"Από τότε, πίνουμε κάθε χρόνο στην υγεία εκείνου που θα πεθάνει τελευταίος από την παρέα· και μόνος"Από την παραπάνω φράση θυμήθηκα τον προπάππου μου. Τον φωνάζαμε μαζί τον αδερφό μου "ο παππούς ο Νικολάκης". Έμενε σε ένα ισόγειο μαζί με τον προγιαγιά μου την Γεωργία κοντά στα ξαδέρφια μου και ήταν ακμαίοι μέχρι το τέλος. Όταν η μάνα μου μας πήγαινε στα ξαδέρφια μου να παίξουμε θυμάμαι πάντα περνούσαμε μία βόλτα από εκεί να τους δούμε. Εγώ και ο αδερφός μου ήμασταν μικροί και δεν θέλαμε, θέλαμε να πάμε να παίξουμε και η μάνα μου μας έλεγε "θα πεθάνουν κάποια στιγμή και τότε θα σας λείψουν και θα το μετανιώσατε". Και έτσι ακριβώς έγινε. Δυστυχώς θυμάμαι λίγα πράγματα, θυμάμαι κάποιες ιστορίες που μας έλεγε (κυρίως από την περίοδο της κατοχής με τους Γερμανούς), έλεγε τις ίδιες 10 περίπου ιστορίες ξανά και ξανά. Νομίζω αυτό το κάνουν όλοι οι παππούδες. Σύχναζε μαζί με άλλους σε έναν σταθμό του ΟΣΕ. Ο καθένας έπαιρνε ένα καρεκλάκι από το σπίτι του και πήγαιναν να κάνουν παρέα τον φύλακα. Μία μέρα η μάνα μου τον ρώτησε "γιατί δεν πάς πλέον στον σταθμό παππού" για να πάρει την απάντηση "γιατί πεθάναν όλοι, μόνο εγώ έμεινα". Θυμάμαι παρόλο που ήμουν πολύ μικρός με σόκαρε η απάντηση.Τέλος πάντων αυτά τα γράφω ως μνημόσυνο. Πολύ βασανισμένη εκείνη η γενιά, γεμάτη κακουχίες, πολέμους και φτώχεια.Τιμή και Δόξα παππούδες μου!