Αυτό που διέφυγε από τον Κώστα Γαβρά και την Αίθουσα Ενηλίκων ήταν η φρεσκάδα, ο τρόπος να αποδοθούν με ανθρώπινο πρόσωπο η ξερή στατιστική και τα επίκαιρα γεγονότα. Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ τον βρήκε. Το Laundromat, μια από τις καλύτερες ταινίες του, βγάζει στην οθόνη τα άπλυτα της εταιρείας Μόσακ-Φονσέκα, που εξέθεσαν ανεπανόρθωτα τα έγγραφα του Παναμά, τα πολυσυζητημένα Panama Papers.
Ο Γκάρι Όλντμαν και ο Αντόνιο Μπαντέρας παίζουν γουστόζικα τα δυο αφεντικά με απόλυτα θεατρικό, καρικατουρίστικο τρόπο, εξηγώντας στο μεγαλύτερο μέρος της κοινής τους εμφάνισης πώς περίπου δουλεύει το βρώμικο σύστημα των εικονικών υπεράκτιων, που σκοπό τους έχουν να κρύβουν χρήματα μέσω ενός απέραντου, υπόγειου δικτύου, να τα ξεπλένουν έντεχνα και να μην εντοπίζονται, έτσι όπως διαμελισμένα και πολλαπλασιασμένα στήνονται.
Με μερικές ιστορίες μπλεγμένες κάτω από τη μεγάλη εικόνα, ο Αμερικανός σκηνοθέτης ακολουθεί σατιρικό τόνο, με εμφατική κωμωδία, θεωρώντας πως, όπως και ο Άνταμ Μακέϊ, μόνο με το λαϊκό περνάς το δύσπεπτο. Κι ενώ δεν του βγαίνουν όλα τα φυτίλια που αφήνει, η λοξή παρουσίαση ενός τόσο σοβαρού θέματος, που κόστισε ανθρώπινες ζωές και όντως βασίζεται σε πραγματικά μυστικά, θαμμένα από κυβερνήσεις χωρών και επιφανείς πολίτες, κάνει μια μικρή τομή στην ψυχαγωγική αποστολή του θεσμικού Χόλιγουντ.
Η Μέριλ Στριπ υποδύεται τρεις ρόλους. Ο εμφανής είναι αυτός της Έλεν Μάρτιν, της μπανάλ, καλοπροαίρετης, αιεκίνητης χήρας ενός φιλήσυχου άνδρα που βρίσκει τον θάνατο σε ατύχημα σε ποταμόπλοιο. Προσπαθώντας να βρει μια άκρη, και μαζί το δίκιο της, πασχίζει να ακουστεί, και να ξετυλίξει το νήμα μιας πολύπλοκης γραφειοκρατίας, που τελικά οδηγεί στις αποκαλύψεις, χωρίς η ίδια να δοκιμάζει τη χαρά του ηρωισμού ή της λύτρωσης, παρά μόνο έμμεσα. Επίσης, παίζει έναν δεύτερο, δυσδιάκριτο ρόλο με έντονη προφορά, που προς το τέλος φανερώνεται, ως έκπληξη.
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, η Στριπ, εκτός ρόλου, καθισμένη στην καρέκλα του ηθοποιού, κοιτώντας στα μάτια την κάμερα, καταλήγει σε μια έκκληση, ακτιβιστική, αναιρώντας τη μυθοπλασία έστω και για λίγο. Η μεγαλύτερη ηθοποιός του κόσμου εκπροσωπεί μια βιομηχανία που λοιδωρείται για την διακοσμητική απάθεια και τις διάσπαρτες λιμπεραλίστικες κορώνες της, και μαζί με τον βραβευμένο με Όσκαρ Σόντερμπεργκ, αποφασίζουν να διατυπώσουν την έγερση, στην καρδιά μιας διασκεδαστικής fiction, κι όχι μόνο σε μεθεόρτιες δηλώσεις και σε οργανωμένες συνεντεύξεις τύπου.
