Ο μύθος που θέλει τον Johannes Vermeer έναν απομονωμένο καλλιτέχνη, έγκλειστο στο σπίτι του στην oλλανδική πόλη Nτελφτ (Delft), φαίνεται έτοιμος να ανατραπεί. Μια νέα έκθεση, η Vermeer and the Masters of Genre Painting που εγκαινιάστηκε στο Λούβρο στις 22 Φεβρουαρίου, δίνει έμφαση στις βαθιές επιρροές του από άλλους, σύγχρονους του Ολλανδούς ζωγράφους.
Ο Vermeer και το Delft είναι μέχρι σήμερα πολύ στενά συνδεδεμένα στην ιστορία της τέχνης. Υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι ο ζωγράφος ταξίδεψε πέρα από αυτό, ενώ ερευνητές (και συγγραφείς όπως η Tracy Chevalier) έχουν μελετήσει τους δεσμούς του με άλλους συμπολίτες του. Συχνά ονομάζεται «ο Vermeer του Ντελφτ» για να διαφοροποιηθεί από τον ζωγράφο τοπίων «Vermeer του Haarlem». Όλα αυτά ενισχύουν την ιδέα ότι ήταν μια απομονωμένη μεγαλοφυία που έφευγε σπάνια από την γενέτειρα του.
O Blaise Ducos, ο επιμελητής του Λούβρου στον Vermeer και τους άλλους κορυφαίους της ρωπογραφίας, λέει ότι παρόλο που δουλεύει για την έκθεση πάνω από πέντε χρόνια, μόνο τώρα που οι πίνακες έχουν κρεμαστεί στις θέσεις τους κατάλαβε τους δεσμούς που συνδέουν τους Ολλανδούς ζωγράφους της ίδιας τεχνοτροπίας. «Ο Vermeer πρέπει να είχε ταξιδέψει και να είχε δει την δουλειά των άλλων ζωγράφων αλλιώς δε θα ήταν τόσο ενημερωμένος για το τι συμβαίνει. Όπως και ο Rembrandt, δεν πήγε ποτέ στο εξωτερικό αλλά δεν ήταν και ένας καλλιτέχνης απομονωμένος στο Ντελφτ που δούλευε στο μικρό του στούντιο, » λέει ο Ducos.
Ένα από τα παραδείγματα που παρουσιάζεται στην έκθεση, είναι ο πίνακας του Gerard ter Borch «Γυναίκα που γράφει ένα γράμμα» (1655-56, μουσείο Maurithuis, Χάγη), που εκτίθεται στο Λούβρο δίπλα στο έργο του Vermmer «Γυναίκα που γράφει» (1665-67, Εθνική Πινακοθήκη, Washington, DC). Η ιδέα της γυναίκας που γράφει (προφανώς ένα ερωτικό γράμμα) σε ένα σκοτεινό δωμάτιο φαίνεται ότι προέρχεται από τον πίνακα του Ter Borch, το πρώτο δείγμα πίνακα με αυτό το θέμα στην Ολλανδική τέχνη.
Ο Vermeer, υποστηρίζει ο Ducos πρέπει να είχε δει τον παλιότερο πίνακα, πιθανώς στο στούντιο του Ter Borch στο Deventer ή στην κατοχή κάποιου συλλέκτη στο Rotterdam. Αλλά ο Vermeer ανέπτυξε το θέμα, ζωντανεύοντας την γυναίκα με το να την βάλει να στρέφεται προς εμάς κοιτώντας μας με αυτό το πανίσχυρο βλέμμα. Αυτό που επίσης αναδεικνύει η έκθεση, είναι ότι παρότι ο Vermeer μπορεί να είχε υιοθετήσει ιδέες και πόζες από λίγο παλιότερες δουλειές, στα χέρια του αποκτούν ποιότητα ασύγκριτη σε σχέση με τους σύγχρονους του ζωγράφους.
Η έκθεση Vermeer and the Masters of Genre Painting οργανώθηκε στο Λούβρο σε συνεργασία με την National Gallery of Ireland του Δουβλίνου και την National Gallery of Art στη Washington και παρουσιάζει μέχρι τις 22 Μαίου τα μεγάλα αριστουργήματα του Βερμέερ και των συγχρόνων του.
Ο μύθος του απομονωμένου καλλιτέχνη ήταν πάντα ενας μύθος, ειδικά στην περίπτωση του Vermeer, για την ζωή του οποίου δεν έχουμε πάρα πολλές πληροφορίες. Μπορεί η εργογραφία του να είναι σχετικά μικρή (υπάρχουν γύρω στους 40 πίνακες με βεβαιωμένη γνησιότητα) αλλά οι αναφορές στο έργο συγχρόνων και παλαιότερων καλλιτεχνών, αλλά και η επιρροή του σε κάποιους μεταγενέστερους ήταν γνωστές από τότε που πρωτοεκτιμήθηκε το έργο του.