Τώρα seriously πολύ ωραίο το σενάριο: το γράφετε μαζί με τον εξ. ( γιατί κι αυτός έχει καλό χέρι και επειδή κάποτε φέρθηκε λίγο πιο σκληρά, θα εξισορροπήσει λίγο τον έντονο ρομαντισμό). Εκεί λοιπόν, αφού πάρετε το όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και διηγείστε αυτή την ιστορία σε κάποια συνέντευξη, κάποιος γνωστός της τάδε -που κατά διαβολική σύμπτωση τυγχάνει κοινώς γνωστός- εκμυστηρεύεται ότι είχε μια φίλη που έζησε την ιστορία από την ανάποδη κι όταν είδε την ταινία εκνευρίστηκε. Για την ακρίβεια, δεν πήγε ν' αυτοκτονήσει αν κι ένιωσε την πίστη στους ανθρώπους να ξεθωριάζει κι έτσι... άνοιξε ένα καταφύγιο για ζώα. Είχε χάσει τον πατέρα της εκείνη τη μέρα που πήρε τηλέφωνο, τον πιο ωραίο τύπο που είχε γνωρίσει και εκείνος είχε μεγάλη αδυναμία στα ζώα, οπότε προς τιμήν του είχε ένα υπέροχο καταφύγιο για τ' αδέσποτα ενώ ενίσχυε όσο μπορούσε κι άλλες οργανώσεις ακτιβιστικές. Ο εξ. καθώς ακούει την παραπάνω περιγραφή, γοητεύεται και αποφασίζει να την πάρει τηλέφωνο για να γυρίσει ένα νέο σίκουελ αλλά με την ιστορία από την άλλη όψη. Φυσικά, δεν πιστεύει στις συμπτώσεις και ότι η κοπέλα που παίρνει τώρα τηλέφωνο θα είναι η ίδια. Καθώς ακούει την φωνή, αρχίζει να νιώθει 25 χρόνια μικρότερος και η φωνή είναι η ίδια , το μόνο που μπορεί να της πει είναι : " Χρειάζομαι βοήθεια."
