Ειδικά για τους νέους υπάρχουν διαθέσιμες και αν κάτι κακοπληρωμένες δουλειές, όταν θα σε απορρίψουν ξανά και ξανά από την καφετέρια της γειτονιάς γιατί δεν πληροίς τις προυποθέσεις και άλλοι 200 έχουν δείξει ενδιαφέρον κτλ, όταν πρακτικά δεν υπάρχει κάποια νομοθεσία να σε προστατεύει, όταν αρκετοί εργοδότες έχουν «δόντι» σε δημόσιες υπηρεσίες τότε κάνεις τουμπεκί πολλά, απλά το μόνο γελοίο είναι να μην παραιτείσαι όταν εκτός από χαμηλόμισθος είσαι και έρμαιο των ψυχολογικών λες και δεν μπορείς να βρεις σχετικά εύκολα κακή δουλειά. :)Τώρα, όσοι μένουν και πάνε σε τέτοιες δουλειές είναι απελπισμένοι, αυτά περί αλληλεγγύης δεν τα έχουν ζήσει στο πετσί τους αλλά μόνο συνέπειες, είναι υπόλογοι, χρωστάνε είτε στα παιδιά τους είτε στους γονείς τους που βγαίνουν τσίμα-τσίμα, η ανεργία τους έχει σκεβρώσει και μετά... επανάσταση. Όχι φίλε μου, την διαμαρτυρία πρέπει να την κάνουν αυτοί με τα κομποδέματα, τις καλές θέσεις και την γενικότερη ευνοια. Εκείνος που μετράει τα ευρώ του δεν θα αντιδράσει γιατί αν δεν πετύχει έχει να χάσει μέχρι και την στέγη του κι όχι απλές πολυτέλειες, την αξιοπρέπεια την έχει χάσει ή δεν την διδάχτηκε και ποτέ. Πώς λοιπόν να κατηγορήσεις αυτόν που είναι με την ψυχή στο στόμα; Υ.Γ. Οι μάχες για τα επαγγελματικά δικαιώματα έπρεπε να δίνονται όταν οι αγελάδες ήταν παχιές αλλά δεν έβλεπα κάτι τέτοιο.Υ.Γ.1 Πολλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν όντως στον εαυτό τους, το τι ηττοπάθεια ένιωθα τα πρώτα χρόνια που έψαχνα για δουλειά δεν λέγεται. :) Αλλά συνήθως ζεις σε μια νοσηρή κοινωνία, με λίγες ευκαιρίες και αν είσαι «τυχερός» σε εμπόλεμη ζώνη στο ίδιο σου το σπίτι. Για ποιο απ' όλα να φτύσεις αίμα; φυσικά και κάποιοι τα καταφέρνουν, αλλά κι αυτή η νίκη έχει μεγάλο αντίτιμο που απλά είναι μικρότερο απ' αυτό της ήττας. Αυτό δεν μπορείς να το καταλάβεις όταν σ' εκπαιδεύουν να υποτιμάς τον εαυτό σου και οι υπόλοιποι που το ξέρουν, το βλέπουν, τι κάνουν; Κοιτάνε να μην θιχτούν τα δικά τους συμφέροντα.
