Δεν ξέρω, εμένα μάτωσε η ψυχή μου που η μάνα του άλλου παιδιού είναι τόσο απελπισμένη για επαφή...Μια φορά στο τόσο (ας ορίσει η κολλητή πόσο αντέχει) δεν είναι και τόσο τρομερό να συναντιώνται τα παιδιά τους να παίζουν. Καλό κάνει η επαφή και με τους λιγότερο προνομιούχους, μας κάνει να συνειδητοποιούμε πώς είναι στ'αλήθεις ο κόσμος, να μην είμαστε κοσμάρα.Από το να δίνει κέρματα στα φανάρια ή sms σε τηλεμαραθώνιους και social media καμπάνιες, πιο ανθρωπινη και ζεστή πράξη μου φαίνεται να κάνει λίγο παρέα (τι κοστίζει; λίγο από τον χρόνο της) σε ένα συμμαθητή με αναπηρία...Γνώμη μου.
