Για νέοι άνθρωποι (σίγουρα νεότεροί μου) είστε πολύ απαισιόδοξοι βρε παιδιά...Εμπιστοσύνη έχουμε επειδή δεν έχει συμβεί κάποιο "κακό" περιστατικό. Ακόμα κι όταν κλονιστεί η εμπιστοσύνη (η ταμίας που έκλεψε) ενδέχεται το ίδιο άτομο να μην υποπέσει στο ίδιο ατόπημα για δεύτερη φορά. (Το ερώτημα αυτό διαπραγματεύεται το δεύτερο βιντεάκι που έβαλα). Το ατόπημα, η αμαρτία (με την αρχαιολογική έννοια του λάθους) δεν είναι δομικό χαρακτηριστικό ενός χαρακτήρα, συμβαίνει για άλλους λόγους, εκτός αν μιλάμε για κάποιον κλεπτομανή ή άπιστο κατ'εξακολούθησιν, πράγμα το οποίο θα μας είχε δώσει πλήθος ενδείξεων ήδη, πιστεύω. (Αλλιώς δεν επρόκειτο για σχέση ή επαγγελματική συνεργασία αλλά για κοζμάρα). Γνωρίζω περιπτώσεις ανθρώπων που έκαναν τέτοια λάθη αλλά δεν τα επανέλαβαν. Δεν είναι στάμπα που δεν ξεβάφει, αιωνίως εκεί. Το θέτετε όλες στην έννοια του ξεροψησίματος που θα έχει η κερατωμένη (ότι δηλαδή αυτό θα φάει την σχέση), και το καταλαβαίνω ότι θα ψήνεται με κάθε αφορμή στο μέλλον, ωστόσο αν κατορθώσει να το αντιμετωπίσει επιτυχώς, ίσως και να σώζονται τα πράγματα. Είναι εύκολο να λέμε "χωρίστε", το δύσκολο είναι να βρίσκουμε τρόπους να προχωράμε και να λαμβάνουμε και ικανοποίηση/αυτοπραγμάτωση μέσα στις σχέσεις μας. Αυτό λέω.