Σύμφωνοι, ο κόσμος θα ήταν τρομερά βαρετός, αν όλοι συμφωνούσαν μεταξύ τους. Το άρθρο όμως του Δημήτρη Πολιτάκη στη Lifo εξωθεί τα πράγματα στα άκρα, συγκρίνοντας τρίχες και βιβλία, κομμωτήρια και βιβλιοπωλεία. Θα ήταν διασκεδαστικό αν δεν ήταν εξοργιστικό.
Φτάσαμε λοιπόν σ’ αυτό το σημείο; Τρίχες vs βιβλίων; Αν, κατά τον αρθρογράφο «δεν είναι πιο σημαντικά τα βιβλιοπωλεία, όχι μόνο για τον πολύ κόσμο αλλά ούτε και για τον λίγο. Τα κομμωτήρια είναι πολύ πιο σημαντικά και πιο επείγοντα», αν το βιβλίο, και όσα συνδηλώνονται και συμπεριέχονται σ’ αυτήν τη λέξη, ευτελίζεται και υποβιβάζεται σε αξία μικρότερη της τρίχας, ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα; Η πυρά ίσως;
Αναφέρει ο κ. Πολιτάκης ότι «πράγματι, στις χώρες αυτές (Γαλλία, Ιταλία κ.ά.) κατοχυρώθηκαν θεσμικά τα βιβλιοπωλεία ως καταστήματα ζωτικής ανάγκης (ή ως «επιχειρήσεις απαραίτητες για το κοινό» όπως είναι ίσως πιο ακριβές)». Μας κάνει όμως γνωστό ότι δεν συντάσσεται με τους κουτόφραγκους. «Δεν νομίζω ότι είναι ωραίο να λέμε πως το βιβλίο είναι είδος «ζωτικής ανάγκης» και μάλιστα σε περίοδο έντονης κρίσης».
Το βιβλίο δεν χρειάζεται συνηγόρους. Το τι εκπροσωπεί σε όλες τις εποχές, σε όλες τις κοινωνίες, για κάθε άνθρωπο που αγαπά το διάβασμα, είναι γνωστό. Ο όρος "βιβλιοθεραπεία", εκτός από μεταφορικός, έχει αποκτήσει πλέον και κυριολεκτική έννοια. Ναι, γιατροί συνταγογραφούν βιβλία!
Πέραν της ευθείας υποβάθμισης του ρόλου του βιβλίου στη ζωή όλων μας, ο κ. Πολιτάκης υποβιβάζει αξιακά έναν κλάδο που δοκιμάζεται σκληρά, και ειδικότερα τους μικρότερους εκδοτικούς οίκους και τα βιβλιοπωλεία που μάχονται να επιπλεύσουν τον καιρό της πανδημίας. Το δίλημμα του κ. Πολιτάκη "κομμωτήρια ή βιβλιοπωλεία" είναι ψευδεπίγραφο, παραπλανητικό, χωρίς νόημα. Υπό τον κίνδυνο να παρεξηγηθούμε, ας τον αφήσουμε στις απόψεις του κι ας συνεχίσουμε την ανάγνωση των βιβλίων μας…
