Ο κάλος με το κάλλος.-------Οι ναζί αντιλαμβανόντουσαν την κουλτούρα της περιόδου της δημοκρατίας της Βαϊμάρης ως *αηδιαστική*. Αυτή τους η αντιμετώπιση πήγαζε απ' την *συντηρητικό* τους αισθητητικό γούστο αλλά κι απ' το γεγονός ότι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την κουλτούρα ως *προπαγάνδα*.Σε δύο περιπτώσεις ο πίνακας "Ανάπηροι Πολέμου" (1920) (βλ. https://degenerart.wordpress.com/2015/06/19/war-cripples-by-otto-dix/) του περίφημου του γερμανικού εξπρεσιονισμού και δη της "νέας αντικειμενικότητας" (Neue Sachlichkeit) Ότο Ντιξ αποτέλεσε *ανάθεμα* για τους ναζί, καθώς απεικονίζε 4 αρκετά *παραμορφωμένους* βετεράνους του 1ου ΠΠ, σε στυλ καρικατούρας (ένα όχι ασύνηθες θέαμα στους δρόμους του Βερολίνου, τότε). Το 1937, ο πίνακας, παρουσιάστηκε στην notorious έκθεση της "έκφυλισμένης τέχνης" μαζί με μία ταμπέλα που κατηγορούσε τον Ντιξ ότι *προσβάλει* τους "ήρωες του Μεγάλου Πολέμου". Ο τραγέλαφος της υποθέσεως, βέβαια, ήταν πως ο Ντιξ όχι μόνο είχε υπηρετήσει τότε, είχε τραυματιστεί κ.λπ., αλλά του είχαν απονείμει και σιδηρούν σταυρό.-----Corpse in Barbed Wire (Flanders) [Leiche im Drahtverhau (Flandern)] from The War (Der Krieg) (1924)https://www.moma.org/media/W1siZiIsIjEyMzg0MSJdLFsicCIsImNvbnZlcnQiLCItcmVzaXplIDIwMDB4MjAwMFx1MDAzZSJdXQ.jpg?sha=b8bfb5a07820ebdf"Appearing ten years after the conflict began, Otto Dix's monumental portfolio Der Krieg (The war) neither glorifies World War I nor heroizes its soldiers but shows, in fifty unrelentingly graphic images, the horrible realities experienced by someone who was there. Dix, an artillery gunner in the trenches at the Somme and on the Eastern Front, focused on the aftermath of battle: dead, dying, and shell-shocked soldiers, bombed-out landscapes, and graves.
Σχολιάζει ο/η