Rotting Christ: «Πιστεύουμε ότι κάθε θρησκεία είναι σάπια, όπως και να λέγεται»

Rotting Christ: «Πιστεύουμε ότι κάθε θρησκεία είναι σάπια, όπως και να λέγεται» Facebook Twitter
Μας άρεσε να είμαστε "αντί". Βρήκαμε ένα όνομα που ήταν ακραίο, επειδή θέλαμε να ενοχλήσουμε και να συμβαδίζει με τα πιστεύω μας, δηλαδή να μην έχει καμία σχέση με θρησκείες, και συνεχίσαμε να είμαστε κάπως έτσι, δηλαδή "αντί" σε πολλά θέματα. Φωτό: Μάνος Χρυσοβέργης / LifO
0

Oι Rotting Christ είναι το πιο δημοφιλές ελληνικό συγκρότημα στον κόσμο αυτήν τη στιγμή. Έχουν γυρίσει όλο τον πλανήτη παίζοντας black metal μουσική. Ιδρύθηκαν από δύο αδέρφια, τον Σάκη και τον Θέμη Τόλη, στη Νέα Ιωνία, όταν ήταν ακόμη έφηβοι.

«Φτιάξαμε το συγκρότημα το 1987-88. Ήμασταν πολύ μικροί, 16 χρόνων. Μέναμε στη Νέα Ιωνία. Θέλαμε να μοιάσουμε στα metal είδωλά μας. Ήταν και δύσκολες εποχές. Δεν είχαμε λεφτά, οπότε αναγκαστήκαμε σε κάποιες παράνομες πράξεις για να αποκτήσουμε μια κιθάρα να γρατζουνίζουμε!

Τότε μας σταμάταγε η αστυνομία επειδή είχαμε μακριά μαλλιά. Ακούγεται σαν αστείο σήμερα, αλλά ως χώρα ήμασταν αρκετά συντηρητικοί και φονταμενταλιστικοί. Μας άρεσε να πηγαίνουμε κόντρα. Δεν ξέρω αν είχαμε δίκιο ή κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Απλώς μας άρεσε να είμαστε "αντί". Βρήκαμε ένα όνομα που ήταν ακραίο, επειδή θέλαμε να ενοχλήσουμε και να συμβαδίζει με τα πιστεύω μας, δηλαδή να μην έχει καμία σχέση με θρησκείες, και συνεχίσαμε να είμαστε κάπως έτσι, δηλαδή "αντί" σε πολλά θέματα.

Ακόμα έχουμε προβλήματα με το όνομα. Στην πρόσφατη περιοδεία μας στην Αμερική ερχόντουσαν τύποι με ντουντούκες και φωνάζανε "Να φύγετε από τη χώρα μας". Ήταν όπως στις ταινίες, αλλά αυτό μας αρέσει στο metal, ότι δεν είναι κάτι για τη μάζα. Είναι μια μορφή αγώνα, φασαρίας, διεκδίκησης.

Όνειρό μας ήταν να κάνουμε κάποια στιγμή μια συναυλία σαν των ειδώλων μας και με επιμονή καταφέραμε να το πραγματοποιήσουμε. Μετά ακολούθησαν κι άλλες συναυλίες και ανοίξαμε τα μάτια μας. Μας άρεσε να ασχολούμαστε με το εξωτερικό. Τότε δεν υπήρχαν κομπιούτερ, ούτε κινητά. Επικοινωνούσαμε με γράμματα.

Στέλναμε και μας έστελναν με τη σειρά τους flyers και μικρά πόστερ με το ταχυδρομείο. Ψαχνόμασταν με νέες μπάντες σε μια εποχή που δεν υπήρχαν καν στα δισκάδικα. Ακούγαμε κάποια ντέμο από φίλους στη Νορβηγία, τη Σκανδιναβία, την Αμερική. Ανταλλάσσαμε κασέτες. Ήταν η ζωή μας ολόκληρη να ανακαλύψουμε έναν νέο κόσμο, νέες μελωδίες, νέα κινήματα που υπήρχαν στην Ευρώπη, που δυστυχώς δεν είχαν τη δυνατότητα να έρθουν στην Ελλάδα.

Η πρώτη μας συναυλία ήταν σε ένα στούντιο, εκεί όπου κάναμε πρόβα. Είχε χωρητικότητα 30 με 40 άτομα. Η δεύτερη ήταν σε μια κατάληψη, το 1988.

Δεν υπήρχε τότε η λέξη "προσδοκία". Άμα ξεκινούσες με αυτήν τη λέξη, το είχες χάσει το παιχνίδι – και, γενικά, όποιος ξεκινάει έτσι. Δυστυχώς, πολύ συχνά πια στην εποχή μας πολλά παιδιά φτιάχνουν μια μπάντα μόνο και μόνο για να γίνουν γνωστοί ή για να πετύχουν το αμερικανικό όνειρο. Εμείς δεν είχαμε τέτοιες προσδοκίες, ήμασταν αφελείς, αλλά ρομαντικοί. Μαζευόμαστε και παίζαμε για τους φίλους μας, και αυτό μας άρεσε πάρα πολύ, επειδή δεν είχαμε άγχος.

Είχαμε φτιάξει ένα μικρό όνομα στην πολύ underground σκηνή και τελικά βγάλαμε τον πρώτο μας δίσκο σε μια γαλλική εταιρεία.

Θυμάμαι, μας πήραν τηλέφωνο και μας μιλούσαν στα αγγλικά και δεν καταλαβαίναμε τι μας έλεγαν. Χωρίς να διαβάσουμε καν το συμβόλαιο το υπογράψαμε, όπως κάναμε με πολλά συμβόλαια ως μπάντα. Σήμερα, βέβαια, χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο.

Rotting Christ: «Πιστεύουμε ότι κάθε θρησκεία είναι σάπια, όπως και να λέγεται» Facebook Twitter
Ο Έλληνας μεγαλώνει έχοντας το "πατρίς - θρησκεία - οικογένεια" στο κεφάλι του. Του φαινόντουσαν κάπως υπερβολικά όλα τα εναλλακτικά είδη μουσικής. Τώρα που βλέπει πως όλα αυτά καταρρίφθηκαν, ότι οι ιδέες του και οι περιουσίες που ήθελε να δημιουργήσει ήταν ένα ψεύτικο πράγμα, θέλει να τρέφει την ψυχή του, τον εαυτό του, που για μένα είναι πιο σημαντικό. Φωτό: Μάνος Χρυσοβέργης / LifO

Ο ενθουσιασμός μας για να παίξουμε μουσική και να τη βγάλουμε προς τα έξω ήταν πάντοτε υπεράνω χρημάτων. Όταν μπήκαμε στα συμβόλαια με γερμανικές και γαλλικές εταιρείες αρχίσαμε να χάνουμε λίγο τον εαυτό μας, σε σημείο που συζητάγαμε ακόμα και να το διαλύσουμε.

Δεν έγινε ποτέ κανένα μπαμ. Απλώς τυχαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια να μας γνωρίζουν κάποιοι παραπάνω. Λόγω της κρίσης, ο κόσμος έχει αρχίσει να ψάχνεται με εναλλακτικά πράγματα και καλά κάνει. Η μπουζουκοκρατία και το σκυλολόι αρχίζει να πέφτει.

Ο  Έλληνας επιτέλους αρχίζει να ανοίγει τα μάτια του σε διαφορετικά είδη μουσικής που τόσα χρόνια παλεύουν στη χώρα και δεν έχουν βρει δικαίωση. Αυτό θα έλεγα ότι είναι το μπαμ. Εμείς έχουμε συνεχόμενη παρουσία με 12 δίσκους και πάνω από 1.000 live στη metal μουσική σκηνή.

Η πιο σημαντική στιγμή του συγκροτήματος ήταν η πρώτη μας ευρωπαϊκή περιοδεία, η Fuck Christ Tour, το 1993. Ήταν από τις πρώτες αμιγώς black metal περιοδείες που έγιναν παγκοσμίως. Πήραμε το αεροπλάνο και πήγαμε να παίξουμε στο Βέλγιο. Ιδέα δεν είχαμε πώς ήταν τα πράγματα στο εξωτερικό. Σοκαριστήκαμε, αλλά όχι επειδή είχε πολύ κόσμο. Σε μπαράκια παίζαμε, αλλά ήταν σημαντικό για μας.

Εκπροσωπούσαμε τη μεσογειακή, τη νότια ευρωπαϊκή σκηνή του black metal. Δεν έχει καμία σχέση με φασισμό, όπως ακούγεται. Τουλάχιστον τότε δεν υπήρχε αυτό το πράγμα. Σήμερα, δεν ξέρω τι παίζει ο κόσμος. Είχαμε φτιάξει μαζί με κάποιες άλλες μπάντες την περίφημη ελληνική black metal σχολή, η οποία έχει γράψει κάποια μικρή ιστορία παγκοσμίως. Ήταν τελείως underground και επηρέασε πολλές μπάντες του εξωτερικού.

Διατηρεί ακόμα ένα πολύ καλό όνομα. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, αυτήν τη στιγμή το metal είναι το μοναδικό πολιτισμικό εξαγώγιμο μουσικό είδος στην Ελλάδα – μην περιμένει κανείς μεγάλα πράγματα, αλλά έχει σφραγίδα ελληνική στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Στην Ελλάδα είναι παρεξηγημένο είδος λόγω του συντηρητισμού. Ο Έλληνας μεγαλώνει έχοντας το "πατρίς - θρησκεία - οικογένεια" στο κεφάλι του. Του φαινόντουσαν κάπως υπερβολικά όλα τα εναλλακτικά είδη μουσικής. Τώρα που βλέπει πως όλα αυτά καταρρίφθηκαν, ότι οι ιδέες του και οι περιουσίες που ήθελε να δημιουργήσει ήταν ένα ψεύτικο πράγμα, θέλει να τρέφει την ψυχή του, τον εαυτό του, που για μένα είναι πιο σημαντικό.

Πιστεύουμε ότι κάθε θρησκεία είναι σάπια, όπως και να λέγεται. Και όχι απλώς το πιστεύουμε, πραγματικά απέχουμε. Θα μας βρίσκουν πάντοτε μπροστά τους και ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης των πιστεύω σου.

Rotting Christ: «Πιστεύουμε ότι κάθε θρησκεία είναι σάπια, όπως και να λέγεται» Facebook Twitter
Φωτό: Μάνος Χρυσοβέργης / LifO

Ακόμα έχουμε προβλήματα με το όνομα. Στην πρόσφατη περιοδεία μας στην Αμερική ερχόντουσαν τύποι με ντουντούκες και φωνάζανε "Να φύγετε από τη χώρα μας". Ήταν όπως στις ταινίες, αλλά αυτό μας αρέσει στο metal, ότι δεν είναι κάτι για τη μάζα. Είναι μια μορφή αγώνα, φασαρίας, διεκδίκησης. Κάνει θόρυβο γενικά, γι' αυτό και δεν έχει γίνει ποτέ τόσο δημοφιλές στον κόσμο. Μας αρέσει αυτό το πράγμα. Σημαίνει ότι υπάρχουμε, και επειδή πιστεύουμε ότι αυτό που εκπροσωπούμε έχει σχέση με τη λογική, θα συνεχίσουμε να είμαστε αυτοί που είμαστε.

Όταν γυρνάς πίσω στην Ελλάδα από το εξωτερικό γίνεσαι πάντοτε ένα με τα προβλήματά της. Ακούς για τα μέτρα, τις φοροδιαφυγές. Ο άνθρωπος, όμως, είναι άνθρωπος παντού, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Αν τον τσιμπήσεις, πονάει το ίδιο, είτε είναι μαύρος, είτε είναι άσπρος, είτε είναι από τη Νότια Αμερική ή τη Σιβηρία. Παντού οι άνθρωποι είναι ίδιοι μ' εμάς, έχουν τα ίδια προβλήματα, και αυτό το πράγμα σε κάνει να είσαι ταπεινός και πάνω απ' όλα άνθρωπος.

Μετά από 25 χρόνια έντονης παρουσίας καταφέραμε και μπορούμε πλέον να πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας. Με τη μουσική δεν θα γίνεις ποτέ πλούσιος. Αυτά περάσανε. Ήταν άλλες εποχές η δεκαετία του '80 και του '90 με τις φανφάρες και το ψεύτικο χρήμα, που όλοι νόμιζαν ότι θα μπορέσουν να αγγίξουν τον Θεό. Δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα. Πάνω απ' όλα παίζεις για την ψυχή σου και άμα καταφέρεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου, συνεχίζεις να είσαι αυτός που είσαι. Αυτός είναι ο σκοπός».

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 2013

Μουσική
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πολυαγαπημένη μου Βίβιαν»: Στο φως η επιστολή που έγραψε ο Μάλκολμ ΜακΛάρεν στην Βίβιαν Γουέστγουντ λίγο πριν τον θάνατό του

Μουσική / Η επιστολή μεταμέλειας του Μάλκολμ ΜακΛάρεν προς τη Βίβιαν Γουέστγουντ, λίγο πριν τον θάνατό του

Τα αποκαλυπτήρια μιας επιστολής γεμάτης μετάνοια αλλά και πικρία, την οποία έγραψε –αλλά δεν έστειλε ποτέ– ο διαβόητος μάνατζερ των Sex Pistols προς την πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του.
THE LIFO TEAM
APON: «Δεν είναι θέμα συγκυριών, είναι θέμα αξίας το αν θα ξεχωρίσεις μέσα στο χάος της σημερινής μουσικής»

Μουσική / APON: «Όταν πήγα να δειγματίσω τα πρώτα μου τραγούδια, γελάγανε»

Η πρωτοφανής επιτυχία ενός νεαρού τραγουδοποιού που με το πρώτο άλμπουμ του προκαλεί πανδαιμόνιο στο ραδιόφωνο και στις μουσικές πλατφόρμες, ενώνοντας μουσικά ένα ετερόκλητο κοινό κάθε ηλικίας.
M. HULOT
H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Μουσική / H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Κάθε σετ του είναι μια κατάδυση, μια αργή πτώση σε υποσυνείδητα μοτίβα, σε αχαρτογράφητους ήχους, σε σκοτεινούς διαδρόμους που παραπέμπουν περισσότερο σε τελετουργία παρά σε πάρτι. Ένας από τους σημαντικότερους DJ's της εποχής μας έρχεται στην Αθήνα για ένα βράδι.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Χελμός

Μουσική / Χελμός: 30 στιγμές από το πιο «ψηλό» φεστιβάλ του καλοκαιριού

Στημένο στα 1.700 μέτρα, το 3ο Helmos Mountain Festival υποδέχτηκε μερικά από τα πιο αγαπημένα ονόματα της εγχώριας σκηνής, σε ένα τριήμερο που συνδύασε μουσική, φύση και κορυφές - κυριολεκτικά και μεταφορικά.
LIFO NEWSROOM
Μυρτώ Βασιλείου: «Μου έχουν πει υποτιμητικά "πες κανένα λαϊκό, αυτό τραβάει"»

Μουσική / Μυρτώ Βασιλείου: «Μου έχουν πει υποτιμητικά "πες κανένα λαϊκό, αυτό τραβάει"»

Η νέα φωνή της ελληνικής μουσικής είναι, όπως λέει, «λίγο καθαρίστρια, λίγο ιδιωτική υπάλληλος, λίγο τραγουδίστρια». Μόλις έκλεισε τα τριάντα, ετοιμάζεται να ανέβει ξανά στη σκηνή με τη Νατάσσα Μποφίλιου και δείχνει πως έχει πολλά να προσφέρει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ