Σύμφωνα με όσα λες, πρέπει να φύγεις απ' τη ζωή της για να μη γίνεις όπως αυτή. Να βρεις μέρος να μείνεις και να ασχοληθείς με τη δική σου ζωή. Αρχικά θα είναι δύσκολο να το αποφασίσεις. Μπορεί να σκέφτεσαι ότι την παρατάς μόνη της. Δεν μπορείς όμως να τη βοηθήσεις, παρά μόνο εσένα (και τα παιδιά σου) με το να μη γίνεις κι εσύ έτσι. Σου έχει δημιουργηθεί μεγάλο δέσιμο μαζί της και είπες και μόνη σου ότι υποσυνείδητα (δεν το θέλεις) την έχεις ως πρότυπο. Αυτό γίνεται, και θα επιδεινώνεται, επειδή όλη σου η πραγματικότητα γυρίζει γύρω από τη δική της. Περνάς όλη σου τη ζωή βιώνοντας και αποτυπώνοντας την στην κατάστασή της στο μυαλό σου, μην έχοντας άλλα εμπειρικά ερεθίσματα να σε αποτρέψουν. Το ότι ακόμα καταλαβαίνεις (και κυρίως, το λες, ξεσπάς) το ότι είναι άρρωστο, είναι καλό σημάδι. Αλλά δεν αρκεί.Την πραγματικότητά μας τη φτιάχνουμε εμείς, με τις πρώτες ύλες απ' το περιβάλλον μας. Άλλαξέ το πριν σε καταπιεί. Αν δεν το καταλαβαίνεις τώρα, θα το καταλάβεις καλά όταν θα είσαι για τα καλά απ' έξω απ' αυτήν την κατάσταση. Δε θα κοιτάς πίσω με ενοχές. Με όλες τις εξαρτήσεις/αρρωστημένες καταστάσεις έτσι γίνεται.