ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΚΟ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ που εκκρεμούν να χάσκει πάνω από τον ελληνικό αθλητισμό και τον χώρο του θεάματος –για αρχή– και με ένα κακομαθημένο κομμάτι του πληθυσμού να ψήνει ήδη ποπ-κορν περιμένοντας το μεγαλύτερο πανηγύρι που έρχεται, μερικά αυτονόητα μας διέφυγαν.
Επικεντρωμένα, σε αυτό που παρακολουθήσαμε χθες, με δυο γυναίκες σε συντονισμένο σχεδόν διακαναλικό σύνθημα –την Τζένη Μπότση από τον ΣΚΑΪ και την Αγγελική Λάμπρη από την ΕΡΤ1– μοιραία πέρασαν κάτω από το ραντάρ αυτά που δεν έχουν γίνει.
1.
Κατ' αρχάς λείπει απελπιστικά ένα γενναιόδωρο, ανοιχτόκαρδο «μπράβο» για το ξήλωμα του πουλόβερ της βίας και της παρενόχλησης (σεξουαλικής, λεκτικής, ηθικής) στον εργασιακό χώρο, όποιος κι αν είναι αυτός. Ένα «μπράβο» από έναν μεγαλόσχημο της Τέχνης, πόσο θα βοηθούσε αυτή τη στιγμή, αλλά απουσιάζει. Πόσο φλύαρη είναι αυτή η σιωπή για όλους εκείνους που γνώριζαν τόσα χρόνια, αλλά κάπνιζαν ποζέρικα στο φουαγιέ...
Πόσο μεγαλειώδες το σακάτεμα στη μόστρα της showbiz! Όχι γρατζουνιές, όχι υπονοούμενα, όχι άλλο gossip χαμηλού ντεσιμπέλ που κρυφοταΐζει –ας το πούμε ανοιχτά– μία λεγεώνα παλιανθρώπων σε χώρους που αλληλεμπλέκονται.
2.
Με την εικόνα –και την αφήγηση– να κλέβει την κριτική σκέψη, ας μη μας διαφεύγει η ζεστασιά, η δύναμη, το θάρρος που εξέπεμψε χθες αυτή η συσπείρωση γυναικών, αυτός ο κύκλος ανθρώπων που μέχρι πρότινος δεν γνώριζαν η μία την άλλη, γνώριζαν ωστόσο –πικρή πείρα– το μοτίβο, την υπογραφή του θύτη. Χθες –και ίσως επειδή δεν έχει κάτσει ακόμη η σκόνη από το γιαπί του αθηναϊκού θεάματος που σπάει σε κομματάκια– μας διέφυγε ίσως το πιο ωραίο μήνυμα αλληλεγγύης. Και κυρίως αλληλεγγύης μεταξύ γυναικών. Αν αυτή δεν ήταν η ωραιότερη απάντηση στο αιώνιο κλισέ που θέλει τις γυναίκες θλιβερές αντίζηλες και αντιπάλους, τότε ποια; Μόνο οι δέσμιες του εσωτερικευμένου μισογυνισμού δεν μπορούν να μεταφράσουν αυτό που συνέβαινε κάτω από φώτα και κάμερες, μπροστά σε ένα κακομαθημένο κοινό που ξέρει να «διαβάζει» μόνο το αίμα που κυλάει στα λούκια.
3.
Πόσο μεγαλειώδες το σακάτεμα στη μόστρα της showbiz! Όχι γρατζουνιές, όχι υπονοούμενα, όχι άλλο gossip χαμηλού ντεσιμπέλ που κρυφοταΐζει –ας το πούμε ανοιχτά– μία λεγεώνα παλιανθρώπων σε χώρους που αλληλεμπλέκονται. Πόσο έκθετοι πια όλοι εκείνοι που είδαν, αλλά δεν είπαν, άκουσαν, αλλά δεν κατάλαβαν καλά, κατάλαβαν, αλλά δεν ανακατεύτηκαν για να σώσουν το τομάρι και τα θλιβερά μαθηματικούλια των μικροσυμφερόντων τους.
4.
Με έναν ολόκληρο μηχανισμό, που τόσες δεκαετίες δούλευε ρολόι και πριμοδοτούσε τη μετριότητα για την ανοχή της, να καθίσταται για πέταμα, οι δύο ηθοποιοί, είτε μας αρέσει είτε όχι, καθάρισαν την είσοδο για όσες και όσους ξεκινάνε τώρα. Στο πρώτο κιόλας σκαλί τους έχουν αφήσει ένα σημείωμα με όλα εκείνα που θα βρουν μπροστά τους και έναν μικρό οδηγό για το τι να κάνουν μ' αυτά. Ειδικά στην Ελλάδα, την μικρή την τόση δα, με τους μικρολεφτάδες και τον μικρομέγαλο παραγοντισμό της δεν θα 'ναι πια και τόσο δύσκολο να δείξεις θαρρετά με το δάχτυλο τον βιαστή, τον καταχραστή εξουσίας, τον ανάρμοστο σ' έναν χώρο που μόνο καλλιέργεια και φως θα έπρεπε να προάγει.
5.
Επίσης, να μια χρυσή ευκαιρία να μιλήσουν για πρώτη φορά και αγόρια που το βάρος του φύλου τους ή ο πραγματικός σεξουαλικός προσανατολισμός τους δεν τους επέτρεπε να το κάνουν πρωτύτερα, γιατί έτσι τους έπεισαν. Η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη πια, είναι μισάνοιχτη και ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί και η κατάλληλη θεσμική σφήνα για να παραμείνει ανοιχτή. Με τόσες νομικές απειλές και προειδοποιήσεις υπό μορφή εξώδικου να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια διευθυντών ειδήσεων καναλιών και αρχισυντακτών δελτίων, θα ήταν τόσο κρίμα να αναχαιτιστεί ένα κύμα που σηκώθηκε με τόσο κόπο. Και κάποιοι κάνουν άλλο τόσο για να βγουν και πάνω από τη θάλασσα και πάνω από το λάδι. Κάπου ντροπή.
6.
Φυσικά, υπάρχουν και οι αυτόκλητοι θεματοφύλακες. «Και τώρα τι θα απογίνει το θέατρο; Τι θα απογίνει η τηλεόραση; Τι θα απογίνει η μουσική;». Ε, δεν πειράζει: τέτοιο θέατρο, τέτοια τηλεόραση, τέτοια μουσική βιομηχανία ας ξηλωθεί σήμερα κιόλας. Έχει ήδη βρεθεί καλύτερη «γλώσσα» για να επικοινωνήσουμε. Ας τη μάθουμε. Έχει πέσει τόσο ξύλο, έχουν γίνει τέτοιες ταπεινώσεις, έχει συμβεί τόσο ποδοπάτημα υπολήψεων, σωμάτων και ψυχών που κανείς Θεός της Τέχνης δεν την θέλει αυτή τη συντήρηση.
Και κάτι τελευταίο, πέρα από τα προφανή της εικόνας: μια γυναίκα, ένας άνθρωπος που ταράζεται στην ανάκληση μίας οδυνηρής εμπειρίας, μίας τρομακτικής ανάμνησης ακόμη και δυο δεκαετίες μετά, δεν τιμά κανέναν Πολιτισμό, καμία Τέχνη, καμία καλλιέπεια. Και φυσικά εξηγεί και την καθυστέρηση και το μετέωρο της καριέρας ανθρώπων που γνωρίσαμε και μετά μαγικά «ξεχάσαμε», γιατί τους αφάνισε ο μηχανισμός της σιωπής. Τα βίντεο των εξομολογήσεων τόσο της Μπότση όσο και της Λάμπρη, από χθες και για πάντα, θα «κολυμπάνε» σε πείσμα κάποιων στο Διαδίκτυο. Ας ανατρέχουμε σε αυτά κάθε φορά που εμείς ή κάποιος οικείος έρχεται αντιμέτωπος με μία τέτοια τρομερή στιγμή. Και για να παίρνουμε θάρρος και ως παράδειγμα οικονομίας χρόνου για το τι να κάνουμε με το Τέρας δίπλα μας.
σχόλια