Γιατί θα παντρευτείς τον λάθος άνθρωπο...

Γιατί θα παντρευτείς τον λάθος άνθρωπο... Facebook Twitter
Και φυσικά, κάνουμε λάθη, ακριβώς επειδή είμαστε τόσο μόνοι. Πραγματικά μόνοι. Καιρό μόνοι.
15

Λένε - και πολλές φορές ισχύει - ότι συνήθως δεν παντρευόμαστε αυτόν ή αυτήν που ερωτευόμαστε. Είναι μια αλήθεια, επιμένουν οι πεσιμιστές, που ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής και εθνικότητας, οικονομικής κατάστασης και μορφωτικού επιπέδου. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Τι μας οδηγεί στο λάθος ταίρι ή στην καλύτερη περίπτωση όχι στον άνθρωπο που πραγματικά ερωτευτήκαμε; Οι λόγοι που παραθέτει ο Αλέν ντε Μποτόν εξηγούν και το πώς το κείμενο του έγινε δημοφιλές μέσα σε λίγες ώρες από την ανάρτηση του στη στήλη των απόψεων των "New York Times".

"Είναι από εκείνα τα πράγματα που πιο πολύ φοβόμαστε ότι μπορούν να συμβούν σε εμάς. Μπορούμε να κάνουμε πολλά για να το αποφύγουμε. Κι όμως τελικά κάνουμε το ίδιο λάθος που έκαναν πολλοί πριν από εμάς: παντρευόμαστε τον λάθος άνθρωπο. Εν μέρει, αυτό συμβαίνει, γιατί έχουμε τεράστιο πρόβλημα, όταν προσπαθούμε να πλησιάσουμε τους άλλους. Φαινόμαστε πιο φυσιολογικοί μόνο σε όσους δεν μας γνωρίζουν πολύ καλά. Σε μία πιο σοφή κοινωνία, σε μια κοινωνία που θα γνώριζε λίγο καλύτερα τον εαυτό της, η ιδανική ερώτηση στο δείπνο του πρώτου κιόλας ραντεβού θα ήταν: 'Και πώς είσαι, όταν τρελαίνεσαι;'.

Ίσως έχουμε την τάση - και πόσο λανθασμένα - να γινόμαστε έξαλλοι με κάποιον που διαφωνεί μαζί μας ή να νιώθουμε χαλαροί μόνο όταν δουλεύουμε. Συνηθίζουμε να κρατάμε καρτεργάρικη στάση σε ό,τι αφορά την οικειότητα μετά το σεξ ή ακόμη χειρότερα συνηθίζουμε να σιωπούμε, ως απάντηση στις μικροταπεινώσεις της ζωής. Κανένας δεν είναι τέλειος. Το πρόβλημα είναι ότι πριν από τον γάμο, σπάνια τολμούμε να σκαλίσουμε τα συμπλέγματα μας. Κάθε φορά που οι συνήθεις σχέσεις απειλούν να αποκαλύψουν τα ψεγάδια μας, κατηγορούμε τους συντρόφους μας. Όσο για τους φίλους μας, δεν νοιάζονται και τόσο πολύ να κάνουν όλη αυτή τη σκληρή δουλειά, ώστε να μας διαφωτίσουν για τα ελαττώματα μας. 

Στην πραγματικότητα, ο γάμος μας πάει αλλού, σ' ένα σπίτι γεμάτο υποχρεώσεις και τρελαμένα παιδιά, που σκοτώνουν το πάθος κι ας προήλθαν απ' αυτό. Το μόνο συστατικό που απομένει σ' αυτό το μπουκάλι είναι ο σύντροφος και συνήθως είναι το λάθος συστατικό. Τα καλά νέα είναι ότι δεν πειράζει αν ανακαλύψαμε ότι παντρευτήκαμε τον λάθος άνθρωπο.

Για να καταλάβουμε τους συντρόφους μας, για να αποκομίσουμε αυτή τη ζωτική εντύπωση για εκείνους, επισκεπτόμαστε τις οικογένειες τους, κοιτάμε τις παλιές τους φωτογραφίες, γνωριζόμαστε με τους συμμαθητές και τους φίλους τους. Όλο αυτό μας δημιουργεί την εντύπωση ότι έχουμε κάνει όσα πρέπει να κάνουμε. Κι όμως, αυτό είναι λάθος. Ο γάμος τελειώνει σαν ένα ελπιδοφόρο, γενναιόδωρο, τζογαδόρικο, ωστόσο, παιχνίδι που παίζουν δύο άνθρωποι, που δεν ξέρουν ποιοι είναι ούτε ποιοι θα γίνουν, δένοντας τους εαυτούς σε ένα μέλλον που δεν μπορούν να αντέξουν, ένα μέλλον για το οποίο προσεκτικά απέφυγαν κάθε έρευνα. 

Καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας του ανθρώπινου είδους, οι άνθρωποι παντρεύονται για λογικούς και συμφεροντο-λογικούς σκοπούς: επειδή η γη της κοπέλας συνόρευε με εκείνη του γείτονα, επειδή η οικογένεια της κατείχε μία επικερδή επιχείρηση, επειδή ο πατέρας της ήταν ο φύλαρχος ή ο αρχηγός της πόλης... Κι από τέτοιους λογικούς γάμους εκπορεύονταν τα εξής: μοναξιά, απιστία, κακοποίηση, σκληρές καρδιές και σκοτισμένα μυαλά. Ο γάμος από συμφέρον ποτέ δεν υπήρξε ένας λογικός γάμος. Γι' αυτό και αντικαταστάθηκε από τον γάμο από έρωτα.  

Αυτό που έχει σημασία σε έναν γάμο από έρωτα είναι ότι υπάρχουν δύο άνθρωποι που κυριολεκτικά έχουν βυθιστεί ο ένας στον άλλο και κατά βάθος γνωρίζουν ότι αυτό που κάνουν είναι σωστό. Για την ακρίβεια, όσο πιο ανώριμος εμφανίζεται ένας γάμος (επειδή, ίσως έγινε μέσα σ' ένα εξάμηνο από τότε που γνωρίστηκε το ζευγάρι), τόσο πιο ασφαλής μπορεί να είναι. Η επιπολαιότητα στην πραγματικότητα είναι το αντίβαρο για όλα τα λάθη, ένας καταλύτης στη δυστυχία: το κύρος που εδώ διαθέτει το ένστικτο είναι μία φυσική αντίδραση σε τόσους αιώνες παράλογης λογικής. 

Ακόμη και έτσι, όμως, παρά το ότι θεωρούμε ότι αναζητούμε την ευτυχία, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Γιατί αυτό που πραγματικά ψάχνουμε δεν είναι η ευτυχία, αλλά η ομοιότητα, να κάτι που μπερδεύει τα σχέδια μας, ειδικά σε ό,τι αφορά τον γάμο: εκείνο που πραγματικά ψάχνουμε είναι να ξαναδημιουργήσουμε, ως ενήλικες πια, το περιβάλλον και τα συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας. Η αγάπη που οι περισσότεροι από εμάς γευτήκαμε ως παιδιά, ήταν αναμεμιγμένη με κάποιες δυναμικές αποδόμησης: όπως το αίσθημα του να θέλεις να βοηθήσεις έναν ενήλικα που έχει χάσει τον έλεγχο, όπως το να φοβάσαι τον θυμό του γονιού, όπως το να νιώθεις έκθετος, αν ετοιμάζεσαι να εκφράσεις όσα νιώθεις κι όσα θες. Τώρα, λοιπόν, δεν μοιάζει πιο λογικό που στην ενήλικη ζωή μας απορρίπτουμε συγκεκριμένους ανθρώπους, όχι επειδή έχουν κάποιο ελάττωμα, αλλά επειδή είναι οι σωστοί για εμάς. Για την ακρίβεια, πολύ σωστοί, πολύ ώριμοι, πολύ ισορροπημένοι, γεμάτη κατανόηση, πιστοί και αξιόπιστοι, τόσο πια που η καρδιά μας ξέρει ότι όλα αυτά τα συναισθήματα είναι απολύτως ξένα για εμάς. Παντρευόμαστε τους λάθος ανθρώπους, γιατί πολύ απλά δεν θέλουμε να σχετιζόμαστε με αυτούς που θα μας αγαπήσουν πραγματικά και θα μας κάνουν ευτυχισμένους. 

Και φυσικά, κάνουμε λάθη, ακριβώς επειδή είμαστε τόσο μόνοι. Πραγματικά μόνοι. Καιρό μόνοι. Και μετά από τόσο καιρό μοναξιάς, απομόνωσης σχεδόν είναι ανέφικτο να μπορέσεις να παραμείνεις επιλεκτικός. Και τελικώς, παντρευόμαστε για να δημιουργήσουμε μία ωραία αίσθηση μονιμότητας. Νομίζουμε ότι ο γάμος θα μας βοηθήσει να διατηρήσουμε τη χαρά που νιώσαμε, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε την πρόταση: ίσως να ήμασταν τότε στη Βενετία, με τον ήλιο του απογεύματος να ρίχνει χρυσές ανταύγειες στα νερά και να εξομολογούμασταν πράγματα που δεν είχαμε ξαναπεί σε κανέναν. Παντρευτήκαμε, πιστεύοντας ότι όλο αυτό θα κρατούσε για καιρό, αλλά ούτε που μυριστήκαμε ότι όλο αυτό δεν είχε καμία σχέση με τον θεσμό του γάμου. 

Στην πραγματικότητα, ο γάμος μας πάει αλλού, σ' ένα σπίτι γεμάτο υποχρεώσεις και τρελαμένα παιδιά, που σκοτώνουν το πάθος κι ας προήλθαν απ' αυτό. Το μόνο συστατικό που απομένει σ' αυτό το μπουκάλι είναι ο σύντροφος και συνήθως είναι το λάθος συστατικό. Τα καλά νέα είναι ότι δεν πειράζει αν ανακαλύψαμε ότι παντρευτήκαμε τον λάθος άνθρωπο.  Δεν χρειάζεται να τον / την εγκαταλείψουμε, ας εγκαταλείψουμε μόνο το ρομαντικό ιδεώδες του δυτικού πολιτισμού που εδώ και 250 χρόνια επιμένει ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει το ιδανικό άλλο μας μισό, έτοιμο να ικανοποιήσει κάθε μας επιθυμία. Φυσικά και όχι. 

Χρειάζεται μόνο να απορρίψουμε και να απαλλαγούμε από αυτή την ιδεώδη θεώρηση με τη συνειδητοποίηση ότι κάποτε και θα θυμώσουμε, και θα ενοχληθούμε και θα απογοητευτούμε σε μια σχέση και θα ανταποδώσουμε κιόλας, (χωρίς να υπάρχει ίχνος κακίας σε όλο αυτό πολλές φορές). Δεν υπάρχει τέλος στο αίσθημα του κενού και της μη πληρότητας. Αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι ασυνήθιστο ή αιτίας διαζυγίου. Με το να επιλέγουμε αυτόν με τον οποίο θα δέσουμε τη ζωή μας, ουσιαστικά επιλέγουμε τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να υποφέρουμε. 

Αυτή η πεσιμιστική φιλοσοφία που επικρατεί γύρω από τον γάμο προσφέρει μία λύση που μας απαλλάσσει από τα αγχωτικά, γεμάτα αναταραχή κομμάτια του θεσμού. Ακούγεται παράξενο, αλλά ακριβώς αυτή η απαισιοδοξία ανακουφίζει από την καταπιεστική φαντασίωση περί ρομαντικού γάμου. Η αποτυχία ενός συγκεκριμένου συντρόφου να μας σώσει από τη θλίψη και η μελαγχολία δεν έχει να κάνει με τον συγκεκριμένο άνθρωπο ούτε είναι σημάδι καταστροφής ή... αναβάθμισης αυτής της ένωσης. 

 

Ο άνθρωπος που μας ταιριάζει καλύτερα, δεν είναι αυτό με τον οποίο συμφωνούμε στα πάντα, με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινά γούστα και επιλογές, αλλά εκείνος που μπορεί να διαπραγματευτεί τις διαφορές μας με έναν έξυπνο τρόπο - κοινώς ένας σύντροφος που είναι καλός στις διαφωνίες και τις διαπραγματεύσεις. Πέρα από το ιδανικό του τέλειου ταιριάσματος δύο ανθρώπων, υπάρχει ένα άλλο ιδανικό κι αυτό είναι η ικανότητα να ανέχεται κάποιος τις διαφορές και τα ελαττώματα μας με γενναιοδωρία κι αυτό - ναι - είναι η μεγαλύτερη ένδειξη του ότι βρήκαμε τον περισσότερο κατάλληλο άνθρωπο. Και - ναι - η συμβατότητα είναι ένα επίτευγμα της αγάπης, αλλά όχι προαπαιτούμενο της. 

 

Ο ρομαντισμός δεν μας βοήθησε πολύ. Είναι μία μάλλον τραχιά φιλοσοφία. Είναι ο λόγος για τον οποίο πολλά από αυτά που περνάμε στους γάμους μας, γεγονότα που μας φαίνεται εξωπραγματικά και κάποτε άθλια. Καταλήγουμε μόνοι και πεπεισμένοι ότι η οντότητα μας με όλες της τις ατέλειες δεν είναι φυσιολογική. Πρέπει να γίνουμε πιο "φιλόξενοι" στο "λάθος", προσπαθώντας να υιοθετήσουμε μία πιο ανάλαφρη, χιουμοριστική συμπεριφορά που θα συγχωρεί εμάς, αλλά και τους γύρω μας".   

 

 

 

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 31.5.2016

Υγεία & Σώμα
15

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η γενιά του άγχους: Πώς τα smartphones δηλητηρίασαν τα παιδιά μας και πώς να το αντιμετωπίσουμε

Υγεία & Σώμα / Η γενιά του άγχους: Πώς τα smartphones δηλητηρίασαν τα παιδιά και πώς να το αντιμετωπίσουμε

Το πιεστικό ερώτημα, ωστόσο, είναι: τι μπορούμε να κάνουμε; Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι πλήρως κορεσμένος από τα smartphones: είναι σχεδόν αδύνατο, πλέον, να διεκπεραιώσουμε την καθημερινή μας ζωή χωρίς αυτά, ούτε φυσικά μπορούμε να κρατάμε τα παιδιά μας μακριά τους για πάντα.
THE LIFO TEAM
«Πάρε τον καρκίνο μακριά και πες του να μην ξανάρθει»

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας / «Πάρε τον καρκίνο μακριά και πες του να μην ξανάρθει»

Η Τζούλη Αγοράκη συναντά τη Φιορίτα Πουλακάκη, διευθύντρια της Κλινικής Μαστού του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών, διακεκριμένη μαστολόγο, η οποία χειρούργησε και την ίδια όταν περνούσε τη δική της περιπέτεια με τον καρκίνο.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
H λειτουργία των αναμνήσεων: Πώς το άγχος και ο ύπνος επηρεάζουν τη μνήμη μας

Υγεία & Σώμα / H λειτουργία των αναμνήσεων: Πώς το άγχος και ο ύπνος επηρεάζουν τη μνήμη μας

Ο νευροεπιστήμονας Charan Ranganath εξηγεί πως όταν συναντά κάποιον για πρώτη φορά, συχνά τον ρωτούν «Γιατί δεν έχω καλή μνήμη και ξεχνάω εύκολα;». Όμως, η απάντηση που εκείνος δίνει είναι πως τον ενδιαφέρει περισσότερο τι θυμόμαστε, παρά τι ξεχνάμε.
ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΖΙΝΙΩΛΗ
Οι ογκολογικοί ασθενείς χρειάζονται ολιστική στήριξη, μαζί με τη θεραπεία τους

Υγεία & Σώμα / Οι ογκολογικοί ασθενείς χρειάζονται ολιστική στήριξη, μαζί με τη θεραπεία τους

Με το πρόγραμμα «Φώφη Γεννηματά» περισσότερες από 15.000 γυναίκες που πιθανόν να ανακάλυπταν πολύ αργότερα ότι η υγεία τους κινδυνεύει διαγνώστηκαν με ευρήματα και έλαβαν θεραπεία έγκαιρα.
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ
Η αξία του προσυμπτωματικού ελέγχου σε συχνές μορφές καρκίνου

Υγεία & Σώμα / Η αξία του προσυμπτωματικού ελέγχου σε συχνές μορφές καρκίνου

Η Ελλάδα, σύμφωνα με την Κορίνα Πατέλη - Bell, μπορεί να πάρει τα δεδομένα των πιλοτικών προγραμμάτων που εφαρμόστηκαν σε 42 περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου και οδήγησαν στη μετατόπιση των ασθενών σε πρωιμότερα στάδια διάγνωσης
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ

σχόλια

8 σχόλια
Το αρθρο πηγαινοφερνει εννοιες με σκοπο να μη φανει τετριμενο κ προβλεπομενο.Ο γαμος ειναι η απο κοινου συμβιωση με εναν ανθρωπο που μπορεις να συννενοηθεις κ σε ξεκουραζει.Εν καιρω κρισης ειναι ενα οικονομικο λιμανι,οταν υπαρχουν λογικα θελω κ κυριως συνεργατικα.Απο κει κ επειτα αν διατειρειται το ενδιαφερον του ενος για τον αλλο θα πετυχει.
Το άρθρο λέει αλήθειες, αλλά​ νομίζω ότι ο άνθρωπος πάντα αναζητά τον άνθρωπο που να τον κάνει ευτυχισμένο, σε εκείνο το σημείο είναι ισοπεδωτικος ο αρθρογράφος. Βέβαια μετράνε οι εμπειρίες, αν δεν έχεις φάει τα μούτρα σου δεν έχεις ούτε ωριμάσει ούτε έχεις μάθει να ξεχωρίζεις και να διακρίνεις του ανθρώπους, γίνεσαι και πιο σκληρός και αντέχεις την μοναξιά. Σίγουρα υπάρχουν γάμοι από συμφέρον, ειδικά όπου υπάρχουν πολλά φράγκα και ανασφάλειες.....
ωραιο το αρθρομε βαθος και γνωση του θεματοςστο δια ταυτα τι γινεται;ενας καλος καυγας για να γνωρισει ο ενας τον αλλον ισως;ανοχη χιουμορ ωριμοτητα;διαθεση για ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ;η πας στο γειτονα.......[ο οποιος δε σου λυνει το προβλημα]
Ο καυγάς θα έρθει μόνος του κάποια στιγμή (τα έχει αυτά η τόσο στενή επαφή δύο αυτόνομων ανθρώπων, πόσο μάλλον η κοινή ζωή τους), μην ανησυχείς. Δεν χρειάζεται να τον προκαλέσεις επί τούτου. Αν δεν προκύψει μόνος του κάποια στιγμή στον πρώτο χρόνο σχέσης, τότε να ανησυχείς. Εφόσον μιλάμε για βαθιά ουσιαστική σχέση στην οποία επενδύεις για το μέλλον, έτσι; Είναι γνωστό ότι αν δεν σπάσεις και κανένα αυγό, ομελέτα δεν φτιάχνεις που να χτυπάς τον κώλο σου χάμω.Τα υπόλοιπα (ωριμότητα, χιούμορ, διάθεση για συγχώρηση, ανοχή κλπ.) είναι τελείως υποκειμενικές αξίες, κατά τον ίδιο τρόπο κρίνονται ως απαραίτητα ή μη, και αναλόγως αξιολογούνται, προς-και-από τον εκάστοτε σύντροφο.Ο γείτονας, από την άλλη, θα έλεγα ότι είναι μια σταθερή αξία που η διαχρονία της αποδεικνύει πως μας αφορά όλους, na matter what.
Α και που είστε,η πείρα με έχει διδάξει,πως είναι καλύτερα να παντρεύεσαι τον άνθρωπο με τον οποίο κάνεις τη καλύτερη παρέα, παρά εκείνον με τον οποίο κάνεις το καλύτερο σεξ.Αν σου έχουν προκύψει και τα δύο σε ένα,μπορείς να θεωρείς εαυτόν ευνοούμενο του Σύμπαντος.
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος. Όλα μπορούν να βελτιωθούν σε ένα γάμο εκτός από το εξαρχής κακό ή μάλλον αταίριαστο σεξ. Κι αυτή η αλήθεια ούτε κρύβεται ούτε μπορεί να γίνει αντικείμενο συμβιβασμού.
Είτε παντρευτείς από έρωτα είτε από συμφέρον,η κατάληξη είναι περίπου η ίδια.Συνεργάτες,αγωνιστές στήριξης του οικοδομήματος που λέγεται οικογένεια.Αν η συνεργασία είναι αρμονική,και εμπεριέχει,νοιάξιμο,και σεβασμό για τον άλλον ανήκετε στους τυχερούς.Αν είναι ανταγωνιστική και ψυχοφθόρα,βράστα κι άστα..Ταπεινή μου γνώμη,ο γάμος καλό είναι να συμβαίνει,όταν συμβαίνει από τα 35 και μετά.Αφού έχεις ζήσει,ξενυχτίσει,πιεί,και όλα τα συμπαρομαρτούντα τέλος πάντων ,και το έχεις φχαριστηθεί,και είσαι σε φάση,έγώ πότε θα γίνω μάνα η πατέρας;;Τώρα με την κρίση παίζει πολύ και η οικονομική δυνατότητα να στηρίξεις μία οικογένεια. Είναι ένα μεγάλο θέμα,και σηκώνει πολύ κουβέντα.Αν το να γίνεις γονιός δεν είναι στο dna σου,δεν βλέπω κανένα λόγο για τέτοιου είδους δεσμεύσεις.
Απο την αλλη όμως ενας 35 και που συμβαίνει να γίνεται γονιός είναι καπως οριακα απο πλευράς αντοχων. Ειδικα τα τρια τέσσερα πρωτα χρόνια των παιδιών θέλουν σωματικες και ψυχικές αντοχες αλλιώς επέρχεται εκνευρισμός κλπ (κοιτα γυρω σου...). Επίσης δεν ξερω αν υπάρχει dna γονιού.. βουτάς στο παιχνιδι και παλεύεις να αναθρεψεις εναν άνθρωπο. Παλεύεις ταυτόχρονα και με τον εαυτό σου βέβαια γιατι ειναι ενα μεγαλο ξεβολεμα σιγουρα...
Στα 35 είσαι ακόμη πολύ νέος για να μιλάς για αντοχές και συγχρόνως,έχεις και μία άλφα ζωή πίσω σου,άρα και μία ψυχική και πνευματική ωριμότητα,απολύτως απαραίτητα και τα δύο για να γίνεις γονιός κατ'εμέ. Το να μπεις σε αυτό το ρόλο πριν τα 30 ειλικρινά το θεωρώ λάθος.Η ανωριμότητα που αντικειμενικά υπάρχει όταν είσαι νέος,δεν είναι καλός σύμβουλος για ένα ρόλο τόσο δύσκολο και απαιτητικό όπως αυτός του γονιού.Λέγοντας dna ηθελα να πω αν δεν έχεις την καούρα να γίνεις γονιός βρε παιδί μου.Τρόπος έκφρασης είναι.
Anyway δεν διαφωνώ πολυ, εχω καταλάβει πως σε ωριμάζουν οι καταστάσεις που περνας και οχι η ηλικία καθεαυτή. Εχω δει πολλούς ωριμους 30ιδες οπως και εφηβους σαρανταρηδες. Ειναι και γούστα αυτα παντως οντως.
“Ο ρομαντισμός δεν μας βοήθησε πολύ.”… Έστω και εάν αυτός συντηρείται με ευλάβεια ιερής αγελάδας στο δυτικό πολιτισμό, έστω και εάν και μας έχει κατακλύσει με διαφημίσεις και χολιγουντιανές mainstream σαπουνόπερες, πρέπει να το παραδεχτούμε: Έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία το τί γίνεται ΜΕΤΑ του τίτλους τέλους, δακρύβρεχτων μελό και προτάσεων γάμου με φόντο το ηλιοβασίλεμα στην Χαβάης. Γιατί μετά αρχίζουν τα δύσκολα: Η γενικώς πεζή πραγματικότητα (βλ. blue valentine). Τότε, ίσως χρειάζεσαι τελικώς έναν άνθρωπο που να σε ανέχεται, να συνεννοείστε και να μπορείτε να διαπραγματεύεστε. Το ωραίο στο άρθρο αυτό είναι μία υποφώσκουσα αισιοδοξία που συνυπάρχει με σκληρές αλήθειες: Περιέργως δεν λέει ότι ο θεσμός του γάμου ξόφλησε (όπως συχνά ακούγεται τριγύρω), αλλά ότι μέσα από τα στραβά του μπορεί να γίνει για εσένα ιδανικός. Αρκεί, ¨…να γίνουμε πιο "φιλόξενοι" στο "λάθος"…¨.