Αγαπητέ Στάθη,
Η συνέντευξη μας φαίνεται ότι εξακολουθεί να συζητιέται. Ευχάριστο αυτό.
Ανάμεσα στα μηνύματα που έλαβα – και είναι πολλά- μου ήρθε κάποιο που επισημαίνει μια όντως σημαντική παράληψη εκ μέρους μου : Εκεί που με ρωτάς « Ποιό αξιακό χαρακτηριστικό της τέχνης σου, πιστεύεις ότι δεν διέκρινε κανείς;» Ξεκινώ την απάντηση μου λέγοντας « Δεν έχουν επισημάνει την ταύτιση του στίχου μου με τον ήχο του.»
Αυτό δεν είναι καθόλου έτσι! Άσε που είναι και μεγάλη αγνωμοσύνη εκ μέρους μου.
Ο Γιάννης Καλιόρης τον Μάρτη του ΄65 – δηλαδή σε χρόνο ανύποπτο- γράφει στην «Επιθεώρηση Τέχνης» για τους στίχους και την μουσική μου: Το καθένα απ΄τα δύο αυτά στοιχεία, μπορεί και λειτουργεί μόνον μέσα από την ενότητα του με το άλλο. Η σύλληψη (του καθενός από αυτά) εκπορεύτηκε εξαρχής και ταυτοχρόνως από κοινή συγκινησιακή αφετηρία.
Επίσης ο Ευγένιος Αρανίτσης τον Μάιο του ’89, σε εκτενέστατο άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» και με αφορμή τις επεισοδιακές παραστάσεις στο ΖΟΟΜ με το «Κούρεμα», γράφει – μη δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στις εναντίον μου άναρθρες κραυγές- ότι: Είναι μάταιο να προσπαθεί κανείς να διαχωρίσει την μουσική του Σαββόπουλου από τους στίχους ή την φωνή του… Τον χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο παρά ποτέ,
Μα πώς τα ξέχασα αυτά; Πάει ξεκούτιανα!
Τι θα σκέφτηκαν οι άνθρωποι αν διάβασαν την συνέντευξη, δεν τολμώ να φανταστώ, δεδομένου ότι ο μεν Ευγένιος Αρανίτσης τόλμησε με εκείνο το άρθρο του να με υποστηρίξει δημόσια- με τρόπο ουσιαστικό και συγκινητικό- σε μια στιγμή που όλοι με είχαν φτυσμένο (Μάιος ‘ 89), ο δε Γιάννης Καλιόρης, 56 χρόνια πριν που δεν με ήξερε κανείς, πήρε την ευθύνη και την πρωτοβουλία να μιλήσει για τα πρώτα-πρώτα αδόκιμα τραγούδια μου και να τα συστήσει στους αναγνώστες του ιστορικού περιοδικού «Επιθεώρηση Τέχνης» (Μάρτιος ΄65).
Φυσικά, αυτό που λέω παρακάτω στην ίδια ερώτηση, ότι « οι στίχοι μου από μόνοι τους μπορεί να έχουν ένα α΄ ενδιαφέρον αλλά αν σου τους τραγουδήσω δεν ακούς ένα τραγούδι, ακούς ένα ποίημα» αυτό μόνο ο Δημήτρης Καράμπελας το ισχυρίστηκε, προς μεγάλη μου ικανοποίηση, στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 2003. Τον έχω πιο πρόσφατο τον Δημήτρη γι΄αυτό φαίνεται δεν τον ξεχνώ.
Τι να πω; Χίλια συγγνώμη Ευγένιε, χίλια συγνώμη Γιάννη μου, να πάρει η ευχή ου γαρ έρχεται μόνον. Έχετε πάντα την αγάπη και την βαθειά μου εκτίμηση.
Δικός σας.
Διονύσης Σαββόπουλος
Υ.Γ: Ευχαριστώ επίσης το… μαμούνι που ξετρύπωσε το ατόπημα μου αλλιώς θα είχα μείνει στο χάσιμο και στην αχαριστία μου.
