές αγελάδες" αντικείμενο λατρείας και υπεράνω κριτικής και θεωρώ ότι ακόμα και από το δικό μου "ύψος" (ως ανθυποδιανοούμενος γ' κλάσης)δικαιούμαι να κρίνω τον Σωκράτη (ή για την ακρίβεια όσα μεταφέρει ο Πλάτωνας ότι είπε ο Σωκράτης γιατί ο ίδιος δεν έγραψε τίποτε - γνωρίζουμε και από άλλες πηγές μονάχα τα του τέλους του) και να προτιμάω τον Εμίλ Ζολά, τον διανοούμενο που στράφηκε με σφοδρότητα κατά του δικαστικού συστήματος της χώρας του και (αρχικά) κατά της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπατριωτών του όταν παραβιάστηκαν τα δικαιώματα ενός και μόνον πολίτη, του Ντρέυφυς.
Οι κοινωνίες ανέκαθεν πήγαιναν μπροστά από ανθρώπους που έλεγαν ΟΧΙ (φυσικά δεν συμβαίνει και το αντίστροφο, ότι όποιος λέει όχι είναι αυτόματα προοδευτικός).
Οσο για την πολιτική ανυπακοή, όσο κι αν η Ινδία του Γκάντι αποτελεί το πλέον μαζικό και επιτυχημένο παράδειγμα, δεν αποτελεί την μόνο περίπτωση, κάθε άλλο. Βλέπε ενδεικτικά, πολύ νωρίτερα, την θεωρητικοποίησή της από τον Θορώ.